Η αυλή με τα δωμάτια και τους συναυλικούς είχε και την μικρή της αυλή πρόχειρα κλεισμένη με αυτοσχέδια πόρτα.
Εκεί γινότανε η λάτρα....οι σκάφες στην σειρά το καζάνι για ζέσταμα του νερού για μπουγάδα ένα πρόχειρο καμαράκι για πλυσταριό που χωρούσε ένα άτομο και μια σκάφη που ήταν ακουμπισμένη σε καφάσι και δίπλα ο ξύλινος τρίφτης για να ξελεριάζουν όπως έλεγαν τα ρούχα.
Στην άκρη και η σιδερένια σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα όπου άπλωναν τα ρούχα και το κοτέτσι.
Όλοι οι καλοί χωρούσαν....
Δεν είχε κάγκελα οπότε υπήρχε απαγορευτικό εισόδου στην μικρή αυλή για τα παιδιά.
Στην περίοδο των εορτών που τα σχολεία έκλειναν τα περισσότερα παιδιά θα πήγαιναν για δουλειά.
Ήταν κάτι το συνηθισμένο και δεν προκαλούσε εντύπωση.
Η αναζήτηση άρχιζε από την γειτονιά αλλά θα μπορούσε να επεκταθεί και μέχρι το Κέντρο της Αθήνας.
Ο ένας βοηθούσε τον άλλο.
Κάποτε βρέθηκα βοηθός ενός συγγενή τζαμά...
Έβαζε τζάμια σε ένα κτίριο ....φέρε εκείνο ...φέρε το άλλο....σκούπισε εδώ κ.λ.π.
Μόνο που τον έβλεπες κρεμασμένο στα παράθυρα με κενό από κάτω έφτανε.
Άνθρωποι σκληροί δουλεμένοι όπως τους έλεγαν.
Είχαν ανοίξει ένα ξυλοκιβώτιο με τζάμια και έμειναν κάτω στο πάτωμα οι σανίδες με τα καρφιά να εξέχουν.
Απρόσεκτος πατάω το καρφί...
Κανένας πανικός από τον τζαμά....
Τραβάει την σανίδα και με το πίσω μέρος το ξύλινο του σφυριού χτυπούσε την πληγή για να βγει το μολυσμένο αίμα
από το σκουριασμένο καρφί.
Η συνέχεια στο φαρμακείο και τα εύσημα από τον φαρμακοποιό στον τζαμά-"γιατρό".
Όσο για τον πόνο....ας το αφήσουμε.
Στις επόμενες σχολικές διακοπές είχα αλλάξει επάγγελμα.
Πίσω στα παλιά