https://www.facebook.com/Poros.School.Pictures
Γράφει ο Γιάννης Πουλάκης-
Τα ο παιχνίδι «στεκαμάν», ήτανε περίπου ίδιο με αυτό που παίζανε «κλέφτες κι αστυνόμοι» κι άρχισε να παίζεται κυρίως τα μεταπολεμικά χρόνια. Μόνο που εδώ τα παιδιά είχανε στα χέρια τους ψεύτικα όπλα, πλαστικά ή ξύλινα.
Μαζευόντουσαν στην πλατεία της Πούντας, στην πλατεία Κορυζή, στην πλατεία Δημαρχείου, στα Δεντράκια, στο «Χάλασμα», στους δρόμους ή σε καμιά μικρή αλάνα, αλλά κι άλλο ανοιχτό χώρο και χωριζόντουσαν σε ομάδες με αρχηγό και στρατιώτες.
Μετά σκορπιζόντουσαν στα γύρω στενά και στις γωνίες ή πίσω από κορμούς δέντρων. Κατόπιν οι αρχηγοί και οι στρατιώτες βγαίνανε έξω να «πολεμήσουνε» με άλλες ομάδες, που μερικές φορές δεν ήτανε και λίγες. Ήτανε μια παράσταση πολεμική, παρμένη από τον ελληνογερμανικό πόλεμο και την Κατοχή και «σκότωνε» ο ένας τον άλλο, όταν τον έβλεπε πρώτος ή βρισκότανε στη γωνία ενός σπιτιού κι έπιανε τον άλλο να κοιτάει αλλού. Τότε του πρότεινε το ψεύτικο πιστόλι ή αν δεν είχε τέτοιο, σχημάτιζε με τα χέρια του, πιάνοντας το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού χεριού με το δείκτη του δεξιού και πρότεινε το δείχτη του αριστερού χεριού του σαν κάννη του όπλου και του φώναζε «στεκαμάν, σε σκότωσα Χρήστο», «στεκαμάν, σε σκότωσα Κώστα». Νομίζω πως το στεκαμάν είναι γερμανική λέξη και σημαίνει κάτι σαν «ακίνητος».
Το παιδί που «σκοτωνόταν», τελείωνε από τη «μάχη» και πήγαινε «αιχμάλωτος» στην πλατεία, όπου πήγαιναν όλους τους αιχμαλώτους. Για να μπορέσει να πιάσει το παιδί στον ύπνο τον αντίπαλο, χρειαζότανε στρατηγική και πονηριά.
Από τις φωνές των παιδιών και τις φασαρίες που γινόντουσαν στις μάχες ποιος «σκότωσε» πρώτος τον άλλονε, γινότανε μεγάλη χαχλαουνία και βγαίνανε οι νοικοκυρές στα παράθυρα και φωνάζανε: «Βρε, που κακοχρονάχετε, δε σταματάτε πια, βράδιασε και θέλει ο κόσμος να ησυχάσει», γιατί το παιχνίδι αυτό συνεχιζότανε να παίζεται και το βράδυ με το φως που βγάζανε οι λάμπες της ΔΕΗ και οι νοικοκυραίοι θέλανε ν’ ακούσουνε από το ραδιόφωνο τις ειδήσεις των οκτώ.
Πολύ καλός σε αυτό το παιχνίδι ήταν ο Δημήτρης Χατζημελέτης και γι’ αυτό του κολλήσανε το παρατσούκλι «Στεκαμάν», που όταν το άκουγε, το θεωρούσε σαν βρισιά και γινότανε θηρίο. Ακόμα και μεγάλοι στο Λιμενικό, μετά από χρόνια που τον είδα και τον φώναξα με το «κοσμητικό του επίθετο», θύμωσε και μου επιτέθηκε με ανάλογες φράσεις.
Ένα άλλο παρόμοιο παιχνίδι ήταν αυτό με τα ξίφη, δηλαδή γινότανε κανονική ξιφομαχία με ξύλινα σπαθιά. Εκεί «πέφτανε στη μάχη», όχι με όπλα αλλά με τα ξύλινα σπαθιά. Σε μερικούς τα φτιάχνανε μαραγκοί, αλλά οι πιο πολλοί τα φτιάχνανε και μόνοι τους. Ήτανε βέβαια επικίνδυνο παιχνίδι, γιατί με το σπαθί, μπορούσε να τραυματιστεί κάποιο παιδί ή ακόμα χειρότερα να χάσει το μάτι του.
Αυτά ήτανε βιώματα από τον αληθινό πόλεμο που είχανε ζήσει τα προκατοχικά παιδιά, αλλά και τα παιδιά της «Κατοχής».-
http://www.porosnews.gr
Πίσω στα παλιά