OI Φ Ω Τ Ο Γ Ρ Α Φ Ο Ι MAΣ
Οι φωτογράφοι του χωριού μας , Νίκος Κολοκύθας - Πανουργιάς και Σωτήρης Γιαλαμάς . Για πολλές δεκαετίες αποθανάτιζαν τη Λιδορικιώτικη ζωή , σε όλες της τις εκδηλώσεις , απ'την πιο ευχάριστη ως την πιο δυσάρεστη . Ο Σωτήρης δεν ήταν Λιδορικιώτης αλλά υπηρέτησε στην Χωροφυλακή στο χωριό μας και παντρεύτηκε τη Χρυσούλα Παλαιολόγου , οπότε έμεινε μόνιμα πια στο Λιδορίκι . Ο Νίκος , καταγόταν απ'το Λούτσοβο , τον Κόκκινο , αλλά έμενε στο χωρίο μας στις Λάκκες.
Aρχείο Ν.Κολοκύθα
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου ..
Καλησπέρα φίλοι του χωριού μας και της εφημερίδας μας .
ΠΕΜΠΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 07:39
Δύση Ήλιου: 18:39
Σελήνη 9 ημερών
- Παγκόσμια Ημέρα για τον Τραυλισμό
- NEO!Γιορτάζουν: Αβέρκιος,Μαξιμιλιανός.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1798
Ο Αλή Πασάς με τον γιο του Μουχτάρ, έπειτα από σφοδρή επίθεση, καταλαμβάνουν την Πρέβεζα, την οποία υπερασπίζονται 1.000 Έλληνες και Γάλλοι υπό τον Στρατηγό Λα Σαλσέ. Ο Αλή στέλνει πεσκέσι στον Σουλτάνο τέσσερα σακιά με κεφάλια Γάλλων και Ελλήνων μαχητών. (Η Μάχη της Νικόπολης)
1923
Φιλομοναρχικό στρατιωτικό κίνημα, υπό τους στρατηγούς Λεοναρδόπουλο και Γαργαλίδη, καταστέλλεται από τους Πλαστήρακαι Πάγκαλο.
1940
Ο γιος του Τζιάκομο Πουτσίνι εγκαινιάζει τη νέα όπερα της Αθήνας στο Θέατρο Ολύμπια της οδού Ακαδημίας. Εναρκτήριο έργο, η όπερα του πατέρα του «Μαντάμ Μπάτερφλαϊ».
1950
Αρχίζει το πρώτο Μουντομπάσκετστο Μπουένος Άιρες. Θα ολοκληρωθεί στις 3 Νοεμβρίου, με νικήτρια την ομάδα της Αργεντινής.
1964
Ο γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτραρνείται το Νόμπελ Λογοτεχνίας, υποστηρίζοντας ότι θα μειώσει το γόητρο της συγγραφικής του δουλειάς.
1988
Ενώ το «σκάνδαλο Κοσκωτά» βρίσκεται σε έξαρση, 3.000 οπαδοί του Ολυμπιακούσυγκεντρώνονται στου Ρέντη και αποθεώνουν τον πρόεδρο Γιώργο Κοσκωτά με τα συνθήματα «Κάτω τα χέρια από τον Κοσκωτά» και «Προεδράρα, είμαστε μαζί σου», σηκώνοντάς τον στα χέρια.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2210#ixzz3pJWhciSs
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1811
Φραντς Λιστ, ούγγρος συνθέτης και πιανίστας. (Θαν. 31/7/1886)
1887
Τζον Ριντ, αμερικανός δημοσιογράφος, που έγραψε το χρονικό της Οκτωβριανής Επανάστασης με τίτλο «Οι 10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο». (Θαν. 17/10/1920)
1937
Μάνος Λοΐζος, κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης. (Θαν. 17/9/1982)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2210#ixzz3pJWu60l9
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1922
Ανδρέας Καρκαβίτσας, έλληνας πεζογράφος, ένας από τους τρεις μεγάλους εκπροσώπους της ηθογραφίας, μαζί με τους Αλέξανδρο Παπαδιαμάντηκαι Γεώργιο Βιζυηνό και ο κατ'εξοχήν εκπρόσωπος του νατουραλισμού στη νεοελληνική λογοτεχνία.(Γεν. 1865)
1986
Άλμπερτ φον Σεντ-Γκιέργκι ντε Ναγκιράπολτ, ούγγρος γιατρός, που ανακάλυψε τη βιταμίνη C και βραβεύτηκε με Νόμπελ Ιατρικής το 1937. (Γεν. 16/9/1893)
1990
Λουί Αλτουσέρ, γάλλος μαρξιστής φιλόσοφος. (Γεν. 16/10/1918)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2210#ixzz3pJXBUBi0
Μάνος Λοΐζος
1937 – 1982
9533
Κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.
Ο Εμμανουήλ Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών.
Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Γράφτηκε σε τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί, αλλά κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας το 1955 ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.
Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Φίλιπς» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού. Είναι το «Τραγούδι του δρόμου», ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσουσ'ένα ποίημα του Λόρκα με ερμηνευτή τονΓιώργο Μούτσιο.
Το Απρίλιο του 1962 έγινε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του συλλόγου και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Παρκ.
Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1966, θα γεννηθεί η κόρη τους Μυρσίνη. Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά δημιουργικά για τον συνθέτη. Γράφει τραγούδια και μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίαςμπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείουτον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας. Την τριετία 1974 - 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.
Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ραούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδηςκαι η Δήμητρα Γαλάνη.
Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
Βασική Δισκογραφία
- «Ο Σταθμός» (1968): Επτά τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πέντε ορχηστρικά. («Minos») Επιτυχίες: «Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παληό ρολό», «Η δουλειά κάνει τους άντρες», «Ο Σταθμός». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Δημήτρης Ευσταθίου και Γιώργος Νταλάρας.
- «Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.
- «Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
- «Να 'χαμε τι να 'χαμε...» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.
- «Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ'Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.
- «Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.
- «Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.
- «Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.
- «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.
- «Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ'ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.
- «Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτσε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)
- «Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)
- «Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/296#ixzz3pJXbQRYT
Ανδρέας Καρκαβίτσας
1865 – 1922
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
856
Έλληνας πεζογράφος, κύριος εκπρόσωπος του ηθογραφικού διηγήματος με τους Αλέξανδρο Παπαδιαμάντηκαι Γεώργιο Βιζυηνό και ο κατ'εξοχήν εκπρόσωπος του νατουραλισμού στη νεοελληνική λογοτεχνία. Πιο γνωστά έργα του είναι η συλλογή διηγημάτων Λόγια της Πλώρηςκαι η νουβέλα Ο Ζητιάνος.
Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας γεννήθηκε το 1865 στα Λεχαινά Hλείας. Ήταν το μεγαλύτερο από τα έντεκα παιδιά του ρουμελιώτη Δημητρίου Καρκαβίτσα και της ντόπιας Άννας Σκαλτσά. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά του και δεκατριών χρόνων πήγε στην Πάτρα για γυμνασιακές σπουδές. Την περίοδο αυτή χρονολογείται ο άτυχος έρωτάς του για την Ιολάνθη Βασιλειάδη, από τη μορφή της οποίας θεωρείται πως εμπνεύστηκε για την ηρωίδα της Λυγερής (1896).
Το 1883 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε τον Δεκέμβριο του 1888. Στην Αθήνα σχετίστηκε με τον Κωστή Παλαμά, τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο και τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Η προκήρυξη του διαγωνισμού διηγήματος της Εστίαςτον ώθησε στο χώρο της ηθογραφίας και ταξίδεψε σε χωριά της Ρούμελης για να συλλέξει λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία, τα οποία χρησιμοποίησε στα πρώτα έργα του. Το 1889 στρατεύτηκε και κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Μεσολόγγι γνώρισε τις άθλιες συνθήκες ζωής της ελληνικής υπαίθρου. Τις εντυπώσεις του κατέγραψε σε μια σειρά οδοιπορικών σημειώσεων, που αξιοποίησε στη νουβέλα του Ο ζητιάνος (1897).
Μετά τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας το 1891 δούλεψε ως γιατρός στο ατμόπλοιο Αθήναι, με το οποίο ταξίδεψε στη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα, τα παράλια της Μικράς Ασίας και τον Ελλήσποντο. Οι εμπειρίες του από την περίοδο αυτή της ζωής του περιέχονται στο ταξιδιωτικό ημερολόγιο Σ’ Ανατολή και Δύσηκαι αξιοποιήθηκαν στην περίφημη συλλογή διηγημάτων του Λόγια της πλώρης (1899). Από τον Αύγουστο του 1896 και ως το 1921 υπήρξε μόνιμος αξιωματικός του ελληνικού στρατού, φθάνοντας ως το βαθμό του γενικού αρχίατρου (συνταγματάρχη). Από τη θέση αυτή συνέχισε να ταξιδεύει με συνεχείς μεταθέσεις, που επιδίωκε ο ίδιος (την έντονη αυτή επιθυμία του για τα ταξίδια ονόμαζε «αειφυγία»).
Ο Καρκαβίτσας υπήρξε μέλος της «Εθνικής Εταιρίας», που προωθούσε τη «Μεγάλη Ιδέα» και η ήττα του 1897στάθηκε για τον Καρκαβίτσα πολύ μεγάλη απογοήτευση. Μέλος του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» το 1909, συμμετείχε στο κίνημα στου Γουδή, στράφηκε όμως στη συνέχεια εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως στρατιωτικός γιατρός και το 1916 αντιτάχτηκε στο βενιζελικό κίνημα της «Εθνικής Αμύνης», με αποτέλεσμα να τεθεί σε περιορισμό και να εξοριστεί στη συνέχεια στη Μυτιλήνη. Στο στράτευμα επανήλθε το 1920 και αποστρατεύτηκε δυο χρόνια αργότερα με δική του αίτηση.
Οι κακουχίες της εξορίας συνέβαλαν στον κλονισμό της υγείας του. Στις 22 Οκτωβρίουτου 1922 άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Μαρούσι από φυματίωση του λάρυγγα. Σύντροφός του στα τελευταία χρόνια της ζωής του στάθηκε η Δέσποινα Σωτηρίου, την οποία εγκατέστησε γενική κληρονόμο του, με διαθήκη που συνέταξε τέσσερις ημέρες πριν από τον θάνατό του.
Η πεζογραφία του Καρκαβίτσα κινήθηκε αρχικά στο πλαίσιο της ειδυλλιακής ηθογραφίας, με αρκετά λαογραφικά στοιχεία και πέρασε σταδιακά προς τον ρεαλισμό, με στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού, με κορυφαία έκφραση τον Ζητιάνο (1897). Από τα ογδόντα, συνολικά, διηγήματά του σταθμός στάθηκε η συλλογή Λόγια της πλώρης (1899), ενώ στο τελευταίο έργο του Ο αρχαιολόγος (1904) προσπάθησε να λειτουργήσει διδακτικά, προβάλλοντας τις ιδέες του για μια γόνιμη σχέση των νεοελλήνων με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Γύρω στο 1905 η λογοτεχνική παραγωγή του παρουσίασε σημαντική κάμψη, που διάρκεσε ως το τέλος της ζωής του, με μοναδική εξαίρεση τη διετία 1918-1920, οπότε ξεκίνησε η ενασχόλησή του με τη συγγραφή σχολικών αναγνωσμάτων, σε συνεργασία με τον Επαμεινώνδα Παπαμιχαήλ.
Στο λογοτεχνικό έργο του Καρκαβίτσα κυριαρχεί η δημοτική γλώσσα στη μετριοπαθή της έκφραση. Η πορεία του στα γράμματα ξεκίνησε στο πλαίσιο της φθίνουσας περιόδου του Αθηναϊκού Ρομαντισμού. Από την περίοδο αυτή σώζονται χειρόγραφα από ποιητικά και πεζά έργα του στην καθαρεύουσα. Πολύ σύντομα, όμως, στράφηκε στη δημοτική και συνέβαλε στη διαμόρφωσή της χωρίς να υιοθετήσει τις ακρότητες του Ψυχάρη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/711#ixzz3pJYTEpqp
Τζόαν Φοντέιν
1917 – 2013
135
Αγγλοαμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, βραβευμένη με Όσκαρπρώτου γυναικείου ρόλου για την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Υποψίες (1941).
Η Τζόαν Ντε Μποβουάρ Ντε Χάβιλαντ, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στο Τόκιο στις 22 Οκτωβρίουτου 1917 από Βρετανούς γονείς, τον καθηγητή Νομικής Γουόλτερ Ντε Χάβιλαντ και την ηθοποιό Λίλιαν Ριζ. Οι γονείς της χώρισαν, όταν ήταν δύο χρονών και η Τζόαν με τη μητέρα και τη μεγάλη αδελφή της Ολίβια μετακόμισε στην πόλη Σαρατόγκα της Καλιφόρνιας.
Η αντιπαλότητα με την αδελφή της υπήρχε από μικρή ηλικία και μεγάλωσε από τη στιγμή που αποφάσισαν και οι δύο να γίνουν ηθοποιοί, τόσο ώστε να ζουν αποξενωμένες από το 1975. «Παντρεύτηκα πρώτη, κέρδισα Όσκαρ πριν από την Ολίβια και εάν πεθάνω πρώτη (που συνέβη), αυτή θα γίνει κίτρινη, επειδή την ξανακέρδισα» συνόψισε με το ιδιότυπο βρετανικό χιούμορ σε συνέντευξή της του 1978 την ταραγμένη σχέση με την αδελφή της. Η Τζόαν για διαφοροποιηθεί από την Ολίβια διάλεξε ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο το επώνυμο του πατριού της Τζορτζ Φοντέιν.
Η πρώτη της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη χρονολογείται από το 1935, αλλά η τύχη της χαμογέλασε το 1940, όταν ο μεγαλοπαραγωγός του Χόλιγουντ Ντέιβιντ Σέλζνικ την επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Ρεβέκκα, που ήταν μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του ομότιτλου μυθιστορήματος της Δάφνης Ντι Μοριέ. Εκείνη τη χρονιά προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού, αλλά το έχασε από την Τζίντζερ Ρότζερς.
Η επόμενη χρονιά τη βρήκε ξανά υποψήφια για Όσκαρ, αυτή τη φορά είχε όμως αντίπαλο την αδελφή της Ολίβια ντε Χάβιλαντ, που ήταν υποψήφια με την ταινία Αύριο δε θα ξημερώσει. Η Φοντέιν κέρδισε το πολυπόθητο αγαλματάκι για το ψυχολογικό θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ Υποψίεςυπερισχύοντας της αδελφής της.
Η Φοντέιν είχε άλλη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ το 1943 για το ρομαντικό δράμα του Έντμουντ Γκούλντινγκ Πεθαίνω από Αγάπη. Μέχρι το 1966, οπότε αποσύρθηκε από τη μεγάλη οθόνη, είχε την τύχη να δουλέψει με σπουδαίους σκηνοθέτες, όπως τον Μπίλι Γουάιλντερ, τον Μαξ Οφίλς, τον Φριτς Λανγκ και τον Ρόμπερτ Ρόσεν. Τα χρόνια που ακολούθησαν εμφανιζόταν σποραδικά σε τηλεοπτικές παραγωγές.
Η Τζόαν Φοντέιν είχε παντρευτεί 4 φορές και είχε 2 παιδιά (το ένα υιοθετημένο). Πέθανε σε βαθειά γηρατειά στις 15 Δεκεμβρίουτου 2013.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/746#ixzz3pJYpKI7K
Το Κίνημα Γαργαλίδη
- Λεοναρδόπουλου
105
Τον Οκτώβριο του 1923 η Ελλάδα βάδιζε ολοταχώς για τις εκλογές της 2ας Δεκεμβρίου, τις οποίες είχε προκηρύξει η βενιζελική Επαναστατική Επιτροπή υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα, που κυβερνούσε δικτατορικά, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πρωθυπουργός ήταν το ηγετικό στέλεχος της Επανάστασης, Στυλιανός Γονατάς, ο οποίος φρόντισε να πριμοδοτήσει τα βενιζελικά κόμματα με ένα εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.
Το στρατιωτικό κίνημα των στρατηγών Παναγιώτη Γαργαλίδη (1870-1948) και Γεώργιου Λεοναρδόπουλου (1867-1936), που εκδηλώθηκε τα μεσάνυχτα της 21ηςπρος 22α Οκτωβρίου, ήταν μια συμμαχία ετερόκλητων στρατιωτικών στοιχείων: από βενιζελικούς αξιωματικούς, όπως οι επικεφαλής του, που είχαν παραγκωνισθεί από την Επαναστατική Επιτροπή του Πλαστήρα, μέχρι βασιλόφρονες αξιωματικούς («Ομάδα Ταγματαρχών»), που φοβόντουσαν ότι οι επικείμενες εκλογές θα οδηγούσαν σε αβασίλευτο καθεστώς. Την τριάδα των κινηματιών συμπλήρωνε ο βασιλόφρων συνταγματάρχης Γεώργιος Ζήρας.
Πρόθεση των δύο στρατηγών ήταν να αναγκάσουν την κυβέρνηση Γονατά σε παραίτηση, χωρίς να καταφύγουν σε ένοπλη βία και την ανάληψη της εξουσίας από μία κυβέρνηση που θα οδηγούσε τη χώρα σε τίμιες εκλογές. Στο διάγγελμά τους, που δημοσιεύτηκε σε τρεις αντιβενιζελικές εφημερίδες («Νέα Ημέρα», «Καθημερινή» και «Πολιτεία»), σημείωναν: «Ο στρατός βεβαιοί ότι δεν θα επέμβη το παράπαν, ούτε εις τον καταρτισμόν της νέας κυβερνήσεως, ούτε εις το κατόπιν έργον αυτής. Θα περιορισθή εις την τήρησιν της τάξεως και εις τα καθαρώς στρατιωτικά αυτού καθήκοντα».
Το κίνημα δεν εκδηλώθηκε στην πρωτεύουσα, όπως απαιτούσε ο μετέπειτα δικτάτωρ Ιωάννης Μεταξάς, ούτε στη Θεσσαλονίκη, αλλά στην περιφέρεια. Το πρωί της 22ας Οκτωβρίουμόνο η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα και τα Ιωάννινα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της κυβερνήσεως. Ωστόσο, η αντίδραση της Επαναστάσεως ήταν αστραπιαία. Στην Αθήνα την κατάσταση πήρε στα χέρια του ο στρατηγός Πάγκαλος, ως αρχηγός του Στρατού, ενώ δημοτικά συμβούλια, η Ιερά Σύνοδος και πολιτικοί καταδίκαζαν το κίνημα. Ο Πλαστήρας στο διάγγελμά του σημείωνε: «Η άτιμος και η προδοτική πράξις δύο στρατηγών και ενίων ανωτέρων αξιωματικών εις στιγμάς κατά τας οποίας η πατρίς επρόκειτο διά των εκλογών να εισέλθη εις ομαλήν κοινοβουλευτικήν περίοδον, σύμφωνα με εξαγγελθέν πρόγραμμα της Επανάστασεως, καταδικάζεται εις την συνείδησιν του ελληνικού έθνους ολοκλήρου».
Παρά την αριθμητική τους υπεροχή, οι κινηματίες έμειναν αδρανείς, χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Αυτό έδωσε το χρόνο στην Επανάσταση να αναδιοργανωθεί και να προετοιμάσει την αντεπίθεσή της. Στη Θεσσαλονίκη ο στρατηγός Κονδύλης, που είχε ανακληθεί στην ενεργό υπηρεσία, τέθηκε επικεφαλής της καταστολής. Στις 25 Οκτωβρίουη Επανάσταση ήλεγχε και πάλι όλη τη Βόρειο Ελλάδα.
Στην Πελοπόννησο οι δυνάμεις των Γαργαλίδη και Λεοναρδόπουλου, που αριθμούσαν 4.500 άνδρες, συγκεντρώθηκαν στην Κόρινθο, με σκοπό να βαδίσουν στην Αθήνα. Ο στόλος, που ήταν πιστός στην Επανάσταση, απείλησε με βομβαρδισμό την Κόρινθο, αναγκάζοντας τον φρούραρχο της πόλης Μανιαδάκη (μετέπειτα στέλεχος της «4ης Αυγούστου») να παραδώσει την πόλη χωρίς αντίσταση. Στις 27 Οκτωβρίου, έπειτα από μία σύντομη συμπλοκή με τις κυβερνητικές δυνάμεις, ο Γαργαλίδης αποδέχεται την άνευ όρων παράδοση που του επέβαλε ο Πλαστήρας.
1284 αξιωματικοί αποτάχθηκαν ως ενεχόμενοι ή συμπαθούντες το αντεπαναστατικό κίνημα, ανάμεσά τους και ο υπασπιστής του βασιλιά Γεώργιου Β', Νικολαίδης. Οι αρχηγοί του κινήματος, Παναγιώτης Γαργαλίδης και Γεώργιος Λεοναρδόπουλος, καταδικάσθηκαν σε θάνατο, αλλά τους δόθηκε χάρις στη συνέχεια. Οι εκλογές έγιναν, τελικά, στις 16 Δεκεμβρίουκαι εξελίχθηκαν σε θρίαμβο των βενιζελικών κομμάτων, καθώς τα φιλομοναρχικά απείχαν.
Το αποτυχόν κίνημα των Γαργαλίδη - Λεοναρδόπουλου απέκτησε σημασία για την κατοπινή εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων, δυσανάλογη με τις περιορισμένες επιδιώξεις των εμπνευστών του. Ισχυροποίησε τα αντιμοναρχικά αισθήματα στους κόλπους των βενιζελικών κομμάτων, με αποτέλεσμα την έξωση του βασιλιά Γεώργιου Β'και την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στις 25 Μαρτίου 1924 από την κυβέρνηση Παπαναστασίου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/181#ixzz3pJZDMpBM
Η Μάχη της Νικόπολης
Ο Μικρός Τυμπανιστής στη Μάχη της Νικόπολης
192
Πολεμική αναμέτρηση, που διεξήχθη στις 22 Οκτωβρίου 1798 στα ερείπια της αρχαίας Νικόπολης, με αντιπάλους τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά από τη μία πλευρά και τις δυνάμεις Γάλλων και Ελλήνων από την άλλη. Ο Αλή με υπέρτερο στρατό νίκησε και κατέλαβε την Πρέβεζα.
Μετά τη συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο (17 Οκτωβρίου 1797), με την οποία ο Ναπολέων Βοναπάρτης κατέλυσε τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, όλες οι ενετικές κτήσεις, ανάμεσά τους και η πόλη της Πρέβεζας, περιήλθαν στην κατοχή της Επαναστατικής Γαλλίας. Μία δύναμη 280 γρεναδιέρων υπό τον στρατηγό Ζαν ντε λα Σαλσέτ (1759-1834) εγκαταστάθηκε στην Πρέβεζα κι έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από το ντόπιο ελληνικό στοιχείο.
Οι Γάλλοι είχαν αναπτύξει κατ’ αρχάς φιλικές σχέσεις με τον Αλή Πασά, παρότι δεν ενέδωσαν στην απαίτησή του να του δοθούν οι γαλλικές κτήσεις στην Ήπειρο (Βουθρωτό, Πάργα, Πρέβεζα, Άρτα). Όταν ο Ναπολέων επιτέθηκε κατά της Αιγύπτου και ιδίως μετά την ήττα του από τους Άγγλους στην Ναυμαχία του Αβουκίρ (1 Αυγούστου 1798), ο ημι-ανεξάρτητος αλβανός αυθέντης της Ηπείρου άλλαξε στρατόπεδο. Διέρρηξε τις σχέσεις του με τους Γάλλους και αποφάσισε να ταχθεί ανοιχτά με το μέρος του Σουλτάνου Σελίμ Γ'.
Ο Αλή απαίτησε επιτακτικά από τους Γάλλους να του δοθούν όλες οι κτήσεις τους στην Ήπειρο και επιπροσθέτως η Λευκάδα και η Κέρκυρα. Για να γίνει πιο πειστικός συνέλαβε αιχμαλώτους δύο γάλλους αξιωματικούς, τους οποίους φυλάκισε στα Γιάννινα. Παράλληλα, άρχισε να προετοιμάζει στρατό για να επιτεθεί στην Πρέβεζα και τις υπόλοιπες γαλλικές κτήσεις της Ηπείρου. Οι Γάλλοι από την πλευρά τους με τις ισχνές δυνάμεις που διέθεταν και με τη βοήθεια των ντόπιων άρχισαν να κατασκευάζουν οχυρωματικά έργα στον ισθμό κοντά στην αρχαία Νικόπολη για να προστατεύσουν την Πρέβεζα.
Στις 22 Οκτωβρίου 1798 (12 Οκτωβρίου 1798, σύμφωνα με άλλες πηγές) οι δυνάμεις του Αλή έκαναν την εμφάνισή τους στην περιοχή του ισθμού. Με επικεφαλής τον ίδιο και τον γιο του Μουχτάρ, αριθμούσαν 4.000 πεζούς και 3.000 ιππείς, Αλβανούς και Τούρκους. Ο στρατηγός Λα Σαλσέτ έσπευσε να οργανώσει την άμυνα με τις λιγοστές δυνάμεις που διέθετε και τις αποτελούσαν 280 γάλλοι γρεναδιέροι, 200 ντόπιοι πολιτοφύλακες και 60 Σουλιώτες υπό τον καπετάν Χρηστάκη. Η πλειονότητα του ελληνικού στοιχείου που θα μπορούσε να βοηθήσει τους Γάλλους, παρέμεινε κλεισμένη στην Πρέβεζα ή είχε καταφύγει στα πέριξ, παρασυρμένη από την προπαγάνδα του Αλή Πασά.
Όταν βρόντηξαν τα όπλα, οι Γάλλοι γρεναδιέροι, που ανέλαβαν κυρίως το βάρος της μάχης, κατόρθωσαν να αποκρούσουν τις επιθέσεις των Τουρκαλβανών, αλλά μπροστά στην ορμητικότητα και τον όγκο του εχθρού, υποχώρησαν προς τα ερείπια της Νικόπολης. Οι Γάλλοι πολέμησαν γενναία, αλλά οι περισσότεροι έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Οι μόνοι που απέμειναν ζωντανοί και πιάστηκαν αιχμάλωτοι ήταν εννέα γρεναδιέροι με τον στρατηγό Λα Σαλσέτ και τον λοχαγό Τισό.
Μετά τη νίκη του, ο Αλή κατέλαβε εύκολα την Πρέβεζα. Αποκεφάλισε όσους κατοίκους της είχαν συλληφθεί ως γαλλόφιλοι και παρέδωσε την πόλη στις φλόγες. Στη συνέχεια πραγματοποίησε θρίαμβο στα Γιάννινα με τους αιχμαλώτους, Έλληνες και Γάλλους, να κρατούν τα κομμένα κεφάλια των συμπολεμιστών τους, υπό τις επευφημίες του αλβανικού στοιχείου της πόλης, που είχε παραταχθεί κατά μήκος της διαδρομής.
Τις επόμενες ημέρες ο Αλή Πασάς έστειλε πεσκέσι στον σουλτάνο Σελίμ Γ'τέσσερα τσουβάλια με τα κεφάλια Ελλήνων και Γάλλων μαχητών, μαζί με εννέα γάλλους αξιωματικούς για ανάκριση, ανάμεσά τους και ο στρατηγός Λα Σαλσέτ. Μετά την Πρέβεζα, ο Αλή κατέλαβε όλες τις γαλλικές κτήσεις στην Ήπειρο, εκτός της Πάργας. Η Πρέβεζα παρέμεινε έως το 1822 υπό τις διαταγές του και μετά τον θάνατό του πέρασε και πάλι στην κυριαρχία του Σουλτάνου. Στις 12 Οκτωβρίου 1912 απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό κατά τη διάρκεια του Α'Βαλκανικού Πολέμου.
Σχετικά
Λέγεται ότι για την απελευθέρωση των Γάλλων αιχμαλώτων, η μητέρα του Ναπολέοντα, Μαρία Βοναπάρτη, δώρισε στον σουλτάνο ένα μεγάλο διαμάντι που ανήκε στην αποκεφαλισθείσα βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα και φυλάσσεται στο παλάτι-μουσείο του Τοπκαπί στην Κωνσταντινούπολη. Είναι το τέταρτο μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου, που «πρωταγωνίστησε» στην ταινία του Ζιλ ΝτασένΤοπκαπί (1964) με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη.ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/570#ixzz3pJZc2uSj
Η κρίση των πυραύλων
Σοβιετικός βαλλιστικός πύραυλος R-12
167
Ήταν 15 Οκτωβρίουτου 1962, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι πληροφορήθηκε από τις υπηρεσίες κατασκοπίας ότι 42 σοβιετικοί βαλλιστικοί πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές, βρίσκονταν εγκατεστημένοι στην Κούβα και μπορούσαν μέσα σε λίγα λεπτά να πλήξουν οποιαδήποτε πόλη των ΗΠΑ. Την ανάπτυξή τους είχε επιτρέψει ο Φιντέλ Κάστρο, φοβούμενος αμερικανική επέμβαση.
Οι δεκατρείς μέρες που ακολούθησαν ήταν οι πιο επικίνδυνες που πέρασε η ανθρωπότητα. Στις 22 Οκτωβρίουο πρόεδρος Κένεντι ανακοίνωσε ότι το αμερικανικό Ναυτικό θα επέβαλλε αποκλεισμό της Κούβας και θα προχωρούσε στην «κατάσχεση επιθετικών όπλων και συναφούς υλικού» που σοβιετικά σκάφη θα επιχειρούσαν ενδεχομένως να τα παραδώσουν στην Κούβα. Τις επόμενες ημέρες σοβιετικά πλοία που κατευθύνονταν προς την Κούβα άλλαξαν πορεία και απομακρύνθηκαν από τη ζώνη του αποκλεισμού.
H ένταση κλιμακωνόταν διαρκώς και ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου πλησίαζε ολοένα, καθώς ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις ανταλλάσσονταν πυρετώδη μηνύματα. Η κρίση κορυφώθηκε στις 27 Οκτωβρίου, όταν ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος U2 καταρρίφθηκε στον εναέριο χώρο της Κούβας, ενώ ένα άλλο αναχαιτίστηκε πάνω από τη Ρωσία.
Η σύρραξη αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, στις 28 Οκτωβρίου, όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ δέχτηκε να σταματήσουν οι εργασίες για την εγκατάσταση των πυραύλων και να αποσυρθούν όσοι βρίσκονταν ήδη στο νησί. Σε αντάλλαγμα, ο Κένεντι δεσμεύθηκε ότι ουδέποτε οι ΗΠΑ θα εισέβαλλαν στην Κούβα, ενώ έδωσε και μυστική υπόσχεση για την απομάκρυνση των πυρηνικών πυραύλων που είχαν εγκατασταθεί κατά το παρελθόν στην Τουρκία.
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν οι δύο υπερδυνάμεις άρχισαν να πραγματοποιούν τα υπεσχημένα και ως το τέλος Νοεμβρίου η κρίση είχε ξεπεραστεί. Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο αρνήθηκε να δεχθεί παρατηρητές του ΟΗΕ στη χώρα του, δυσαρεστημένος από το γεγονός ότι είχε αποκλεισθεί από τις επαφές Κένεντι - Χρουστσόφ και όντας εξοργισμένος με τον σοβιετικό ηγέτη για τη στάση του.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/20#ixzz3pJa18DyS
Σεχραζάτ
156
Συμφωνική σουίτα του Νικολάι Ρίμσκι - Κόρσακοφ (1844-1908), που βασίζεται στην πασίγνωστη αραβική συλλογή ανατολίτικων ιστοριών με τίτλο Χίλιες και μία νύχτες. Από το πιο γνωστά έργα του σπουδαίου και επιδραστικού ρώσου συνθέτη, που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ενορχηστρωτές όλων των εποχών.
Το έργο αποτελείται από τέσσερα μέρη:
- Η Θάλασσα και το πλοίο του Σεβάχ
- Η διήγηση του πρίγκιπα Καλαντάρ
- Το πριγκιπόπουλο και η πριγκιποπούλα
- Γιορτή στη Βαγδάτη. Η Θάλασσα. Το πλοίο προσκρούει σ’ ένα βράχο κάτω από ένα μπρούτζινο ιππέα.
Η πρεμιέρα της Σεχραζάτδόθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1888 στην Αγία Πετρούπολη, υπό τη διεύθυνση του ίδιου του Ρίμσκι - Κόρσακοφ. Στις 4 Ιουνίουτου 1910, τα Ρωσικά Μπαλέτατου Σεργκέι Ντιαγκίλεφ παρουσίασαν στο Παρίσι το μπαλέτο Σεχραζάτ, βασισμένο στη μουσική του Ρίμσκι - Κόρσακοφ, σε χορογραφία Μιχαήλ Φοκίν.
Σχετικά...
Η Σεχραζάτ είναι η κόρη του βεζύρη, η οποία παντρεύεται τον θηριώδη σουλτάνο Σαχριάρ, με σκοπό να τον εξημερώσει. Ο Σαχριάρ παντρεύεται κάθε μέρα και από μια γυναίκα και την επομένη τη σκοτώνει. Την πρώτη νύχτα του γάμου της, η Σεχραζάτ διηγείται στο σύζυγό της μια ιστορία τόσο συναρπαστική, ώστε ο σουλτάνος, περίεργος να γνωρίσει τη συνέχειά της, αναβάλει την εκτέλεσή της μέχρι την επομένη. Έτσι, η Σεχραζάτ συνεχίζει τις ιστορίες της κάθε βράδυ, μέχρις ότου ο περίεργος σουλτάνος ανακτά την πίστη του στη ζωή και τους ανθρώπους και εγκαταλείπει το απάνθρωπο σχέδιό του.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/682#ixzz3pJaTErGz
Τζορτζ Κολβοκορέσις
1816 – 1872
354
Ελληνικής καταγωγής αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.
Ο Γεώργιος Κολβοκορέσης (George Colvocoresses) γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1816 στη Χίο και καταγόταν από αρχοντική οικογένεια του νησιού. Κατά τη Σφαγή της Χίουαπό τους Οθωμανούς Τούρκους, πιάστηκε αιχμάλωτος με τη μητέρα και τις δύο αδελφές του, ενώ τα υπόλοιπα έξι αδέλφια του σκοτώθηκαν. Η οικογενειακή περιουσία καταστράφηκε και δημεύτηκε.
Ο πατέρας του, με τη βοήθεια αμερικανών ιεραποστόλων, κατόρθωσε να τον απελευθερώσει και σε ηλικία οκτώ ετών βρέθηκε στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ. Εκεί τον υιοθέτησε ο λοχαγός Άλντεν Πάρτριτζ, ιδρυτής της «Αμερικανικής Φιλολογικής, Επιστημονικής και Στρατιωτικής Ακαδημίας» (νυν Πανεπιστήμιο του Νόργουιτς), του πρώτου ιδιωτικού στρατιωτικού εκπαιδευτικού ιδρύματος της χώρας. Μετά την αποφοίτησή του το 1831, έγινε δεκτός στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.
Το 1832 διορίσθηκε δόκιμος και το 1836 υπηρέτησε στη φρεγάτα «United States», που ανήκε στη «Ναυτική Μοίρα της Μεσογείου», πρόδρομο του 6ου Αμερικανικού Στόλου. Από το 1838 έως το 1842 υπηρέτησε στην εξερευνητική Ομάδα των ΗΠΑ στον Ειρηνικό Ωκεανό. Τις εντυπώσεις του αποτύπωσε στο βιβλίο Four Years in a Government Exploring Expedition, το οποίο εξέδωσε το 1855.
Η έκρηξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου βρήκε τον «Κόλβος», όπως ήταν το παρατσούκλι του, να μάχεται στο πλευρό των Βορείων. Στις 29 Ιανουαρίου 1862 ως κυβερνήτης της φρεγάτας USS Supplyσυνέλαβε τη σκούνα του ναυτικού των Νοτίων Stephen Ηart, η οποία μετέφερε πολεμοφόδια. Το 1864 ανέλαβε τη διακυβέρνηση του πολεμικού πλοίουUSS Saratogaκαι διακρίθηκε σε πολλές καταδρομικές επιχειρήσεις κατά των Νοτίων. Το 1867 αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του πλοιάρχου.
Ο Τζορτζ Κολβοκορέσις δολοφονήθηκε στις 3 Ιουνίου 1872 στο λιμάνι Μπρίτζπορτ του Κονέκτικατ, ενώ περίμενε το πλοίο για τη Νέα Υόρκη. Αρχικά, ο θάνατός του αποδόθηκε από την αστυνομία σε αυτοκτονία, εκδοχή που δεν δέχτηκε ο ιατροδικαστής. Η υπόθεση παραμένει ανεξιχνίαστη μέχρι σήμερα. Ο Τζορτζ Κολβοκορέσις παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα τέκνα.
Σχετικά...
- Τρεις απόγονοι του Τζορτζ Κολβοκορέσις ακολούθησαν στρατιωτική καριέρα: ο γιος του Τζορτζ Πάρτριτζ Κολβοκορέσις, που έφθασε στον βαθμό του ναυάρχου, ο δισέγγονος του, συνταγματάρχης Άλντεν Πάρτριτζ - Κολβοκορέσις και δισ-δισεγγονή του Γκρέτσεν Χέρμπολτ Χαν, αξιωματικός του αμερικανικού στρατού σήμερα.
- Προς τιμή του, ένα θαλάσσιο στενό στον Πορθμό Πιούτζιτ της πολιτείας της Ουάσινγκτον ονομάστηκε «Πέρασμα Κόλβος» (Colvos Passage), καθώς κι ένας κόλπος στην Ανταρκτική (Colvocoresses Bay).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/479#ixzz3pJbN4PPs
ΤΡΊΤΗ, 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ 2014
ΠΑΛΙΑ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΑ ΒΑΦΤΙΣΙΑ“ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ “
Τις σημερινές μας φωτογραφίες καθώς και χιλιάδες άλλες , μπορείτε να τις βρείτε στην “ ΤΡΑΠΕΖΑ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ “ , photolidoriki.blogspot.com
Περιμένουμε να καταθέσετε και σεις στην Λιδορικιωτικη Τράπεζα , τις παλιές φωτογραφίες που έχετε , έτσι θα μείνουν στους αιώνες .
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Παρασκευή
23/10
03:00 
13°C
92%
3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h 
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ 
09:00 
11°C
96%
2 Μπφ BA
9 Km/h 
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ 
15:00 
15°C
74%
4 Μπφ BA
24 Km/h
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
Μικρή πιθανότητα βροχής
21:00 
12°C
81%
3 Μπφ BA
16 Km/h
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
Μικρή πιθανότητα βροχής
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
“ …ΕΜΕΙΣ ΓΙ’ ΑΛΛΟΥ ΚΙΝΉΣΑΜΕ ΚΙ’ ΑΛΛΟΥ ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΠΑΝΕ …”
΄Κάθε μέρα που περνάει , αγαπημένοι μου φίλοι , τόσο βλέπουμε πως έχουμε “ ξεφύγει “ απ’ την ρότα μας , δηλαδή φάλτσο η πορεία , όπως θα ‘λεγε και ένας ..θαλασσινός και πάμε ..ολοταχώς για την ξέρα , για τα βράχια , για τον πάτο , και κανένας δεν νοιάζεται για την τύχη μας , κι’ εμείς , βλέπουμε πως έρχεται η καταστροφή αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάμουμε απολύτως τίποτα , κι’ δεχόμαστε την μοίρα μας , από ανθρώπους που για πρώτη φορά , κυβερνάνε , και ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν που πάμε ..πάμε δηλαδή στο..άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ..
Μέσα σε μερικά χρόνια κατάφεραν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνάνε , εκτός απ’ τη μεγάλη φτώχεια να μας αλλοτριώσουν , μάλιστα , είμαστε φίλοι μου εμείς οι Έλληνες με το χαμόγελο και το..φιλότιμο ; όχι βέβαια , στους δρόμους που γυρνάς είναι αδύνατο να δεις ανθρώπινο χαμόγελο , ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΕΛΟΣ ..ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ..ΖΟΥΜΕ ; απλά και μόνο για να ξοφλάμε τους δανειστές μας και την εφορεία ;
Ήδη , το νεανικό επιστημονικό δυναμικό , ΕΧΕΙ ΞΕΝΗΤΕΥΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΉΣΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ , ΚΑΙ ΈΧΟΥΜΕ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΣΩ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ..ΚΑΙ ΤΡΑΒΆΜΕ ΤΗ ΛΑΘΟΣ ΠΟΡΕΊΑ , ΑΛΛΑ ΩΣ ΠΟΤΕ ;
Τώρα το χάλι της “ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ “, ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΈΝΑ ΠΑΛΙΌ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ , ΠΟΥ ΣΥΝΈΒΗ ΣΤΟ 12ο ΚΤΕΛ Φωκίδας , πριν πολλά χρόνια όταν ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ – ΑΘΗΝΑ , ΈΓΙΝΕ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΉΣ ΟΔΟΥ ΑΘΗΝΩΝ - ΛΑΜΙΑΣ ..και μάλιστα οδηγός του Λεωφορείου ήταν απ’ τη..γούρνα μας , και μάλιστα προερχόταν απ’ τον κλάδο των..φορτηγατζήδων ..
Πήρε τις σχετικές οδηγίες και ξεκίνησε με..μπόλικο μεράκι για το ΠΡΩΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ , ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟ .δρόμο πήραν , δρόμο αφήσαν φίλοι μου αλλά Αθήνα ..γιοκ..οπότε άρχισε να πλανιέται μέσα στο λεωφορείο μια..παγωνάρα , γιατί οι ώρες περνούσαν και Αθήνα δεν βλέπανε , κάποια στιγμή λοιπόν ο οδηγός βλέποντας κάποια πινακίδα ίσως που έγραφε …Αθήνα , έστριψε και καθησύχασε τους επιβάτες , ότι όπου να ‘ναι μπαίνουν στην Αθήνα ..
Χαρές και πανηγύρια μέσα στο λεωφορείο και κάποιοι μάλιστα ετοίμαζαν τα πράγματά τους για να μη χάνου χρόνο , πράγματι είδαν φώτα και ένα βενζινάδικο ανοιχτό , οπότε σταμάτησε ο..” πιλότος ¨” και με βεβαιότητα , είπε Αθήνα δεν είναι εδώ , και πήρε την απάντηση : Τι λέτε ρε παιδιά , εδώ είναι Αταλάντη , για την Αθήνα έχετε κάμποσο δρόμο ακόμα …
Το τι έγινε , είναι εύκολο να το..μαντέψετε ,΄το ίδιο φίλοι μου φοβόμαστε πως θα πάθουμε με τους λεβέντες που έχουμε “ μπλέξει “, ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΑΡΑΓΕ ΣΕ ΠΟΙΑ ΞΕΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΡΙΞΟΥΝ …”
΄Καλό σας ξημέρωμα φίλοι μου
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη …Κ.Κ.-
Είδατε τι κάνει η “ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ..: