Παλιά η διασκέδαση στις γειτονιές της Αθήνας ήταν το ραδιόφωνο
και οι συνάξεις που οι μορφωμένοι τις έλεγαν ζουρ φιξ για να δείχνουν
το επίπεδό τους.
Τώρα να έλεγες στους συναυλικούς ότι το Σάββατο θα σε δω στο ζουρ φιξ
της Μαρίτσας θα σου έριχνε στην μούρη πατσά ακαθάριστη.
Το έλεγαν όμως περιπεχτικά και γελούσανε...
Όλοι στην γειτονιά είχαν την ημέρα τους για κουμάντο στις συνάξεις...
Πέμπτη βράδυ στης Ελένης....Παρασκευή στης Γιαννούλας κ.λ.π.
Συνήθως δυό τρείς φορές την εβδομάδα γινόντουσαν.
Όταν σουρούπωνε την κατσαρόλα αναμάσχαλα σκεπασμένη με
την καρρό πετσέτα φαγητού και γραμμή για ζουρ φιξ
και άνευ προειδοποίησης..."...καλησπέρα ήρθαμε...είμαστε οι πρώτοι ;".
Όλα τα φαγητά στην μέση και ρεφενέ η ρετσίνα.
Οι συνάξεις ήταν συγκεκριμμένες και δεν άλλαζαν εκτός σοβαρού
γεγονότος.
Αν υπήρχε αδικαιολόγητη απουσία ανησυχούσαν όλοι και φρόντιζαν
να μάθουν τι συμβαίνει.
Μεταξύ ρετσίνας και μεζέ άκουγες τα νέα της γειτονιάς και γενικότερα
τα κουτσομπολιά.
Συνηθισμένη κουβέντα ήταν για το ραδιόφωνο που άκουγε η νοικοκυρά
το πρωϊ ...σήμερα θα τα λέγαμε σήριαλ.
-Το έκαψε πάλι το φαϊ με την "μικρή πικρή μου αγάπη"...
Χαμός τότε με αυτή την εκπομπή...
Ο Αλέξης και η Βάνα και δώστου κλάμα και άρπαζε το φαϊ.
Οι συνάξεις τις καθημερινές τελείωναν νωρίς γιατί το πρωϊ χτυπούσε
το ξυπνητήρι για δουλειά για σχολείο.
Αυτή του είδους η διασκέδαση έφερνε τους ανθρώπους περισσότερο
κοντά.
Πίσω στα παλιά