Δεκαετία του 50 και του 60 θα έλεγα...
Μόνη διασκέδαση το σινεμά...
Υπήρχαν πολλές αίθουσες Α ...ΑΒ...Β προβολής και κάποιες του Κέντρου με πολεμικές ταινίες και στην συνέχεια αισθησιακές.
Ανάλογες και οι τιμές των εισιτηρίων...
Η Α'προβολή ήταν υψηλότερη...αν έβλεπες την ίδια ταινία την επόμενη ταινία σε άλλο σινεμά (ΑΒ) ήταν χαμηλότερη.
Σάββατο βράδυ και οι ουρές μπροστά στα ταμεία μεγάλες...
Μια πινακίδα κολλημένη ..."Μόνον όρθιοι"...
Και όμως δεν το έβαζαν κάτω...
Είχε αρχίσει και η ταινία και η ταξιθέτρια με τον φακό σημάδευε κάποια θέση που μόλις είχε αδειάσει και έκανε νόημα πάλι με τον φακό στον πρώτοεπιλαχόντα να καθίσει και αυτός θα της έδινε φιλοδώρημα.
Αν είχε παρέα δεν είχε σημασία αν καθότανε κάπου αλλού
όταν τελείωνε η προβολή θα βρισκόντουσαν στην έξοδο.
Υπήρχε ταλαιπωρία και μάλιστα να έχεις πληρώσει κι όλας.
Βγαίνοντας η ουρά στο ταμείο καλά κρατούσε...
Ερώτηση λοιπόν:
"...έλεγε τίποτα το έργο;"
Ανάλογη και η γκριμάτσα του ερωτώμενου που κάποιες φορές αν ήταν του τύπου "...ήταν φάβα..." οδηγούσε σε καυγά με τον υπεύθυνο της πόρτας που έκοβε τα εισιτήρια και επέτρεπε την είσοδο.
Δίπλα του και εφοριακός...
Αυτός επέβλεπε να κόβονται κανονικά εισιτήρια που ήταν θεωρημένα από την εφορία ...τρυπημένα σαν με καρφίτσα.
Το εισιτήριο έγραφε το δικαίωμα το κινηματογράφου τον φόρο και την σούμα.