ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

Λιδορικι  3-3-1954 , μια  όμορφη  παρέα  συμμαθητών  και  φίλων απολαμβάνει  την  βόλτα  της στο  προαύλιο του  σχολείου σε  κάποιο  διάλειμμα  ,  αξιοσημείωτο  είναι πως  φοράνε  και  τα  μαθητικά  τους  πηλήκια , από  αριστερά ο Βασίλης  Παπαγεωργίου , γιος δασικού  υπαλλήλου ,  Γιώργος  Μπήλιος  και  Τάσος  Τσώνος 

Αρχείο  Γ. Μπήλιου

    ********

Καλησπέρα  αδέρφια  Λιδορικιώτες όλου  του κόσμου

Καλησπέρα φίλοι  του  χωριού  μας  και  της  εφημερίδας  μας

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΣΗΜΕΡΑ  15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2015

Ανατολή Ήλιου: 07:04
Δύση Ήλιου: 17:14
Σελήνη 4 ημερών

• Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα των Τροχαίων Δυστυχημάτων
• Ημέρα του Φυλακισμένου Συγγραφέα

ΣΑΝ   ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1904

Ο Κινγκ Ζιλέτπατεντάρει την πρώτη ξυριστική λεπίδα που φέρει το όνομά του (Gillette).

1922

Το έκτακτο στρατοδικείο που δικάζει τους πρωταιτίους της μικρασιατικής καταστροφής, εκδίδει την ετυμηγορία του στις 6:30 το πρωί. Στις 11:30 π.μ. οι «6» εκτελούνται. Πρόκειται για τουςΔημήτριο Γούναρη (59 ετών, πρώην πρωθυπουργός), Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη (68 ετών, πρώην πρωθυπουργός), Νικόλαο Στράτο (50 ετών, πρώην πρωθυπουργός), Νικόλαο Θεοτόκη (44 ετών, Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη), Γεώργιο Μπαλτατζή (56 ετών, Υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη) και Γεώργιο Χατζανέστη (59 ετών, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης).

1943

Ο αρχηγός των SS, Χάινριχ Χίμλερ, διατάσσει όλοι οι τσιγγάνοι να τεθούν στο ίδιο επίπεδο με τους Εβραίους και να σταλούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Porajmos).

1967

Τα γεγονότα της Κοφίνου: Στα πρόθυρα ελληνοτουρκικού πολέμου, μετά την επίθεση των δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς υπό τον Γρίβα στο τουρκοκυπριακό χωριό Κοφίνου.

1973

Οι φοιτητές κλείνονται στα Πολυτεχνείο Αθηνώνκαι Θεσσαλονίκης και καλούν το λαό σε εξέγερση κατά της χούντας.

1984

Η Βάνα Μπάρμπα εκπροσωπεί τη χώρα μας στον 34ο διαγωνισμό ομορφιάς «Μις Κόσμος» στο Λονδίνο, χωρίς να διακριθεί.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1511#ixzz3rZPSlgN2

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

μ. Χ.

1741

Γιόχαν Κάσπαρ Λάβατερ, ελβετός θεολόγος, μυστικιστής και ποιητής. Υπήρξε θεμελιωτής της φυσιογνωμικής, τέχνης διαγνώσεως των χαρακτήρων, με βάση τη δυναμική της εκφράσεως του προσώπου. (Θαν. 2/1/1801)

Αποφθέγματα

1907

Κλάους Φον Στάουφενμπεργκ, γερμανός στρατιωτικός, που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Χίτλερ. (Θαν. 21/7/1944)

1968

Γκουστάβο Πογέτ, διεθνής ουρουγουανός ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής της ΑΕΚ.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1511#ixzz3rZPx66bg

ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1922

Δημήτριος Γούναρης, έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε και πρωθυπουργός, ένας από τους 6 που εκτελέστηκαν ως πρωταίτιοι της μικρασιατικής καταστροφής. (Γεν. 5/1/1867)

1966

Δημήτριος Τόφαλος, θρυλικός έλληνας αρσιβαρίστας. (Γεν. 1882)

2013

Γλαύκος Κληρίδης, κύπριος πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (1993- 2003) και πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. (Γεν. 24/4/1919)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1511#ixzz3rZQ90ImO

Οι σημαντικότερες

τρομοκρατικές επιθέσεις στη

Γαλλία

Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Μεγάλου Ναπολέοντα

75

0

Η Γαλλία συνδιαλέγεται με κάθε μορφής τρομοκρατία για πάνω από δύο αιώνες. Άλλωστε γαλλικής προελεύσεως είναι και ο όρος τρομοκρατία (terrorisme στα γαλλικά), που σύμφωνα με τον καθηγητή Νομικής Πέτρο Παπαδάτο, είναι η πρόκληση τρόμου σε άτομα, ομάδες ατόμων ή και σε ολόκληρη κοινότητα, με τη διάπραξη σοβαρών εγκλημάτων βίας, που στρέφονται, είτε κατά συγκεκριμένων ατόμων, είτε αδιακρίτως, κατά αθώων πολιτών, και που αποβλέπουν στην επίτευξη ορισμένων σκοπών, κυρίως βιο-θεωρητικού ή κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα.

Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά προκειμένου να περιγράψει δύο περιόδους (10 Αυγούστου - 20 Σεπτεμβρίου 1792 και Σεπτέμβριος 1793 - 27 Ιουλίου 1794) της Γαλλικής Επανάστασης, που χαρακτηρίζονταν από μαζικές φυλακίσεις και εκτελέσεις. Ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα κρατική τρομοκρατία. Η γαλλική λέξη «terrorisme» πέρασε στη συνέχεια στην ελληνική γλώσσα και αποδόθηκε ήδη από το 1840 ως «τρομοκρατία» από τον λόγιο Νικόλαο Λεβίδη (1765-1852).

Από το 1800, όπου επισυνέβη η πρώτη πράξη τρομοκρατίας σε ειρηνική περίοδο στη Γαλλία με την έννοια που της αποδίδουμε σήμερα, έχουν καταγραφεί εκατοντάδες μικρές ή μεγάλες επιθέσεις, με δράστες ακροδεξιούς, εθνικιστές, ακροαριστερούς, αναρχικούς, αυτονομιστές (Βάσκους, Βρετόνους και κυρίως Κορσικανούς), αλλοδαπούς που λύνουν τις διαφορές τους επί γαλλικού εδάφους και τα τελευταία χρόνια από ισλαμιστές εξτρεμιστές. Οι περισσότερες και οι σπουδαιότερης σημασίας τρομοκρατικές πράξεις έχουν συμβεί στο Παρίσι.

Οι σημαντικότερες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία

• 24 Δεκεμβρίου 1800:Ανεπιτυχής απόπειρα δολοφονίας του Μεγάλου Ναπολέοντα από πολιτικούς του αντιπάλους, την ώρα που μετέβαινε στην Όπερα των Παρισίων για να παρακολουθήσει τη γαλλική πρεμιέρα του ορατορίου τουΓιόζεφ Χάιντν«Η Δημιουργία». Από τη βομβιστική επίθεση σκοτώθηκαν 22 άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 50.
• 28 Ιουλίου 1835:Ανεπιτυχής απόπειρα δολοφονίας του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Φίλιππου Α'από τον Κορσικανό Τζουζέπε Μάρκο Φιέσκι. 18 νεκροί και 22 τραυματίες.
• 14 Ιανουαρίου 1858:Ανεπιτυχής απόπειρα δολοφονίας του αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντα Γ'από τον ιταλό εθνικιστή Φελίτσε Ορσίνι. Από τη βομβιστική επίθεση έχασαν τη ζωή τους 8 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 106.
• 12 Φεβρουαρίου 1894:Ο γάλλος αναρχικός Εμίλ Ανρίτοποθετεί βόμβα σε καφενείο στον σιδηροδρομικό σταθμό του Σεν Λαζάρ στο Παρίσι. Από την έκρηξη σκοτώνεται ένας άνθρωπος και τραυματίζονται 20.
• 24 Ιουνίου 1894:Ο ιταλός αναρχικός Σάντε Καζέριο δολοφονεί τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, Σαντί Καρνό, σε αντίποινα για την εκτέλεσε ενός ομοϊδεάτη του.
• 31 Ιουλίου 1914:Ο γάλλος εθνικιστής Ραούλ Βιγέν δολοφονεί τον σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζορές, που ήταν αντίθετος στην είσοδο της Γαλλίας στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο.
• 18 Ιουνίου 1961: Βόμβα εκρήγνυται σε αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Στρασβούργο - Παρίσι, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 28 επιβάτες και να τραυματισθούν πάνω από 100. Την ευθύνη αναλαμβάνει η εθνικιστική οργάνωση OAS, που ήταν αντίθετη στην ανεξαρτησία της Αλγερίας.
• 29 Μαρτίου 1982: Βόμβα εκρήγνυται σε αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Παρίσι - Τουλούζη, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 5 επιβάτες και να τραυματισθούν 29. Η ενέργεια αποδόθηκε στον διεθνή τρομοκράτη Κάρλος το Τσακάλι (Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες το πραγματικό του όνομα).
• 9 Αυγούστου 1982:Επίθεση σε εστιατόριο εβραϊκών συμφερόντων στο Παρίσι, με 6 νεκρούς και 22 τραυματίες, από την οργάνωση του Αμπού Νιντάλ.
• 15 Ιουλίου 1983:Επίθεση εναντίον του γκισέ των Τουρκικών Αερογραμμών στο αεροδρόμιο Ορλί των Παρισίων από άνδρες του Αρμενικού Απελευθερωτικού Στρατού ASALA. 8 νεκροί και 56 τραυματίες.
• 5-17 Σεπτεμβρίου 1986: 6 βομβιστικές επιθέσεις σε διάφορα σημεία του Παρισιού. 12 νεκροί και 188 τραυματίες. Την ευθύνη ανέλαβαν οι Λιβανέζικες Ένοπλες Επαναστατικές Φράξιες (FARL) και η νεοσύστατη τότε Χεζμπολάχ, που μετέφεραν τον Εμφύλιο του Λιβάνου επί γαλλικού εδάφους.
• 25 Ιουλίου 1995:Βομβιστική επίθεση στο Μετρό του Παρισιού, με 8 νεκρούς και 80 τραυματίες. Την ευθύνη ανέλαβε η Ένοπλη Ισλαμιστική Ομάδα (GIA) της Αλγερίας.
• 3 Δεκεμβρίου 1996: Βομβιστική επίθεση στο μετρό του Παρισιού, με 4 νεκρούς και πάνω από 170 τραυματίες. Την ευθύνη ανέλαβε η Ένοπλη Ισλαμιστική Ομάδα (GIA) της Αλγερίας.
• 7 Ιανουαρίου 2015: 12 νεκροί και 11 τραυματίες από την επίθεση δύο ένοπλων κουκουλοφόρων στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo, μία ενέργεια χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του γαλλικού Τύπου. Οι δράστες, δύο αδέλφια αλγερινής καταγωγής, ήταν μέλη της Αλ Κάιντα και σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες φώναξαν «Πήραμε εκδίκηση για τον Προφήτη».
• 13 Νοεμβρίου 2015:Πολλαπλό βομβιστικό χτύπημα στο Παρίσιμε τουλάχιστον 136 νεκρούς, οι 92 από τους οποίους στο θέατρο Μπατακλάν, όπου εκτυλισσόταν συναυλία του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος Eagles of Death Metal. Οι τραυματίες από τις επιθέσεις ξεπερνούν τους 352. Την ευθύνη ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS).

Το χρονικό των επιθέσεων της

13ης Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι

65

0

Λεπτό προς λεπτό το χρονικό των τρομοκρατικών επιθέσεων, που σημειώθηκαν το βράδυ της Παρασκευής 13 Νοεμβρίουστο Παρίσι, όπως δόθηκε στη δημοσιότητα από την Εισαγγελία της γαλλικής πρωτεύουσας:

• 21:20 (22:20 ώρα Ελλάδας) Ένας βομβιστής αυτοκτονίας πυροδοτεί μία ζώνη με εκρηκτικά κοντά σε μία πύλη του γηπέδου «Σταντ ντε Φρανς», στο προάστιο Σεν Ντενί. Μεταξύ των θεατών στο στάδιο, όπου έδιναν φιλικό αγώνα οι εθνικές ομάδες της Γαλλίας και της Γερμανίας, βρίσκονταν ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ - Βάλτερ Στάινμαϊερ. Από την έκρηξη σκοτώθηκε ο βομβιστής και ένας περαστικός.
• 21:25Στο 10ο διαμέρισμα του Παρισιού, στη διασταύρωση των οδών Μπισά και Αλιμπέρ, ένοπλοι πυροβολούν τους πελάτες του μπαρ «Λε Καριγιόν» και του εστιατορίου «Πετί Καμπότζ», σκοτώνοντας 15 ανθρώπους και τραυματίζοντας σοβαρά άλλους 10.
• 21:30Έξω από το γήπεδο «Σταντ ντε Φρανς», άλλος ένας βομβιστής αυτοκτονίας πυροδοτεί τα εκρηκτικά του και σκοτώνεται.
• 21:32Ένοπλοι ανοίγουν πυρ έξω από το μπαρ «Α Λα Μπον Μπιέρ», στη διασταύρωση των οδών Φοντέν ο Ρουά και Φομπούρ ντι Τεμπλ, στο 11ο διαμέρισμα. Πέντε άνθρωποι σκοτώνονται και οκτώ τραυματίζονται σοβαρά.
• 21:36Ένοπλοι σκοτώνουν 19 ανθρώπους στο εστιατόριο «Λα Μπελ Εκίπ», στην οδό ντε Σαρόν. Εννά άνθρωποι τραυματίζονται σοβαρά.
• Περί τις 21:40, ένας βομβιστικής αυτοκτονίας ανατινάζεται μέσα στο εστιατόριο «Λε Κομπτουάρ Βολτέρ» της λεωφόρου Βολτέρ, επίσης στο 11ο διαμέρισμα. Ένας άνθρωπος τραυματίζεται.
• 21:40Ένα αυτοκίνητο σταματά έξω από το θέατρο Μπατακλάν. Πολλοί ένοπλοι εισβάλλουν στο χώρο, όπου δίνεται συναυλία του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος Eagles of Death Metal και αρχίζουν να πυροβολούν στο πλήθος. Σκοτώνουν 89 ανθρώπους και τραυματίζουν πολλούς. Οι δράστες κάνουν λόγο για το Ιράκ και τη Συρία.
• 21:53Ένας τρίτος βομβιστής αυτοκτονίας ανατινάζεται κοντά στο γήπεδο «Σταντ ντε Φρανς».
• 00:20του Σαββάτου, 14 Νοεμβρίου. Οι δυνάμεις ασφαλείας εισβάλουν στο θέατρο Μπατακλάν, για να απελευθερώσουν όσους βρίσκονται μέσα. Τρεις από τους δράστες σκοτώνονται, ο ένας πυροβολείται από τους αστυνομικούς, οι άλλοι δύο ανατινάζονται πυροδοτώντας τα εκρηκτικά τους.

Η Δίκη των Έξι

2740

9

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η δίκη των πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής από έκτακτο στρατοδικείο, που συγκρότησαν οι βενιζελικοί αξιωματικοί της Επανάστασης του 1922. Στο εδώλιο κάθισαν επτά πολιτικοί και ένας στρατιωτικός, από τους οποίους οι έξι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν. Η δίκη διεξήχθη από τις 31 Οκτωβρίουέως τις 15 Νοεμβρίου 1922 στην ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής (Παλαιά Βουλή). Ήταν ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια του Εθνικού Διχασμού.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κι ενώ η Ελλάδα παρουσίαζε εικόνα διάλυσης, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τους συνταγματάρχες Πλαστήρακαι Γονατάκαι τον αντιπλοίαρχο Φωκά, που προκάλεσε την παραίτηση της κυβέρνησης Τριανταφυλλάκουκαι του βασιλιά Κωνσταντίνου (14 Σεπτεμβρίου 1922) υπέρ του υιού του Γεωργίου Β'. Ο χαρακτήρας του βασιζόταν στην ανάγκη της πίστης ότι «ο ελληνικός στρατός δεν νικήθηκε, αλλά προδόθηκε».

Στην Αθήνα συγκροτήθηκε Επαναστατική Επιτροπή, η οποία ανέλαβε άμεση δράση, διατάσσοντας εκτεταμένες συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών, υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Μία ογκώδης διαδήλωση 100.000 ανθρώπων στην Πλατεία Συντάγματος στις 9 Οκτωβρίουζητά την εκτέλεση υπευθύνων της τραγωδίας. Ο Πλαστήρας, που είναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός του κινήματος, βρίσκεται σε δύσκολη θέση.

Οι αδιάλλακτοι στον στρατό (Πάγκαλος, Οθωναίος, Χατζηκυριάκος), αλλά και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίουαπαιτούν εκτελέσεις. Οι μετριοπαθείς (Πλαστήρας, Δαγκλής, Γονατάς), θέλουν κανονική δίκη, όπως και οι μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, που ζητούν από τον Πλαστήρα να αποφύγει τις βεβιασμένες ενέργειες και τις συνοπτικές διαδικασίες. Τελικά, οι δύο πλευρές συμβιβάστηκαν και αποφασίστηκε η ίδρυση εκτάκτου στρατοδικείου, που από τη φύση του δεν παρέχει τα εχέγγυα για μια δίκαιη δίκη.

Επικεφαλής της ανακριτικής επιτροπής ανέλαβε ο σκληροπυρηνικός υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος, με βοηθούς τους συνταγματάρχες Ιωάννη Καλογερά και Χαράλαμπο Λούφα. Στο πόρισμα της Επιτροπής, που εκδόθηκε στις 24 Οκτωβρίου, παραπέμφθηκαν να δικασθούν στο έκτακτο στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας οκτώ πρόσωπα, που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο την περίοδο 1920 - 1922:

• Δημήτριος Γούναρης (59 ετών, πρώην Πρωθυπουργός)
• Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (68 ετών, πρώην Πρωθυπουργός)
• Νικόλαος Στράτος (50 ετών, πρώην Πρωθυπουργός )
• Νικόλαος Θεοτόκης (44 ετών, Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη)
• Γεώργιος Μπαλτατζής (56 ετών, Υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη)
• Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος ε.α. (53 ετών, Υπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη)
• Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος ε.α. (54 ετών, Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη)
• Γεώργιος Χατζανέστης, αντιστράτηγος (59 ετών, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης)

Το δίκαιο αίτημα των κατηγορουμένων να δικασθούν από το Ειδικό Δικαστήριο κατ'εφαρμογή του νόμου περί ευθύνης Υπουργών απορρίφθηκε από τον Πάγκαλο με εξωνομική αιτιολόγηση. Τρεις μέρες νωρίτερα (21 Οκτωβρίου) είχε συγκροτηθεί το έκτακτο στρατοδικείο με πρόεδρο τον υποστράτηγο Αλέξανδρο Οθωναίο.

Η απολογία Χατζηανέστη

Στις 9 το πρωί της 31ης Οκτωβρίου 1922 άρχισε η ακροαματική διαδικασία στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής (Παλαιά Βουλή). Τον πρόεδρο του Αλέξανδρου Οθωναίο πλαισίωναν ως στρατοδίκες τρεις συνταγματάρχες, ένας πλοίαρχος, ένας αντισυνταγματάρχης, δύο αντιπλοίαρχοι, τρεις ταγματάρχες, ένας λοχαγός και ένας στρατιωτικός δικαστικός σύμβουλος. Επαναστατικοί επίτροποι ήταν ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Γεωργιάδης και οι συνταγματάρχες Ιωάννης Ζουρίδης και Νεόκοσμος Γρηγοριάδης. Γραμματέας του δικαστηρίου ήταν ο Ιωάννης Πεπονής. Συνήγοροι υπεράσπισης των κατηγορουμένων ανέλαβαν διαπρεπείς δικηγόροι (Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Αναστάσιος Παπαληγούρας, Οικονομίδης, Δουκάκης, Νοταράς, Ρωμανός και Σωτηριάδης).

Η δίκη διεξήχθη σε 14 συνεδριάσεις. Μετά την απόρριψη των ενστάσεων των κατηγορουμένων εξετάστηκαν 12 μάρτυρες κατηγορίας και 12 υπεράσπισης. Επιτυχία της κατηγορούσας αρχής υπήρξε ότι οι περισσότεροι μάρτυρες κατηγορίας προήρχοντο από το αντιβενιζελικό στρατόπεδο, όπως και οι κατηγορούμενοι. Στις 6 Νοεμβρίουο κατηγορούμενος Δημήτριος Γούναρης ασθένησε σοβαρά από τύφο και μεταφέρθηκε σε ιδιωτική κλινική. Υπέβαλε αίτημα αναβολής της δίκης, το οποίο απορρίφθηκε και έτσι δικαζόταν ωσεί παρών.

Κοινή ήταν η πεποίθηση σε Ελλάδα και εξωτερικό ότι το δικαστήριο θα επιβάλει θανατικές ποινές. Οι διεθνείς πιέσεις υπέρ των κατηγορουμένων εντείνονται. Υπό το βάρος τους, η κυβέρνηση του μετριοπαθή Σωτηρίου Κροκιδάπαραιτείται στις 10 Νοεμβρίουκαι την πρωθυπουργία αναλαμβάνει στις 14 Νοεμβρίουο συνταγματάρχης Στυλιανός Γονατάς, ηγετικό στέλεχος του στρατιωτικού κινήματος.

Την ίδια μέρα ολοκληρώθηκαν οι απολογίες των κατηγορουμένων και οι αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης. Ένα τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα της 15ης Νοεμβρίου, το δικαστήριο αποσύρεται σε διάσκεψη για να εκδώσει την απόφασή του. Στις 6:40 π.μ. οι στρατοδίκες επανέρχονται στην έδρα και ο Πρόεδρος του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αλέξανδρος Οθωναίος διαβάζει την ετυμηγορία του δικαστηρίου:

Εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου Β'το Έκτακτον Στρατοδικείον συσκεφθέν κατά νόμον, κηρύσσει παμψηφεί τους μεν Γεώργιον Χατζηανέστην, Δημήτριον Γούναρην, Νικόλαον Στράτον, Πέτρον Πρωτοπαπαδάκην, Γεώργιον Μπαλτατζήν και Νικόλαον Θεοτόκην εις την ποινήν του Θανάτου. Τους δε Μιχαήλ Γούδαν και Ξενοφώντα Στρατηγόν εις την ποινήν των ισοβίων δεσμών.
Διατάσσει την στρατιωτικήν καθαίρεσιν των Γεωργίου Χατζανέστη αρχιστρατήγου, Ξενοφώντος Στρατηγού υποστρατήγου και Μιχαήλ Γούδα υποναυάρχου και επιβάλλει αυτούς τα έξοδα και τέλη.
Επιδικάζει παμψηφεί χρηματικήν αποζημίωσιν υπέρ του Δημοσίου κατά του Δημητρίου Γούναρη δραχμών 200 χιλιάδων, Νικολάου Στράτου δραχμών 335 χιλιάδων, Γεωργίου Μπαλτατζή και Νικολάου Θεοτόκη δραχμών 1 εκατομμυρίου και Μιχαήλ Γούδα δραχμών 200 χιλιάδων.

Αμέσως μετά, ο επαναστατικός επίτροπος Νεόκοσμος Γρηγοριάδης μεταβαίνει στις φυλακές Αβέρωφ, όπου εκρατούντο οι κατηγορούμενοι και τους ανακοινώνει την καταδικαστική απόφαση. Είναι 9 το πρωί. Στους έξι θανατοποινίτες ανακοινώνει ότι η εκτέλεση θα γίνει σε δύο ώρες. Υποβολή ενδίκων μέσων δεν προβλεπόταν για τους καταδικασθέντες. Στις 10:30 δύο φορτηγά τους παραλαμβάνουν και τους μεταφέρουν στον χώρο εκτελέσεων στου Γουδή, πίσω από το νοσοκομείο «Σωτηρία». Μία ώρα αργότερα, 36 πυροβολισμοί αντηχούν από τους άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος και οι 6 πέφτουν νεκροί. Στις 2:30 μ.μ. κηδεύονται στο Α'Νεκροταφείο, κάτω από αυστηρά μέτρα ασφαλείας.

Η επίσπευση της εκτέλεσης των 6 έγινε με προτροπή του Πάγκαλου. Ο στρατηγός ήθελε να μην τους προλάβει ζωντανούς ο πλοίαρχος Τάλμποτ, που έφθασε λίγο αργότερα στην Αθήνα ως απεσταλμένος της Αγγλικής Κυβέρνησης για να πιέσει την κυβέρνηση να αναβάλει την εκτέλεση των θανατικών ποινών. Ο ρόλος του Ελευθερίου Βενιζέλουδεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένος. Ο ίδιος είχε αποσυρθεί της πολιτικής και ευρίσκετο στο εξωτερικό μη αναμιγνυόμενος, όπως έλεγε, στις κυβερνητικές υποθέσεις. Ένα τηλεγράφημά του προς την κυβέρνηση για τις δυσμενείς επιπτώσεις της εκτέλεσης έφθασε την επομένη (16 Νοεμβρίου).

Η εκτέλεση των 6 έγινε, κυρίως, για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα και όχι γιατί πραγματικά είχαν διαπράξει προδοσία σε βάρος της Ελλάδας. Την άποψη αυτή επαληθεύουν τα λόγια του Θεόδωρου Πάγκαλου, χρόνια αργότερα: «Δεν παραδέχομαι ότι διέπραξαν συνειδητήν προδοσίαν… αλλά υπήρξαν μοιραία και αναγκαία θύματα εις τον βωμόν της Πατρίδος».

Η Επανάληψη της Δίκης

Στις 20 Ιανουαρίου 2008 ο Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης, εγγονός του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, προσέφυγε στον Άρειο Πάγο και ζήτησε με αίτησή του την ακύρωση της απόφασης του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών της 15ης Νοεμβρίου 1922 και την επανάληψη της διαδικασίας (δίκης), με το αιτιολογικό της ύπαρξης νέων στοιχείων, σύμφωνα με το άρθρο 525 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Τα νέα στοιχεία που επικαλέστηκε ο αιτών ήταν μία επιστολή του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Παναγή Τσαλδάρη (Ιανουάριος 1929) και ένα απόσπασμα από την ομιλία του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Βουλή στις 31 Μαρτίου 1932.

Στην επιστολή του προς τον Παναγή Τσαλδάρη έγραφε ο Ελευθέριος Βενιζέλος:

Δύναμαι να διαβεβαιώσω υμάς κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπο ότι ουδείς των πολιτικών αρχηγών της δημοκρατικής παρατάξεως θεωρεί ότι οι ηγέται της πολιτικής, ήτις ηκολουθήθη μετά το 1920, διέπραξαν προδοσία κατά της χώρας ή ότι εν γνώσει οδήγησαν τον τόπο εις την μικρασιατική καταστροφή. Δύναμαι μάλιστα να σας διαβεβαιώσω ότι πιστεύω ακραδάντως ότι θα ήσαν ευτυχείς αν η πολιτική των οδηγεί την Ελλάδα εις εθνικόν θρίαμβον.

Κατά δε τη συνεδρίαση της Βουλής της 31ης Μαρτίου 1932, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, αναφερθείς στο θέμα της θανατικής καταδίκης των «έξι» , δήλωσε ότι αποτελεί ειλικρινή του επιθυμία να αποκατασταθεί η μνήμη των νεκρών, υπέρ των οποίων ήταν έτοιμος να προσέλθει σε μνημόσυνο όπως δεηθεί, μετά των συγγενών και φίλων αυτών, από κοινού υπέρ εκείνων.

Στις 19 Νοεμβρίου 2009 το Ζ'Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου συνελθών σε συμβούλιο δέχθηκε τους ισχυρισμούς του αιτούντος με ψήφους 3 έναντι 2 και παρέπεμψε το θέμα στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου για την οριστική απόφαση (1533/2009). Στις 20 Δεκεμβρίου 2009 η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου συνεδρίασε κεκλεισμένων των θυρών και με εισήγηση του αντεισαγγελέα του δικαστηρίου Αθανασίου Κονταξή έκρινε ότι εσφαλμένα παραπέμφθηκε ενώπιόν της από το Ποινικό Τμήμα το ζήτημα της επανάληψης της «δίκης των έξι» και ότι κατά συνέπεια αναβιώνει η απόφαση 1533/2009 του Ζ'Ποινικού Τμήματος.

Στις 12 Μαΐου 2010 συνήλθε σε συμβούλιο το Ζ'Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου υπό νέα σύνθεση, για να συμπληρώσει την απόφαση 1533/2009 και να διατυπώσει το διατακτικό, σύμφωνα με το άρθρο 145 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Στη δίκη παρενέβη με δήλωση πολιτικής αγωγής η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, που εκπροσωπεί 185 σωματεία και πλέον των 300.000 απογόνων των προσφύγων του 1922, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να απορριφθεί η αίτηση επανάληψης της διαδικασίας, επειδή οι έξι καταδικασθέντες από το Στρατοδικείο με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους προκάλεσαν τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού από τις πατρογονικές ρίζες του, μετά 3.000 χρόνια παρουσίας στη Μικρά Ασία. Η παράσταση πολιτικής αγωγής απορρίφθηκε ως απαράδεκτη από το δικαστήριο.

Στις 20 Οκτωβρίου 2010 το δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του και έκανε δεκτή την αίτηση του Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκη, κρίνοντας αθώους τους έξι καταδικασθέντες σε θάνατο από το Έκτακτο Επαναστατικό Δικαστήριο Αθηνών. Με την απόφαση 1675/2010 το Ζ'Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου ακυρώνει την απόφαση του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών ως προς όλους τους καταδικασμένους για εσχάτη προδοσία και παύει οριστικά την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/18#ixzz3rZRNtCOR

Τα γεγονότα της Κοφίνου

Δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς περικυκλώνουν την Κοφίνου πριν από την επιχείρηση

411

1

Αιματηρή σύγκρουση μεταξύ δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς και Τουρκοκυπρίων στο χωριό Κοφίνου της επαρχίας Λάρνακας στις 15 Νοεμβρίου 1967. Για πολλούς αναλυτές, το επεισόδιο αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για την τουρκική εισβολή του 1974. Την Κύπρο κυβερνούσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ηγέτης των Τουρκοκυπρίων ήταν ο Ραούφ Ντενκτάς, η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από την μπότα των Συνταγματαρχών και πρωθυπουργός στην Τουρκία ήταν ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.

Η Κοφίνου βρίσκεται 40 χιλιόμετρα νότια της Λευκωσίας στο σταυροδρόμι δύο στρατηγικής σημασίας αυτοκινητοδρόμων: Λευκωσίας - Λεμεσού και Λάρνακας - Λεμεσσού. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 150 μέτρων και τα χρόνια της δεκαετίας του '60 κατοικείτο αποκλειστικά από Τουρκοκυπρίους (725 κάτοικοι στην απογραφή του 1960). Μετά τις διακοινοτικές ταραχές του 1963, η Κοφίνου εξελίχθηκε σε ισχυρό στρατιωτικό προπύργιο των Τουρκοκυπρίων. Ήταν μία διαρκής εστία επεισοδίων στην περιοχή και συχνά ένοπλοι Τουρκοκύπριοι απέκοπταν τις δύο οδικές αρτηρίες, όταν δεν πυροβολούσαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Η κυπριακή κυβέρνηση απευθύνθηκε στις δυνάμεις του ΟΗΕ, αλλά η επέμβασή τους καθυστερούσε. Στις 15 Νοεμβρίου 1967 με διαταγή του Μακαρίου η Εθνική Φρουρά υπό τις διαταγές του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα ανέλαβε αυτή να αποκαταστήσει την τάξη. Η «Επιχείρηση Γρόνθος», όπως ονομάστηκε, είχε στρατιωτικό χαρακτήρα και όχι αστυνομικό, όπως θα έπρεπε. Ο Γρίβας κινητοποίησε πολύ ισχυρές δυνάμεις, με άρματα μάχης, τεθωρακισμένα και πυροβολικό. Πρώτα επιτέθηκε στο μικτό χωριό Άγιος Θεόδωρος (685 Τουρκοκύπριοι κάτοικοι και 525 Ελληνοκύπριοι) και κατέλαβε σχεδόν χωρίς μάχη την τουρκοκυπριακή συνοικία. Στη συνέχεια στράφηκε κατά τις γειτονικής Κοφίνου. Στις αψιμαχίες που ακολούθησαν σκοτώθηκαν 24 Τουρκοκύπριοι και 9 τραυματίστηκαν, ενώ οι απώλειες της ελληνοκυπριακής πλευράς ήταν ένας νεκρός και δύο τραυματίες.

Οι επιχειρήσεις στον Άγιο Θεόδωρο και την Κοφίνου προκάλεσαν σοβαρή πολιτική κρίση. Η Τουρκία χαρακτήρισε «στυγερή πρόκληση» τα αιματηρά επεισόδια και απείλησε με στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, αλλά και με πόλεμο την Ελλάδα. Με την παρέμβαση των Αμερικανών, που εκδηλώθηκε με την αποστολή του υφυπουργού Άμυνας Σάιρους Βανς στο τρίγωνο Αθήνας - Άγκυρας - Λευκωσίας, η κρίση διευθετήθηκε με μια οδυνηρή υποχώρηση του δικτατορικού καθεστώτος της Ελλάδας. Υπό την πίεση Αμερικανών, Βρετανών και Καναδών, οι οποίοι ενδιαφέρονταν πρωτίστως για την τύχη της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, αναγκάστηκε να αποσύρει από την Κύπρο την ελλαδική μεραρχία, που είχε στείλει μυστικά ο Γεώργιος Παπανδρέουμετά τα γεγονότα του 1963 - 1964.

Έτσι, η Κύπρος αφέθηκε έκθετη σε ενδεχόμενη τουρκική εισβολή, που πραγματοποιήθηκε τελικά τον Ιούλιο του 1974. Άμεση συνέπεια της αποχώρησης της ελλαδικής μεραρχίας ήταν η ανακήρυξη της «Προσωρινής Τουρκοκυπριακής Διοίκησης», με την οποία οι Τουρκοκύπριοι εμφανίσθηκαν πλέον όχι ως μειονότητα ή απλή κοινότητα, αλλά ως μια οργανωμένη πολιτική οντότητα.

Μετά την τουρκική εισβολή, οι τουρκοκύπριοι κάτοικοι της Κοφίνου και του Αγίου Θεοδώρου μετακινήθηκαν στα Κατεχόμενα και σήμερα τα δύο χωριά κατοικούνται από αμιγή ελληνοκυπριακό πληθυσμό.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/343#ixzz3rZRySM1I

Ποράιμος: Ο Αφανισμός των Τσιγγάνων

860

0

Στις 15 Νοεμβρίουτου 1943, ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ εξέδωσε μία διαταγή, με την οποία οι τσιγγάνοι εξομοιώνονταν με τους εβραίους, όσον αφορά τη θέση τους στη γερμανική κοινωνία. Το άμεσο αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν χιλιάδες τσιγγάνοι της Γερμανίας να οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και οι εβραίοι συμπολίτες τους, και να βρουν φρικτό θάνατο στα κρεματόρια των Ναζί. Το δικό τους Ολοκαύτωμα το ονομάζουν στη γλώσσα τους Ποράιμος (Porrajmos), δηλαδή Αφανισμό.

Το Τρίτο Ράιχ, ως γνωστόν, ήθελε να εξολοθρεύσει όσους δεν ανήκαν στο ξανθό γένος, δηλαδή την Αρεία Φυλή. Οι τσιγγάνοι αποτέλεσαν ένα πρόβλημα για τον Χίτλερστην αρχή. Οι καθεστωτικοί ανθρωπολόγοι τους αναγνώριζαν, λόγω γλώσσας, την άρεια καταγωγή. Όμως, επικράτησε η άποψη του Χανς Γκίντερ ότι ήταν από κατώτερη γενιά. Έτσι, έπρεπε να αφανισθούν από προσώπου γης.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των τσιγγάνων που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αγγίζει τις 800.000 ψυχές.

Οι ναζιστικές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και της Κροατίας είχα τη δική τους συνεισφορά στον μακάβριο απολογισμό. Όμως, ο δικός τους Αφανισμός επισκιάσθηκε από το εβραϊκό Ολοκαύτωμα. Η Θυσία τους παραμένει άγνωστη ακόμη και σήμερα στους πολλούς, ίσως επειδή οι τσιγγάνοι ή Ρόμα όπως θέλουν να τους ονομάζουμε, είναι διεσπαρμένοι και ανοργάνωτοι, χωρίς κρατική οντότητα για να υποστηρίξει την υπόθεσή τους.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/124#ixzz3rZSJTKbR

Γιόχαν Κέπλερ

1571 – 1630

229

0

Ο γερμανός μαθηματικός, αστρονόμος και αστρολόγος Γιόχαν Κέπλερ (Johannes Kepler) γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίουτου 1571. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ουράνια φαινόμενα και την παρατήρησή τους. Σπούδασε μαθηματικά στο πανεπιστήμιο του Τίμπινγκεν και μετά την αποφοίτησή του το 1591 παρακολούθησε μαθήματα θεολογίας. Πριν δώσει, όμως, τις τελικές εξετάσεις, του προτάθηκε να διδάξει μαθηματικά στο Γκρατς της Αυστρίας, θέση την οποία και αποδέχτηκε.

Το 1596 ο Κέπλερ δημοσίευσε το πρώτο κοσμολογικό βιβλίο του υπό τον τίτλο «Mysterium Cosmographicum», με το οποίο θεμελίωσε την υπόθεση του Κοπέρνικου για το ηλιοκεντρικό πλανητικό σύστημα. Το 1600 μετακόμισε στην Πράγα, όπου συνεργάστηκε με τον Μπράχε και μετά το θάνατο του τελευταίου το 1601, πήρε τη θέση του ως αυλικός αστρονόμος του αυτοκράτορα Ροδόλφου Β’.

Χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα μετρήσεων του Μπράχε, ο Κέπλερ κατέληξε το 1605 στο εντυπωσιακό συμπέρασμα ότι η τροχιά του Άρη δεν ήταν κυκλική αλλά ελλειπτική. Με τους τρεις νόμους που πήραν αργότερα το όνομά του και δημοσιεύτηκαν το 1609 στο βιβλίο «Astronomia nova» και το 1619 στο βιβλίο

«Harmonia mundi» εισήγαγε την Ουράνια Μηχανική, δηλαδή την επιστήμη που περιγράφει τους νόμους κινήσεως των πλανητών γύρω από τον ήλιο.

Αλλά και στην Οπτική, ο Κέπλερ προσέφερε σημαντικά, διατυπώνοντας θεωρίες για τους οπτικούς φακούς και το τηλεσκόπιο με δύο κυρτούς φακούς. Μετά το θάνατο τού αυτοκράτορα Ροδόλφου επεξεργάστηκε μία εκτεταμένη «Πραγματεία για την Αστρονομία τού Κοπέρνικου» (1618 - 1822), παρότι το βιβλίο του Κοπέρνικου είχε τεθεί από το 1616 στη λίστα των απαγορευμένων της καθολικής εκκλησίας.

Το 1627 δημοσίευσε τους λεγόμενους «Ροδόλφιους πίνακες», οι οποίοι αντικατέστησαν ουσιαστικά μετά από περίπου 1.500 χρόνια και για περίπου 200 χρόνια τους άτλαντες του Πτολεμαίου.

Πέθανε στις 15 Νοεμβρίουτου 1630.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/40#ixzz3rZc6N44x

Ηλίας Τσαλαφατίνος

1780/1782 – 1856

135

0

Μανιάτης αγωνιστής του '21, που διακρίθηκε για τον πατριωτισμό του και την ανιδιοτέλεια του χαρακτήρα του.

Ο Ηλίας Τσαλαφατίνος γεννήθηκε στο Οίτυλο της Μάνης, μεταξύ 1780 - 1782. Το επίθετο της οικογενείας του ήταν Κατσανός, αλλά επεκράτησε το Τσαλαφατίνος, που είναι παρατσούκλι από τη λέξη τσαλαφός (απερίσκεπτος, ορμητικός). Υπήρξε έμπιστος των Μαυρομιχαλαίων και διοικητής των στρατιωτικών τους σωμάτων.

Συμμετείχε από την πρώτη στιγμή στον εθνικό ξεσηκωμό. Στις 17 Μαρτίου 1821 ορκίστηκε με τους άλλους Μανιάτες αγωνιστές στην Αρεόπολη και στις 23 Μαρτίουσυμμετείχε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας. Στη συνέχεια, με εντολή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, περιδιάβαινε τα χωριά της Αρκαδίας και της Μεσσηνίας για να στρατολογήσει άνδρες, ενόψει του σχεδίου του «Γέρου του Μωριά» για την κατάληψη της Τριπολιτσάς, που ήταν το οθωμανικό διοικητικό κέντρο της Πελοποννήσου.

Ο Τσαλαφατίνος πήρε μέρος σχεδόν σε όλες τις μεγάλες μάχες της Επανάστασης στην Πελοπόννησο. Πολέμησε στο Λεβίδι (14 Απριλίου 1821), στο Βαλτέτσι (13-15 Μαΐου 1821), στην κατάληψη της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) και στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822). Τον Ιούνιο του 1821 μαζί με τον Ηλία Μαυρομιχάληκαι τους άνδρες τους έσπευσαν προς βοήθεια του Οδυσσέα Ανδρούτσουστη Στερεά Ελλάδα για να αναχαιτίσουν τους Οθωμανούς πασάδες Ομέρ Βρυώνη και Κιοσέ Μεχμέτ, που είχαν εκστρατεύσει με σκοπό την καταστολή της Επανάστασης.

Στις αρχές του 1822 ακολουθεί τον Ηλία Μαυρομιχάλη στην Εύβοια. Η εκστρατεία αποτυγχάνει και στη Μάχη των Στύρωνστις 12 Ιανουαρίου 1822 σκοτώνεται ο Ηλίας Μαυρομιχάλης. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς βρίσκεται ανάμεσα στους υπερασπιστές του Μεσολογγίου, που πολιορκείται από τους Κιουταχή και Ομέρ Βρυώνη.

Τον Φεβρουάριο του 1824 προσφέρεται με το μανιάτικο σώμα του να συνδράμει στην πολιορκία του κάστρου της Κορώνης. Τελικά, την εκτέλεση της επιχείρησης αναλαμβάνουν οι ντόπιοι, με καταστροφικά αποτελέσματα. Μετά την εισβολή του Ιμπραήμπαίρνει μέρος στη μάχη στο Μανιάκι (20 Μαΐου 1825) και στη συνέχεια υπερασπίζεται τη Μάνη από τις επανειλημμένες επιθέσεις του Αιγύπτιου εισβολέα, με αποκορύφωμα τη μάχη στο Πολυάραβο (28 Αυγούστου 1826), όπου διακρίνεται και συμβάλλει αποφασιστικά στη νίκη των ελληνικών δυνάμεων. Ήταν και η τελευταία απόπειρα του Ιμπραήμ να καταλάβει τη Μάνη.

Ο Ηλίας Τσαλαφατίνος διακρίθηκε για τον αγνό πατριωτισμό του και την έλλειψη φιλοχρηματίας. Όταν η επαναστατική κυβέρνηση το καλοκαίρι του 1823 τού πρόσφερε 2.000 γρόσια ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες προς το έθνος, αυτός τα αποποιήθηκε, λέγοντας: «Το Έθνος είναι ακόμα φτωχότερο από μένα τον φτωχό». Λίγες ημέρες αργότερα προβιβάσθηκε σε αντιστράτηγο, αλλά αρνήθηκε να δεχθεί τον βαθμό. Με αναφορά του προς το Εκτελεστικό, ζήτησε μόνο να του εξασφαλίσουν τη συντήρηση εκατό στρατιωτών και υποσχόταν ότι «θέλει εκστρατεύσει και θυσιάσει και αυτήν την ζωήν του δια την αγάπην της πατρίδος».

Ο Ηλίας Τσαλαφατίνος πέθανε στην Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου 1856.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/565#ixzz3rZcUkUpv

Δημήτριος Τόφαλος

1882 – 1966

Θρυλικός αθλητής της άρσης βαρών. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1882 και από νεαρή ηλικία φάνηκαν οι φυσικές του δυνατότητες.

Όλη η πόλη μιλούσε γι'αυτόν και το πώς επέζησε από ένα σοβαρό ατύχημα. Το 1894 και σε ηλικία 12 ετών ο μικρός Δημήτρης έπαιζε κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές, όταν ένα βαγόνι ήρθε κατά πάνω του και του συνέτριψε το χέρι. Στο νοσοκομείο οι γιατροί επέμεναν να προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό του χεριού του. Ο πατέρας του αρνήθηκε και στην πορεία του χρόνου δικαιώθηκε. Το χέρι του γιου του σώθηκε, αλλά παρέμεινε μικρότερο από το άλλο. Η μικρή αυτή αναπηρία δεν εμπόδισε τον Δημήτρη Τόφαλο να γίνει ένας σπουδαίος αθλητής.

Το 1899 γράφτηκε στη Γ.Ε. Πατρών, μετέπειτα Παναχαϊκή, και ασχολήθηκε με την άρση βαρών. Το 1904 ήταν πανέτοιμος για τη μεγάλη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αγίου Λουδοβίκου. Αρρώστησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και αναγκάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο στην Αμβέρσα. Δύο χρόνια αργότερα στη Μεσολυμπιάδατης Αθήνας (9-19 Απριλίου 1906) κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα της Άρσης Βαρών με τα δύο χέρια. Σήκωσε 142,5 κιλά, επικρατώντας έπειτα από σκληρή διήμερη μάχη του αυστριακού Γιόζεφ Στάινμπαχ. Η επίδοσή του αυτή ήταν πολύ μεγάλη για την εποχή και παρέμεινε ως παγκόσμιο ρεκόρ μέχρι το 1914.

Κατά την επιστροφή του στην Πάτρα, 6.000 φίλαθλοι του επιφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, εκεί όπου πριν από 12 χρόνια είχε το ατύχημα, που παρ'ολίγο να του κοστίσει τη ζωή. Ο Τόφαλος δεν μπόρεσε να συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς το 1908 στο Λονδίνο η άρση βαρών δεν συμπεριλαμβανόταν στο επίσημο πρόγραμμα.

Τον ίδιο χρόνο εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ και για βιοποριστικούς λόγους ασχολήθηκε με την ελευθέρα πάλη (κατς). Έγινε γνωστός για το πείσμα του, παρά για τη δύναμή του. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο αγώνας του με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Φρανκ Γκοτζ. Ο αντίπαλός του με μια λαβή του έσπασε το χέρι και ο Τόφαλος, σφαδάζοντας από τους πόνους, αγωνίστηκε μέχρι τέλους, χωρίς να εγκαταλείψει τη μάχη. Η επιμονή του αυτή του στοίχισε τρεις μήνες νοσηλείας, αλλά τον έκανε διάσημο.

Μετά την αποχώρησή του από τα ταπί έγινε μάνατζερ του πασίγνωστου έλληνα κατσέρ Τζιμ Λόντου, τον οποίον συνόδευσε στην Αθήνα το 1930 για τον αγώνα του κατά του Ζιμπίνσκι στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ο Τόφαλος υπήρξε εκ των ιδρυτών του ελληνοαμερικανικού αθλητικού συλλόγου της Νέας Υόρκης «Ερμής».

Το 1952 επανήλθε στην Ελλάδα και πέθανε στην Πάτρα στις 15 Νοεμβρίου 1966. Στην καριέρα του κατέκτησε 140 έπαθλα στην άρση βαρών και 251 στην ελευθέρα πάλη (κάτς). Η γενέτειρά του Πάτρα τον τίμησε, δίνοντας το όνομά του σε οδό και σε κλειστό γυμναστήριο.

Ο Δημήτριος Τόφαλος ήταν ιδιαίτερα εύσωμος. Για τον λόγο αυτό, το επώνυμό του επικράτησε να χρησιμοποιείται ως χαρακτηριστικό των ανθρώπων μεγάλου ύψους και βάρους («είναι Τόφαλος»).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/307#ixzz3rZcvevkU

Γλαύκος Κληρίδης

1919 – 2013

297

0

Διακεκριμένος Κύπριος πολιτικός και από τις ηγετικές προσωπικότητες της Δεξιάς στη μεγαλόνησο. Διετέλεσε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (1993- 2003) και πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς προηγούμενη λύση του Κυπριακού.

Ο Γλαύκος Κληρίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 24 Απριλίου 1919 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του διαπρεπούς δικηγόρου και πολιτικού Ιωάννη Κληρίδη (1887-1961). Φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο μέχρι την Ε'τάξη και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Λονδίνο το 1937. Στη συνέχεια γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, αλλά με την έκρηξη του Β'Παγκοσμίου Πολέμουτον Σεπτέμβριο του 1939 διέκοψε τις σπουδές του και κατατάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία της Μεγάλης Βρετανίας (RAF). Μετέσχε σε αποστολές πάνω από τη Γερμανία και στις 24 Ιουλίουτου 1942 το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε και ο ίδιος συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Γερμανούς. Παρέμεινε σε αιχμαλωσία μέχρι το 1945 και αποπειράθηκε τρεις φορές να δραπετεύσει. Κατά το διάστημα της θητείας του στη RAF παρασημοφορήθηκε για διακεκριμένες υπηρεσίες κατά του εχθρού.

Μετά την επάνοδό του στην Αγγλία συμπλήρωσε τις σπουδές του και το 1948 έλαβε άδεια άσκησης της δικηγορίας. Επανήλθε στην Κύπρο και άσκησε ενεργά τη δικηγορία έως το 1959. Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα (1955-59) ήταν ενεργό μέλος της ΕΟΚΑ με το ψευδώνυμο «Υπερείδης» και παράλληλα υπερασπιζόταν τους Κύπριους αγωνιστές στα δικαστήρια. Μία από τις δραματικότερες υποθέσεις που ανέλαβε ήταν αυτή της υπεράσπισης του Μιχαήλ Καραολή, κατά την οποία δημόσιος κατήγορος ήταν ο Ραούφ Ντεκτάς, ο μετέπειτα ηγέτης των Τουρκοκυπρίων. Ετοίμασε, επίσης, φάκελο για πολλές περιπτώσεις παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους Άγγλους, τις οποίες παρουσίασε η Ελληνική Κυβέρνηση στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Ο Γλαύκος Κληρίδης με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο

Πήρε μέρος στη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1959 και κατά τη μεταβατική περίοδο, μεταξύ αποικιακής διακυβέρνησης και ανεξαρτησίας (1959-1960), διατέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Την ίδια περίοδο διατέλεσε αρχηγός της Ελληνοκυπριακής Αντιπροσωπείας στη Μικτή Επιτροπή για το Σύνταγμα. Στις πρώτες προεδρικές εκλογές (13 Δεκεμβρίου 1959) υποστήριξε την υποψηφιότητα του αρχιεπισκόπου Μακαρίου αντί του πατέρα του Ιωάννη Κληρίδη. Όταν κατηγορήθηκε ότι παραβίαζε τη χριστιανική εντολή «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου...», αυτός απαντούσε με το αρχαιοελληνικό ρητό «πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιότερον και αγιότερον εστίν η πατρίς».

Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές (31 Ιουλίου 1960) ήταν επικεφαλής του δεξιού «Πατριωτικού Μετώπου». Εκλέχθηκε βουλευτής Λευκωσίας και στη συνέχεια Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στη θέση αυτή παρέμεινε έως τον Ιούλιο του 1976. Το 1964 ηγήθηκε της ελληνοκυπριακής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του Λονδίνου και το 1968 ορίστηκε εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής πλευράς στις συνομιλίες για το Κυπριακό που άρχισαν με πρωτοβουλία του γ.γ. του ΟΗΕ, Ου Θαντ. Εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων ήταν ο παλιός του γνώριμος από τα δικαστήρια Ραούφ Ντεκτάς. Το 1969 συγκρότησε με τον Πολύκαρπο Γεωρκάτζη το «Ενιαίον Κόμμα», το οποίο αναδείχθηκε το μεγαλύτερο κόμμα της Κύπρου στις εκλογές της 5ης Ιουλίουτου 1970. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε πρωτοστατήσει στην επανεκλογή του Μακαρίου στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Μετά το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974) και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο (20 Ιουλίου), ο Κληρίδης ανέλαβε προσωρινά την Προεδρία της Δημοκρατίας υπό την ιδιότητά του ως Προέδρου της Βουλής έως τις 7 Δεκεμβρίου 1974, οπότε επέστρεψε στην Κύπρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, που είχε εξαναγκασθεί από τους πραξικοπηματίες να εγκαταλείψει τη μεγαλόνησο. Τότε, ο Κληρίδης επανήλθε στα καθήκοντά του και παράλληλα ανέλαβε εκπρόσωπος των Ελληνοκυπρίων στις διακοινοτικές συνομιλίες. Παρέμεινε στη θέση αυτή έως τις Συνομιλίες της Βιέννης (Φεβρουάριος του 1978), οπότε παραιτήθηκε, επειδή κατηγορήθηκε ότι υπερέβη τις οδηγίες που του είχαν δοθεί.

Ραούφ Ντενκτάς - Γλαύκος Κληρίδης

Στις 4 Ιουλίουτου 1976 ανακοίνωσε την ίδρυση ενός νέου κομματικού σχηματισμού με την ονομασία «Δημοκρατικός Συναγερμός», αφού προηγουμένως διέλυσε το «Ενιαίον Κόμμα». Ο ΔΗΣΥ μαζί με το κομουνιστικό ΑΚΕΛ είναι σήμερα τα δύο μεγάλα κόμματα της Κύπρου. Κατά τις βουλευτικές εκλογές του 1981, του 1985 και του 1991, ήταν επικεφαλής του συνδυασμού του ΔΗΣΥ και εξελέγη Βουλευτής Λευκωσίας. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ως Πρόεδρος του κόμματος, ηγήθηκε της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΔΗΣΥ μέχρι της εκλογής του ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1993.

Τον Φεβρουάριο του 1988 διεκδίκησε για πρώτη φορά την Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά ηττήθηκε από τον ανεξάρτητο (με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ) Γιώργο Βασιλείου. Πέντε χρόνια αργότερα (14 Φεβρουαρίου 1993) επικράτησε δύσκολα του Γιώργου Βασιλείου και ανέλαβε την Προεδρία της Δημοκρατίας. Επανεξελέγη στις 15 Φεβρουαρίου 1998 με αντίπαλο τον Γιώργο Ιακώβου (ΔΗΚΟ-ΑΚΕΛ). Μείζον επίτευγμα της Προεδρίας του ήταν η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς προηγούμενη λύση του Κυπριακού. Στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2003 διεκδίκησε και τρίτη προεδρική θητεία, αλλά ηττήθηκε καθαρά από τον Τάσσο Παπαδόπουλοκαι αποχώρησε της ενεργού πολιτικής. Στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίουτου 2004 τάχθηκε υπέρ του σχεδίου Ανάν για τη λύση του Κυπριακού.

Ο Γλαύκος Κληρίδης διετέλεσε Πρόεδρος του Κυπριακού Ερυθρού Σταυρούαπό το 1961 έως το 1963 και σε αναγνώριση των εξαίρετων υπηρεσιών του, του απονεμήθηκε τιμητική διάκριση και ανακηρύχθηκε ισόβιο μέλος. Ο Πάπας Ιωάννης 23ος του απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο της Τάξης του Αγίου Τάφου ως αναγνώριση των υπηρεσιών που είχε προσφέρει και της κατανόησης που είχε δείξει ως Αρχηγός της Ελληνοκυπριακής αντιπροσωπείας στη Μικτή Επιτροπή για το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, σχετικά με τη θρησκευτική μειονότητα των Ρωμαιοκαθολικών (Λατίνων) της Κύπρου. Είχε τιμηθεί και από την Ελλάδα με τα Διάσημα του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Σωτήρος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Ήταν νυμφευμένος με τη ινδικής καταγωγής Λίλα-Ειρήνη (1921-2007), με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Καίτη Κληρίδου (1949), ηγετικό στέλεχος του ΔΗΣΥ σήμερα. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται τα βιβλία «Η Κατάθεσή μου» (σε τέσσερις τόμους) και «Ντοκουμέντα μιας Εποχής, 1993 - 2003».

Ο Γλαύκος Κληρίδης πέθανε αργά το απόγευμα της 15ης Νοεμβρίου 2013 στην κλινική «Ευαγγελίστρια» της Λευκωσίας, σε ηλικία 94 ετών. Η πορεία της υγείας του είχε επιδεινωθεί ραγδαία τις τελευταίες ημέρες από νεφρική ανεπάρκεια, την οποία προκάλεσε ο διαβήτης.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/724#ixzz3rZdEmkUY

Πρώτη  ομάδα προσκόπων Λιδορικίου , στο   δρόμο  μπροστά  στο  σημερινό Δημαρχείο , κατεβαίνει  για  να  πάρει  μέρος  σε  κάποια  παρέλαση , τυμπανιστές , Τάσος  Τσώνος και Γ,Ζόγκζας , πρώτη  τριάδα , Γιάννης  Ανδρίτσος , άγνωστος ,   Γιάννης  Παπαδόπουλος , στην  δεύτερη  σειρά . Γ.Μπήλιος , Γιάννης  Πίτσιος , και  στην  τρίτη , Γ.Κοτάκης , Τλακης Μπούγαλης  κ.α

Αρχείο  Γ.Μπήλιου

Ο  ΑΥΡΙΑΝΟΣ  ΚΑΙΡΟΣ  ΣΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ

Δευτέρα
16/11

02:00

9°C

73%

3 Μπφ B
16 Km/h

ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

08:00

9°C

79%

3 Μπφ B
16 Km/h

ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

14:00

19°C

43%

2 Μπφ Δ
9 Km/h

ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

20:00

13°C

60%

2 Μπφ B
9 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

  “ ΟΛΟΤΑΧΏΣ , ΠΊΣΩ  ΣΤΑ  ΠΑΛΙΑ…”

   Κάθε  μέρα  που  περνάει  φίλοι  μου , η  ζωή  μας γίνεται  όλο  και..χειρότερη , από  όλες  τις  απόψεις , και  δυστυχώς  αυτός  ο..” κατήφορος “ δεν  λέει  να  τελειώσει ..

  Για  ρίξτε  μια  ματιά  γύρω  σας και  παρατηρήστε τις “ ζωές  των..άλλων “ και φυσικά  και  τις  δικές  σας , της  οικογένειας  και  των συγγενών  και  φίλων  σας , θα  δείτε ΄πως  όλοι  μας  έχουμε  φτωχοποιηθεί , άλλος λιγότερο ή  άλλος  περισσότερο , δεν  έχει  και  τόση  σημασία , η  ουσία  πάντως  είναι  πως  όλοι  χάσαμε πολλά  στοιχεία  που ομόρφαιναν  τη  ζωή  μα..,

   Μιλούσα το  περασμένο  Σάββατο , στην  πλατεία  Βαρνάβα  στο  καφενείο  που  έχουν  τα  Φαλιδάκια , με  κάποιον  κοντοχωριανό  μας  φίλο , για  το πως  περνάμε με  την  καινούργια  μας Κυβέρνηση , που  μας  είχε  υποσχεθεί ΠΩΣ  ΘΑ  ΚΑΝΕΙ  ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΗ  ΖΩΗ  ΜΑΣ , και  αντ’αυτού την  έκανε  πιο..μαύρη  κι’ άραχνη , και  πρώτο  παράδειγμα  που  μου  έφερε ο  φίλος  μου για  την  οικονομική κατάσταση ήταν  το πιο..χειροπιαστό  και  γνωστό σε  όλους  μας , απαντώντας  μου  με  ..ερώτηση : Θυμάσαι  , μου λέει , πόσες φορές  το μήνα  πήγαινα  στο χωριό  πριν ; σχεδόν  κάθε  Σαββατοκύριακο , ε..  λοιπόν τώρα , όπως  καλά  ξέρεις πηγαίνω μόνο  το  καλοκαίρι , άντε  και  το  Πάσχα , σου  φτάνει  αυτή  η  απάντηση ;

  Και  όταν  πηγαίνω , αισθάνομαι  κάπως..άβολα , παράξενα  θα ΄λεγα , νοιώθω σαν  ξένος , όταν συναντάω  ελάχιστους  Λιδορικιώτες , που κι’ αυτοί πάνε κάθε  καλοκαίρι και  μάλιστα  για  λίγο , και  είμαστε  όλοι  απογοητευμένοι , απ’ την  κατάσταση στην οποία  έχει  περιέλθει  το  χωριό  μας , και δεν  σου  κρύβω , μου  είπε , πως  σε  παρακολουθώ  καθημερινά και  συμφωνώ  απόλυτα  με  όσα  γράφεις , με  ΜΙΑ  ΌΜΩΣ ΔΙΑΦΩΝΙΑ , ΓΙΑΤΙ  ΤΑ  ΠΡΑΓΜΑΤΑ  ΕΙΝΑΙ  ΤΡΙΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΑΙ  ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ  ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΑ..και  θα  σου  εκμυστηρευτώ  μια  σκέψη  μου περιμένοντας την  απάντησή  σου .

  Το  χωριό  μας όπως  είναι  σε όλους  γνωστό , ΔΕΝ  ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ  ΕΠΑΡΚΩΣ ΜΕ  ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ ΝΑ  ΕΧΕΙ  ΤΑ  ΓΙΜΑΥΡΑ  ΤΟΥ  ΤΑ  ΧΑΛΙΑ ,  το  γιατί  δυστυχώς ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΡΜΟΔΙΟΫΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΕΝ  ΜΑ  ΤΟ  ΕΞΗΓΕΙ , η  συνηθισμένη  δε  απάντηση – δικαιολογία  , είναι Η  ΕΛΛΕΙΨΗ  ΕΡΓΑΤΩΝ , ΌΠΩΣ  ΕΠΊΣΗΣ  ΚΑΙ  ΜΙΑ  ΑΛΛΗ  ΚΑΡΑΜΕΛΑ : ΠΩΣ  ΔΗΛΑΔΉ ΝΑΙ  ΜΕΝ  ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ , ΑΛΛΑ  ΤΟΥΣ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑ , ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΠΩΣ  ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ , ΟΙ..ΚΑΤΩ , ΚΆΤΩ  ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΤΕ ΠΩΣ  ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ..ΠΑΑΡΑΛΙΟΠΕΔΙΝΟΙ , ΠΟΥ  ΕΛΕΩ..ΑΣ  ΜΠΗ ΤΟ ΠΟΎΜΕ , ΑΣΚΟΥΝ  ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ  ΣΤΟ  ΔΗΜΟ .

   Για  να  μπορέσουμε  λοιπόν , να  αποκτήσουμε κάποιες  δυνατότητες αλλά κα..ανεξαρτησία , θα  ήταν  ευχής  έργον να  δημιουργούνταν μια  ομάδα Λιδορικιωτών ,  που  με εθελοντική προσωπική  εργασία  , θα  μπορούσε  να  λύσει πολλά  προβλήματα , ειδικά  καθαριότητας αλλά  και πολλών  άλλων  περιπτώσεων ..

  Θα  θυμάστε  βέβαια  φίλοι  μου , πως  τα  περισσότερα έργα  στο  χωριό  μας  , αλλά  και  αλλού , γίνονταν παλιότερα  με  το  θεσμό της  προσωπικής  εργασίας , μόνο  που τότε  η  προσωπική  εργασία ήταν  υποχρεωτική και  επιβαλλόταν απ’ την  κοινότητα , για  κάτι  τέτοιο λοιπόν  μιλούσαμε  με  τον  φίλο  μας και  αν  το καλοσκεφτείτε  δεν  είναι  άσχημη  ιδέα , φτάνει η προσπάθεια  αυτή να  ξεκινάει  απ’ την  αγάπη  για  το  χωριό που τελικά  είναι…” αδέσποτο “ , σαν  τα  γελάδια του  Δήμου   μας ..

  Εκείνο  όμως  που πρέπει να “ χωνέψουμε “ όλοι , είναι η  δημιουργία  μιας  αυτοδιοικητικο..πολιτιστικής  κίνησης , που θα  αποτελέσει το  “ αντίπαλο  δέος “ για  τους  “ επαγγελματίες “ πια , που  εκμεταλλεύονται κομματικές  επιρροές και  άλλα συστήματα και  διαχειρίζονται  τις  τύχες  μας , επιπλέοντες με  τις  γνωστές ..μεθόδους  και..αντιπαροχές ..

   Αν  δεν  καταφέρουμε  να  πάρουμε οι  Λιδορικιώτες στα  χέρια  μας , τις  τύχεις  του  χωριού  και  των  χωριανών  μας , ΠΟΤΕ  ΚΑΙ  ΤΙΠΟΤΑ  ΔΕΝ  ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ  ΝΑ  ΠΑΕΙ  ΜΠΡΟΣΤΑ , ΚΡΑΤΑΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ  ΠΑΝΤΑ  ΦΙΛΟΙ  ΜΟΥ , ΕΔΩ  ΚΑΙ  ΧΡΌΝΙΑ , ΤΗΝ  ΣΟΦΗ  ΦΡΑΣΗ  ΕΝΟΣ  ΧΩΡΙΑΝΟΎ  ΜΑΣ , ΠΟΥ  ΜΟΥ  ΕΙΧΕ  ΠΕΙ ΕΠΙ..ΛΕΞΕΙ :  “ ΑΝΙΨΙΕ , ΤΟ  ΧΩΡΙΟ  ΜΑΣ  ΑΝ  ΔΕΝ ΠΑΨΕΙ  ΝΑ  ΕΙΝΑΙ  ΚΟΜΜΑΤΟ…………..ΚΡΑΤΟΎΜΕΝΟ ( ΣΥΜΠΛΗΡΏΣΤΕ  ΑΝ  ΚΑΤΑΛΆΒΑΤΕ ..) ΔΕΝ  ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ  ΝΑ  ΚΑΝΕΙ  ΟΥΤΕ  ΕΝΑ  ΒΗΜΑ  ΜΠΡΟΣΤΑ “ και  όντως  ΕΙΧΕ  ΑΠΟΛΥΤΟ  ΔΙΚΙΟ …

   Ας   σκεφτούμε  λοιπόν  και  ας αποφασίσουμε …

   Καλό  σας  “ Κυριακόβραδο “ , να  είστε  όλο  καλά

    Απ’ το  “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη ….Κ.Κ.-

    www.lidoriki.com