Στον φούρνο της γειτονιάς εκείνων των χρόνων....
Χωρίς βιτρίνα και άλλα διακοσμητικά φράμπαλα.
Προζύμι ...από τα χαράματα να το "πιάσουν" ...ξύλινη σκάφη και τσουβάλια με αλεύρι.
Το άδειο δεν το πετούσαν θα το έδιναν σε φτωχή οικογένεια να το αξιοποιήσει.
Συνήθως για μαξιλαροθήκη αλλά και σεντόνι για τις παιδικές κούνιες....
Ο φούρνος άναβε με ξύλα και είχε μπροστά μια χοντρή λαμαρίνα με λαβή.
Το ψωμί έβγαινε σε άσπρο και σε μαύρο...το δεύτερο όχι για λόγους δίαιτας αλλά ήταν φθηνότερο.
Έβγαινε σε οκαδιάρηκες φρατζόλες και σε κουλούρες με την τρύπα στην μέση.
Το έπιανε καυτό ο φούρναρης χρησιμοποιώντας την άσπρη ποδιά του...
δεν καταλάβαινε τίποτα από το κάψιμο...τα χέρια του ήταν "ψημένα".
Πάντα το ζύγιζε όταν το πουλούσε και συμπλήρωνε με κομμάτι για να πιάσει το ζύγι.
Το κομμάτι τρωγότανε στον δρόμο για το σπίτι.
Συνήθως η πελατεία έπεφτε μαζεμένη στο ξεφούρνισμα και επειδή ζεμάταγε έδενε την φρατζόλα με ένα σπάγγο για να την κρατήσει ο πελάτης αν δεν είχε μαζί του το διχτάκι που κουβαλούσανε τα ψώνια.
Το διχτάκι το χρησιμοποιούσαν και στον μπακάλη και στον μανάβη και στον χασάπη για τα ψώνια της ημέρας που φυσικά δεν ήταν πολλά.
Για τους έχοντες που έπαιρναν περισσότερα υπήρχαν οι μπακαλόγατοι που τους τα πήγαιναν στο σπίτι.
Στο μεσημεριανό τραπέζι η φρατζόλα έμπαινε στην μέση και την έκοβε ο αρχηγός της οικογένειας με προσοχή στα ψίχουλα μην πέσουν κάτω γιατί ήταν αμαρτία.
Ειδικά αν υπήρχε παππούς ή γιαγιά τότε τα πράγματα ήταν περισσότερο δύσκολα.
Μάζευαν ένα ένα τα ψίχουλα και τα έτρωγαν.
Η Κατοχή ήταν πρόσφατη βλέπεις.
Οι φούρνοι εκείνα τα χρόνια ήταν τα αποκλειστικά σημεία πώλησης ψωμιού.
Πουλούσαν μόνον αυτό και λίγα κουλούρια.... σιμίτια τα έλεγαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Την Κυριακή έψηναν φαγητά...ένα καλό έσοδο γιατί στα σπίτια υπήρχαν μόνον γκαζιέρες.
Ουρά έξω από τον φούρνο λοιπόν με τα ταψιά στο χέρι.
Οι ώρες παραλαβής ήταν αυστηρές και ετηρούντο.