Μετά τον εμφύλιο τα πράγματα ήταν σκούρα ...περίεργα θα έλεγα.
Προσπαθούσαν στην γειτονιά όλοι για το μεροκάματο.
Ότι και όπως μπορούσε ο καθένας...
Από θελήματα τα παιδιά...από μπουγάδες οι γυναίκες σε σπίτια που είχαν τον τρόπο τους και οι άντρες όπου υπήρχε μεροκάματο.
Οι γείτονες μαζευόντουσαν τα βράδια για μια κουβέντα όπως έλεγαν να συζητήσουν τα προβλήματα κυρίως.
Για κάποιο λόγο η μια νοικοκυρά γνώριζε τι θα μαγειρέψει την επόμενη ημέρα η άλλη.
Το κρέας το κατεψυγμένο φυσικά λόγω τιμής ήταν για την Κυριακή τις καθημερινές ήταν είδηση.
Η γειτόνισα με τα κεφτεδάκια ήταν η αγαπημένη των παιδιών...
Έμενε σε ημιυπόγειο και η κουζίνα της είχε παράθυρο που έβλεπε στα παπούτσια των περαστικών.
Στρίβοντας στο στενό γυρίζοντας από το σχολείο η μυρουδιά του κεφτέ σε χτυπούσε κατακούτελα.
Κοντοστεκόμαστε μπροστά από το παράθυρο που ήταν ανοιχτό για την καπνούρα.
Μας έβλεπε και έβγαζε το χέρι της με τα κεφτεδάκια και μας έδινε.
Τα έκανε μικρά και στρογγυλά και ξεροψημένα και τα κατέβαζες κάτω σχεδόν αμάσητα.
Μπαίνοντας στην αυλή οι μυρουδιές από τις κατσαρόλες ήταν διαφορετικές.
Δεν σε άφηναν να προχωρήσεις οι γειτόνισες οι κυρίες της αυλής όπως τις έλεγαν αν δεν έμπαινες στο δωμάτιο να πάρεις μια μπουκιά.
Τα πιάτα κυκλοφορούσαν μεταξύ των γειτόνων και όταν η μια νοικοκυρά το επέστρεφε στην άλλη φρόντιζε να είναι γεμάτο.
Πίσω στα παλιά