Πίσω στα παλιά στο Μοναστηράκι τότε ο παλιατζής Γιουσουρούμ είχε εκεί το μαγαζί το παλιατζίδικο.
Αυτός έδωσε το όνομά του στην περιοχή.
Η περιοχή από Μοναστηράκι προς Θησείο λεγότανε Γύφτικα λόγω των σιδεράδικων που υπήρχαν γι αυτό και ο σιδεράς θεός του Ολύμπου έδωσε το όνομά του στον γνωστό δρόμο...οδός Ηφαίστου.
Ακόμα και σήμερα θα βρείς τέτοια μαγαζιά ψάχνοντας κάτι σχετικό που δεν μπορείς να βρείς πουθενά αλλού όπως βίδες κ.λ.π.
Από Μοναστηράκι προς Πανδρόσου η περιοχή λεγότανε Αμπατζήδικα ή και Τσαρουχάδικα με φτηνά ρούχα φτηνά παπούτσια.
Ακόμα και σήμερα στο ίδιο μέρος πουλάνε παπούτσια και κυρίως σανδάλια που γίνονται ανάρπαστα από τους τουρίστες.
Η περιοχή του Ψυρρή κάποτε ήταν φτωχογειτονιά...με καθημερινούς ανθρώπους με μικροβιοτεχνίες κυρίως δερματάδικα.
Περπατούσες και "άκουγες" την μυρουδιά όπως έλεγαν στις αυλές που είχα την τύχη να επισκέπτομαι συχνά σε παιδική ηλικία.
Έμεναν συγγενείς...
Τσαγκαράδες φυσικά με προϋπηρεσία στο Αϊβαλί...πρόσφυγες φυσικά.
Τα χέρια τους με σημάδια από την φαλτσέτα που έκοβαν τα δέρματα για να σολιάσουν τα παπούτσια.
Για κάποιο λόγο μου άρεσε αυτή η μυρουδιά του τσαγκαράδικου ήταν και ο παππούς βλέπεις.
Είχα μάθει τις ονομασίες των εργαλείων και των υλικών...
ο κατσαμπρόκος μου έμεινε περισσότερο...ένα χειροποίητο μικρό εργαλείο από δέρμα με ένα καρφί να προεξέχει.
Με αυτό άνοιγαν τρύπες στην σόλα για να καρφώσουν τις ξυλόπροκες να δέσει το παπούτσι και στην συνέχεια το ράβανε στην μηχανή που ήταν ποδοκίνητη.
Ξέφυγα όμως αλλά στου Ψυρρή και σήμερα ακόμα η μυρουδιά του δέρματος δεν έχει φύγει...
Πέρνα από την Μιαούλη και θα το καταλάβεις.
Άφησα για το τέλος τα παλιά ταβερνάκια που υπήρχαν παλιά
με τα βαρέλια με το κρασί στην μόστρα τα σιδερένια τραπεζάκια και τους μπεκρήδες τακτικούς πελάτες τους.
"Ρέστος είμαι και μπατίρης
είμαι ο Νώντας του Ψυρρή
για να νυχτοπερπατήσει
συντροφιά μου ποιος μπορεί Ι"
Πίσω στα παλιά