Μια υπέροχη φωτογραφία από μια..” ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΟ..ΣΥΝΑΞΗ “ με χωριανά μας παιδιά , βγαλμένη το 1958 , στο σπίτι της Τασίας Δούκα , όπου μαζεύτηκαν ,για να δουν την χωριανή και φίλη τους Βούλα Κάππου , που είχε έρθει επίσκεψη απ'τον Καναδά . Αλέκος Ντζιούρας , Γιάννης Παπαδόπουλος , Νίκος Ταμβάκης , Σωκράτης Ταμβάκης , Γ.Κάππος και Γ.Σίδερης απ'το Βελούχι .
Αρχείο Τασίας Δούκα
**********
Καλησπέρα Λιδορικιώτες ..
Καλησπέρα στους φίλους του χωριού μας ..
ΤΡΙΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 07:13
Δύση Ήλιου: 17:09
Σελήνη 13 ημερών
- NEO!Γιορτάζουν: Κλήμης, Κλημέντιος, Κλημεντία, Κλημεντίνη.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1826
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκηςεπιτυγχάνει μεγάλη νίκη στην Αράχοβα κατά των Τουρκαλβανών, οι οποίοι χάνουν 1.300 άνδρες.
1845
Ξεκινά τη λειτουργία του το «Ναυτικόν Σχολείον», μετέπειτα Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, επί της κορβέτας «Λουδοβίκος», με Βασιλικό Διάταγμα κατόπιν εισηγήσεως του Υπουργού επί των Ναυτικών, Κωνσταντίνου Κανάρητου πυρπολητή.
1859
Ο Κάρολος Δαρβίνος δημοσιεύει το μνημειώδες έργο του «Η καταγωγή των ειδών».
1947
Το Κογκρέσο με συντριπτική πλειοψηφία καταδικάζει τους δέκα καλλιτέχνες του Χόλιγουντ, που αρνούνται να συνεργαστούν με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του γερουσιαστή Μακάρθι και να καταδώσουν συναδέλφους τους κομμουνιστές.
1976
Το αμερικανικό συγκρότημα «The Band» δίνει το αποχαιρετιστήριο κοντσέρτο του στο Σαν Φρανσίσκο, με την παρουσία κορυφαίων ονομάτων της ροκ σκηνής. Η συναυλία απαθανατίζεται από τον Μάρτιν Σκορτσέζε στην ταινία - ντοκουμέντο «The Last Waltz» («Το Τελευταίο Βαλς»).
1999
Σφοδρές αλληλοκατηγορίες ανταλλάσσουν ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά στο δημόσιο βίο. Ο Κώστας Σημίτης κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατίαγια σκανδαλολογία και σκανδαλοθηρία, συστηματική υπονόμευση του θετικού έργου της κυβέρνησης, στείρα αντιπολίτευση και παντελή έλλειψη προτάσεων και θέσεων. Από την πλευρά του, ο Κώστας Καραμανλήςκάνει λόγο για μεγάλη διαφθορά στο δημόσιο τομέα και για αναθέσεις έργων με αδιαφανείς διαδικασίες.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2411#ixzz3sQQOWRt1
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1864
Ανρί Τουλούζ Λοτρέκ, γάλλος ζωγράφος, που έκανε την αφίσα τέχνη. (Θαν. 9/9/1901)
1868
Σκοτ Τζόπλιν, ο αποκαλούμενος και «βασιλιάς του Ragtime», μαύρος αμερικανός συνθέτης. (Θαν. 1/4/1917)
1954
Εμίρ Κουστουρίτσα, σερβοβόσνιος σκηνοθέτης.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2411#ixzz3sQQfXYYU
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1957
Ντιέγκο Ριβέρα, μεξικάνος ζωγράφος, που έμεινε στην ιστορία για τις τοιχογραφίες του και τη σχέση του με τη συμπατριώτισσα συνάδελφό του Φρίντα Κάλο. (Γεν. 8/12/1886)
1991
Φρέντι Μέρκιουρι, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Φαρόκ Μπουλσάρα, βρετανός τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος «Queen». (Γεν. 5/9/1946)
2002
Τζον Ρολς, αμερικανός καθηγητής, από τους σημαντικότερους πολιτικούς φιλοσόφους στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. («Η Θεωρία της Δικαιοσύνης») (Γεν. 21/2/1921)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2411#ixzz3sQQzZMqA
Αυστραλοπίθηκος Λούσι
141
Φημισμένο θηλυκό απολίθωμα του είδους Australopithecus afarensis, του πιθηκάνθρωπου που έζησε πριν από 3.000.000 χρόνια στην Ανατολική Αφρική και θεωρείται βασικός κρίκος στην εξέλιξη του ανθρώπου.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για 40 οστά ενός σκελετού θηλυκού ατόμου, που ανακαλύφθηκε στο Χαντάρ της Αιθιοπίας από τον αμερικανό παλαιοανθρωπολόγο Ντόναλντ Γιόχανσον, στις 24 Νοεμβρίου 1974.
Έλαβε το όνομα «Λούσι» από το τραγούδι των Beatles «Lucy in the sky with diamonds», το οποίο συνόδευε τους επιστήμονες κατά τη διάρκεια του τελευταίου σταδίου της ανασκαφής.
Η «Λούσι» είχε ύψος 1,10 - 1,20 μέτρα και οι γάμπες της ήταν σχετικά πολύ κοντές. Ο πιθηκάνθρωπος αυτός διαφέρει από τους ομολόγους του της Ανατολικής Αφρικής (Australopithecus africanus) και της Νότιας Αφρικής (Australopithecus robustus), διότι είναι παλαιότερός τους και εμφανίζει πιο πρωτόγονα «πιθηκικά» χαρακτηριστικά (μικρή κρανιακή χωρητικότητα σαν του χιμπατζή, ισχυρή οδόντωση και προτεταμένο ρύγχος). Δεν άφησε πολιτιστικά ίχνη (εργαλεία κλπ), είχε όμως τέλεια όρθια στάση και δίποδη βάδιση, όπως αποδεικνύουν τα σκελετικά στοιχεία του, όσο και τα απολιθωμένα πατήματά του.
Ο σκελετός της Λούσι φιλοξενείται στο Εθνικό Μουσείο της Αιθιοπίας στην Αντίς Αμπέμπα.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/1006#ixzz3sQRFlFjd
Ζορζ Κλεμανσό
1841 – 1929
109
Διακεκριμένος γάλλος δημοσιογράφος, εκδότης και πολιτικός. Ηγετική προσωπικότητα της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας (1870-1940), διετέλεσε πρωθυπουργός της Γαλλίας δύο φορές (1906-1909 και 1917-1920) και θεωρείται ένας από τους αρχιτέκτονες της νίκης των Συμμάχων κατά τονΑ'Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Ζορζ Μπενζαμέν Κλεμανσό (Georges Benjamin Clemenceau) γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1841 στην πόλη Βανδέα (Βαντέ) της Δυτικής Γαλλίας και καταγόταν από παλιά αστική οικογένεια. Ο παππούς του είχε τιμηθεί με τίτλο ευγενείας από τον Λουδοβίκο ΙΓ', ενώ ο πατέρας του Μπενζαμέν Κλεμανσό ήταν γιατρός και υπέρμαχος των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης και της Δημοκρατίας. Όταν του μιλούσαν για κάποιον από τους δύο χωρίς να προσδιορίζουν το μικρό του όνομα, απαντούσε: «Ποιόν εννοείτε, τον μαρκήσιο ή τον ξεβράκωτο;». Ο πατέρας του αποτέλεσε το μοναδικό πρότυπο για τον νεαρό Ζορζ. «Ο πατέρας μου διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου, του οφείλω τα πάντα» είχε αποκαλύψει σε μία σπάνια εξομολόγησή του.
Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή της Νάντης και στη συνέχεια στην αντίστοιχη του Παρισιού. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, έφυγε το 1865 για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έφθασε εκεί την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμουκαι εξάσκησε την ιατρική στη Νέα Υόρκη, ενώ συνεργαζόταν ως ανταποκριτής με γαλλικές εφημερίδες. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Νέο Κόσμο εντυπωσιάστηκε από τις αρετές των Αμερικανών και ιδιαίτερα από την ελευθερία της έκφρασης. Το καλοκαίρι του 1869 παντρεύτηκε την αμερικανίδα Μέρι Πλάμερ, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Το ζευγάρι χώρισε το 1891.
Το 1870 επέστρεψε στη Γαλλία και εγκαταστάθηκε στη Μονμάρτρη, ασκώντας την ιατρική. Τον ίδιο χρόνο εξελέγη δήμαρχος του 18ου Διαμερίσματος της γαλλικής πρωτεύουσας, όπου λίγο αργότερα θα ξεσπούσε η εξέγερση της Κομμούνας του Παρισιού. Ανέλαβε ρόλο μεσολαβητή, οι προσπάθειές του όμως απέτυχαν. Απογοητευμένος παραιτήθηκε, αλλά επανεξελέγη δημοτικός σύμβουλος. Το 1876 εξελέγη βουλευτής και εξελίχθηκε σε ηγετική προσωπικότητα του Ριζοσπαστικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και της Αριστεράς. Το μεγαλύτερο διάστημα της σταδιοδρομίας του η θέση του ήταν στην αντιπολίτευση, την οποία υπηρέτησε με μαχητικότητα και σαρκαστική ρητορική δεινότητα, όχι μόνο από τα έδρανα του κοινοβουλίου, αλλά και από τις σελίδες των εφημερίδων του.
Το 1886 προκάλεσε την παραίτηση του πρωθυπουργού Ζιλ Φερί, στον οποίο επιτέθηκε για την αποικιοκρατική πολιτική του («έπαιζε το παιχνίδι του Βίσμαρκ, σπαταλούσε τις δυνάμεις της Γαλλίας και υποδούλωνε τους έγχρωμους λαούς»). Την επόμενη χρονιά υποστήριξε τον Ζορζ Μπουλανζέ, αλλά στράφηκε εναντίον του, προκαλώντας την πτώση του, όταν συνειδητοποίησε ότι αποτελούσε έναν επικίνδυνο δημαγωγό εθνικιστή.
Ύστερα από την αποτυχία του να επανεκλεγεί βουλευτής το 1893, εξαιτίας των συκοφαντικών κατηγοριών για ανάμιξή του στο σκάνδαλο της γαλλικής εταιρείας της Διώρυγας του Παναμά, αφιερώθηκε για ένα διάστημα αποκλειστικά στη δημοσιογραφία. Από την εφημερίδα του «La Justice» («Η Δικαιοσύνη») και στη συνέχεια από τη «L’ Aurore» («Η Αυγή»), υπερασπίστηκε με τη γνωστή του μαχητικότητα την αθωότητα του Ντρέιφους. Στη δική του εφημερίδα δημοσιεύτηκε η περίφημη ανοιχτή επιστολή του Εμίλ Ζολά για την υπόθεση Ντρέιφους, με τίτλο «Κατηγορώ».
Η αποκατάσταση του Ντρέιφους υπήρξε και δική του. Οι επόμενες εκλογές τον έφεραν πανηγυρικά στη Γερουσία, της οποίας υπήρξε μέλος ως την αποχώρησή του από την πολιτική το 1920. Ανέλαβε το πρώτο κυβερνητικό του αξίωμα στα 64 χρόνια του, ως υπουργός των Εσωτερικών, αποφασισμένος να επιτύχει τον χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος. Μερικούς μήνες αργότερα έγινε πρωθυπουργός. Η σκληρή στάση του στις απεργίες που ξέσπασαν εκείνη την περίοδο στη Γαλλία απετέλεσε αφορμή πύρινων αντιπαραθέσεων με τον σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζορές. Στα θετικά της πρώτης πρωθυπουργίας του προσμετρώνται η υποχρεωτική εβδομαδιαία αργία, η θέσπιση του φόρου εισοδήματος και των εργατικών συντάξεων. Παραιτήθηκε το 1909, έπειτα από μία διαμάχη με τη Γερμανία για ένα επεισόδιο στην αποικία του Μαρόκου.
Έφυγε για ένα διάστημα για μία περιοδεία στο εξωτερικό, εκφωνώντας ομιλίες με θέμα τη δημοκρατία στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη και τη Βραζιλία. Επιστρέφοντας στη Γερουσία το 1911 ήταν πεπεισμένος για τις πολεμικές προθέσεις της Γερμανίας. Ξεκίνησε αγώνα για να κάνει γνωστές τις απόψεις του και το 1913 ίδρυσε μία ακόμη εφημερίδα, τη «L’ Homme Libre» («Ο Ελεύθερος Άνθρωπος»), η οποία μετά την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου και την επιβολή της λογοκρισίας μετονομάστηκε σε «L’ Homme Enchaine» («Ο Αλυσοδεμένος Ανθρωπος»).
Έξω από τις Βερσαλλίες, λίγο μετά την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης.
Το 1917, σε μία κρίσιμη καμπή του πολέμου, ανέλαβε εκ νέου πρωθυπουργός και κατόρθωσε να σώσει τη Γαλλία και τους Συμμάχους. Η εμμονή του για μία ενιαία στρατιωτική διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων απέδωσε καρπούς και του αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός «Πατέρας της Νίκης». Αναδείχθηκε σε αρχιτέκτονα της Συνθήκης των Βερσαλιών και υπέρμαχος της σκληρής στάσης απέναντι στην ηττημένη Γερμανία. Την 11η Νοεμβρίου 1918 η Γαλλία ψήφισε νόμο, με τον οποίο αναγνώριζε ότι ο πολίτης Κλεμανσό πρόσφερε την ύψιστη υπηρεσία στην πατρίδα. Οι Γάλλοι, ωστόσο, δεν τον ανέδειξαν στο αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας το 1920, προκαλώντας την οριστική αποχώρησή του από την πολιτική.
Ο Ζορζ Κλεμανσό πέθανε στο Παρίσι στις 24 Νοεμβρίου 1929, σε ηλικία 88 ετών και ετάφη, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του, κοντά στον πατέρα του, στο νεκροταφείο της γενέτειράς του, χωρίς θρησκευτική τελετή, επιτύμβιες επιγραφές και τιμές. «Στην κηδεία μου» είχε πει κάποτε «θέλω μόνο τα άκρως απαραίτητα, δηλαδή εμένα».
Η καλύτερη ίσως περιγραφή για τον Κλεμανσό προέρχεται από τον ίδιο. «Υπάρχει μέσα μου ένα μείγμα αναρχικού και συντηρητικού, οι αναλογίες του οποίου δεν έχουν προσδιοριστεί ακόμη» είχε πει κάποτε ο «Τίγρης», όπως τον αποκαλούσαν. Ριζοσπάστης και πατριώτης, βουλευτής της Αριστεράς, που ως υπουργός Εσωτερικών κατέστειλε με αίμα εργατικές απεργίες (αποκλήθηκε ο «πρώτος μπάτσος της Γαλλίας»), επιβάλλοντας παράλληλα την υποχρεωτική εβδομαδιαία αργία και το οκτάωρο, υπήρξε άνθρωπος των άκρων και των αντιθέσεων. Οι εκρήξεις θυμού του ήταν τρομερές, η επιμονή του παροιμιώδης. Δεν υποχωρούσε ποτέ, δεν εγκατέλειπε το στόχο του, δεν έκρυβε τις αντιπάθειές του. Ήταν επικίνδυνος και ανελέητος αντίπαλος σε κάθε είδους μονομαχία: όλοι έτρεμαν το ξίφος, το πιστόλι και τη γλώσσα του. Η τελευταία, εύγλωττη, ωμή και καυστική, του χάρισε το παρατσούκλι «Ο κατεδαφιστής των κυβερνήσεων» και πολλούς
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1477#ixzz3sQRVQ4JM
Ανρί ντε Τουλούζ – Λωτρέκ
1864 –1901
698
Γάλλος ζωγράφος, που ανήκει στο εικαστικό κίνημα του μετα-ιμπρεσιονισμού. Θεωρείται ο πατέρας της αφίσας.
Ο Ανρί Μαρί Ρεϊμόν ντε Τουλούζ-Λωτρέκ-Μονφά (Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa), όπως είναι το πλήρες ονοματεπώνυμό του, γεννήθηκε στο Αλμπί της Νότιας Γαλλίας στις 24 Νοεμβρίου 1864 από οικογένεια αριστοκρατικής καταγωγής. Ασθενικός από τη φύση του, έσπασε και τα δύο πόδια του σε ατυχήματα (1878 -1879) κι έμεινε ανάπηρος και νάνος.
Σπούδασε στο Παρίσι (1882-1885) και το 1885 είχε ήδη δικό του εργαστήρι στη Mονμάρτη, Γνώριζε καλά το έργο των ιμπρεσιονιστών και ο πρώτος του πίνακας («Το τσίρκο Φερνάντο», 1888) θύμιζε από μορφική άποψη τον Μανέ, τον Ντεγκά και τον διάσημο την εποχή εκείνη σχεδιαστή αφισών Ζιλ Σερέ. Στους πίνακές του με τις ίδιες περίπου σκηνές από τη σύγχρονη ζωή που συναντάμε και στο έργο του Ντεγκά (ιπποδρομίες, αίθουσες χορού, μιούζικ χολ και καμπαρέ, κλπ) κυριαρχούν η επίπεδη απόδοση των μορφών, που θυμίζει έντονα τις γιαπωνέζικες στάμπες και τα καμπυλόγραμμα περιγράμματα.
Στις σπουδές του για το καμπαρέ «Μουλέν Ρουζ» και το καμπαρέ του τραγουδιστή Αριστίντ Μπριάν (του τέλους της δεκαετίας του 1880 και των αρχών της δεκαετίας του 1890) παρατηρεί κανείς το ίδιο ενδιαφέρον για τις «εξωτικές» σιλουέτες. Το έργο του «Η Ζαν Αβρίλ στη σκηνή του “Μουλέν Ρουζ”» (1892) αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των κραυγαλέων χρωμάτων, των έντονων περιγραμμάτων και των θεατρικών φωτισμών, που χαρακτηρίζουν το ύφος του.
Οι περισσότερες από τις τραγουδίστριες και τις χορεύτριες που απεικονίζονται στους πίνακές του ήταν προσωπικές του φίλες, καθώς δεν έπαψε ποτέ ν’ αποτελεί ο ίδιος αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου και της κοινωνίας που απαθανάτισε. Όπως και ο Ντεγκά, δούλεψε με μεγάλη ποικιλία υλικών και, ήδη από το 1891, η φήμη του ως σχεδιαστή αφισών και γενικά λιθογραφιών υπήρξε μεγάλη.
Η επιδείνωση της υγείας του γύρω στο 1896 περιόρισε τη δραστηριότητά του και στο τελευταίο του έργο «Ένας διαγωνισμός στην Ιατρική Σχολή» (1901), μία άτυχη μάλλον απόπειρα επαναπροσανατολισμού της τέχνης του, είναι φανερή η πνευματική και φυσική του εξάντληση. Τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε από μικρός σε συνδυασμό με τον αλκοολισμό και τη σύφιλη από την οποία έπασχε, τον οδήγησαν στο θάνατο στις 9 Σεπτεμβρίου 1901, σε ηλικία μόλις 36 ετών.
Το ύφος του άσκησε σημαντική επίδραση σε καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως οι Βαν Γκογκ, Σερά και Ρουό, ενώ τα έργα του θεωρούνται γενικά ως μία από τις πιο χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της έντασης εκείνης και του εξωτισμού που σάρωσαν την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα και περιγράφονται συνήθως με τον όρο «fin de siècle».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1085#ixzz3sQRuaKfF
Η ιστορία της Μπάγερν Μονάχου
198
Η πιο επιτυχημένη ποδοσφαιρική ομάδα της Γερμανίας, με 21 πρωταθλήματα και 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ στο ενεργητικό της. Ιδρύθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1900 από 18 νεαρούς γυμναστές στο εστιατόριο Γκιζέλατου Μονάχου, οι οποίοι τη βάφτισαν Μπάγερν (Βαυαρία στα γερμανικά).
Είναι μία από τις τρεις επαγγελματικές ομάδες του Μονάχου. Οι άλλες δύο είναι η μεγάλη της αντίπαλος Μόναχο 1860 και η Ουντερχάχινγκ. Η κόντρα Μπάγερν - Μόναχο 1860, που έθρεψε γενιές ποδοσφαιρόφιλων στη βαυαρική πρωτεύουσα, έχει ατονήσει τα τελευταία χρόνια. Η Μόναχο 1860 από τους τίτλους και τη δόξα της δεκαετίας του '60 έχει περιπέσει σε αφάνεια και φυτοζωεί μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, ενώ η Μπάγερν έχει ξεφύγει προ πολλού από τα όρια της Γερμανίας. Ένα στοιχείο που φωτίζει την κατάσταση των δύο ομάδων σήμερα είναι ότι η 1860 αντλεί τους οπαδούς της από τη φθίνουσα εργατική τάξη του Μονάχου, ενώ η Μπάγερν από την ακμάζουσα μεσαία τάξη ολόκληρης της Βαυαρίας.
Η Μπάγερν έχει 120.000 μέλη και είναι 5η στη σχετική λίστα μετά την Μπενφίκα, τη Ρεάλ, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Μπαρτσελόνα. Την εποπτεία του ποδοσφαιρικού τμήματος έχει η ΠΑΕ Μπάγερν, που ανήκει κατά 90% στην ερασιτεχνική Μπάγερν και κατά 10% στη γνωστή εταιρεία αθλητικού υλικού Αντίντας. Εκτός από το ποδόσφαιρο, η Μπάγερν έχει τμήματα μπάσκετ, χάντμπολ, γυμναστικής, πινγκ-πονγκ, ζατρικίου και μπόουλινγκ.
H Μπάγερν έκανε αισθητή την παρουσία της στο γερμανικό ποδόσφαιρο μόλις το 1932, όταν κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο. Πέρασαν 25 πέτρινα χρόνιαμέχρι το 1957, για να σηκώσουν οι κόκκινοιτου Μονάχου το πρώτο τους Κύπελλο. Στα χρόνια του Γ'Ράιχ, η ομάδα περιέπεσε σε δυσμένεια, εξαιτίας του εβραίου προέδρου της Κουρτ Λαντάουερ, του ανθρώπου που την έβγαλε από την αφάνεια. Ο Λαντάουερ διέφυγε στο εξωτερικό και επανήλθε στο Μόναχο το 1947 για να συνεχίσει το έργο του. Μέχρι τη δημιουργία της Μπουντεσλίγκα, το 1963, η Μπάγερν βολόδερνε στα τοπικά πρωταθλήματα της Βαυαρίας.
Ο τότε πρόεδρος της ομάδας Βίλχελμ Νοϊντέκερ και ο γνωστός μας από τη θητεία του στην ΑΕΚπροπονητής Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι κατέστρωσαν ένα φιλόδοξο πλάνο και δημιούργησαν τη σημερινή παντοκρατορία της Μπάγερν στο γερμανικό ποδόσφαιρο. Στηρίχθηκαν σε μια φουρνιά ταλαντούχων πιτσιρικάδων, με επικεφαλής τους Φραντς Μπεκενμπάουερ (σημερινός πρόεδρος της ομάδας), Ζεπ Μάγιερ και Γκερντ Μίλερ. Τα αποτελέσματα ήρθαν γρήγορα, με αποκορύφωμα τα τρία συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών, στα μέσα της δεκαετίας του '70.
Εκτός των ανωτέρω, από τις τάξεις της Μπάγερν έχουν περάσει σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι Αουγκεντάλερ, Ρουμενίγκε, Χένες, Μπρέμε, Ματέους, Έλμπερ, Μπράιτνερ, Κλίνσμαν, Έφενμπεργκ, Ζε Ρομπέρτο, Λιζαραζού, Μπάλακ και οι σύγχρονοι Καν, Λούσιο, Πισάρο, Ποντόλσκι, Σανιόλ, Χάργκριβς, Σολ, Ριμπερί, Ρόμπεν και Μάντζουκιτς.
Η Μπάγερν στα υπερεκατό χρόνια της ύπαρξής της έχει κατακτήσει:
- 25 πρωταθλήματα Γερμανίας (1932, 1969, 1972, 1973, 1974, 1980, 1981, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990, 1994, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2005, 2006, 2008, 2010, 2013, 2014, 2015)
- 17 Κύπελλα Γερμανίας (1957, 1966, 1967, 1969, 1971, 1982, 1984, 1986, 1998, 2000, 2003, 2005, 2006, 2008, 2010, 2013, 2014)
- 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ (1974, 1975, 1976, 2001, 2013)
- 1 Κύπελλο Κυπελλούχων (1967)
- 1 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1996)
- 3 Διηπειρωτικά (1976, 2001, 2013)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/221#ixzz3sQSEKFyd
Φρέντι Μέρκιουρι
1946 – 1991
3747
Ο Φρέντι Μέρκιουρι (Freddie Mercury) γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίουτου 1946 στη Ζανζιβάρη της Τανζανίας. Ήταν περσικής καταγωγής και το πραγματικό του όνομα ήταν Φαρόκ Μπουλσάρα. Ως μουσικός κατατάσσεται ανάμεσα στις μεγαλύτερες φωνές της ροκ, αλλά και ως σόουμαν ξεχώριζε, καταφέρνοντας να συνδυάζει θεατρικότητα, υπερβολή και ταλέντο.
Ξεκίνησε την περιπέτειά του στη μουσική από τα εφηβικά του χρόνια, με το πενταμελές συγκρότημα Hecticsστο κολέγιο της Βομβάης, όπου ήταν έγκλειστος. Εκεί, οι φίλοι του τού απέδωσαν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Φρέντι, με το οποίο πορεύτηκε στην υπόλοιπη ζωή του.
Μετά την ίδρυση των Queen, ο Φρέντι Μέρκιουρι συνέθεσε πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος, όπως το «Somebody to Love», τον γηπεδικό ύμνο We Are the Championsκαι το οπερατικό Bohemian Rhapsody, για πολλούς η κορυφαία συνθετική του δημιουργία, που παρέμεινε στην κορυφή των καταλόγων επιτυχιών στη Μ. Βρετανία για τουλάχιστον 9 εβδομάδες.
Η σόλο καριέρα του Φρέντι Μέρκιουρι ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του '80. Πριν, όμως, κυκλοφορήσει το πρώτο του σόλο άλμπουμ, είχε εμφανιστεί με το όνομα Λάρι Λιούρεξ, ηχογραφώντας μια εκτέλεση του I Can Hear Musicπου πρώτοι είχαν πει οι Beach Boys.
Το 1990 επέστρεψε στο στούντιο, αυτή τη φορά για να ηχογραφήσει μαζί με τους Queen το άλμπουμ Innuendo, το τελευταίο πριν αποσυρθεί από τη δισκογραφία.
Λίγους μήνες αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο Φρέντι Μέρκιουρι έπασχε από τον ιό του AIDS. Σαράντα οκτώ ώρες μετά, στις 24 Νοεμβρίουτου 1991, έχασε τη μάχη για τη ζωή.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/22#ixzz3sQSViHCE
Ντιέγκο Ριβέρα
1886 – 1957
650
Διάσημος μεξικάνος ζωγράφος, γνωστός για τις μεγάλης κλίμακας τοιχογραφίες του και τη θυελλώδη σχέση του με την ομότεχνό του Φρίντα Κάλο.
Ο Ντιέγκο Ριβέρα (Diego Rivera) γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1886 στην πόλη Γκουαναχουάτο του Μεξικού και το πλήρες όνομά του ήταν Ντιέγκο Μαρία ντε λα Κονσεπσιόν Χουάν Νεπομουσένο Εστανίσλαο ντε λα Ριβέρα ι Μπαριέντος Ακόστα ι Ροδρίγκες. Ο πατέρας του, μασόνος φιλελεύθερων αρχών, ήταν δάσκαλος με καταγωγή από εβραϊκή οικογένεια, η οποία είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό.
Από νωρίς ο Ριβέρα έδειξε την καλλιτεχνική του κλίση και σε ηλικία δέκα ετών γράφτηκε στην Ακαδημία Τεχνών του Σαν Κάρλος. Όταν ενηλικιώθηκε μετέβη στην Ισπανία για να συνεχίσει τις σπουδές του με κρατική υποτροφία. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου άρχισε να διαμορφώνει το προσωπικό του ύφος, επηρεασμένος από το κίνημα του κυβισμού, τη ζωγραφική του Σεζάν και τις νωπογραφίες της Αναγέννησης, τις οποίες μελέτησε σ'ένα μεγάλο ταξίδι του στην Ιταλία. Στη γαλλική πρωτεύουσα ήταν περισσότερο γνωστός για τις ερωτικές του κατακτήσεις. Απέκτησε τουλάχιστον δύο εξώγαμα τέκνα, ένα αγόρι με τη ζωγράφο Ανζελίν Μπελόφ και ένα κορίτσι με την επίσης ζωγράφο Μαρία Βορομπίεφ - Στρεμπέλσκα.
Ο Ριβέρα επέστρεψε στο Μεξικό το 1921 μετά την εκλογή ως προέδρου του μεταρρυθμιστή και λάτρη των τεχνών Αλβάρο Ομπρεγκόν. Μαζί με τους ομοτέχνους του Χοσέ Ορόσκο, Νταβίντ Σικέιρος και Ρουφίνο Ταμάιο φιλοτέχνησε μια σειρά από τοιχογραφίες με λαϊκά θέματα για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας, δημιουργώντας αυτό που αποκλήθηκε Μεξικάνικη Αναγέννηση της Νωπογραφίας.
Την εποχή αυτή διαμόρφωσε το προσωπικό του στυλ που τον έκανε διάσημο: τολμηρά, ζωηρά χρώματα και μεγάλες επίπεδες, απλοποιημένες φιγούρες με επιρροές από την τέχνη των Αζτέκων, που δίνουν στο έργο του μνημειακό χαρακτήρα. Οι τοιχογραφίες του διηγούνταν ιστορίες με θέματα από την μεξικάνικη ιστορία και κοινωνία. Τον Ιούνιο του 1922 παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, την πανέμορφη μοντέλα Γουαδελούπε (Λούπε) Μαρίν, με την οποία απέκτησε δύο κόρες.
O Ντιέγκο Ριβέρα με τη Φρίντα Κάλο
Εκείνη την εποχή ο Ριβέρα ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού, αλλά η άστατη προσωπική του ζωή και οι φιλοτροτσκιστικές θέσεις του προκαλούσαν τα αντανακλαστικά των πιο συντηρητικών στοιχείων το κόμματος. Το φθινόπωρο του 1927 έφθασε στη Μόσχα προσκεκλημένος του ΚΚΣΕ, προκειμένου να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Επί τη ευκαιρία, ο κομισάριος για την Παιδεία Ανατόλι Λουνατσάρσκι του ανέθεσε να κατασκευάσει μια τοιχογραφία στη λέσχη του Κόκκινου Στρατού. Το σχέδιο δεν ευοδώθηκε, καθώς έπεσε «θύμα» της διαμάχης Στάλιν - Τρότσκι, που στοίχισε και τη διαγραφή του Ριβέρα από το Κ.Κ. Μεξικού. Στη Μόσχα πήρε την απόφαση να χωρίσει την κυκλοθυμική Λούπε και να παντρευτεί την ερωμένη και μαθήτριά του Φρίντα Κάλο. Ο γάμος τους έγινε στις 21 Αυγούστου 1929. Ο γαμπρός ήταν 43 χρονών και η νύφη 22.
Το 1930 η φήμη του Ριβέρα είχε φθάσει και στις ΗΠΑ. Έπειτα από μια αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, ανέλαβε τη δημιουργία τοιχογραφιών σε διάφορες πόλεις, που προκαλούσαν αντιδράσεις με τη θεματολογία τους. Τον μεγαλύτερο σάλο προκάλεσε η τοιχογραφία του «Άνθρωπος στο σταυροδρόμι», που φιλοτέχνησε στο Κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933. Έγινε δεκτή με διαδηλώσεις και οξείες επιθέσεις των εφημερίδων, επειδή είχε περιείχε τη μορφή του Λένιν.
Η τοιχογραφία καταστράφηκε από το Κέντρο (9 Φεβρουαρίου 1934), αλλά ο Ριβέρα την ανακατασκεύασε τον επόμενο χρόνο στην πόλη του Μεξικού. Το επεισόδιο αυτό έχει δραματοποιηθεί στις ταινίες «Οι αντάρτες του Μπρόντγουεη» («Craddle Will Rock», 1999) του Τιμ Ρόμπινς και «Φρίντα» της Τζούλι Τέιμορ (2002).
Οι αμοιβαίες απιστίες και το εκρηκτικό τους ταμπεραμέντο οδήγησαν σε διαζύγιο το ζεύγος Ριβέρα - Κάλο το 1939. Ξανσυνδέθηκαν πολύ γρήγορα και ξαναπαντρεύτηκαν στις 8 Δεκεμβρίου 1940. Μετά τον θάνατο της Φρίντα το 1954, ο Ριβέρα παντρεύτηκε την ατζέντισσά του Έμα Ουρτάδο στις 29 Ιουλίου 1955. Αμέσως μετά έπεσε με τα μούτρα στη δουλεία για το πιο φιλόδοξο έργο του. Μία γιγάντια τοιχογραφία, ένα έπος για την ιστορία του Μεξικού, στο Εθνικό Μέγαρο της Πόλης του Μεξικού. Έμεινε, όμως, ημιτελής, λόγω του θανάτου του στις 24
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/311#ixzz3sQSonF1i
Λάζλο Μπίρο
1899 – 1985
183
Ουγγροαργεντίνος δημοσιογράφος και εφευρέτης του στυλογράφου διαρκείας, που έφερε επανάσταση στον τρόπο της γραφής.
Ο Λάζλο Γιόζεφ Μπίρο (László József Bíró) γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1899 στη Βουδαπέστη, από γονείς ιουδαϊκού θρησκεύματος. Ενώ εργαζόταν ως δημοσιογράφος διαπίστωσε ότι το μελάνι για την έκδοση εφημερίδων στέγνωνε εύκολα, αφήνοντας το χαρτί καθαρό και χωρίς μουτζούρες. Προσπάθησε να τοποθετήσει το μελάνι αυτό σε μια κοινή πένα, αλλά διαπίστωσε ότι δεν έρρεε, καθώς ήταν αρκετά παχύρευστο.
Με τη βοήθεια του αδελφού του Γκιόργκι Μπίρο, που ήταν χημικός, ανέπτυξε ένα νέο ρύγχος στην άκρη της πένας, το οποίο αποτελείται από μία μπίλια που περιστρέφεται ελεύθερα και λαμβάνει μελάνι από μια κάψουλα, προσαρμοσμένη στην πένα. Ο Μπίρο παρουσίασε την εφεύρεσή του για πρώτη φορά στη Διεθνή Έκθεση της Βουδαπέστης το 1931.
Το 1938, λόγω της εβραϊκής καταγωγής του και του φιλοναζιστικού καθεστώτος της Ουγγαρίας, μετακόμισε οικογενειακώς στη Γαλλία και κατοχύρωσε την εφεύρεσή του στο Παρίσι. Το 1940 μετανάστευσε στην Αργεντινή μαζί με την οικογένειά του και τον αδελφό του. Το 1943 τα δύο αδέλφια συνεταιρίστηκαν για την εμπορική αξιοποίηση της εφεύρεσης, την οποία κατοχύρωσαν και στις ΗΠΑ την ίδια χρονιά. Ένας από τους πρώτους πελάτες τους ήταν η Βρετανική Πολεμική Αεροπορική (RAF), που προμήθευσε τους πιλότους της με τους στυλογράφους του Μπίρο, επειδή μπορούσαν να τους χρησιμοποιήσουν σε μεγάλο υψόμετρο.
Το 1945 ο Γάλλος βιομήχανος Μαρσέλ Μπικ αγόρασε την εφεύρεση του Μπίρο, η οποία σύντομα έγινε το κύριο προϊόν της εταιρείας του Bic.
O Λάζλο Μπίρο πέθανε στο Μπουένος Άιρες στις 24 Νοεμβρίου 1985, σε ηλικία 86 ετών.
Σχετικά...
- Η ημερομηνία γέννησης του Λάζλο Μπίρο γιορτάζεται στην Αργεντινή ως Ημέρα των Εφευρετών.
- Το όνομα «Μπίρο» αποτελεί γενικό όρο για τον στυλογράφο, σε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, Αργεντινή, Ιρλανδία, Αυστραλία και Ιταλία.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/701#ixzz3sQT9sT9a
Σκοτ Τζόπλιν
1868 –1917
208
Αμερικανός συνθέτης και πιανίστας, η κορυφαία προσωπικότητα που ανέδειξε το ραγκτάιμ (ragtime), το πρώτο αυθεντικά αμερικανικό μουσικό είδος, που άκμασε στις αρχές του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ και αποτέλεσε τον πρόδρομο της τζαζ. Έμεινε στην ιστορία της μουσικής, ως ο βασιλιάς του ραγκτάιμ.
Ο Σκοτ Τζόπλιν (Scott Joplin) γεννήθηκε κάπου στο Βορειοδυτικό Τέξας στις 24 Νοεμβρίου 1868 και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην πόλη Τεξαρκάνα του Τέξας. Νεώτερες έρευνες αμφισβητούν την ημερομηνία γεννήσεώς του και προκρίνουν το δεύτερο ήμισυ του 1867. Ο Σκοτ ήταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά του πρώην σκλάβου Τζάιλς Τζόπλιν από τη Βόρεια Καρολίνα και της αφροαμερικανίδας Φλόρενς Γκίβενς από το Κεντάκι. Ο πατέρας του δούλευε ως εργάτης στους σιδηροδρόμους και η μητέρα του ήταν καθαρίστρια. Και οι δύο γονείς του αγαπούσαν τη μουσική κι έτσι σε ηλικία επτά ετών ο νεαρός Σκοτ ξεχώριζε για τις επιδόσεις του στο πιάνο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1880 ο Τζάιλς Τζόπλιν εγκατέλειψε τη συζυγική στέγη για μία άλλη γυναίκα και την ανατροφή των έξι παιδιών της ανέλαβε η Φλόρενς. Σύμφωνα με τους βιογράφους του Τζόπλιν, μία από τις αιτίες του χωρισμού ήταν ότι ο πατέρας του δεν ήθελε να ασχολείται ο γιος του με τη μουσική γιατί αυτό θα τον απομάκρυνε από την εργασία του ως σιδηροδρομικός κι έτσι δεν θα συνεισέφερε στο οικογενειακό εισόδημα, σε αντίθεση με την μητέρα του που τον ενθάρρυνε να συνεχίσει τις σπουδές του στο πιάνο.
Το μουσικό ταλέντο του Τζόπλιν έγινε αντιληπτό από τον Γιούλιους Βάις, έναν γερμανοεβραίο εμιγκρέ μουσικοδιδάσκαλο, ο οποίος τον μύησε στην κλασική και την παραδοσιακή μουσική. Αναγνωρίζοντας την οικονομική στενότητα της οικογένειάς του, τον ανέλαβε δωρεάν και του έμαθε να εκτιμά τη μουσική και ως τέχνη και ως ψυχαγωγία, ενώ βοήθησε τη μητέρα του να του αγοράσει ένα μεταχειρισμένο πιάνο. Ο Τζόπλιν ποτέ δεν ξέχασε τον δάσκαλό του και όταν έγινε διάσημος του έστελνε χρήματα και δώρα μέχρι τον θάνατό του.
Το 1884, ο Σκοτ Τζόπλιν έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση ως πιανίστας στην Τεξαρκάνα, συνοδεύοντας ένα παιδικό φωνητικό τρίο. Παράλληλα, μάθαινε κιθάρα και μαντολίνο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1880 εγκαταλείπει την Τεξαρκάνα και τη δουλειά του στους σιδηροδρόμους και αποφασίζει να γίνει επαγγελματίας μουσικός. Αρχίζει μια περιπλάνησή του στον αμερικανικό Νότο, που θα τον οδηγήσει στο Σικάγο το 1893. Στη μεγαλούπολη του Βορρά συνέρρεαν εκατομμύρια κόσμου για την Παγκόσμια Εμπορική Έκθεση, η οποία θα είχε καταλυτική επίδραση στα πολιτιστικά πράγματα των ΗΠΑ και θα συνέβαλε στη μόδα του ραγκτάιμ το 1897.
Το 1894 ο Τζόπλιν μετακομίζει στην πόλη Σεντάλια του Μιζούρι (για πολλούς μελετητές η πόλη στην οποία γεννήθηκε το ραγκτάιμ), όπου άρχισε να διδάσκει πιάνο και να παίζει σε κλαμπ της περιοχής. Μαθητές του ήταν μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα του ραγκτάιμ, όπως οι Άρθουρ Μάρσαλ, Σκοτ Χέιντεν και Μπραν Κάμπελ. Το 1895 άρχισε να εκδίδει τη μουσική του, γεγονός που του απέφερε σημαντικά έσοδα. Παράλληλα, συνέχισε τις μουσικές του σπουδές στο τοπικό ωδείο, στην αρμονία και τη σύνθεση. Το 1899 ήρθε η στιγμή της αναγνώρισης με την πιανιστική σύνθεση Maple Leaf Rag, που αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του ραγκτάιμ και επέδρασε καθοριστικά στους κατοπινούς συνθέτες του είδους. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Μπελ, συγγενή του μαθητή του Σκοτ Χέιντεν.
Τους πρώτους μήνες του 20ου αιώνα μετακομίζει με την έγκυο σύζυγό του στον Άγιο Λουδοβίκο (St Louis), όπου συνεχίζει να συνθέτει, να δημοσιεύει τη μουσική του και να παίζει τακτικά στα πορνεία και τα μπαρ της πόλης. Την ίδια χρονιά ο γάμος του κλονίζεται ανεπανόρθωτα, εξαιτίας του χαμού της κόρης του, που μετρούσε λίγους μήνες ζωής και της αδιαφορίας της Μπελ για τη μουσική του, με αποτέλεσμα το διαζύγιο να καταστεί αναπόφευκτο. Μετά από λίγο καιρό, η υγεία του άρχισε να χειροτερεύει, εξαιτίας της σύφιλης από την οποία προσβλήθηκε. Το Ιούνιο του 1904 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, τη νεαρή Φρέντι Αλεξάντερ, η οποία πέθανε απροσδόκητα μετά από τρεις μήνες.
Τα σοβαρά προσωπικά του προβλήματα δεν ανέστειλαν τη μουσική του δραστηριότητα. Το 1901 συγκρότησε θίασο για να παρουσιάσει την πρώτη του όπερα A Guest of Honour. Κι εδώ τον χτύπησε η ατυχία. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας του θιάσου, κάποιος «σήκωσε» το ταμείο, με αποτέλεσμα ο Τζόπλιν να πέσει έξω. Ακολούθησαν κατασχέσεις από τους καλλιτέχνες του θιάσου και από τους προμηθευτές του. Ανάμεσα στα αντικείμενα που κατασχέθηκαν ήταν και η παρτιτούρα της όπερας, η τύχη της οποίας αγνοείται από το 1903 και πρέπει να θεωρείται οριστικά χαμένη. Την περίοδο αυτή είχε και δύο μεγάλες επιτυχίες με τα κλασικά ραγκτάιμ κομμάτια The Entertainerκαι The Easy Winners.
To 1907, o Τζόπλιν μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, αναζητώντας χρηματοδότη για μια νέα όπερα. Προσπάθησε να ξεπεράσει τους περιορισμούς του ραγκτάιμ, που τον έκανε διάσημο, αλλά χωρίς επιτυχία. Το 1911 έγραψε μια δεύτερη όπερα με τίτλο Treemonisha, ένα έργο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, που δεν είχε καμία τύχη, καθώς δεν βρήκε χρηματοδότη και ανέβηκε μόνο μία φορά με δικά του έξοδα.
Το 1916 ο Σκοτ Τζόπλιν προσβλήθηκε από γεροντική άνοια, εξαιτίας της σύφιλης από την οποία έπασχε. Τον Ιανουάριο του 1917 κλείσθηκε σε ψυχιατρείο στο Μανχάταν, όπου άφησε την τελευταία του πνοή την 1η Απριλίου 1917, σε ηλικία 49 ετών.
Η μουσική του Σκοτ Τζόπλιν ανακαλύφθηκε ξανά στις αρχές της δεκαετίας του '70, μετά τη μεγάλη επιτυχία της ταινίας του Τζορτζ Ρόι Χιλ Το Κεντρί, το σάουντρακ της οποίας περιείχε πολλά κομμάτια του. Το 1972 ακολούθησε το ανέβασμα της όπερας Treemonishaκαι το 1975 τιμήθηκε μεταθανατίως με το βραβείο Πούλιτζερ για τη μουσική του.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του έγραψε 44 πρωτότυπες συνθέσεις ραγκτάιμ, ένα μπαλέτο και δύο όπερες. Ο Τζόπλιν θεωρούσε το ραγκτάιμ (ένας συνδυασμός αφροαμερικάνικων και ευρωπαϊκών μουσικών στοιχείων, με κυρίαρχο όργανο το πιάνο) κλάδο της κλασικής μουσικής.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/454#ixzz3sQTXvBRo
ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
Στα μέσα της δεκαετίας του '30 , η τοπική αυτοδιοίκηση εκλέγεται πλέον . Στη φωτογραφία εικονίζονται τα μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου στα μέσα της δεκαετίας του '30 , Ηλίας Κάγκαλος , Αλ. Κάππος , Π.Καλαπτσής , ο Πρόεδρος Κ. Πανάγος και ο τότε Γραμματέας της Κοινότητας Γεωργ. Ταμβάκης .
Αρχείο Ηλ. Καγκάλου
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Τετάρτη
25/11
02:00 
12°C
82%
3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
08:00 
12°C
69%
3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ 
14:00 
16°C
58%
1 Μπφ BA
3 Km/h 
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ 
20:00 
13°C
91%
3 Μπφ Δ
16 Km/h 
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ 
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
“ Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ…ΑΜΝΩΝ..”
Δεν πάει πολύς καιρός φίλοι μου , που είχαμε “ μπουχτίσει “ απ’ τα δελτία τύπου και τις ανακοινώσεις , απ’ τις διάφορες τοπικές..κλαδικές και..Νομαρχιακές οργανώσεις , οι οποίες κατά την ταπεινή μας γνώμη , μαζί με τους..συνδικαλιστές βεβαίως..βεβαίως , είναι οι πληγές που δεν άφησαν τον τόπο μας να προχωρήσει , γιατί όλοι αυτοί οι κ.κ. “ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΙΖΑΝ ΚΑΤΑ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΒΟΛΕΥΕ “ , τη ζωή του τόπου μας , και το απίθανο είναι , πως , απ’ ό.τι λεγότανε πάντα , διώξαμε τους κομματάρχες που ήταν άντε ένας ΄- δύο και φέραμε τους κομματαρχίσκους που είναι πολλοί περισσότεροι , αυγατίσαμε κοντολογίς τους..” ΔΥΝΆΣΤΕΣ “ ΜΑΣ , ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΑΜΦΙΒΌΛΟΥ ΠΟΙΌΤΗΤΑΣ ..
Όλοι λοιπόν αυτοί , οι οποίοι εκλέγονταν..” μεταξύ τους “ , τόσο..δημοκρατικά , διαφέντευαν τον τόπο , για θυμηθείτε παλιότερα τις ..δικαιοδοσίες τους , μέχρι που έκαναν διορισμούς , μεταθέσεις κλπ..κλπ . Τώρα βέβαια , δεν υπάρχει αυτή η παντοδυναμία , αλλά όλο και βολεύουμε τα δικά μας παιδιά , αλλά όλοι τους , θείω..χαρίσματι , έκαναν κατά καιρούς δηλώσεις , πολλάκις..αξιοθρήνητες, σε διάφορα τοπικά θέματα , έτσι γαι να ..” φαίνονται “ πιστεύοντας πως έτσι “ ανέβαζαν “ τις κομματικές τους μετοχές ..
Αιφνιδίως όμως , όλοι αυτοί χάθηκαν , αλλά θα νου πείτε και τι να πουν ; Πάντως ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ , ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ..ΛΑΛΙΣΤΑΤΟΥΣ ΝΥΝ ΚΑΙ ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΕΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΑ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ , ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ , ΝΑ ΣΗΤΗΣΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ , ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΛΙ ΠΟΥ ΠΑΕΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΞΕΥΤΙΛΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ , ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΟΝΤΑΡΙΣΕ , “ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ , ΣΕ ΚΟΥΤΣΑ ΑΛΟΓΑ ΔΗΛΑΔΗ , ΕΠΙΣΗΣ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΊ ΟΙ..ΚΟΜΜΑΤΟΤΡΑΦΕΝΤΕΣ , ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥΣ , ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΚΤΉ , ΌΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΎΝ ΑΠ’ ΤΑ ΜΗΤΡΩΑ ΤΗΣ ..Ν.Δ , ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ …
Είδατε φίλοι μου πόσο σωστά έχει αποφανθεί ο σοφός μας Λαός , για τέτοιες περιπτώσεις ; “ Ε…ΣΕ Η ΝΥΦΗ ΣΧΟΛΑΣΕ Ο ΓΑΜΟΣ ..”
Όσο για αυτά που κυκλοφορούν πως τάχαμου..τάχαμου οι εκλογές θα γίνουν στα μέσα του Δεκεμβρίου , ΑΥΤΟ ΑΝ ΣΥΜΒΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ , ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΠΡΟΕΔΡΟ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑ , ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ Η ΝΔ ΕΙΝΑΙ..” ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ “, ΣΥΜΜΑΖΈΨΤΕ ΛΟΙΠΌΝ ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΆ..ΒΛΕΠΕΤΕ…
ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΤΟΣΗ ΠΡΕΜΟΥΡΑ ; ΒΕΒΑΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ , Ε..ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΤΜΕ ; ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΦΙΑΣΚΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΎΜΕ ΠΡΏΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ..ΒΛΕΠΟΥΜΕ ..
ΤΟ “ ΛΙΔΩΡΙΚΙ “ , φίλοι μου , όπως είδατε προείδε τα χάλια που έρχονταν και μάλιστα είχε πει ευθαρσώς και τη γνώμη του πως οι εκλογές δεν θα γίνονταν , ελπίζουμε να του το αναγνωρίζετε ..
Καλό σας βράδυ
Απ’ το “ Λιδωρίκι ‘ με αγάπη …Κ.Κ.-