Δρομάκι της Πλάκας το 1920 σε ώρα κυκλοφοριακής αιχμής.
Πίσω από τις ξύλινες μεγάλες πόρτες ήταν οι αυλές αλλά και πάρκινγκ
της εποχής για άμαξες...κάρα...άλογα...
Λίγες τέτοιες αυλές υπάρχουν ακόμα και αν είσαι τυχερός βρίσκεις
τον κληρονόμο παρακάτω που έχει τουριστικό και σου ανοίγει
και τις βλέπεις.
Είμαι ένας από τους τυχερούς.
Καμαράκια ερημωμένα με σκάλες επικίνδυνες ....κάποια πολύ παλιά
σκοροφαγωμένα έπιπλα.
Περιμένουν τον μουστερή (πελάτη) που θα δώσει τα περισσότερα
για το παλιό κτίσμα και να έχει κι άλλα πολλά για να το αναπαλαιώσει.
Πάντοτε υπάρχουν οι μουστερήδες και σιγά-σιγά χάνονται τα παλιά.
Οι αυλές θα βρεθούν με ψηλές απόρθητες μάντρες και συστήματα
ασφαλείας τριγύρω ενώ η μυρουδιά του χλωρίου της μικροπισίνας
θα έχει αντικαταστήσει αυτή του γιασεμιού.
Δεν γνωρίζω αν στα χαρτιά αυτές οι πισινίτσες γράφονται
ως τζακούζι ή κάπως έτσι...για ξεκάρφωμα.
Κάποια οικόπεδα (υπάρχουν και τέτοια) έχουν γίνει πάρκινκγ για αυτοκίνητα
όμως και όχι για άμαξες.
Το γκράφιτι των ανεγκέφαλων καλά κρατεί στους τοίχους...
Υπάρχουν ακόμα κάποια παλιά πατζούρια που ανοίγουν το πρωϊ
από ηλικιωμένους που εξακολουθούν να κρατάνε Θερμοπύλες
αλλά και πού να πάνε...
Εκεί γεννήθηκαν εκεί μεγάλωσαν από εκεί θέλουν να τους πάρουν
για την τελευταία κατοικία τους αναγκαστικά.
Μια καλημέρα...ένα χαμόγελο μια κλεφτή ματιά μέσα στο ταβάνι με τα γύψινα
με τις απλίκες με τις ανθοστήλες.
Τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες τα σπίτια...γυρίζουν και πρός τον Ιερό Βράχο
και για κάποιο λόγο μιλάνε χαμηλόφωνα....
και εγώ από μέσα μου....
"Στης Πλάκας τις ανηφοριές, που γέρνουν οι κληματαριές
έχει κάτι πλακιώτισσες, που λες ροδόσταμο τις πότισες ..."
πίσω στα παλιά