Η αυτοβιογραφία «καθαρτήριο» του πρώην πρωθυπουργού ο οποίος εμφανίζεται στο εξώφυλλο με γυαλιά αλλά χωρίς τις ελιές- σήμα κατατεθέν. Το νόστιμο(!) φαγητό στον στρατό
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη από τις εκδόσεις Πόλις με τίτλο «Δρόμοι ζωής». Εκεί ο πρώην πρωθυπουργός δίνει τη δική του εκδοχή για την πορεία του σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο, ενώ έκπληξη προκαλεί το εξώφυλλο, στο οποίο εμφανίζεται με γυαλιά ηλίου και χωρίς ελιές στο πρόσωπο (που αφαιρέθηκαν με photoshop). Ο πρώην πρωθυπουργός προσπαθεί να αναδείξει την ανθρώπινη πλευρά του, για να γίνει πιο συμπαθής. Γράφει για τις σχέσεις του με τη σύζυγό του, Δάφνη, και τον αδελφό του, Σπύρο, τις ερωτικές φαντασιώσεις (!) του αλλά και τα βιώματά του από το σχολείο και τον Στρατό. Παράλληλα, αναφέρει ότι έφυγε από την Αθήνα στην επταετία με... βαμμένα κόκκινα μαλλιά. Ορισμένα από τα αποσπάσματα προκαλούν εντύπωση:
Ο αδελφός μου ο Σπύρος
...Ο αδελφός μου ο Σπύρος είναι δυο χρόνια μεγαλύτερος από μένα. Ταυτιζόμαστε στα πάντα σχεδόν. Ηταν ο καλύτερός μου φίλος, το πρότυπο και ο πρώτος βαθμός βοήθειας για οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετώπιζα. Είναι πιο κοινωνικός από μένα αν και εσωστρεφής με εκπληκτική ικανότητα λόγου σε πολλές γλώσσες.
Οι φαντασιώσεις
...Ημουν από τους καλύτερους μαθητές στην τάξη. Οι καθηγητές που δεν είχαν όρεξη για μάθημα μου ανέθεταν συχνά να τους υποκαθιστώ στο ρόλο τους. Από τους συμμαθητές μου οριζόμουν ομόφωνα εκπρόσωπος της τάξης σε όλες σχεδόν τις τάξεις του εξαετούς γυμνασίου, μια υποχρέωση όχι πάντα ευχάριστη...
...Ανύπαρκτο θέμα για το σχολείο αλλά έντονα υπαρκτό στην πραγματικότητα ήταν η σεξουαλικότητα. Το άλλο φύλο βρισκόταν στο επίκεντρο των πληροφοριών που ανταλλάσσαμε αφού κατά τις συνήθειες της εποχής ελάχιστες επαφές είχαμε με κορίτσια. Η κατάσταση αυτή γεννούσε φαντασιώσεις, καταπίεζε επιθυμίες, προκαλούσε χυδαιότητα...
Τα πάρτι της εφηβείας
...Διασκεδάσεις στην παιδική μας ηλικία δεν υπήρχαν. Ηταν πολύ περιορισμένες μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου: ο κινηματογράφος συχνά, το θέατρο σπάνια, οι συναυλίες της κρατικής ορχήστρας, πού και πού τα μάτς ποδοσφαίρου όταν βρίσκαμε εισιτήρια στα μικρά και υπερφορτωμένα γήπεδα. ...Τα πάρτι αποτελούσαν εξαίρεση. Και ήταν μάλλον θλιβερά. Οι περισσότεροι δεν χόρευαν και οι προσκεκλημένες κοπέλες ήταν λιγότερες από τα αγόρια...
Τυφεκιοφόρος γραφεύς
...Επέστρεψα στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1959. Δυο μέρες αργότερα κατατάχθηκα στο κέντρο νεοσυλλέκτων Κορίνθου για να εκπληρώσω τη στρατιωτική μου θητεία. Η αλλαγή περιβάλλοντος ήταν πολύ απότομη. Πολλά από όσα στενοχωρούσαν τους άλλους στρατιώτες, εμένα δεν με ενοχλούσαν.
Η πειθαρχία, η συλλογική ζωή, ο εγκλεισμός στο στρατόπεδο λίγο πολύ μου φαίνονταν φυσιολογικά. Εβρισκα το φαγητό καλύτερο από του φοιτητικού εστιατορίου στη Γερμανία. Θεωρούσα γελοίο το θέαμα των δεκάδων γονέων που συνωστίζονταν στην είσοδο του στρατοπέδου με πακέτα φαγητά για τα παιδιά τους...Η συνέχεια δεν ήταν τόσο δυσάρεστη όσο περίμενα. Ενας θείος μου στρατηγός εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός και φρόντισε να μετατεθώ στην Αθήνα, όπου υπηρέτησα σε διάφορα γραφεία. Ειδικότητα «τυφεκιοφόρος γραφεύς». Προς το τέλος της θητείας μου χάρη στην παρέμβαση του στρατηγού και του υπασπιστή του ήρθε ο αποχαρακτηρισμός μου...
Πώς γνώρισα τη Δάφνη
...Την Ανοιξη του 1961 είχα γνωρίσει στο πάρτι ενός φίλου μου τη Δάφνη. Καθόμασταν με τη Δάφνη στο ίδιο τραπέζι, σε μια παρέα γνωστών μου. Μου άρεσε. Δεν είχε το προσποιητό ύφος με το οποίο κάλυπταν την ανασφάλειά τους οι κοπέλες εκείνης της εποχής. Ηταν φυσική, χαμογελαστή και βέβαια πολύ όμορφη, με λεπτά χαρακτηριστικά. Της πρότεινα να ξανασυναντηθούμε έπειτα από λίγες μέρες, όπως και έγινε. Από τότε αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια σταθερή φιλία και σύντομα μια όλο και πιο δυνατή συμπάθεια. Συναντιόμασταν τακτικά, πηγαίναμε μαζί σε θέατρα, κινηματογράφους, εκδρομές αλλά όλο και συχνότερα χωρίς πρόγραμμα. Μας αρκούσε να είμαστε μαζί. Ετσι ασυναίσθητα, φυσικά, ερωτευτήκαμε. Τρία χρόνια μετά τον Αύγουστο του 1964 παντρευτήκαμε...
Πώς «Δραπέτευσα»
Το απόγευμα ήρθε η Αμαλία Φλέμινγκ. Δεν την ήξερα. Η ίδια η Αμαλία θα φρόντιζε να μου εξασφαλίσει πλαστό διαβατήριο, μέσω γνωστών της στο εξωτερικό... Εμεινα στο διαμέρισμα μέχρι τις αρχές του Σεπτεμβρίου. Η Αμαλία έφερε μια κομμώτρια που μου έβαψε τα μαλλιά κόκκινα-ξανθά. Οταν αργότερα κουρεύτηκα στη Γερμανία, ο κουρέας με ρώτησε αν ήθελα να ξαναβάψω τα μαλλιά μου στο ίδιο χρώμα που είχα χρησιμοποιήσει άλλοτε. Επειτα από λίγες ημέρες η Αμαλία ήρθε με μια κυρία που μου τράβηξε φωτογραφίες για το διαβατήριο. Προσπάθησα να μην δείχνω βλοσυρός αλλά δεν τα κατάφερα. ...Την κρίσιμη μέρα η Αμαλία μού παρέδωσε το διαβατήριο. Το διαβατήριο ήταν στο όνομα Marco Ventura, ένα πολύ συνηθισμένο ιταλικό όνομα. ...Πήραμε ταξί για το αεροδρόμιο. Πέρασα κανονικά τον έλεγχο διαβατηρίων. Ο υπάλληλος δεν έδωσε προσοχή ούτε σε εμένα ούτε στο διαβατήριο. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Προορισμός της πτήσης μου ήταν το Μιλάνο.
DimokratiaNews.gr