09.08.2015
ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣκάθε χρόνο, με την πολλή ζέστη και την άδεια Αθήνα, το μυαλό μου «επιστρέφει» στην Καλλιθέα όπου μεγάλωσα, πόνεσα και μάλωσα! Ακριβώς πίσω από τον Αγιο Νικόλαο! Οταν πήγαινα στο δημοτικό (στο κατατρεγμένο 4ο), λειτουργούσαν ακόμα οι φυλακές σε έναν χώρο που από το 1974 είναι συγκρότημα σχολείων.
ΗΤΑΝγλυκά τα καλοκαίρια εκεί (σαν βανίλια «υποβρύχιο»), γιατί υπήρχαν 60 συνομήλικα αγόρια και κορίτσια, που λύσσαγαν από το πρωί έως τα ξημερώματα στις... ρούγες, τρελαίνοντας όσους δεν άντεχαν τη φασαρία! Φώναζε -θυμάμαι- ο κυρ Αλέκος που έμενε δίπλα και τηλεφωνούσε ο... αδίστακτος στο «100».
ΕΝΑ ΑΠΟτα πιο ωραία συνέβη το 1972, λίγο πριν νυχτώσει! Στην οδό Αναγνωσταρά διεξαγόταν ποδοσφαιρικό ντέρμπι! Ενας πιτσιρικάς καλή του ωρα, με το παρατσούκλι «Χούντας» (καμιά σχέση με το τότε καθεστώς) τραβάει ένα άτσαλο σουτ, η στρογγυλή θεά εκτοξεύεται στα καλώδια της ΔΕΗ, που πετούν σπίθες, και κόβεται το ρεύμα παντού.
ΚΑΤΑΦΘΑΝΕΙπεριπολικό, που μας ήξερε από την καλή και την ανάποδη! Ρωτά ο policeman: «Ποιος το έκανε αυτο;» Κάποιοι απαντούν «κατουρημένοι»: «Ο Χούντας, κύριε αστυφύλακα». «Ο ποιος;» «Ο... Χούντας» του ξαναλένε! «Ο Χούντας, λοιπόν» επαναλαμβάνει αυτός εκνευρισμένος , αρπάζει τρεις -μαζί κι εμένα- και μας «πετάει» στο παληό Volvo.
ΦΤΑΝΟΥΜΕστο Τμήμα, ενώπιον του διοικητή, ο οποίος ακούει τα... καθέκαστα (προσπαθώντας να πνίξει το γέλιο του) και απευθύνεται σε όλους μας: «Και γιατί το φωνάζετε το παιδί Χούντα, ρε;» «Ε, αφού Χούντα τον λένε...»! Είδε κι απόειδε, άκρη δεν έβγαλε ο άνθρωπος. «Αφού Χούντα τον λένε». «Αει στο διάολο, φύγετε από δω!» Το θράσος μας, όμως, ξεπέρασε τα όρια...
«ΔΕΝ ΕΙΠΑνα εξαφανιστείτε, πριν το μετανιώσω;» «Ναι, αλλά ξέρετε – με ολον τον σεβασμό - το όργανο μας κατάσχεσε την μπάλα!» Πήρε βαθιά ανάσα ο εκπρόσωπος του νόμου και ξεκλείδωσε μια αποθήκη γεμάτη δερμάτινες: «Ποια είναι η δική σας;» Μια χιλιομπαλωμένη ήταν, αρπάξαμε όμως την πιο μπάνικη και γίναμε καπνός!
OΜΟΡΦΑχρόνια! Οσα πάνε κι όσα έρθουν! Με ματωμένα γόνατα και άγνοια κινδύνου! Η μάνα μου μού έφερνε τα βιβλία (που τα ...ξετρύπωνε;) της επόμενης τάξης για να με στρώσει στο διάβασμα. Εγώ πήδαγα από το παράθυρο – στο ισόγειο ηταν! Το καταλάβαινε μόνο όταν ούρλιαζα «γκοοοοοοοοοοολ!» σαν Βραζιλιάνος σπίκερ.
ΑΠΙΘΑΝΕΣιστορίες! Καμαρώνω κάθε φορά που μαθαίνω νέα , για τους παιδικούς μου φίλους που διαπρέπουν! Οπως ο Γιώργος ,διάσημος θωρακοχειρουργός (με μεγάλες επιτυχίες) στην Αγγλία
ΑΚΡΙΒΩΣαπέναντι από το σπίτι μου έμενε ο μάγος της ΑΕΚ, ο Κώστας Νεστορίδης (εξ ου και το... μικρόβιο που κόλλησα), σε μια γειτονιά κατακόκκινη - από «Κουκουέδες» και αρρωστους «γαύρους»! Χαμός τις Κυριακές! Μοσχοβολούσε η ζωή βασιλικό κι ασβέστη...
Χ.