EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ...ΕΔΩ ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

To ταπεινό εκκλησάκι του Άι Θύμιου , ριζωμένω στην αγκαλιά του Παλιόραγκου , πνιγμένο στα δέντρα και το χιόνι , χθες΄δεν λειτουργήθηκε λόγω χιονιού

Καλημέρα αδέρφια Λιδορικιώτες
Καλημέρα σε όλους τους φίλους μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ..
ΠΕΜΠΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016
Ανατολή Ήλιου: 07:35
Δύση Ήλιου: 17:36
Σελήνη 12 ημερών
Γιορτάζουν: Αγνή,Μάξιμος, Πάτροκλος.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1790

Ο δρ Ζοζέφ Ινιάς Γκιγιοτένπροτείνει στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση τη χρήση της λαιμητόμου ως ανώδυνου μέσου και μέτρου ισότητας για την εκτέλεση της θανατικής ποινής.
1878

Ο ελληνικός στρατός, αποτελούμενος από 24.000 πεζούς, 300 ιππείς και 4 πυροβολαρχίες, υπό τον αντιστράτηγο Σκαρλάτο Σούτσο, εισβάλλει άνευ κηρύξεως πολέμου στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλία, για να προστατεύσει τους επαναστάτες Θεσσαλούς. Μέσα σε δύο ημέρες θα απελευθερώσει τα χωριά μέχρι τον Δομοκό.
1942

Ο αμερικανός ζωγράφος Έντουαρντ Χόπερ ολοκληρώνει τον περίφημο πίνακά του «Nighthawks».
1946

Το ΚΚΕ ζητά την αποχώρηση των Άγγλων από την Ελλάδα. Την ίδια μέρα, οι Σοβιετικοί καταγγέλλουν στον ΟΗΕ την παρατεταμένη παραμονή των αγγλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.
1975

Οι πρωτεργάτες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, μετά την ολοκλήρωση της ανάκρισης, οδηγούνται στις φυλακές Κορυδαλλού.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1815

Χόρας Γουέλς, αμερικανός οδοντίατρος, πρωτοπόρος στην εφαρμογή της αναισθησίας στην Οδοντιατρική. (Θαν. 24/1/1848)
1889

Πιτιρίμ Σορόκιν, ρωσοαμερικανός κοινωνιολόγος, που ανέπτυξε τη θεωρία της κοινωνικής κινητικότητας. (Θαν. 11/2/1968)
1905

Κριστιάν Ντιορ, γάλλος σχεδιαστής μόδας. (Θαν. 24/10/1957)
ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.
1924

Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, γνωστότερος ως Λένιν, ρώσος επαναστάτης και θεωρητικός του κομμουνισμού, ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης και ιδρυτής της Σοβιετικής Ένωσης.(Γεν. 10/4/1870)
1943

Κωνσταντίνος Δαβάκης, έλληνας στρατιωτικός, ήρωας της Πίνδου. Πνίγηκε μετά τον τορπιλισμό του ιταλικού πλοίου που τον μετέφερε ως όμηρο στην Ιταλία. (Γεν. 1897)
1984

Γιάννης Σκαρίμπας, έλληνας λογοτέχνης και ιστορικός. (Γεν. 28/9/1893)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2101#ixzz3xszlxMU4

Κωνσταντίνος Δαβάκης

1897 – 1943

1006
1
Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, από τις θρυλικές μορφές του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (1940-1941).
Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης γεννήθηκε το 1897 στα Κεχριάνικα Λακωνίας και ήταν γιος του δασκάλου Δαβάκη. Σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων και εξήλθε ανθυπολοχαγός Πεζικού το 1916. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του συμπλήρωσε τη στρατιωτική του κατάρτιση στη γαλλική Σχολή Αρμάτων και την Ανώτερη Σχολή Πολέμου των Παρισίων.
Πήρε μέρος στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμοκαι πολέμησε στις μάχες του Σκρα (17 Μαΐου 1918) και της Δοϊράνης (5 Σεπτεμβρίου 1918), όπου η υγεία του υπέστη βαρύτατη βλάβη από ασφυξιογόνα οβίδα. Προβιβάσθηκε σε λοχαγό επ’ ανδραγαθία το 1918. Με αίτησή του ζήτησε και πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα που επέδειξε στη μάχη των υψωμάτων του Αλμπανός.
Από το 1922 έως το 1937 υπηρέτησε σε μονάδες πεζικού και επιτελικές θέσεις, ενώ συνέγραψε εγχειρίδια στρατιωτικής ιστορίας και τακτικής τεθωρακισμένων. Υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης των αρμάτων ως κύριου όπλου για τη διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού. Αποστρατεύτηκε στις30 Δεκεμβρίουτου 1937, με το βαθμό του συνταγματάρχη, λόγω της επιβαρυμένης υγείας του.
Ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία τον Αύγουστο του 1940 και τοποθετήθηκε διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου, που αποτελείτο από το 51ο Σύνταγμα Πεζικού και διάφορες μικρομονάδες. Όταν εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεσητις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, αντιμετώπισε με τους 2.000 άνδρες του την επίλεκτη 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών «Τζιούλια», που αριθμούσε πάνω από 10.000 στρατιώτες. Στις πρώτες κρίσιμες στιγμές του πολέμου αναγκάστηκε να συμπτύξει τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει τις υπέρτερες ποσοτικά και ποιοτικά δυνάμεις του εχθρού και κατόρθωσε να σταθεροποιήσει το μέτωπο, ενώ από την 1η Νοεμβρίου πέρασε στην αντεπίθεση, όταν έφθασαν οι ενισχύσεις από την 1η Μεραρχία Πεζικού. Την επομένη, κατά τη διάρκεια αναγνωριστικής επιχείρησης, ο Δαβάκης τραυματίστηκε σοβαρά στο στήθος και τέθηκε εκτός μάχης.
Τον Δεκέμβριο του 1942 συνελήφθη από τις ιταλικές αρχές κατοχής, ως ύποπτος συμμετοχής σε αντιστασιακή ομάδα μαζί με άλλους αξιωματικούς. Όλοι μαζί επιβιβάστηκαν στην Πάτρα στο ατμόπλοιο «Città di Genova» («Πόλη της Γένοβας»), με σκοπό να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το πλοίο, όμως, τορπιλίστηκε από συμμαχικό υποβρύχιο στις 21 Ιανουαρίουτου 1943 και βυθίστηκε στα ανοιχτά των αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα να πνιγούν όλοι οι επιβαίνοντες. Το πτώμα του Δαβάκη αναγνωρίστηκε και τάφηκε στην Αυλώνα (Βλόρε) της Αλβανίας. Μεταπολεμικά τα οστά του μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στην Αθήνα.
Σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών (Μάρτιος του 1948) τού απονεμήθηκε μεταθανάτια το αργυρό μετάλλιο της αυτοθυσίας. Το όνομά του φέρουν πλατείες (Καλλιθέα, Νίκαια) και δρόμοι σε πολλά μέρη της Ελλάδας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/777#ixzz3xt04Jv5O

Βλαντίμιρ Λένιν

1870 – 1924

177
0
Ρώσος πολιτικός, ο εμπνευστής και ο ηγέτης της «Οκτωβριανής Επανάστασης» του 1917. Θεωρείται ένας από τους επιδραστικότερους πολιτικούς ηγέτες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξε ο δημιουργός και ο πρώτος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και ο ιδρυτής της Γ’ Διεθνούς (γνωστή και ως Κόμιντερν), η οποία συσπείρωνε τα κομμουνιστικά κόμματα που ακολουθούσαν τις πολιτικές υποθήκες του. Το συγγραφικό του έργο ξεπερνά τους 55 τόμους και τον κατατάσσει στις σημαντικότερες προσωπικότητες της πολιτικής επιστήμης.
Ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1870 στο Σιμπίρσκ (νυν Ουλιάνοφσκ), μία πόλη 893 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας. Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά μιας πολύ δεμένης και ευτυχισμένης οικογένειας, με γονείς υψηλής παιδείας και καλλιέργειας. Ο πατέρας του ήταν σχολικός επιθεωρητής και η μητέρα του κόρη γιατρού.
Ο νεαρός Βλαδίμηρος ήταν πολύ καλός μαθητής και τίποτε δεν προμήνυε ότι θα γινόταν επαναστάτης, εκτός ίσως από το ότι δήλωνε άθεος. Όλα τα παιδιά της οικογένειας Ουλιάνοφ στράφηκαν στο επαναστατικό κίνημα, όπως και άλλα μέλη της ρωσικής ιντελιγκέντσιας, από την οποία το τσαρικό σύστημα στερούσε δικαιώματα και ελευθερίες.
Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή του νεαρού παιδιού: η απειλή απόλυσης του πατέρα του, λίγο πριν από τον πρόωρο θάνατό του, και η εκτέλεση του μεγαλύτερου αδερφού του, επειδή ανήκε σε επαναστατική οργάνωση που συνωμοτούσε κατά του τσάρου. Αίφνης, στην ηλικία των 17 ετών, ο Λένιν έγινε ο επικεφαλής της οικογένειάς του, η οποία έφερε πλέον το στίγμα ότι είχε αναθρέψει έναν «εγκληματία κατά του κράτους».

Το φθινόπωρο του 1887 άρχισε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, αλλά τρεις μήνες μετά αποβλήθηκε από τη σχολή για επαναστατική δράση και εξαναγκάστηκε από την τσαρική αστυνομία να ζήσει για δύο χρόνια υπό περιορισμό στην κατοικία του παππού του στο χωριό Κακούσκινο. Σε αυτό το διάστημα, ο Λένιν ήρθε σε επαφή με τους εξόριστους επαναστάτες και διάβασε το «Κεφάλαιο» του Μαρξ.
Με τα πολλά, το κράτος πείστηκε να τον αφήσει να τελειώσει τις σπουδές του και να του επιτρέψει να δικηγορήσει στην Αγία Πετρούπολη. Σύντομα, όμως, εξορίστηκε για τρία χρόνια στη Σιβηρία, λόγω της επαναστατικής δραστηριότητάς του. Εκεί πήρε το επαναστατικό ψευδώνυμο «Λένιν» (από την ονομασία του ποταμού Λένα) και νυμφεύθηκε τη συναγωνίστριά του Ναντέζντα Κρούπσκαγια (1869-1939).
Μετά τη λήξη της εξορίας του το 1900 κατέφυγε στο Μόναχο, όπου εξέδιδε μαζί με άλλους το περιοδικό «Ίσκρα» («Σπίθα»). Ήρθε σε ρήξη με όσους πίστευαν ότι ο μαρξισμός δεν ήταν εφαρμόσιμος στην αγροτική Ρωσία, επειδή δεν υπήρχε προλεταριάτο, δηλαδή βιομηχανική εργατική τάξη, και με όσους θεωρούσαν ότι έπρεπε πρώτα να γίνει μία επανάσταση της μπουρζουαζίας (αστικής τάξης) και να ακολουθήσει η επανάσταση του προλεταριάτου.
Ο Λένιν υποστήριζε ότι η κατάσταση ήταν ώριμη για την εκδήλωση μιας σοσιαλιστικής επανάστασης, διότι στη Ρωσία υπάρχει καπιταλισμός, συνεπώς υπάρχει και η ρωσική εργατική τάξη, που είναι η κινητήρια δύναμη της επανάστασης. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα «κόμμα ενός νέου τύπου», το οποίο πρέπει να είναι οργανωμένο γύρω από ένα πυρήνα πεπειραμένων επαγγελματιών επαναστατών και να διέπεται από τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» και την απόλυτη κομματική πειθαρχία. «Δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία» διατυμπάνιζε.
Όταν το 1898 ιδρύθηκε το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (μετέπειτα Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης), η πλευρά του Λένιν αποκαλέστηκε «μπολσεβίκοι» (δηλαδή, πλειοψηφούντες) και η άλλη «μενσεβίκοι» (μειοψηφούντες). Σύμφωνα με τα λόγια ενός μενσεβίκου, «δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος τόσο απορροφημένος από την επανάσταση 24 ώρες το 24ωρο, που δεν σκεφτόταν άλλο από την επανάσταση και που ακόμη και στον ύπνο τον ονειρευόταν την επανάσταση».

Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, το 1914, ο Λένιν προέτρεψε τους σοσιαλιστές να «μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο», λέγοντάς τους ότι ο εχθρός δεν ήταν ο εργάτης στο απέναντι χαράκωμα, αλλά οι καπιταλιστές συμπατριώτες τους. Τελικά, τον Μάρτιο του 1917 ο αποκαμωμένος από τον πόλεμο ρωσικός λαός ανέτρεψε τον τσάρο Νικόλαο Β’. Την εξουσία ανέλαβε μία προσωρινή κυβέρνηση, αποτελούμενη από φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς. Ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία ένα μήνα αργότερα, χαρακτήρισε «ιμπεριαλιστική» τη νέα κυβέρνηση και απαίτησε να παραδώσει την εξουσία στα Σοβιέτ, τα συμβούλια εκπροσώπων των εργατών, στρατιωτών και αγροτών.
Οι ιδέες του περί επιβολής μιας «δικτατορίας του προλεταριάτου» είχαν όλο και μεγαλύτερη απήχηση. Στις 26 Οκτωβρίου 1917 οι στρατιώτες, που είχαν συνταχθεί με τους Μπολσεβίκους του Λένιν, καταλαμβάνουν τα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης και ανατρέπουν την προσωρινή κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Αλεξάντρ Κερένσκι (1881-1970). Η εξουσία περνά στα Σοβιέτ και ο Λένιν εκλέγεται πρόεδρος της επαναστατικής κυβέρνησης.
Ως ηγέτης, πλέον, της Ρωσίας, ο Λένιν αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες από τον αιματηρό εμφύλιο μεταξύ Κόκκινων (κομμουνιστών) και Λευκών (φιλοτσαρικών), που διάρκεσε σχεδόν τρία χρόνια και την απόπειρα δολοφονίας τουαπό την Φάνι Καπλάν το 1918 ως την κατεστραμμένη οικονομία της αχανούς χώρας του. Κατόρθωσε, όμως, να τις ξεπεράσει, χάρη στις αναμφισβήτητες πολιτικές του ικανότητες. Για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του, όμως, κατέφευγε σε σκληρά μέτρα και στην καταδίωξη κάθε αντιφρονούντος.

Το 1921 άρχισε να συνειδητοποιεί ότι οι σκληρές μέθοδοι του «πολεμικού κομμουνισμού» δεν μπορούν να διατηρηθούν μετά την αποκατάσταση της ειρήνης. Χωρίς την εισροή κεφαλαίων δεν ήταν δυνατή η πραγματοποίηση του εκβιομηχανισμού της χώρας κι επομένως η θεμελίωση του σοσιαλισμού. Γι’ αυτό ήταν αναγκαίο να επανέλθει ένας τύπος καπιταλιστικής οικονομίας σε ορισμένους τομείς και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Η «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ), που εισηγήθηκε τον Μάρτιο του 1921, είχε ευεργετικά αποτελέσματα στη σοβιετική οικονομία.
Το 1922 ο Στάλιν ανέλαβε γενικός γραμματέας του κόμματος κι επιδόθηκε στη συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα χέρια του. Ο Λένιν προσπάθησε να ανακόψει αυτές τις τάσεις, αλλά αρρώστησε βαριά. Στην πολιτική «διαθήκη του», όπως αποκαλείται το κείμενο που υπαγόρευσε στη γραμματέα του στα τέλη του 1923 ή στις αρχές του 1924, εξέφρασε το φόβο του για τη σταθερότητα του κόμματος υπό την ηγεσία ισχυρών, αλλά ολότελα διαφορετικών προσωπικοτήτων, όπως ήταν ο Στάλιν και ο Τρότσκι.
Το πρωί της 21ης Ιανουαρίου 1924 υπέστη ένα ακόμα εγκεφαλικό επεισόδιο και ο ασθενικός οργανισμός του δεν άντεξε. Πέθανε το ίδιο βράδυ στο Γκόρκι, κοντά στη Μόσχα, σε ηλικία 53 ετών.
Χωρίς αμφιβολία, ο Λένιν υπήρξε μέγας οργανωτής και τακτικιστής, βαθύς γνώστης της μηχανορραφίας και της δημαγωγίας. Άκαμπτος, επίμονος, αλλά και προσαρμοστικός στις κρίσιμες στιγμές. Η στάση του απέναντι στη θεωρία του Μαρξ υπήρξε ωφελιμιστική και οπουρτουνιστική. Γνήσιο τέκνο του Μακιαβέλι, προείχε γι’ αυτόν η επιτυχία του σκοπού, και η επιλογή των μέσων τον άφηνε αδιάφορο και ασυγκίνητο. Όσο, όμως, στην πολιτική του ζωή ήταν αδίστακτος και αμοραλιστής, τόσον στην ιδιωτική του ζωή υπήρξε μετριόφρων, λιτός, και στις προσωπικές του σχέσεις συνετός.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1282#ixzz3xt0cmOFB

Λόλα Φλόρες

1923 – 1995

43
0
Διάσημη ισπανίδα χορεύτρια και τραγουδίστρια του φλαμένκο.
Η Μαρία Ντολόρες «Λόλα» Φλόρες Ρουίθ (Maria Dolores «Lola» Flores Ruiz) γεννήθηκε στην πόλη Χερέθ ντε λα Φροντέρα της Ανδαλουσίας στις 21 Ιανουαρίου 1923. Με μακρινές τσιγγάνικες ρίζες από την πλευρά της μητέρας της, ασχολήθηκε από μικρή με το χορό και γρήγορα έγινε μία από τις κορυφαίες χορεύτριες και τραγουδίστριες του φλαμένκο. Απέκτησε διεθνή φήμη δίπλα στον Μανόλο Καρακόλ, με τον οποίο ήταν καλλιτεχνικό ζευγάρι έως το 1951.
Το 1958 παντρεύτηκε τον τσιγγάνο κιθαρίστα Σαλαχέλ Πεσκαίλα, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά: τη χορεύτρια Λολίτα Φλόρες, τον ροκ μουσικό Αντόνιο Φλόρες και την τραγουδίστρια και ηθοποιό Ροζάριο Φλόρες.
Η Λόλα Φλόρες πέθανε στις 16 Μαΐου 1995 στη Μαδρίτη από καρκίνο του μαστού, σε ηλικία 72 ετών. Κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές, παρουσία μεγάλου πλήθους θαυμαστών της, που ξεπερνούσε τις 300.000. Λίγο αργότερα, ο 33χρονος γιος της Αντόνιο αυτοκτόνησε με ισχυρή δόση βαρβιτουρικών και τάφηκε δίπλα της.
ΠΗΓΗ:
http://www.sansimera.gr/biographies/1543#ixzz3xt0zRk86

Κριστιάν Ντιόρ

1905 – 1957

654
0
Γάλλος σχεδιαστής υψηλής ραπτικής, με σπουδαία επιρροή στο χώρο της μόδας. Η σχεδιαστική του αντίληψη αντιπροσωπεύει την κλασσική κομψότητα και τονίζει τη θηλυκότητα.
Ο Κριστιάν Ντιόρ (Christian Dior) γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1905 στο Γκραβίγ της Νορμανδίας και ήταν ο μικρότερος γιος ενός βιομήχανου λιπασμάτων. Με πατρική υπόδειξη, σπούδασε πολιτικές επιστήμες για να γίνει διπλωμάτης, αλλά ο ίδιος ήταν παθιασμένος με την τέχνη. Με λεφτά του πατέρα του άνοιξε μια μικρή γκαλερί στο Παρίσι και πουλούσε έργα καλλιτεχνών όπως ο Πάμπλο Πικάσοκαι ο Μαξ Ζακόμπ. Στις αρχές της δεκαετίας του '30 ο πατέρας του χρεοκόπησε και ο Κριστιάν αναγκάστηκε να κλείσει την γκαλερί.
Παρέμεινε στο χώρο της τέχνης κι έπιασε δουλειά ως σχεδιαστής στους οίκους υψηλής ραπτικής του Ρομπέρ Πιγκέ και του Λισιέν Λελόνγκ. Μετά τον πόλεμο άνοιξε τα δικά του φτερά, με τη βοήθεια του βιομήχανου υφασμάτων Μαρσέλ Μπουσάκ. Τον Δεκέμβριο του 1946 έγιναν με λαμπρότητα τα εγκαίνια του οίκου του στο Παρίσι και στις 12 Φεβρουάριουτου 1947 πραγματοποίησε την πρώτη του επίδειξη.
Γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία με τη δημιουργία ενός καινούργιου στυλ, που ονομάστηκε «New Look»: στρογγυλοί ώμοι, στενή μέση, φαρδιές μακριές φούστες και γόβες με ψηλά μυτερά τακούνια. Η πρότασή του έφερε επανάσταση στο ντύσιμο των γυναικών και βοήθησε να ξαναγίνει το Παρίσι η πρωτεύουσα της μόδας. Εκτός από τις δημιουργίες υψηλής ραπτικής, ο Ντιόρ ασχολήθηκε με την παραγωγή ετοίμων ενδυμάτων και αξεσουάρ. Το 1947 λάνσαρε στην αγορά το πρώτο του άρωμα με το όνομα Miss Dior.
Ο Κριστιάν Ντιόρ έφυγε ανεπάντεχα από τη ζωή στις 24 Οκτωβρίου 1957, σε ηλικία 52 ετών. Έπαθε καρδιακή προσβολή την ώρα που χαλάρωνε σε σπα στο Μοντεκατίνι της Ιταλίας. Το μοιραίο προήλθε από ένα ψαροκόκκαλο που του έφραξε τον λαιμό, όπως είναι η επίσημη εκδοχή, ή από στρες μετά από έντονη χαρτοπαιξία. Το κοσμικό Παρίσι βούηξε, ότι ο θάνατος τον βρήκε κατά τη διάρκεια μιας έντονης ερωτικής συνεύρεσης με δύο νεαρούς. Την εποχή του θανάτου του ο Κριστιάν Ντιόρ είχε επίσημη σχέση με τον εικοσιεπτάχρονο γαλλοαργερινό τραγουδιστή Ζακ Μπενιτά.
Η ανάπτυξη του οίκου Ντιόρ συνεχίστηκε και μετά το θάνατο του δημιουργού του, με επικεφαλής σχεδιαστές, διαδοχικά, τους Υβ Σεν Λοράν, Μαρκ Μποάν Τζιανφράνκο Φερέ και Τζον Γκαλιάνο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/298#ixzz3xt1bwKpZ

Γιάννης Κοντός

1943 – 2015

16
0
Διακεκριμένος σύγχρονος ποιητής και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της «γενιάς του εβδομήντα».
Ο Γιάννης Κοντός, γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Τις βασικές σπουδές του έκανε σε διάφορα σχολεία, λόγω των μετακινήσεων του πατέρα του που ήταν αξιωματικός του στρατού. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Λάρισας και το 1967 αποφοίτησε από την Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά (νυν Πανεπιστήμιο Πειραιά).
Αρχικά εργάστηκε ως ασφαλιστής και από το 1971 έως το 1976 διατήρησε, μαζί με τον Θανάση Νιάρχο, το βιβλιοπωλείο «Ηνίοχος», σημείο συνάντησης λογοτεχνών και διανοούμενων τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας.
Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1964 από το περιοδικό «Φοιτητική Πορεία» και από τότε συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 1970 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Περιμετρική». Ακολούθησαν άλλα δεκατέσσερα ποιητικά βιβλία, δύο βιβλία με πεζά κείμενα («Τα ευγενή μέταλλα», τ. 1 και 2), και τρία βιβλία για παιδιά.
Τον Απρίλιο του 1992 εκδόθηκε επιλογή ποιημάτων του με τίτλο «Όταν πάνω από την πόλη ακούγεται ένα τύμπανο», σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, εικονογραφημένη από τον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά και το 1999 το βιβλίο «Πρόκες στα σύννεφα», μία ανθολόγηση του έργου του από τον ζωγράφο Γιάννη Ψυχοπαίδη, συμπληρωμένη με 20 χαρακτικά.
Ποιήματα του Γιάννη Κοντού έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ρωσικά κ.ά.). Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης του ραδιοφώνου, καθώς και των εκδόσεων «Κέδρος». Το 1980 κυκλοφόρησε δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του από τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο «Απόπειρα».
Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «Ο αθλητής του τίποτα» και το 2009 με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.
Ο Γιάννης Κοντός πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 2015, σε ηλικία 72 ετών, έπειτα από μακρά νοσηλεία στο Αττικό Νοσοκομείο.

Κρίσεις για το έργο του

Ο Γιάννης Κοντός, γόνιμα και επιλεκτικά επηρεασμένος στην αρχή από ένιους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς στο μορφικό πεδίο, γράφει σ’ ένα γλωσσικό ιδίωμα, που μπορούμε σχηματικά να ορίσουμε ως μεταϋπερεαλιστικό, όπου όμως ο λόγος παραπέμπει σε καταστάσεις αντλημένες τώρα από τις σύγχρονες συνθήκες μιας αστικοποιημένης και εφησυχάζουσας στην αυτάρκειά της κοινωνίας, ιδωμένες κριτικά, ειρωνικά και απορριπτικά. Πρόκειται για μια ποίηση χωρίς κοινόχρηστα και απλουστευτικά αναγνωριστικά κλειδιά, στην οποία το πραγματικό και το φανταστικό λειτουργούν συμπληρωματικά.
Αλέξανδρος Αργυρίου, κριτικός λογοτεχνίας

Η ποίηση του Γιάννη Κοντού δεν ήταν αρχικά ποίηση της (πολιτικής) αμφισβήτησης· έγινε σιγά σιγά, με διακριτικό τρόπο. Με περίπου αφοριστικούς στίχους, έδινε στιγμές της ελληνικής πραγματικότητας, όπως διαμορφωνόταν στα χρόνια της δικτατορίας. Ήταν μια ποίηση αντιστασιακή, που αντιστρατευόταν τις πολιτισμικές αξίες που ήθελε να επιβάλει το καθεστώς. Μετά την μεταπολίτευση σαν να ένιωσε ο ποιητής, όπως και πολλοί άλλοι, ποιητές και μη, πως η αντίσταση εκείνη έμεινε, κάπως, στον αέρα, μετέωρη, ατελέσφορη. Η δικτατορία ασφαλώς είχε φύγει, αλλά τα πολιτιστικά πρότυπα έμεναν στην θέση τους [...] Έτσι άρχισε μια αναδίπλωση. Στην περίπτωση του Κοντού βοήθησε η έτσι κι αλλιώς πάντα προσεγμένη γλώσσα, ως αυτοπαιδαγωγία. Βοήθησε ακόμα κι ο έρωτας, γιατί εδώ δεν σφραγίστηκε από τα αδιέξοδα που περιέγραψα πιο πάνω [...] Στον Κοντό η πολιτική και ο έρωτας είναι δύο ξεχωριστά ζητήματα - κι εγώ τα είδα μάλιστα και αλληλοδιάδοχα: το ένα έρχεται να αντικαταστήσει το άλλο.
Μιχάλης Μερακλής, καθηγητής λαογραφίας και κριτικός λογοτεχνίας.

Οι ποιητές [της γενιάς του εβδομήντα, όπως ο Γιάννης Κοντός] είναι οι πρώτοι έλληνες ποιητές που συστηματικά προσγειώνουν τον μύθο και εξοικειώνονται μαζί του. Εξετάζουν και διερευνούν, χωρίς να διακατέχονται από αίσθημα κατωτερότητας, τη σύγχρονη συνάντηση των πατροπαράδοτων πολιτιστικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένης και της γλώσσας, με το διεθνισμό της ηλεκτρονικής εποχής και της popκουλτούρας. Κανένας από τους ποιητές αυτούς δεν προσπαθεί να αναβιώσει τις παραδόσεις του παρελθόντος, όπως είχε κάνει η προηγούμενη γενιά, ούτε όμως αγνοούν τους μύθους, την ιστορία, τις παραδόσεις και τη γλώσσα του ελληνικού παρελθόντος. Έχουν σαφή επίγνωση της κληρονομιάς που τους ανήκει,και την αντιμετωπίζουν ως μια χρήσιμη και αποδοτική παρακαταθήκη. Από την άποψη αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί όπως όλα τα άλλα πολιτισμικά και αισθητικά δεδομένα της σύγχρονης εποχής. Οι ποιητές των αρχών της δεκαετίας του εβδομήντα απέχουν από κάθε προσπάθεια ιεράρχησης των αξιών. Χτίζουν την ποίησή τους πάνω σε αντιπαραθέσεις χτυπητές και επιγραμματικές. Συχνά παρωδούν, αλλά ανθίσταται σε κάθε έννοια σύγκλισης ή σύνθεσης [...] Ο Κοντός από τότε εξελίχθηκε σε τεχνίτη του επιγραμματικού λόγου (και κάπου διατύπωσε ρητά την οφειλή του στις σάτιρες του Κ. Καρυωτάκη).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1175#ixzz3xt2ahZZ2