Τέτοιες ημέρες με την Αθήνα στους μηδέν του Κελσίου και με το πετρέλαιο
θέρμανσης να θυμίζει άρωμα του Dior.
Είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να ζεσταθούν όπως ...όπως
στις πολυκατοικίες οι ένοικοι τσακωμένοι μεταξύ τους γιατί δεν συμφωνούν
στην αγορά πετρελαίου απλά γιατί δεν έχουν λεφτά.
Διπλά πουλόβερ λοιπόν αμπέχωνα κουβέρτες παπλώματα
και υπομονή μέχρι την άνοιξη.
Γυρίζοντας πίσω στα παλιά και στις συνάξεις των γειτόνων που ήταν
συχνές.
Τα γνωστά το ένα Σάββατο εσύ το άλλο εγώ και με την κατσαρόλα αναμάσχαλα
ο καθείς με την νταμιτζάνα κρασί ρεφενέ.
Με το πολύ κρύο την γλύτωνε αυτός που είχε σειρά γιατί απλά
το σπίτι του έμπαζε από όλες τις μπάντες.
Τα ευτράπελα τώρα....
"Πού θα πάμε σήμερα ;"
"Στου Θοδωρή..."
"Αμάν ντυθείτε καλά..."
Ο Θοδωρής η γυναίκα του και τα παιδιά του νοίκιαζε ένα ετοιμόρροπο
σε καλή τιμή.
Μαραγκός ήταν σε κάποιο εργοστάσιο και έπιαναν τα χέρια του.
Τα πατζούρια μισοχαλασμένα τα είχε "ενισχύσει"από μέσα με κόντρα
πλακέ.
Η ξύλινη εξώπορτα σε ανάλογο χάλι και αυτή...ενισχυμένη και μια
κουρελού στο κάτω μέρος για να μην μπάζει.
Μια σόμπα πετρελαίου στο..."σαλόνι"που άναβε Κυριακάς και εορτάς
και σε συνάξεις.
"Κάντε κουμάντο έλεγε γελώντας....το μπετονάκι αυτό υπάρχει..."
Εννοούσε το πετρέλαιο που είχε σε ένα ποτιστήρι.
Το υπόλοιπο σπίτι "θερμαινότανε"με το μαγκάλι.
Αυτό το εύρισκες εκεί που ήταν η γιαγιά...
Πώς να ζεσταθεί η φουκαριάρα.
Όλα αυτά τα ξεπερνούσαν με την πλάκα....αστεία...πειράγματα
και φυσικά με την ρετσίνα και το τραγούδι.
"Άντε τώρα το τελευταίο για τον δρόμο..."
Και γελούσαμε φεύγοντας ....οι λακούβες με το νερό στον χωματόδρομο
είχαν τζαμώσει.
Δεν ήξεραν στην γειτονιά για τον υδράργυρο και τον Κέλσιο...
τζαμωμένη λακούβα σήμαινε πολύ κρύο.
Τα παιδιά το πρωϊ πηγαίνοντας σχολείο πατούσαν επάνω για να
σπάσουν το "τζάμι".
Πίσω στα παλιά