TO BEΛΟΥΧΙ ( ΚΑΛΛΙΟ ) ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

       ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΕΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ  …ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ .

     δ

ΟΣΑ   ΘΥΜΑΜΑΙ..

Κάθε χρόνο , σαν καλοκαιριάζει και μπαίνει  ο Αύγουστος , το παλιό..σαράκι , αρχίζει να τριβελίζει το ..λιγοστό μυαλό μου , κι'ο κόμπος στο λαιμό ν'ανεβοκατεβαίνει , σαν να με πνίγει κάτι , κι'όσο σιμώνει ο Δεκαπενταύγουστος , χειροτερεύει ..κουσούρι ..αγιάτρευτο , όνειρο που δεν ..στρέχει , του Βελουχιού το πανηγύρι της Παναγίας , το Δεκαπενταύγουστο...

   Και δεν μου φτάνει το...μαράζι μου , αρχίζει ,  στα κατάβαθα του νου , κι'η..παρέλαση παλιών συγγενών και φίλων , που 'χουν χαθεί από χρόνια , κι'εκείνο το..άθλιο το...σκουπιδάκι κάνει τα μάτια να..κρυφοδακρύζουν , ..άθελά τους...

   Και να η θεια η ..Ζαφείρα , η Καραμίντζαινα , καλοσυνάτη , με μοχθοχαρακωμένο .. πρόσωπο , βαθιές ρυτίδες ,..αυλάκια λες οργωμένα με τ'αλέτρι , κάθε μια  κι'ένας καημός , ένας μεγάλος πόνος , χώρια τα βάσανα τα καθημερινά , θάνατοι , αρρώστιες , δύσκολα χρόνια , φτώχεια , έχασε νωρίς τον άντρα της κι'απόμεινε μ'ένα παιδί το Χρήστο , αγαπημένος ξάδερφος , κι'αυτός φευγάτος από χρόνια , ας είναι όλοι σχωρεμένοι , μπορεί να μη τους ανάβω κερί και λαδοκάντηλο , αλλά σάμπως κι'αυτή η ..σκέψη , κάθε τόσο , δεν είναι ..κερί και τρισάγιο, μνημόσυνο  δεν  είναι ;

   Στο Βελούχι όμως , εκτός απ'τη Θεια Ζαφείρα , η μάνα μου είχε κι'άλλα δυο πρωτοξάδερφα , τη θεια Σιδεροκατερίνη και τον μπάρμπα Γιάννη το Σκούρα , το...Ζαρόϊαννο , όπως τον παραγκώμιαζαν , αγαπημένα ξαδέρφια , καλοί συγγενείς , αλλά με τη θεια Ζαφείρα το πράμα ήταν...αλλιώς ,ταιριάζαν περισσότερο  τα ..χνώτα  μας φαίνεται ,  εκεί ..στρατοπεδεύαμε , όλο το συγγενολόι , εμείς απ'το Λιδορίκι αλλά κι'όσοι έρχονταν για το πανηγύρι απ'την Αθήνα , κι'έρχονταν ..μπόλικοι....

   Χωράγαμε όμως όλοι στην  απέραντη  καρδιά της θειας  , όλοι οι ..καλοί χωράνε , έτσι δε λέει ο λαός μας , ε..λοιπόν έτσι γινόταν , στρωματσάδες..ατέλειωτες , στο ανώι της θεια- Ζαφείρας , κι'απ'τα παράθυρα να βλέπεις τις..νταουσανιές ( ..δαμασκηνιές..ευρωπαϊστί ...) . τα καλαμπόκια και το καταπράσινο περιβάλλον , κι'εκείνο το..βουητό , απ'τα νερά που τρέχαν στ'αυλάκια , ολόγυρα στο κάθε σπίτι , κι'έπαιζαν και το ρόλο..ψυγείου αφού μέσα σ'αυτά κρυώναμε τα ..πιοτά και τα..καρπούζια...

   Τα πιοτά λοιπόν και τα..καρπούζια , τα ...παγώναμε στα..νεροψυγεία , στ'αυλάκια δηλαδή με το τρεχούμενο νερό που ερχόταν απ'την πηγή παγωμένο...ενώ ένα διαρκές..βουητό , πλανιόταν στην Βελουχοβιώτικη ατμόσφαιρα , με αποτέλεσμα για να μπορούν οι χωριανοί να...συνεννοηθούν να ..φωνάζουν δυνατά...

Κλασικό  Βελουχοβιώτικο  σπίτι , με  το  χαγιάτι του  και την απαραίτητη  κληματαριά  του .

   Ήταν όμως πραγματικός θησαυρός αυτό το νερό , το χωριό ήταν ένα πελώριο..περβόλι , τι ήθελες και δεν έβγαζε το Βελούχι , όλο το χρόνο τροφοδοτούσε το Λιδορίκι με φρούτα και λαχανικά , και μάλιστα..εξαιρετικής ποιότητας , άσε εκείνες οι..ντομάτες , αυτές δεν ήταν ντομάτες ..καρπούζια ήταν , τις έκοβες και μοσχοβολούσε ο τόπος ολόγυρα , όλα τα σπίτια έφκιαχναν το περιβόλι τους , νερό βλέπεις είχαν ..άφθονο , και στο πανηγύρι της Παναγίας , το Δεκαπενταύγουστο , μαζί με το ψητό αρνί απαραίτητο συμπλήρωμα ήταν μια αγγουροντοματοσαλάτα , πλούσια..πλούσια , με την πιπεριούλα της , το κρεμμυδάκι και φυσικά ...ρίγανη ντόπια , που μοσχοβόλαγε...και  φυσικά ένα  σβόλο ντόπιο  τουλουμίσιο ..τυρί ..

Το  Σιδεραίϊκο σπίτι , το  μαγαζί  του  Χρήστου  με  την  αυλή του , που  στις μέρες του  πανηγυριού γινόταν  υπαίθρια  πίστα .

   Εκείνο όμως που μού 'χει μείνει...μαράζι στην καρδιά , είναι εκείνα τα πεντανόστιμα..νταουσάνια , τα..δαμάσκηνα , η θεια Ζαφείρα είχε πολλές νταουσανιές , ολόγυρα στο σπίτι , που τα κλαδιά τους έφταναν στο μπαλκόνι , απ'όπου μπορούσες να φτάνεις..άνετα και να τρως...

   Χώρια οι μηλιές , που ...υποφέρανε απ'τις επιδρομές των..πιτσιρικάδων , που με την ευκαιρία του..πανηγυριού , δεν άφηναν μήλο για..μήλο , εγώ είχα επισημάνει μια μηλιά που 'κανε πολύ νόστιμα μήλα , στο μαγαζί του ξάδερφου του Χρήστου του Σίδερη , που ήταν λίγο παρά κάτω απ'της θειας Ζαφείρας , και..που με 'χανες ..που με 'βρισκες , εκεί..μηλοβοσκούσα...

Ο αξέχαστος ξάδερφος  Χρήστος  Σίδερης , αριστερά με  κάποιο χωριανό , στις  τελευταίες  μέρες , ή μάλλον νύχτες του  Βελούχοβου…

Νυχτέρι  στο  μαγαζί  του  Χρήστου  Σίδερη , οι  χωριανοί κουβεντιάζουν  για  την  ..τύχη  τους , όπου  να’ ναι  το  χωριό θα..βουλιάξει  στο  νερό  της  λίμνης ..ηλεκτρικό  φυσικά  δεν  υπήρχε , ας ήταν  καλά  τα…” λουξ”…

   Βέβαια έκανα και τη σχετική...επιθεώρηση στα μαγαζιά που είχαν και όργανα στο πανηγύρι , το κεντρικό βέβαια ήταν του Σίδερη του Χρήστου , απ'εξω στην αυλή φκιάχναν το...πάλκο , όπου η κομπανία , με..προεξάρχοντα τον μπάρμπα Θανάση Πίτσιο , τον Φαλιαμπάρα , κλαρίνο , το Γιώργο Πανάγο , λαούτο και άλλους οργανοπαίχτες της περιοχής , απαρτίζανε την..ορχήστρα που εμπλουτιζόταν και με ..μετακαλούμενους εξ...Αθηνών , οργανοπαίχτες και φυσικά και.. της απαραίτητης ..τραγουδίστριας , που σπάνια..τραγουδούσε αλλά...κουνιόταν πάνω στο πάλκο , προς ..τέρψιν των...πανηγυριωτών....

Η ..μεικτή..ορχήστρα σε..πλήρη δράση , σαντούρι ο Κακόπουλος απ'τη Σκαλούλα , η..αοιδός ( μάλλον  η  Γεωργία που  τραγούδησε προχθές  12-8-15 , στο  πανηγύρι στο  Αλωνάκι )  προφανώς απ'τη...Σκάλα.όχι του…Μιλάνου αλλά….του ..Σπιτιού της..

Ο μπάρμπα Φαλιαμπάρας με το Γιώργο Πανάγο , στο μπαλκόνι του ..Φαλιαμπαραίικου σπιτιού σο Βελούχι...

Ο Φαλιαμπάρας , στη μέση , με το Γιώργο Πανάγο , δεξιά , και τον Γιάννη Μπίρπο , απ'την Πλέσσια , που έπαιζε βιολί...

  Θα πρέπει όμως εδώ να πούμε , πως το Βελουχοβιώτικο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου , δεν ήταν ένα..πανηγύρι της...σειράς , όπως τόσα άλλα στην περιοχή , ήταν το..ετήσιο..όνειρο όλων των Βελουχοβιωτών , είδικά αυτών που έμεναν στην Αθήνα , αλλά και όοολων των καταγόμενων απ'το χωριό , των συγγενών και ..γνωστών και..φίλων ..Την εποχή λοιπόν που οι..συγκοινωνίες ήταν..άστα να..πάνε , και το ταξίδι Αθήνα - Λιδορίκι , ήταν..ημερήσια εκδρομή , δυο...τρεις μέρες πριν το πανηγύρι , γινόταν πραγματικός ..χαμός ...

Καλοκαίρι του  1979 , πανηγύρι  πια  δεν  ματαγίνεται στο  Βελούχι , ήταν  γραφτό  φαίνεται στους  Βελουχοβιώτες να..” ξενιτευτούν “, τελευταία  βράδια  λοιπόν με  συντροφιά  την..ξερή  , τη  δηλωτή και την..πρέφα , υπό  το  φως του..” λουξ” …

   Την παραμονή , ειδικά , τα λεωφορεία άρχιζαν να φεύγουν από Αθήνα , απ'το πρωί μέχρι πολύ αργά το..απόγευμα , με αποτέλεσμα να φτάνουν στο Λιδορίκι τις πρώτες πρωινές ώρες του..Δεκαπενταύγουστου , η δε κατάσταση που επικρατούσε στο Αλωνάκι , όταν έφταναν τα λεωφορεία ήταν..απερίγραπτη , χαμός στο...ίσιωμα , που λένε , φωνές φασαρία , κακό , ταξί δεν υπήρχαν αρκετά , μπερδεύονταν οι αποσκευές , μικρά κλαίγανε , πεινασμένα , διψασμένα , μετά από τόσες ώρες ταξίδι , να χάνει η μάνα το ..παιδί , και το παιδί τη μάνα...οι κυρίες δε , έφερναν και τις βαλίτσες με τα..μοντελάκια , για να κάνουν..θριαμβευτική ..εμφάνιση στο πανηγύρι , όπου εκτός της..διασκέδασης οι..νεαροί κι'οι..νεαρές , επιδίδονταν και στο ευγενές ..σπορ του..κυνηγιού του...θησαυρού...πως λέμε...νυφοπάζαρο !!!..

  O  αξέχαστος  μπάρμπα Βασίλης  Ρέλλος , με  το  περίφημο “ Φορτάκι “ του , παρκαρισμένο “ καταμεσής “ του  Αλωνακίου ..

Ο  αείμνηστος  Μποβιατσόγιαννος , με τη..” ΣΕΒΡΟΛΕΤΑ  ΤΟΥ “ έξω  απ’ την εκκλησία  μας…

Μια παλιά όμορφη φωτογραφία , με φόντο το Βελούχι .

.

...Την παραμονή λοιπόν της Παναγίας , σπάγαν όλα τα..συγκοινωνιακά..ρεκόρ της εποχής , απ'το μεσημέρι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες , έρχονταν λεωφορεία γεμάτα για τα χωριά της περιοχής μας , οι πιο πολλοί όμως ήταν για το Βελούχι , κι'άρχιζε το ..πήγαινε -έλα , των ταξί , ο Μποβιατσόγιαννος κι'ο μπάρμπα Βασίλης ο Ρέλλος , με τα αλησμόνητα...Φορτάκια , δεν έπαιρναν ανάσα..πνίγονταν στη δουλειά ...

Τελευταίο  καλοκαίρι  στο  Βελούχι , στο  μαγαζί  του  Χρ. Σίδερη , μετά…τίποτα , μόνο …αναμνήσεις .

   Στο Λιδορίκι , φιλοξενούσαμε , από δυο-τρεις μέρες , τα μέλη των..ορχηστρών , που είχαν ...μετακληθεί..ειδικά για το πανηγύρι της Παναγίας , συμπληρώνοντας τα κενά ΄γιατί κάποιες..ειδικότητες , ακορντεόν , ντραμς κλπ , δεν τις κάλυπτε η..ντόπια ..παραγωγή , έμεναν στα ξενοδοχεία , Παπαδόπουλου , Ανδρίτσου , Παπαιωάννου και Γαρδίκη , ντυμένοι..εξεζητημένα , παρδαλό..χρωμα , με τα..δαχτυλίδια και τις χρυσές καδένες τους , γυφτοφέρνοντας...δεν σου δίναν και την..καλύτερη εντύπωση..ενώ μερικοί ήταν και...αμφι..ταλαντευόμενοι...καταλαβαίνετε...
   Όλη τη μέρα , σχεδόν , έκαναν...ψευτοπρόβες μέσα στο μαγαζί μας , κουρτίζαν τα όργανα , και γινόταν , φυσικά , ο σχετικός...χαβαλές , εγώ βέβαια , παθιασμένος με τη μουσική αφοσιωνόμουνα στο να παρακολουθώ , εγκαταλείποντας τα..διευθυντικά μου καθήκοντα στο..μαγαζί ..

   Στο σπίτι μας , εκείνα τα χρόνια , απ'τις αρχές-αρχές του καλοκαιριού , μόλις σχόλαγαν δηλαδή τα σχολεία , επικρατούσε ...πανικός , το..αδιαχώρητον , μπαρμπάδες , θειάδες , ξαδέρφες και ξαδέρφια , συμπέθεροι , καταλάμβαναν τα..κρεβάτια μας και υπήρχε ειδικός χώρος...παιδικής..στρωματσάδας , όπου , όπως καταλαβαίνετε γινόταν το..έλα να δεις.. μιλάμε για ανεξέλεγκτες καταστάσεις , αλλά και...απερίγραπτα όμορφες , αξέχαστες...
   Βέβαια το σπίτι μας λειτουργούσε και σαν..διαμετακομιστικό...κέντρο , δηλαδή έρχονταν συγγενείς , αγαπημένοι , μια ..δυο μέρες πριν το πανηγύρι , έμεναν σε μας και ..προωθούνταν μετά στον τελικό ..προορισμό , αυτό βέβαια σημαίνει πως για κάποιες , λίγες ίσως , μέρες , στο σπίτι μας , το πατρικό το παλιό , μέναμε 15..20 και καμιά φορά 25 άτομα , κι'αυτό διαρκούσε όσο ..υπήρχαν ..πανηγύρια , δηλαδή όλο σχεδόν το καλοκαίρι , στριμωξίδι , στο σπίτι ,  ο..ένας πάνω στον...άλλο , που λένε , αλλά ποιός νοιαζόταν , περνούσαμε τόσο όμορφα....και φυσικά το ίδιο , περίπου , ίσχυε και για τις..πασχαλινές διακοπές των σχολείων...
   Βέβαια η..σύνθεση περιλάμβανε τα..μόνιμα η..τακτικά , και τα..αντεπιστέλλοντα η..έκτακτα μέλη , τα τακτικά ήταν οι οικογένειες των αδερφών της μάνας μου , μπαρμπάδες , θειάδες , ξαδέρφια , και..ξαδέρφια , αγαπημένα , του πατέρα μου , που όλοι μαζί δημιουργούσαμε μια υπέροχη ατμόσφαιρα...
   Τα εξ..Αθηνών ξαδέρφια μας , έφερναν στο χωριό και την ..τελευταία..λέξη της Αθηναϊκής μόδας και..ζωής , όπως επίσης και τις φιγούρες των καινούργιων χορών , τις οποίες και μας μάθαιναν, και όπως εύκολα καταλαβαίνετε , η ζωή των..μεγαλύτερων στο...Καψαλαίϊκο , δεν ήταν και τόσο..εύκολη και..ήσυχη , αλλά όπως είπαμε και πριν δεν πολυ..νοιαζόμασταν γι'αυτά...

Βελούχι , το πανέμορφο..Μισονήσι , πνιγμένο στο πράσινο και τα..νερά...παράδεισος.....

Καλή  σας  μέρα  και  ΚΑΛΗ    ΑΥΡΙΑΝΗ

Απ ‘ το  “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη …..Κ.Κ.-