ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..

Απ’ το  όμορφο “ οικογενειακό “ παραδοσιακό προχθεσινό πανηγύρι  στο  Αλωνάκι , πρωτοχορευτής ο  Δημ.Μαργέλλος , τον  κρατάει  ο  Ηλίας Παλαιολόγος , και  ακολουθεί  ο  Χαρ. Σουρμελης μ σε  πρώτο  πλάνο ο  εμπνευστής και  δημιουργός  της της  πετυχημένης  προσπάθειας  Νίκος  Πέτρου

   *************

Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου  του  κόσμου ..

Καλησπέρα  και  στους  αγαπημένους  μας  φίλους  σε  όλα  τα  μήκη  και  τα  πλάτη  της  γης …

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  ΣΗΜΕΡΑ  14  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ   2015

Ανατολή Ήλιου: 06:38
Δύση Ήλιου: 20:21
Νέα Σελήνη

ΣΑΝ  ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1867

Υπογράφεται στο Φεσλάου της Αυστρίας η μυστική συνθήκη της ελληνοσερβικής συμμαχίας, η οποία αποσκοπεί στην απελευθέρωση των χριστιανικών εδαφών που κατέχει η Οθωμανική Αυτοκρατορία στα Βαλκάνια.

1945

Η Ιαπωνία παραδίδεται άνευ όρων στις συμμαχικές δυνάμεις, μετά τη ρίψη των ατομικών βομβών από τους Αμερικανούς στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι.

1974

Εκδηλώνεται στην Κύπρο ο δεύτερος «Αττίλας», με την προώθηση των τουρκικών δυνάμεων στη σημερινή γραμμή αντιπαράθεσης, μετά τον «τορπιλισμό» από τους Τούρκους των ειρηνευτικών συνομιλιών της Γενεύης. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, η Ελλάδα αποσύρει τις δυνάμεις της από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

1980

Ο ηλεκτρολόγος Λεχ Βαλέσα ηγείται των απεργιών στα ναυπηγία του Γκντανσκ της Πολωνίας, προκαλώντας το κομουνιστικό καθεστώς της χώρας.

1996

Νέα ένταση στην Κύπρο. Τουρκοκύπριοι δολοφονούν εν ψυχρώ τον 26χρονο Σολωμό Σολωμού, την ώρα που προσπαθεί να κατεβάσει την τουρκική σημαία στη Δερύνεια.

2005

Αεροσκάφος Boeing 737-400 της κυπριακής εταιρίας Helios, που είχε απογειωθεί από τη Λάρνακα με προορισμό την Αθήνα, συντρίβεται στο Γραμματικό, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 121 επιβαίνοντες.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

μ. Χ.

1851

Γιαννούλης Χαλεπάς, διακεκριμένος γλύπτης από την Τήνο. (Θαν. 15/9/1938)

1879

Γεώργιος Κονδύλης, στρατιωτικός και πολιτικός.(Θαν. 1/2/1936)

1908

Μάνος Κατράκης, έλληνας ηθοποιός. (Θαν. 2/9/1984)

ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1954

Νίκος Πλουμπίδης, στέλεχος του ΚΚΕ, που εκτελέστηκε για κομμουνιστική δράση. (Γεν. 31/12/1902)

1956

Μπέρτολτ Μπρεχτ, γερμανός δραματουργός. («Όπερα της Πεντάρας», «Ο κύκλος με την κιμωλία», «Μάνα Κουράγιο», «Η ζωή του Γαλιλαίου») (Γεν. 10/2/1898)

ΑποφθέγματαΑνθολόγιο

1988

Έντζο Φεράρι, δημιουργός της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας και μυθική μορφή της αυτοκίνησης. (Γεν. 18/2/1898)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1408#ixzz3ina3KLxS

Απ’ το  ίδιο  πανηγύρι , πρώτη  η  Μαρία Πέτρου – Κουτσούμπα , ο  σύζυγός  της  Σπύρος  Κουτσούμπας , η  Βασιλική Γ.Γεωργουσοπούλου και  ο  Θανάσης Αναγνωστόπουλος – Κοτίνος

Από τον «Αττίλα 1» στον «

Αττίλα 2»

803

0

Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπροστις 20 Ιουλίου 1974 («Αττίλας 1»), οι εξελίξεις στο ελλαδικό και ελληνοκυπριακό στρατόπεδο υπήρξαν ραγδαίες. Κάτω από την πίεση των τραγικών γεγονότων, η δικτατορία στην Αθήνακατέρρευσε και τα χαράματα της 24ης Ιουλίουσχηματίσθηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Νωρίτερα, ο δοτός πρόεδρος της Κύπρου, Νικόλαος Σαμψών, είχε υποβάλλει την παραίτησή του και είχε αντικατασταθεί από τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων, Γλαύκο Κληρίδη.

Οι διπλωματικές πρωτοβουλίες

Στις 24 Ιουλίου 1974 έφθασε η ώρα της διπλωματίας. Οι εκπρόσωποι των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, Κληρίδηςκαι Ντενκτάς, συναντήθηκαν για να συζητήσουν την εφαρμογή της ανακωχής. Την ίδια ημέρα, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος έγινε δεκτός από τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ, σε μία περίοδο που οι Ηνωμένες Πολιτείες ταλανίζονταν από το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ και ο πρόεδρος Νίξον βρισκόταν υπό παραίτηση. (Παραιτήθηκε τελικά στις 9 Αυγούστου 1974 και αντικαταστάθηκε από τον αντιπρόεδρό του Τζέραλντ Φορντ, πέντε ημέρες πριν από τον «Αττίλα 2»).

Την επόμενη ημέρα, 25 Ιουλίου, κατόπιν συστάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, συνήλθε στη Γενεύη «Τριμερής Διάσκεψη», με τη συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών των τριών εγγυητριών δυνάμεων, Ελλάδας Γεωργίου Μαύρου, Τουρκίας Τουράν Γκιουνές και Μεγάλης Βρετανίας Τζέιμς Κάλαχαν, προκειμένου να αναζητήσουν λύσεις για την άρση της διαμορφωθείσας κατάστασης στην Κύπρο, ερήμην των ενδιαφερομένων μερών της Μεγαλονήσου. Ύστερα από έντονες συζητήσεις, οι τρεις υπουργοί υιοθέτησαν στις 30 Ιουλίουέκθεση εμπειρογνωμόνων, αποτελούμενη από τέσσερα σημεία:

• Ουδεμία στρατιωτική επέκταση πέραν των γραμμών της 30ης Ιουλίου (10 μ.μ.).
• Δημιουργία ζώνης ασφαλείας γύρω από τις θέσεις που κατείχαν οι Τούρκοι.
• Επιστροφή στους Τουρκοκυπρίους όλων των στρατιωτικών θυλάκων που είχαν καταληφθεί από ελληνικής πλευράς.
• Βαθμιαία μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων στο νησί.

Ταυτόχρονα, οι τρεις υπουργοί υιοθέτησαν Διακήρυξη, με την οποία αναγνωρίζεται η ύπαρξη δύο αυτόνομων διοικήσεων στο νησί, της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής και στην οποία αναφέρεται ότι «πρέπει το ταχύτερον να διεξαχθούν διαπραγματεύσεις για να εξασφαλισθεί α) η αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και β) η επαναγκαθίδρυση της συνταγματικής κυβέρνησης στην Κύπρο». Τέλος, αποφάσισαν τη σύγκλιση στις 8 Αυγούστουνέας διάσκεψης, στην οποία θα συμμετείχαν εκτός από τις Εγγυήτριες  Δυνάμεις και ανά ένας εκπρόσωπος των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Η νέα διάσκεψη συνήλθε πράγματι στη Γενεύη στις 8 Αυγούστου, με τη συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας και των εκπροσώπων των Ελληνοκυπρίων Γλαύκου Κληρίδη και των Τουρκοκυπρίων Ραούφ Ντεκτάς. Οι Έλληνες διαπραγματευτές Γεώργιος Μαύρος και Γλαύκος Κληρίδης προσπάθησαν να οδηγήσουν τα πράγματα προς μια λογική και έντιμη διαπραγμάτευση, αλλά προσέκρουαν συνεχώς στην τουρκική αλαζονεία και αδιαλλαξία. Όλο το χρονικό διάστημα από την ανακωχή της 22ας Ιουλίου, οι Τούρκοι ενίσχυαν τον θύλακο της Κερύνειας και πραγματοποιούσαν μικρής κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι το τετραήμερο 22 - 26 Ιουλίου οι Τούρκοι παραβίασαν 55 φορές την εκεχειρία.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά στις διαπραγματεύσεις υποστήριξε την επιστροφή στο Σύνταγμα του 1960 και επανάληψη των διακοινοτικών συνομιλιών, αλλά ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών απέρριψε την εισήγηση Κληρίδη και αντιπρότεινε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία θα ήταν δικοινοτικό ομοσπονδιακό κράτος πολλών καντονίων, στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα έλεγχαν το 34% του νησιού. Εξάλλου, ο Ντενκτάς πρότεινε διζωνική ομοσπονδία, στην οποία το τουρκοκυπριακό ομόσπονδο κράτος θα κάλυπτε επίσης το 34% της έκτασης της Δημοκρατίας.

Κάτω από την πίεση των περιστάσεων και μέσα σε έντονες αντεγκλήσεις, ο Γλαύκος Κληρίδης αντιπρότεινε το εξής σχέδιο:

• Η συνταγματική δομή της Κύπρου να διατηρήσει το δικοινοτικό χαρακτήρα της.
• Η συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων να επιτευχθεί με θεσμικά σύμφωνα.
• Η ελληνική και τουρκική κοινοτική διοίκηση να ασκούν εξουσίες στις ζώνες που οι αντίστοιχοι πληθυσμοί έχουν πλειοψηφία.

Η τουρκική πλευρά αρνήθηκε να συζητήσει το σχέδιο Κληρίδη και ζήτησε τελεσιγραφικά να γίνουν αμέσως δεκτές οι τουρκικές προτάσεις. Ο Κληρίδης ζήτησε αναβολή 36 ή 48 ωρών για να μπορέσει να συνεννοηθεί με τον Μακάριο. Οι Τούρκοι απέρριψαν το αίτημά του και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης έληξε χωρίς αποτέλεσμα στις 3:30 το πρωί της14ης Αυγούστου 1974. Ο Γεώργιος Μαύρος με δηλώσεις του κατήγγειλε διεθνώς την τουρκική στάση.

Ο «Αττίλας 2»

Εξήντα-πέντε λεπτά μετά το ναυάγιο της Διάσκεψης της Γενεύης, στις 4:35 π.μ., ο τουρκικός στρατός εξαπολύει σφοδρή επίθεση σε όλα τα μέτωπα της Κύπρου («Αττίλας 2»). Άρματα μάχης και ισχυρές μονάδες πεζικού κινούνται ανατολικά προς την κατεύθυνση της Αμμοχώστου και δυτικά προς τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λεύκας και την κωμόπολη Μόρφου. Οι μάχες μαίνονταν όλη την ημέρα, ιδιαίτερα στα βόρεια της Λευκωσίας και το αεροδρόμιό της. Οι Ελληνοκύπριοι αντιμετωπίζουν μόνοι τις ορδές των Τούρκων εισβολέων, αφού βοήθεια από την Ελλάδα δεν μπορούσε να σταλεί για αντικειμενικούς λόγους (μεγάλη απόσταση από την Κύπρο, μη αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων εκείνη την περίοδο, κίνδυνος αντιπερισπασμού της Τουρκίας σε περιοχή της ελλαδικής επικρατείας), όπως είχε διαβεβαιώσει τον πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή, η στρατιωτική ηγεσία.

Στις 15 Αυγούστουοι τουρκικές δυνάμεις κατέλαβαν χωρίς αντίσταση την πόλη της Αμμοχώστου και απέκοψαν ολόκληρη τη Χερσόνησο της Καρπασίας. Η κυπριακή Εθνοφρουρά, κάτω από την πίεση των πολύ ισχυρότερων τουρκικών δυνάμεων και τον απηνή αεροπορικό βομβαρδισμό, αναγκάστηκε να υποχωρήσει κάτω από την «πράσινη γραμμή»Λευκωσίας και νότια των οδών Λευκωσίας - Αμμοχώστου και Λευκωσίας – Μόρφου.

Έτσι, οι τουρκικές δυνάμεις, όταν στις 6 το απόγευμα της 16ης Αυγούστουσυμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός, είχαν καταλάβει ολόκληρο το τμήμα που προνοούσε το Σχέδιο Ντενκτάς και επιπλέον την Αμμόχωστο, περιοχές των οποίων η έκταση αντιστοιχούσε στο 37% του κυπριακού εδάφους. Κατά την προέλασή τους, οι Τούρκοι στρατιώτες προέβησαν σε ανατριχιαστικές ωμότητες και πράξεις βίας. Χιλιάδες Κύπριοι εκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους κι ένα κύμα 200.000 προσφύγων κινήθηκε από τις καταληφθείσες περιοχές στον Ελεύθερο Νότο. Την αντίθετη πορεία ακολούθησαν 51.000 Τουρκοκύπριοι. Η Κύπρος είχε διχοτομηθεί με δύο εθνοτικά συμπαγείς πληθυσμούς, μια κατάσταση που διαρκεί μέχρι της μέρες μας.

Στο διπλωματικό πεδίο, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συνήλθε στις 15 και 16 Αυγούστου, και με τέσσερα ψηφίσματά του (357-360) ζήτησε την άμεση κατάπαυση του πυρός, την αποχώρηση από την Κύπρο όλων των ξένων στρατευμάτων και την επανάληψη από τα ενδιαφερόμενα μέρη διαπραγματεύσεων για ειρηνική λύση του θέματος. Και τα τέσσερα ψηφίσματα αγνοήθηκαν προκλητικά από την Τουρκία. Στις 14 Αυγούστου 1974, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, διερμηνεύοντας τα αισθήματα αγανάκτησης του ελληνικού έθνους κατά της αδράνειας του αμερικανικού παράγοντα, ανακοίνωσε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Στις 28 ημέρες που κράτησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Κύπρο, οι απώλειες της ελληνικής πλευράς ανήλθαν σε 4.500 - 6.000 νεκρούς και τραυματίες (στρατιωτικό προσωπικό και άμαχοι) και 2.000 - 3.000 αγνοούμενους. Οι Τουρκικές απώλειες ανήλθαν σε 1.500 νεκρούς και 2.000 τραυματίες.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/659#ixzz3inaDqd81

Η δολοφονία του Σολωμού

Σολωμού

325

0

Στις 14 Αυγούστου 1996 έγινε η κηδεία του Τάσου Ισαάκ, που είχε ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου από Τουρκοκύπριουςτρεις μέρες νωρίτερα στη νεκρή ζώνη κοντά στη Δερύνεια, κατά τη διάρκεια αντικατοχικής διαδήλωσης Κυπρίων μοτοσυκλετιστών. Αμέσως μετά την κηδεία, αρκετοί από τους παριστάμενους συγκρότησαν διαδήλωση και ξαναμπήκαν στη νεκρή ζώνη από το ίδιο σημείο, για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Ισαάκ, καταθέτοντας στεφάνια και λουλούδια στον τόπο της δολοφονίας του. Ανάμεσα στους διαδηλωτές ήταν και ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού, δεύτερος ξάδελφος του Ισαάκ. Ήταν πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και ζούσε στο Παραλίμνι.

Γύρω στις 2:20 μετά το μεσημέρι, ο Σολωμού ξεστράτισε από τους συγκεντρωμένους και κατευθύνθηκε σ’ ένα κοντινό τουρκικό φυλάκιο. Με ένα τσιγάρο στο στόμα και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των τούρκων στρατιωτών, άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό της σημαίας, με πρόθεση να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Την ίδια ώρα ακούστηκαν τρεις πυροβολισμοί από την πλευρά των κατεχομένων και ο νεαρός άνδρας έπεσε νεκρός. Είχε δεχτεί τρεις σφαίρες, μία στο στόμα, μία στο λαιμό και μία στο στομάχι, που αποδείχθηκαν θανατηφόρες. Ακολούθησαν κι άλλοι πυροβολισμοί, από τους οποίους τραυματίστηκαν ελαφρά 11 άτομα, ανάμεσά τους και δύο Κυανόκρανοι. Η κηδεία του Σολωμού Σολωμού έγινε στις 16 Αυγούστου 1996, στο Παραλίμνι, παρουσία πλήθους κόσμου, που καταδίκασε την τουρκική βαρβαρότητα, όπως είχε πράξει τρεις ημέρες νωρίτερα με την άνανδρη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ.

Στις 17 Αυγούστου, επισκέφθηκε την Κύπρο ο έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος χαρακτήρισε κοινούς εγκληματίες τους δολοφόνους του Σολωμού. Την ίδια περίοδο βρέθηκε στα κατεχόμενα και η τουρκάλα πρωθυπουργός, Τανσού Τσιλέρ, η οποία μιλώντας ενώπιον πλήθος Τουρκοκυπρίων δικαιολόγησε πλήρως την πράξη, λέγοντας ότι οι Τούρκοι θα κόψουν τα χέρια οποιουδήποτε προσβάλλει το εθνικό σύμβολο. Η απάντηση ήλθε από τον εκπρόσωπο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, Νίκολας Μπερνς, ο οποίος δήλωσε ότι «η ανθρώπινη ζωή είναι σπουδαιότερη από ένα κομμάτι ύφασμα».

Η Κυπριακή Αστυνομία, βασιζόμενη σε οπτικό υλικό (τηλεοπτικό και φωτογραφικό), κατόρθωσε να αναγνωρίσει τους δράστες της δολοφονίας Σολωμού κι εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τους:

• Κενάν Ακίν, υπουργό Γεωργίας του ψευδοκράτους.
• Ερντάλ Χατζιαλί Εμανέτ, επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων στα κατεχόμενα.
• Ατίλα Σαβ, επικεφαλής της αστυνομίας των Κατεχομένων.
• Χασάν Κουνταξί, υποστράτηγο των κατοχικών δυνάμεων.
• Μεχμέτ Καρλί, ταξίαρχο των κατοχικών δυνάμεων.

Τον Οκτώβριο του 2004 ο Ακίν παραδέχθηκε ότι ήταν αυτός που δολοφόνησε τον Σολωμού, αλλά δικαιολογήθηκε ότι διατάχθηκε από τον Χαλίλ Σαντραζάμ, τότε διοικητή των κατοχικών δυνάμεων στο νησί. Ο Σαντραζάμ με δηλώσεις του διέψευσε τους ισχυρισμούς του Ακίν, που λίγο αργότερο συνελήφθη από τις τουρκικές αρχές για λαθρεμπόριο, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με άνωθεν εντολή.

Στις 24 Ιουνίου 2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έκρινε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού, βάσει του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Επίσης, επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένειά του.

Η αυτοθυσία του Σολωμού ενέπνευσε πολλούς έλληνες καλλιτέχνες. Ο Διονύσης Σαββόπουλος τού αφιέρωσε ένα παλιότερο τραγούδι του, την «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», ενώ ο στιχουργός Γιώργος Αλκαίος το τραγούδι «Πάντα Γελαστοί», που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και πρωτοτραγούδησε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Ο Στέλιος Ρόκος έγραψε τη μουσική για το τραγούδι «Για τον Σολωμό Σολωμού» (στίχοι Νίκου Γρίτση) και ο Νότης Σφακιανάκης τραγούδησε το «Ήταν Τρελλός», σε στίχους Χρήστου Κρετσόβαλη και μουσκή Βασίλη Δήμα.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/964#ixzz3inaYMvOU

Νίκος Πλουμπίδης

1902 – 1953

37

0

Ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και μία από πιο τραγικές φιγούρες του ελληνικού κομουνιστικού κινήματος.

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1902 στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Φοίτησε στο Διδασκαλείο του Πύργου Ηλείας, όπου μυήθηκε στις σοσιαλιστικές ιδέες, και το 1924 διορίσθηκε δάσκαλος στην Ελασσόνα. Ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση στον κλάδο του και το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Εξελέγη στην Εκτελεστική Επιτροπή της Δημοσιοϋπαλληλικής Ομοσπονδίας και στη συνέχεια της Πανυπαλληλικής Συνομοσπονδίας.

Το 1931 συνελήφθη για τη συνδικαλιστική και κομματική του δράση. Φυλακίστηκε για τρεις μήνες και στη συνέχεια απολύθηκε από τη θέση του. Από τότε, αφιέρωσε όλες τις δυνάμεις του στον συνδικαλισμό και στο κόμμα του και αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΕΓΣΕΕ), που είχε ιδρύσει το ΚΚΕ και η οποία έχοντας διαλυθεί με δικαστική απόφαση, λόγω του «ιδιωνύμου», βρισκόταν στην παρανομία.

Το καλοκαίρι του 1935 μετείχε στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της Γ’ Διεθνούς στη Μόσχα. Κατά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστουήταν αρχικά γραμματέας της παράνομης κομματικής επιτροπής της περιοχής Θεσσαλίας και στη συνέχεια της Μακεδονίας. Το 1938 προωθήθηκε στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, με γενικό γραμματέα τον Γιώργη Σιάντο.

Ο Πλουμπίδης συνελήφθη τον Μάιο του 1939 κι επειδή ήταν ήδη φυματικός μεταφέρθηκε στο τότε σανατόριο «Σωτηρία». Πήρε μέρος στην εντυπωσιακή ομαδική απόδραση των εκεί κρατουμένων κομμουνιστών την άνοιξη του 1941. Συνέβαλε στην ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και στη συνέχεια στην οργανωτική συγκρότηση του ΕΑΜ. Τον Δεκέμβριο του 1942 εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, στην 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του κόμματος.

Μετά την Απελευθέρωση, επανεξελέγη από την 11η Ολομέλεια (Απρίλιος 1945) στο νέο Πολιτικό Γραφείο. Δεν εξελέγη, όμως, στο ολιγομελές Πολιτικό Γραφείο μετά την 12η Ολομέλεια (Ιούνιος 1945) και μετά το 7ο Συνέδριο (Οκτώβριος 1945), που συνήλθαν υπό την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη. Ίσως η εξαίρεσή του αυτή από το Πολιτικό Γραφείο να είχε σχέση και με παλιά δυσπιστία του Ζαχαριάδη απέναντί του.

Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου παρέμεινε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε την καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ με το ψευδώνυμο «Μπάρμπας». Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου ανέλαβε επικεφαλής της παράνομης κομματικής οργάνωσης στο εσωτερικό. Στις 25 Νοεμβρίου 1952 συνελήφθη στον Κολωνό από την Αστυνομία και μετά την ανάκρισή του μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία», επειδή ήταν βαριά άρρωστος από φυματίωση και νεφρίτιδα.

Δύο ημέρες αργότερα, με εντολή του εξόριστου γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη μεταδόθηκε από τον ραδιοσταθμό της «Ελεύθερης Ελλάδας», που έδρευε στο Βουκουρέστι, ανακοίνωση του κόμματος, με την οποία καταγγελλόταν ως πράκτορας της Ασφάλειας. Κατά την ανακοίνωση, ο Πλουμπίδης «είναι από 27ετίας πράκτορας της Ασφάλειας. Στη χιτλερική κατοχή και την περίοδο της αμερικανοκρατίας, ο προβοκάτορας Πλουμπίδης έκανε μεγάλη ζημιά στο λαϊκό κίνημα και το λαό μας. Ο Πλουμπίδης είναι βαμμένος θανάσιμος εχθρός του λαού. Τα στοιχεία που αφορούν τη χαφιέδικη πρακτορική δράση του θα δημοσιευτούν την κατάλληλη ώρα».

Το ΚΚΕ υποψιαζόταν τον Πλουμπίδη από τον Μάρτιο του 1952, όταν είχε δημοσιοποιηθεί επιστολή του, με την οποία προσφερόταν να παραδοθεί και να δικασθεί σε περίπτωση μετατροπής της θανατικής ποινής του Νίκου Μπελογιάννηκαι των συγκατηγορουμένων του. Το κόμμα είχε χαρακτηρίσει την επιστολή κατασκεύασμα της Ασφάλειας και τον Πλουμπίδη όργανό της.

Η δίκη του Νίκου Πλουμπίδη άρχισε στις 24 Ιουλίου 1953 στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών, με την κατηγορία της κατασκοπίας, βάσει του Αναγκαστικού Νόμου 375/1936. Οι επιθέσεις του κόμματος εναντίον του συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση. Στις 27 Ιουλίου, ο ραδιοσταθμός της «Ελεύθερης Ελλάδας» τον κατηγόρησε ότι ήταν αυτός που πρόδωσε τον Μπελογιάννη.

Ο ίδιος υπέμεινε με καρτερία το προσωπικό του δράμα, δίνοντας δείγματα ακλόνητης αφοσίωσης στο κόμμα του. «Ο Ζαχαριάδης είναι ο αρχηγός του Κόμματός μου. Για να με πει πράκτορα θα έχει τους λόγους του. Εγώ μόνο σε Συνέδριο θα μπορούσα να ζητήσω διευκρινίσεις». Σε άλλο σημείο διεξήχθη ο εξής διάλογος με τον Πρόεδρο του Στρατοδικείου:

Πλουμπίδης: Δεν δικάζετε άτομα, δικάζετε το ΚΚΕ.
Πρόεδρος: Σε θεωρούν προδότη.
Πλουμπίδης: Θέλουν να προστατεύσουν το Κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό.

Τελικά, στις 3 Αυγούστου 1953, ο Νίκος Πλουμπίδης καταδικάσθηκε «δις εις θάνατον». Σε θάνατο, αλλ’ ερήμην, καταδικάστηκαν και οι Νίκος Ζαχαριάδης, Γιώργος Βοντίτσιος (Γούσιας), Βασίλης Μπαρτζώτας κ.ά.

Ένα χρόνο και δέκα ημέρες μετά την καταδίκη του, ο Νίκος Πλουμπίδης  αντίκρυσε τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου 1954 το εκτελεστικό απόσπασμα. Γύρω στις 3:30 π.μ. οδηγήθηκε με χειροπέδες σε μια χαράδρα, κοντά στην Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί, όπου πριν από την εκτέλεση διεμήφθη ο εξής διάλογος με τον Βασιλικό Επίτροπο του Στρατοδικείου (νυν εισαγγελέας):

Επίτροπος: Έχεις να εκφράσεις καμιά επιθυμία;
Πλουμπίδης: Θέλω μόνο να πω ότι υπήρξα τίμιος αγωνιστής.
Επίτροπος: Δεν έχεις δίκιο. Οι πράξεις σου δεν υπήρξαν τίμιες.
Πλουμπίδης: Αφήνω τίμιο όνομα με τον τρόπο μου.
Επίτροπος: Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Απευθύνεσαι προς άλλους, οι οποίοι, όμως, σε λάσπωσαν.
Πλουμπίδης: Δεν πειράζει. Ο Ζαχαριάδης είναι ο πραγματικός αρχηγός μου. Τον υπακούω και τώρα.

Ο Νίκος Πλουμπίδης εκτελέστηκε λίγο αργότερα με ακάλυπτα τα μάτια, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ και τραγουδώντας τη «Διεθνή». Το ΚΚΕ συνέχισε να τον στοχοποιεί και μετά τον θάνατό του, όταν υποστήριζε από τα ερτζιανά ότι «ο Πλουμπίδης δεν πέθανε, αλλά μεταφέρθηκε στην Αμερική, όπου γεμίζει τις μέρες και τις τσέπες του με το πικρό αντίτιμο της προδοσίας». Το 1958, μετά την «αποσταλινοποίηση» και την εκπαραθύρωση του Νίκου Ζαχαριάδη από την ηγεσία του κόμματος, το ΚΚΕ αποκατέστησε τον Νίκο Πλουμπίδη.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1424#ixzz3inbIxBUa

Γεώργιος Κονδύλης

1879 – 1936

228

0

Στρατιωτικός και πολιτικός, που διαδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Γεννήθηκε 14 Αυγούστου 1879 στον Προυσσό Ευρυτανίας και στα 18 του χρόνια κατατάχθηκε ως εθελοντής στο στρατό.

Συμμετείχε στην Κρητική Επανάσταση (1896), στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο (1897) και τον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908) ως οπλαρχηγός. Το 1910 ονομάζεται ανθυπολοχαγός και συμμετέχει με το βαθμό του υπολοχαγού στους Βαλκανικούς Πολέμους, προαχθείς κατ'εκλογήν μετά το τέλος τους στο βαθμό του Λοχαγού. Το 1915 τοποθετείται ως αξιωματικός επιτελείου της 6ης Μεραρχίας, λόγω των εξαιρετικών ικανοτήτων που επέδειξε στα πεδία των μαχών. Σπάνια περίπτωση για έναν αξιωματικό που δεν είχε αποφοιτήσει από την Ευελπίδων.

Ο Κονδύλης ήταν θερμός οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου και κατά τη διάρκεια του κινήματος της Εθνικής Άμυνας στάθηκε πιστά στο πλευρό του, προαχθείς σε ταγματάρχη. Ως διοικητής τάγματος διακρίθηκε σε πολλές μάχες του Βαλκανικού Μετώπου κατά τον Α'Παγκόσμιο Πόλεμοκαι έλαβε κατ'εκλογήν τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Το 1918 συμμετείχε στο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, που εστάλη στην Ουκρανία για την καταπολέμηση των Mπολσεβίκων και προήχθη και πάλι κατ'εκλογή στο βαθμό του συνταγματάρχη.

Ο Κονδύλης συμμετείχε στη Μικρασιατική Eκστρατεία, αλλά μετά τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, που έφερε στην εξουσία τις αντιβενιζελικές δυνάμεις, κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ηγήθηκε κινήσεως για την ανατροπή της υφισταμένης καταστάσεως στην Ελλάδα. Μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης (Ιούνιος 1923) αποστρατεύτηκε, αλλά επανήλθε στο στράτευμα τον Οκτώβριο του 1923, μετά την έκρηξη του κινήματος των στρατηγών Λεοναρδόπουλου και Γαργαλίδη, που εστρέφετο κατά του επαναστατικού κινήματος του Πλαστήρα. Τον Νοέμβριο του 1923, με την αποφασιστική του συμβολή στην κατάπνιξη του κινήματος, έλαβε το βαθμό του υποστρατήγου και το προσωνύμιο «Κεραυνός» για την ταχεία καταστολή του.

Αμέσως μετά υπέβαλε την παραίτησή του και ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα, με πρώτο σταθμό την εκλογή του ως βουλευτή Ροδόπης με τη «Δημοκρατική Ένωση» του Αλέξανδρου Παπαναστασίουστις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923. Στις 12 Μαρτίου 1924 ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών κι ένα χρόνο αργότερα το Υπουργείο Εσωτερικών στην κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου.

Στις 21 Αυγούστου 1926 συνετέλεσε καθοριστικά στην ανατροπή της οπερετικής δικτατορίας του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου. Ο δικτάτορας, που παραθέριζε στις Σπέτσες, προσπάθησε να αντιδράσει με το Ναυτικό, αλλά ο Κονδύλης είχε προσεταιρισθεί στρατιωτικούς φίλα προσκείμενους στον Πάγκαλο, που βρίσκονταν σε θέσεις - κλειδιά στον στρατό ξηράς. Τον Φεβρουάριο του 1926 ο Κονδύλης είχε επιχειρήσει να ανατρέψει τον Πάγκαλο, αλλά προδόθηκε και εκτοπίστηκε στη Σαντορίνη. Απελευθερώθηκε δύο μήνες αργότερα, όταν υποστήριξε την υποψηφιότητα Πάγκαλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Στις 26 Αυγούστου 1926 ο Κονδύλης σχημάτισε κυβέρνηση και στις 9 Σεπτεμβρίουκατέστειλε με αιματηρό τρόπο κίνημα των «παγκαλικών» αξιωματικών Ναπολέοντα Ζέρβα και Βασιλείου Ντερτιλή, οι οποίοι τον είχαν βοηθήσει στην ανατροπή του δικτάτορα. Στις 7 Νοεμβρίουοδήγησε τη χώρα σε ανόθευτες εκλογές με απλή αναλογική. Ο Κονδύλης και η παράταξή του δεν πήραν μέρος στις εκλογές, κάτι που συνέβη στις εκλογές της 19ης Αυγούστου 1928, όταν το «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» έλαβε 9 έδρες και ο ίδιος εκλέχθηκε βουλευτής Καβάλας.

Στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου 1932 ο Κονδύλης μετονόμασε το κόμμα του σε Εθνικοριζοσπαστικό κι έλαβε 6 έδρες, συνεργαζόμενος με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, εκλεγείς ο ίδιος βουλευτής Τρικάλων. Καθώς κανένα κόμμα δεν συγκέντρωσε αυτοδύναμη πλειοψηφία, ο Κονδύλης έκανε τη μεγάλη στροφή και συνεργάστηκε με το αντιβενιζελικό Λαϊκό Κόμμα, λαβών το Υπουργείο Στρατιωτικών από τον πρωθυπουργό Παναγή Τσαλδάρη. Στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933 συνεργάστηκε και πάλι με τους Λαϊκούς, αυξάνοντας τις έδρες του κόμματός του σε 11. Στην κυβέρνηση Τσαλδάρη που σχηματίστηκε ανέλαβε και πάλι το Υπουργείο Στρατιωτικών.

Παραμονές του κινήματος 1935. O πρωθυπουργός Π. Τσαλδάρης, συνοδευόμενος από τον υπουργό Στρατιωτικών Γ. Κονδύλη και τον διοικητή του Α’ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Δ. Πετρίτη.

Ο Κονδύλης υπήρξε ο κύριος συντελεστής της καταστολής του κινήματος της 1ης Μαρτίου 1935, που έγινε από βενιζελικούς αξιωματικούς, υπό τις ευλογίες του ευρισκομένου στη Γαλλία, Ελευθερίου Βενιζέλου. Κατά τη διάρκεια του κινήματος, ανακλήθηκε στο στράτευμα με τον βαθμό του αντιστρατήγου. Στις εκλογές της 9ης Ιουνίου 1935, το κόμμα κέρδισε 35 έδρες και λίγες μέρες αργότερα τάχθηκε υπέρ της επαναφοράς της βασιλείας, απογοητευμένος από την εντεκάχρονη προβληματική πορεία της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στη χώρα.

Στις 10 Οκτωβρίουο Κονδύλης σχημάτισε κυβέρνηση μετά την εξαναγκαστική παραίτηση Τσαλδάρη. Κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα και έθεσε τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας, κυβερνώντας δικτατορικά. Αυτοανακηρύχθηκε αντιβασιλιάς και στις 3 Νοεμβρίουδιενήργησε δημοψήφισμα, στο οποίο το 97,8% των ψηφοφόρων τάχθηκε υπέρ της βασιλείας. Η βενιζελική παράταξη απείχε και τα ψηφοδέλτια του «ναι» βρέθηκαν περισσότερα από τους ψηφίσαντες. Παραιτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου, διαφωνώντας με τον Γεώργιο Β'στο θέμα της αμνήστευσης των κινηματιών του 1935.

Στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 ο Κονδύλης συνέπραξε με την αντιβενιζελική «Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση» (Ι. Θεοτόκης, Ι. Ράλλης κ.ά) και εξέλεξε 15 βουλευτές. Λίγες μέρες αργότερα, την 1η Φεβρουαρίου, πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Ο Γεώργιος Κονδύλης υπήρξε λαμπρός στρατιωτικός και ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, που σημάδεψε με τρεις πράξεις της τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Κατήργησε τη Δικτατορία Πάγκαλου, διενήργησε τις αδιάβλητες εκλογές της 7ης Νοεμβρίου1926 και αναστήλωσε τον ελληνικό θρόνο, έπειτα από 11 χρόνια Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Ήταν θαυμαστής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για τον οποίον επιθυμούσε κάποτε να γράψει ένα βιβλίο, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος. Το μαρτυρούν τα χειρόγραφα που βρέθηκαν στο γραφείο του.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/191#ixzz3inbiqcjO

Μάνος Κατράκης

1909 – 1984

3268

0

Ο Μάνος Κατράκης, κορυφαίος πρωταγωνιστής και θιασάρχης, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστουτου 1909 στο Καστέλι Κισσάμου των Χανίων Κρήτης. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.

Το 1919 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο Μάνος, που από μικρός είχε δείξει το υποκριτικό ταλέντο του, εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή. Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 18 ετών, με το θίασο Οι Νέοιστο έργο Για την αγάπη της. Το μπρίο και η δυναμικότητά του ενθουσίασαν τον σκηνοθέτη Κώστα Λελούδα κι έτσι ένα χρόνο αργότερα, το 1928, έπαιξε στην πρώτη βουβή ταινία Το λάβαρο του '21.

Την ίδια περίοδο εντάχθηκε στο Θίασο της Ελευθέρας Σκηνήςτης Μαρίκας Κοτοπούλη, του Σπύρου Μελά και του Μήτσου Μυράτ, παίζοντας σε έργα όπως Η λύρα του γερο-Νικόλα, Οι άθλιοικαι Στέλλα Βιολάντη. Το 1930 συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατροτου Β. Ρώτα και το 1932 προσλήφθηκε στο νεοϊδρυόμενο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε μεταξύ άλλων τον Κορυφαίο στον Αγαμέμνονακαι τον Κρητικό στη Βαβυλωνία.

Το 1934 συνεργάστηκε με τον Β. Αργυρόπουλο και το 1935 ξανά με τη Μ. Κοτοπούλη, για να επιστρέψει, την ίδια χρονιά στο Εθνικό Θέατρο. Το 1943 ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και από τη θέση αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό. Εκδιώχθηκε, όμως, ένα χρόνο αργότερα, λόγω των αριστερών πεποιθήσεών του. Αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίστηκε στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη.

Επέστρεψε στην Αθήνα το 1952, διοργανώνοντας «ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Ξανανέβηκε στη σκηνή με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, λίγο αργότερα με τον θίασο του Αδαμάντιου Λεμού και αμέσως μετά με τον Θυμελικό Θίασοτου Λίνου Καρζή (Προμηθεύς Δεσμώτης). Στη συνέχεια και μέχρι το 1955 εμφανίστηκε με την Κυβέλη και αμέσως μετά συγκρότησε δικό του θίασο με την Ασπασία Παπαθανασίου (Ευγενία Γκραντέ, Βαθιές είναι οι ρίζες,Το κορίτσι με το κορδελάκικ.ά).

Το 1955 ίδρυσε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατροκαι εγκαταστάθηκε στον υπαίθριο χώρο του Πεδίου του Άρεως, τον οποίο εγκαινίασε με τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας. Σ'αυτό το θέατρο, με μεγάλη συμμετοχή κοινού και καλλιτεχνική επιτυχία, συνέχισε ως το 1967, υποστηρίζοντας συστηματικά το ελληνικό έργο (Ο μονοσάνδαλος, Το κορίτσι με το κορδελάκι, Η Αντιγόνη της Κατοχής, Ο Πατούχαςκαι διασκευές από έργα του Καζαντζάκηόπως Ο Χριστός ξανασταυρώνεται και Ο Καπετάν Μιχάλης). Σποραδικά ανέβασε και κλασικό ρεπερτόριο (Ιούλιος Καίσαρ, Φουέντε Οβεχούνα). Τους χειμώνες, το ΕΛΘ φιλοξενείτο σε διάφορα θέατρα ή περιόδευε στην επαρχία, την Κύπρο και την Κωνσταντινούπολη.

Καθώς το 1968 του έγινε έξωση από το Πεδίο του Άρεως, ο Κατράκης συνέχισε την πρωταγωνιστική του πορεία, πότε με το θίασό του, πότε με άλλους πρωταγωνιστές. Το 1972 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και πρωταγωνίστησε στον Οθέλλοκαι τον Δον Κιχώτη, και στην Επίδαυρο στον Οιδίποδα Τύραννο (1973) και στον Προμηθέα Δεσμώτη (1974).

Αργότερα, συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το ΚΘΒΕ, για να επανιδρύσει το 1977 το ΕΛΘ, ανεβάζοντας έργα Αρμπούζοφ (Φθινοπωρινή ιστορίαμε την Έλλη Λαμπέτη), Γκόρκι (Οι Τελευταίοι), Μπρεχτ (Συντροφιά με τον Μπρεχτ, με τη Μελίνα Μερκούρη), Λέοναρντ (Ντα), Μασάρι (Ταμπού) και τη Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολητου Νικηφόρο​υ Βρεττάκου. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε το 1984 στο Ηρώδειο, με το μουσικό έργο του Θόδωρου Αντωνίου Προμήθεια.

Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες (Δ. Ροντήρη, Π. Κατσέλη, Τ. Μουζενίδη, Μ. Βολανάκη, Σπ. Ευαγγελάτο, Μ. Θεοδωράκη, Σπ. Βασιλείου, Α. Κατσέλη, Τ. Καρούσο, Ελ. Χατζηαργύρη, Αν. Βαλάκου) και συμμετείχε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, όπου με την ανεπανάληπτη φωνή του δικαίωνε το νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Οι αναγνώσεις του σε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας παρέμειναν κλασικές.

Ο Κατράκης έπαιξε και σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο. Αξιόλογες είναι οι ερμηνείες του στο Μαρίνο Κοντάρατου Γιώργου Τζαβέλα (1948), στη Συνοικία το όνειροτου Αλέκου Αλεξανδράκη (1961) στην Ηλέκτρατου Μιχάλη Κακογιάννη (1962), στο Ένας Ντελικανήςτου Μανόλη Σκουλούδη (1963). Βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, για την ερμηνεία του στον ρόλο του Κρέοντα στην Αντιγόνητου Γ. Τζαβέλλα, και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στο Συνοικία το όνειρο.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα, με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 2 Σεπτεμβρίουτου 1984, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/173#ixzz3ind10WDd

Νίκος Φέρμας

1905 – 1972

Ο Νίκος Φέρμας με τον Δημήτρη Χορν στην ταινία «Αλίμονο στους Νέους»

3

0

Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου· από τους πιο σημαντικούς δευτεραγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου, με περίπου 150 ταινίες στο ενεργητικό του. Διακρίθηκε, κυρίως, σε ρόλους ανθρώπων της πιάτσας και του υποκόσμου, τους οποίους ερμήνευσε με ζωντάνια και πειστικότητα.

Ο Νίκος Χατζηανδρέου, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1905 από αγροτική οικογένεια. Έμεινε ορφανός από μικρή ηλικία και η μητέρα του δούλευε σε πλουσιόσπιτα της Μυτιλήνης για να τον μεγαλώσει. Εγκατέλειψε νωρίς το σχολείο κι άρχισε να δουλεύει σε μαγαζιά και γραφεία κάνοντας θελήματα, ώσπου προσελήφθη ως κλητήρας στο υποκατάστημα της «Τράπεζας Αθηνών» στη Μυτιλήνη.

Γρήγορα, όμως, εγκατέλειψε την πολλά υποσχόμενη δουλειά για εκείνη την εποχή, αφού δεν άντεχε τις τυπικότητες και τους ρυθμούς της. Για καλή του τύχη, το υποκριτικό του ταλέντο το ανακάλυψε ένας ηθοποιός, ο Δημήτριος Βερώνης, που προσπαθούσε να ορθοποδήσει στη Λέσβο, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να του αλλάξει το όνομα από Χατζηανδρέου σε Φέρμας, που τον ακολούθησε σ’ όλη του ζωή και με το οποίο έγινε γνωστός.

Μετά τη διάλυση του θιάσου Βερώνη, κατέβηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου και πρωτόπαιξε στο έργο «Επτά επί Θήβαις» του Αισχύλου, που ανέβασε το «Θέατρο Τέχνης» του Σπύρου Μελά. Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε σε έργα πρόζας και επιθεώρησης.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1948, σε ηλικία 43 ετών, στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου«Οι Γερμανοί Ξανάρχονται» στο ρόλο του τρόφιμου φρενοκομείου. Έλαβε μέρος σε περίπου 150 ταινίες, πάντα σε δεύτερους ρόλους και καθιερώθηκε σε ρόλους μάγκα και ντόμπρου ανθρώπου.

Χαρακτηριστικοί είναι οι ρόλοι του σε γνωστές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60, που άφησαν εποχή και παίζονται συχνά και σήμερα από την τηλεόραση: «Ένας ήρωας με παντούφλες», «Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο», «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Ποτέ την Κυριακή», «Καλώς ήλθε το δολάριο» και «Λόλα».

Ο Νίκος Φέρμας πέθανε στις 14 Αυγούστου 1972, σε ηλικία 66 ετών. Ήταν παντρεμένος με τη χορεύτρια και ηθοποιό Άννα Παντζίκα και λάτρευε το «χόρτο».

Φιλμογραφία

• Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948)
• Χαμένοι άγγελοι (1948)
• Ο γρουσούζης (1952)
• Μπροστά στο θεό (1953)
• Ο Κοκοβιός πρωτευουσιάνος (1953)
• Το ξυπόλητο τάγμα (1953)
• Το σωφεράκι (1953)
• Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954)
• Χαρούμενο ξεκίνημα (1954)
• Ιστορία μιας κάλπικης λίρας (1955)
• Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο (1955)
• Στέλλα (1955)
• Η άγνωστος (1956)
• Η καφετζού (1956)
• Το κορίτσι με τα μαύρα (1956)
• Αλλού το όνειρο κι αλλού το θαύμα (1957)
• Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο (1957)
• Ο Φανούρης και το σόι του (1957)
• Τα μαναβάκια (1957)
• Τρεις ντεντέκτιβς (1957)
• Ένας ήρωας με παντούφλες (1958)
• Η κυρά μας η μαμή (1958)
• Η λίμνη των πόθων (1958)
• Μια ζωή την έχουμε! (1958)
• Μια λατέρνα μια ζωή (1958)
• Ο λεφτάς (1958)
• Το τελευταίο ψέμα (1958)
• Ένας βλάκας και μισός (1959)
• Έρωτας... με δόσεις (1959)
• Ανθισμένη αμυγδαλιά (1959)
• Διακοπές στην Κολοπετινίτσα (1959)
• Δράκουλας & Σία (1959)
• Ζάλογγο: Το κάστρο της λευτεριάς (1959)
• Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής (1959)
• Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959)
• Ο Θύμιος τάκανε θάλασσα (1959)
• Ο θησαυρός του μακαρίτη (1959)
• Σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός (1959)
• Φτώχεια και αριστοκρατία (1959)
• Ποτέ την Κυριακή(1960)
• Η κυρία δήμαρχος (1960)
• Κορίτσια της Αθήνας (1960)
• Μήτρος και Μητρούσης στην Αθήνα (1960)
• Ο Θύμιος τάχει 400 (1960)
• Τα ντερβισόπαιδα (1960)
• Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960)
• Τρεις κούκλες κι'εγώ! (1960)
• Αλίμονο στους νέους (1961)
• Η Λίζα και η άλλη (1961)
• Καπετάνιος για κλάματα (1961)
• Λάθος στον έρωτα (1961)
• Παιδί της πιάτσας (1961)
• Γαμπρός για κλάματα (1962)
• Η Αθήνα τη νύχτα (1962)
• Λαφίνα (1962)
• Ο Μιχαλιός του 14ου συντάγματος (1962)
• Ο ταξιτζής (1962)
• Οι γυναίκες θέλουν ξύλο (1962)
• Πονεμένη μητέρα (1962)
• Ένας βλάκας... με πατέντα! (1963)
• Όσα κρύβει η νύχτα (1963)
• Ανήσυχα νιάτα (1963)
• Εμείς τα μπατιράκια (1963)
• Ζητείται τίμιος (1963)
• Ο Θύμιος στη χώρα του στριπτίζ (1963)
• Ο Καζανόβας (1963)
• Ο ανηψιός μου ο Μανόλης (1963)
• Ο κος πτέραρχος (1963)
• Ο ταυρομάχος προχωρεί (1963)
• Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης (1963)
• Της κακομοίρας (1963)
• Το τεμπελόσκυλο (1963)
• Ένας ζόρικος δεκανέας (1964)
• Ότι θέλει ο λαός (1964)
• Αν έχεις τύχη... (1964)
• Είναι μεγάλος ο καημός (1964)
• Η χαρτοπαίχτρα (1964)
• Λόλα (1964)
• Ο ζητιάνος μιας αγάπης (1964)
• Ο θαλασσόλυκος (1964)
• Ο καταφερτζής (1964)
• Ο λαγοπόδαρος (1964)
• Ο παράς και ο φουκαράς (1964)
• Οι φτωχοδιάβολοι (1964)
• Το δόλωμα (1964)
• Όταν σημάνουν οι καμπάνες (1965)
• Δεν μπορούν να μας χωρίσουν (1965)
• Είναι ένας... τρελλός τρελλός τρελλός Βέγγος (1965)
• Η ζωή μου ανήκει σε σένα (1965)
• Καρδιά μου πάψε να πονάς (1965)
• Κατάρα με δέρνει βαριά (1965)
• Ξαναγύρισε κοντά μου (1965)
• Οι καταφρονεμένοι (1965)
• Πρέπει να ζήσεις αγάπη μου (1965)
• Προδομένη (1965)
• Ρημαγμένο σπίτι (1965)
• Το βλακόμουτρο (1965)
• Χωρισμός (1965)
• Μια σφαίρα στην καρδιά  (1966)
• Αγάπη που δε σβήνει ο χρόνος (1966)
• Αρτίστα (1966)
• Αχάριστη (1966)
• Διπλοπεννιές (1966)
• Είμαι μάνα και πονώ (1966)
• Η βουλευτίνα (1966)
• Κάποια μάννα αναστενάζει (1966)
• Κατηγορώ την κοινωνία (1966)
• Κούνια που σε κούναγε (1966)
• Μην αδικήσεις ορφανή (1966)
• Ο Μελέτης στην άμεσο δράση (1966)
• Ο εξυπνάκιας (1966)
• Ο μπαμπάς μου ο τέντι μπόις (1966)
• Ο παπατρέχας (1966)
• Ο παρθένος (1966)
• Ο τετραπέρατος (1966)
• Οι στιγματισμένοι (1966)
• Ούτε μιλάει ούτε λαλάει (1966)
• Σκλάβοι της μοίρας (1966)
• Το κορίτσι με τα βουρκωμένα μάτια (1966)
• Φως, νερό, τηλέφωνο, οικόπεδα με δόσεις (1966)
• Βίβα Ρένα (1967)
• Βοήθεια! Ο Βέγγος φανερός πράκτωρ "000" (1967)
• Καλώς ήλθε το δολλάριο (1967)
• Νόμος της ζωής (1967)
• Ο κόσμος τρελλάθηκε (1967)
• Ο μεθύστακας του λιμανιού (1967)
• Ο πουλημένος άνθρωπος (1967)
• Ο προδότης (1967)
• Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967)
• Πράκτωρ Κίτσος καλεί Γαστούνη (1967)
• Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967)
• Σαπίλα και αριστοκρατία (1967)
• Τα δολλάρια της Ασπασίας (1967)
• Αφροδίτη το κορίτσι που πόνεσε (1968)
• Ο μαχαραγιάς (1968)
• Ο παληάτσος (1968)
• Ο πεθερόπληκτος (1968)
• Ο τυχεράκιας (1968)
• Περιφρονημένη αγάπη (1968)
• Τόσα όνειρα στους δρόμους (1968)
• Αλτ και σ'έφαγα (1969)
• Κακός ψυχρός κι ανάποδος (1969)
• Ξύπνα κορόιδο (1969)
• Φοβάται ο Γιάννης το θεριό (1969)
• Ένα μπουζούκι αλλιώτικο από τ'άλλα (1970)
• Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήση (1970)
• Ένας υπέροχος άνθρωπος (1971)
• Αεροσυνοδός (1971)
• Γράμμος (1971)
• ύμιος εναντίον Τσίτσιου (1971)
• Ο Μανωλιός ξαναχτυπά (1971)
• Ο Μανωλιός στην Ευρώπη (1971)
• Πουλημένες παρθένες (1972)

Τηλεοπτικές εμφανίσεις

• Εικοσιτετράωρο ενός παλιατζή (1972, ΕΙΡΤ)

Έντζο Φεράρι

1898 – 1988

472

0

Θρύλος της αυτοκίνησης, οδηγός αγώνων και δημιουργός της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας (Ferrari).

Γεννήθηκε στη Μόντενα στις 18 Φεβρουαρίου 1898. Ο πατέρας του Αλφρέντο ήταν ιδιοκτήτης μηχανουργείου και του εμφύσησε την αγάπη για τους αγώνες αυτοκινήτου. Όταν σε ηλικία 10 χρόνων παρακολούθησε την κόντρα των Βιτσέντσο Λάντσιακαι Φελίπε Νατσάρο στο ράλι της Μπολόνια, πήρε την απόφαση για το τι θα γίνει. Φόρτωσε τα μαθήματα στον κόκκορα και περίμενε τη μεγάλη ώρα.

Εν τω μεταξύ, ξέσπασε ο Α'Παγκόσμιος Πόλεμοςκαι ο Έντζο κλήθηκε νωρίς στα όπλα. Κατατάχθηκε στο ιππικό με την ειδικότητα του πεταλωτή αλόγων. Μεσούντος του πολέμου, το 1916, το κακό χτύπησε την οικογένειά του. Ο πατέρας του και ο αδελφός του πέθαναν από επιδημία γρίπης με διαφορά λίγων μηνών ο ένας από τον άλλο. Ο Έντζο πήρε αμέσως απολυτήριο.

Χωρίς πόρους, αφού η πατρική επιχείρηση είχε κλείσει, αναζήτησε μάταια δουλειά στη FIAT. Η μοίρα θα το φέρει, ώστε οι δρόμοι τους να συναντηθούν λίγα χρόνια αργότερα. Τον δέχθηκε μια μικρή εταιρεία, η CMN, και ο Φεράρι άρχισε να τρέχει σε αγώνες με τα αυτοκίνητά της από τις 5 Οκτωβρίου 1919, χωρίς μεγάλη επιτυχία.

Το 1920 άφησε τη CMN για την Alfa Romeo. Άρχισε να διακρίνεται στους αγώνες και να αποσπά τα πρώτα του βραβεία. Το 1924 ήταν ένας πολλά υποσχόμενος οδηγός αγώνων, αλλά χωρίς καμία εξήγηση σταμάτησε να τρέχει και αφοσιώθηκε στο τεχνικό τμήμα της εταιρείας. Θα επανέλθει περιστασιακά τα επόμενα χρόνια, αλλά θα εγκαταλείψει οριστικά τη δράση με τη γέννηση του γιου του Ντίνο το 1932.

To 1929 ιδρύει τη Scuderia Ferrari (Στάβλος Φεράρι), που αποτέλεσε τον αγωνιστικό βραχίονα της Alfa Romeo. Την εποχή της ακμής της τη δεκαετία του '30, η ομάδα απασχολούσε 50 οδηγούς αγώνων, που συμμετείχαν στην εξέλιξη των αυτοκινήτων της και στους αγώνες. Όμως, η αγωνιστική της παρουσία ήταν φτωχή, αφού εκείνη την περίοδο κυριαρχούσαν οι γερμανικές Auto Union (μετέπειτα Audi) και Mercedes.

Το 1937, η Αlfa Romeo τον υποβίβασε ιεραρχικά και ο Έντζο Φεράρι αποχωρίστηκε το δημιούργημά του. Το 1940 ίδρυσε την Auto-Avio Construzioni, μια εταιρεία που προμήθευε με ανταλλακτικά αγωνιστικές ομάδες, αλλά και τον ιταλικό στρατό του Μουσολίνικατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς μετέφερε την έδρα των επιχειρήσεών του από τη Μόντενα στο γειτονικό Μαρανέλο.

Το 1945 ο Φεράρι προσπάθησε να αποτινάξει το φασιστικό του παρελθόν και να ξεκινήσει μια νέα καριέρα. Ίδρυσε τη Ferrari S.P.A, που κατασκεύαζε αγωνιστικά και πολυτελή σπορ αυτοκίνητα. Η εταιρεία έκανε μεγάλο όνομα και απέκτησε μυθικές διαστάσεις με τις νίκες στα μεγάλα ράλι (Le Μans, Mille Migla) και τη Φόρμουλα 1, αλλά και με τα αυτοκίνητα παραγωγής, που έγιναν σημείο αναφοράς για τις καινοτομίες και την κομψότητά τους.

Το 1956 ο Έντζο Φεράρι βίωσε μία ακόμη προσωπική τραγωδία. Έχασε, σε ηλικία 24 ετών, τον γιο του Έντζο από μια σπάνια ασθένεια. Από τότε και για τα επόμενα 32 χρόνια της ζωής του κυκλοφορούσε πάντα με γυαλιά ηλίου κατά τη διάρκεια της ημέρας, για να τιμήσει τη μνήμη του.

Τα οξυμένα οικονομικά προβλήματα της Ferrari τη δεκαετία του '60 δεν άφησε ασυγκίνητη τη FIAT, η οποία εξαγόρασε ένα τμήμα του μετοχικού της κεφαλαίου. Η προσφορά των 18 εκατομμυρίων δολαρίωντης Ford απορρίφθηκε από τον Φεράρι και το 1969 το δημιούργημά του πέρασε στα χέρια της οικογένειας Ανιέλι. Ο Έντζο Φεράρι παρέμεινε στο τιμόνι της εταιρείας για δύο ακόμη χρόνια και το 1971 συνταξιοδοτήθηκε. Πέθανε, πλήρης ημερών, στις 14

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/291#ixzz3inu206dk

Βαρδιάνος στα σπόρκα

• ΕΙΣΑΓΩΓΗ

80

0

Εκτεταμένο διήγημα, στο όριο της νουβέλας, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αφηγείται την ιστορία της γρια-Σκεύως, που μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος (φύλακας) στα σπόρκα (καράβια ευρισκόμενα σε καραντίνα εξαιτίας μολυσματικής νόσου), προκειμένου να σώσει το γιο της.

Ιστορικός πυρήνας του διηγήματος είναι η χολέρα που έπληξε την Ευρώπη το 1865 και τα αυστηρά μέτρα προφύλαξης που έλαβαν οι τότε ελληνικές κυβερνήσεις.

Ο Βαρδιάνος στα Σπόρκαπρωτοδημοσιεύτηκε σε σειρά επιφυλλίδων στην εφημερίδα Ακρόπολιςαπό τις 14 Αυγούστουέως τις 5 Σεπτεμβρίουτου 1893.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/anthology/83#ixzz3inumcYTL

Ο  ΑΥΡΙΑΝΟΣ  ΚΑΙΡΟΣ  ΣΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ

Σάββατο
15/8

03:00

21°C

58%

3 Μπφ B
16 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

09:00

22°C

46%

2 Μπφ B
9 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

15:00

31°C

31%

3 Μπφ NA
16 Km/h

ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

21:00

26°C

52%

3 Μπφ Δ
16 Km/h

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ

 ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ..

“ Η  ΤΕΛΕΙΑ ..ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ…”

   Πάνε  πολλά  χρόνια  αγαπημένοι  μου  φίλοι , που  αναγκαζόμασταν να ..δεχόμαστε τα  διάφορα  “ πολιτιστικά “ κακέκτυπα των  παραδοσιακών  πανηγυριών  μας , που  μας..” σέρβιραν οι  διάφοροι  εκπολιτιστές  μας , πάντα με  την “ ευγενή… χορηγία “ (!!! ) (από ..σκοπού  πάντα ) της  εκάστοτε  Δημοτικής  Αρχής  , που  είχαν  βρεί  τρόπο  να  ..αφιονίζουν μαζί  με  τους  Συλλογικούς συνδιοργανωτές  τους , τον  κόσμο , προσφέροντας χειρίστης  ποιότητας ..” πολιτιστικό  “  δήθεν  ..κουτόχορτο και  φυαικά , διατί  να  το  κρύψωμεν  άλλωστε  , ΤΖΑΜΠΑ ΧΟΡΌ , και..θεάματα , πρωτόγνωρα στα  παραδοσιακά  μας  πανηγύρια , λουλουδούδες (!!!!) , σουβλάκια , λουκουμάδες  και  πολλά και  διάφορα  άλλα , πολιτιστικά  συμπράγκαλα , που  αν  τα’βλεπαν  οι  παλιότεροι θα  μας  έσπαγαν τις..” αγκλίτσες “ στην  πλάτη..

    Έτσι  λοιπόν , φτάσαμε , ή  μάλλον , καταντήσαμε να  αρκούμαστε στα ..” γούστα “ ανθρώπων που  δεν  είχαν και  δεν  έχουν , καμιά σχέση  με  πολιτισμό  και  πολιτιστικά ..και  όχι  μόνον  αυτό , αλλά  μέρες  τώρα ακούμε  διάφορους  χωριανούς  μας , να  ρωτάνε  εναγωνίως  , αν  θα  κάνει  φέτος  η  Γκιώνα  πανηγύρι , μάλιστα  όπως  το  διαβάζετε , ανησυχούσαν  μήπως  και  δεν γίνει  το..” παραδοσιακό “ πανηγύρι (!!!) , εκεί  φτάσαμε λοιπόν ..να  αρκούμαστε  στα  πολιτιστικά …..ας  μη τα  πούμε…

  Η  όλη  αυτή  ιστορία  μας  θύμισε το  υπέροχο ποίημα  του   μεγάλου  μας  ποιητή  Καβάφη , “ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ  ΤΟΥΣ  ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ..” που  το  αφιερώνουμε  με  πολλή  αγάπη σε  όλους  τους  ανησυχούντες  αλλά  και  τους  ..” εκπολιτιστές “ μας…

Μην  ανησυχείτε ΌΜΩς φίλοι  μου , οι  βάρβαροι ΔΕΝ ΘΑ  ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ  ΞΑΝΑΡΘΟΥΝ ΓΙΑ  ΝΑ  ΜΑΣ ΜΑΤΑΞΑΝΑΕΚΠΟΛΙΤΊΣΟΥΝ , ΑΛΛΑ  ΠΡΕΠΕΙ  ΚΙ’ ΕΜΕΙΣ  ΝΑ  ΒΑΛΟΥΜΕ  ΜΥΑΛΟ ….

  Καλό  σας  βράδυ , ΚΑΛΗ   ΑΥΡΙΑΝΗ ..

   Απ’ το  “ Λιδωρίκι  “  με  αγάπη …Κ.Κ.-