ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ
Παιχνίδια «του λαού καμωμένα από το λαό, προορισμένα πάλι για τα παιδιά του λαού -κανένας άλλος δεν τα καταδέχεται-, κείτονται περιφρονημένα δίπλα στους τοίχους, στα πεζοδρόμια ενός δρόμου που μας δίνει τη συγκινητική εικόνα του κακού γούστου, αλλά μαζί και της πάλης ενός γνήσιου καλλιτεχνικού αισθήματος προς νέες προϋποθέσεις ζωής...».
![TEXAS Κατασκευαστής «ΛΥΡΑ» Μήκος: 30 εκ. Δεκαετία '50]()
TEXAS Κατασκευαστής «ΛΥΡΑ» Μήκος: 30 εκ. Δεκαετία '50Με τα παραπάνω λόγια αναφερόταν ο Δημήτρης Πικιώνης στα «Παιχνίδια της οδού Αιόλου», στα φτωχά παιχνίδια που κράτησαν τα παιδιά στα χέρια τους στη δύσκολη δεκαετία του '50.
Κατασκευασμένα από τσίγκο συχνότερα, από ξύλο ή και από ένα είδος πλαστικού, συλλεκτικά πια σήμερα αφού δεν απέμειναν πια πολλά. Βλέπετε, οι χρήστες τους δεν τα μεταχειρίζονταν πάντοτε με την πρέπουσα... ευγένεια.
Πρόσφατα στην Κόρινθο, στην εκεί Δημοτική Πινακοθήκη, παρουσιάστηκαν πολλά από αυτά, μέρος της συλλογής του ζωγράφου Νίκου Εξαρχου.
Παθιασμένος συλλέκτης, ο Εξαρχος μετράει περί τα 300 τσίγκινα παιχνίδια στη συλλογή του και, βέβαια, είναι να διερωτάσαι πού τα... βάζει.
«Είναι ένα θέμα», λέει, «κάποια αναγκάζομαι να τ'αφήνω στα κουτιά τους, όμως αυτό είναι άδικο, γιατί έτσι δεν τα χαίρομαι».
Δεν είναι ο μόνος που συλλέγει, «υπάρχουν πολλοί», θα πει, «αλλά οι περισσότεροι μαζεύουν ελληνικά, γερμανικά, γιαπωνέζικα, κάτι που κάνει τις συλλογές πιο πλούσιες. Ομως εμένα μ'ενδιαφέρει το στοιχείο της ελληνικότητας. Γιατί ακόμα και στ'αντίγραφα, αφού κατά κόρον αντιγράφαμε τους Γερμανούς, ενώ η φόρμα είναι ίδια ή σχεδόν ίδια, το ελληνικό έχει πολύ πιο ζεστό χρώμα, είναι πιο ωραίο. Πάντως, αμιγώς ελληνικές συλλογές είναι ζήτημα αν υπάρχουν τέσσερις».
Αγοράζει κυρίως από το Μοναστηράκι, που το χαρακτηρίζει «χωνευτήρι», αλλά του έχει τύχει να βρει καλά κομμάτια σε νησιά ή και σε αποθήκες. Οι τιμές βέβαια είναι αρκετά υψηλές, σε σημείο να θεωρείται λογικό για ένα σπάνιο κομμάτι το αντίτιμο των 1.000 ευρώ.
Ο ίδιος λέει πως κάποτε πέρασε από τα χέρια του κομμάτι «που δεν αγόρασα αμέσως προκειμένου να το σκεφτώ. Το αναζητούσα επί 15 χρόνια, ώσπου το βρήκα ξανά και το αγόρασα. Πρόκειται για τη μινιατούρα ενός ιστορικού οχήματος του τρόλεϊ Νο 20, που κάποτε έκανε το τοπικό δρομολόγιο στην Καστέλα. Τώρα το συγκεκριμένο ξαναβγαίνει στο δρόμο μόνο την Κυριακή των Βαΐων».
Συλλέγει από 20 χρόνων (τώρα είναι 42) κι αυτό γιατί στα παλιά κομμάτια βλέπει το μεράκι και την αισθητική. «Ακόμα και στα παιχνίδια που έβγαιναν από τη γραμμή παραγωγής μπορείς να διακρίνεις το ανθρώπινο χέρι. Ως Μεσογειακοί, τα μπολιάζαμε με το δικό μας ταμπεραμέντο. Κάποτε αλλάζαμε και στοιχεία. Υπάρχει ένα χαριτωμένο παιχνιδάκι που έχει δύο αυτοκινητάκια σε ράμπες. Ονομάζεται "Βόλτα στον Λυκαβηττό". Στο φόντο υπάρχει η Ακρόπολη, ο Λυκαβηττός και το Στάδιο. Είναι αντίγραφο από γερμανικό. Αντιγράψαμε όμως μόνο τη φόρμα και το μηχανισμό. Προσθέστε ότι συχνά το υλικό κατασκευής, η λαμαρίνα, προέρχεται από ντενεκέδες λαδιού ή βούτυρου».
https://www.blogger.com
Πίσω στα παλιά
Παιχνίδια «του λαού καμωμένα από το λαό, προορισμένα πάλι για τα παιδιά του λαού -κανένας άλλος δεν τα καταδέχεται-, κείτονται περιφρονημένα δίπλα στους τοίχους, στα πεζοδρόμια ενός δρόμου που μας δίνει τη συγκινητική εικόνα του κακού γούστου, αλλά μαζί και της πάλης ενός γνήσιου καλλιτεχνικού αισθήματος προς νέες προϋποθέσεις ζωής...».
TEXAS Κατασκευαστής «ΛΥΡΑ» Μήκος: 30 εκ. Δεκαετία '50Με τα παραπάνω λόγια αναφερόταν ο Δημήτρης Πικιώνης στα «Παιχνίδια της οδού Αιόλου», στα φτωχά παιχνίδια που κράτησαν τα παιδιά στα χέρια τους στη δύσκολη δεκαετία του '50.
Κατασκευασμένα από τσίγκο συχνότερα, από ξύλο ή και από ένα είδος πλαστικού, συλλεκτικά πια σήμερα αφού δεν απέμειναν πια πολλά. Βλέπετε, οι χρήστες τους δεν τα μεταχειρίζονταν πάντοτε με την πρέπουσα... ευγένεια.
Πρόσφατα στην Κόρινθο, στην εκεί Δημοτική Πινακοθήκη, παρουσιάστηκαν πολλά από αυτά, μέρος της συλλογής του ζωγράφου Νίκου Εξαρχου.
Παθιασμένος συλλέκτης, ο Εξαρχος μετράει περί τα 300 τσίγκινα παιχνίδια στη συλλογή του και, βέβαια, είναι να διερωτάσαι πού τα... βάζει.
«Είναι ένα θέμα», λέει, «κάποια αναγκάζομαι να τ'αφήνω στα κουτιά τους, όμως αυτό είναι άδικο, γιατί έτσι δεν τα χαίρομαι».
Δεν είναι ο μόνος που συλλέγει, «υπάρχουν πολλοί», θα πει, «αλλά οι περισσότεροι μαζεύουν ελληνικά, γερμανικά, γιαπωνέζικα, κάτι που κάνει τις συλλογές πιο πλούσιες. Ομως εμένα μ'ενδιαφέρει το στοιχείο της ελληνικότητας. Γιατί ακόμα και στ'αντίγραφα, αφού κατά κόρον αντιγράφαμε τους Γερμανούς, ενώ η φόρμα είναι ίδια ή σχεδόν ίδια, το ελληνικό έχει πολύ πιο ζεστό χρώμα, είναι πιο ωραίο. Πάντως, αμιγώς ελληνικές συλλογές είναι ζήτημα αν υπάρχουν τέσσερις».
Αγοράζει κυρίως από το Μοναστηράκι, που το χαρακτηρίζει «χωνευτήρι», αλλά του έχει τύχει να βρει καλά κομμάτια σε νησιά ή και σε αποθήκες. Οι τιμές βέβαια είναι αρκετά υψηλές, σε σημείο να θεωρείται λογικό για ένα σπάνιο κομμάτι το αντίτιμο των 1.000 ευρώ.
Ο ίδιος λέει πως κάποτε πέρασε από τα χέρια του κομμάτι «που δεν αγόρασα αμέσως προκειμένου να το σκεφτώ. Το αναζητούσα επί 15 χρόνια, ώσπου το βρήκα ξανά και το αγόρασα. Πρόκειται για τη μινιατούρα ενός ιστορικού οχήματος του τρόλεϊ Νο 20, που κάποτε έκανε το τοπικό δρομολόγιο στην Καστέλα. Τώρα το συγκεκριμένο ξαναβγαίνει στο δρόμο μόνο την Κυριακή των Βαΐων».
Συλλέγει από 20 χρόνων (τώρα είναι 42) κι αυτό γιατί στα παλιά κομμάτια βλέπει το μεράκι και την αισθητική. «Ακόμα και στα παιχνίδια που έβγαιναν από τη γραμμή παραγωγής μπορείς να διακρίνεις το ανθρώπινο χέρι. Ως Μεσογειακοί, τα μπολιάζαμε με το δικό μας ταμπεραμέντο. Κάποτε αλλάζαμε και στοιχεία. Υπάρχει ένα χαριτωμένο παιχνιδάκι που έχει δύο αυτοκινητάκια σε ράμπες. Ονομάζεται "Βόλτα στον Λυκαβηττό". Στο φόντο υπάρχει η Ακρόπολη, ο Λυκαβηττός και το Στάδιο. Είναι αντίγραφο από γερμανικό. Αντιγράψαμε όμως μόνο τη φόρμα και το μηχανισμό. Προσθέστε ότι συχνά το υλικό κατασκευής, η λαμαρίνα, προέρχεται από ντενεκέδες λαδιού ή βούτυρου».
https://www.blogger.com
Πίσω στα παλιά