ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..

Στα άκρα δύο χωροφύλακες , με τις συζύγους τους , τρίτη από αριστερά η σύζυγος του Νίκου Κολοκύθα – Πανουργιά που ήταν και ο φωτογράφος , και καθιστοί . Μαρία Γούρα , Γιώργος Γούρας και Μπάμπης Κλώσσας

Καλησπέρα Λιδορικιώτες ..

Καλησπέρα φίλοι του χωριού μας και της εφημερίδας μας…

ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015

Ανατολή Ήλιου: 06:40
Δύση Ήλιου: 20:17
Σελήνη 3 ημερών

!Γιορτάζουν: Θύρσος,Μύρων.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1833

Με βασιλικό διάταγμα απαγορεύεται η κυκλοφορία τουρκικών νομισμάτωνστην Ελλάδα.

1896

Η ανακάλυψη χρυσού στην Αλάσκαπροκαλεί κοσμοσυρροή από χρυσοθήρες.

1896

Η αγγλίδα Μπρίτζετ Ντρίσκολ είναι το πρώτο θύμα από αυτοκινητιστικό δυστύχημαστην ιστορία της ανθρωπότητας. Χτυπήθηκε στο Κρύσταλ Πάλας του Λονδίνου από αυτοκίνητο που έτρεχε με ταχύτητα 6,4 χιλιομέτρων.

1918

Ιδρύεται η Εταιρεία της Θούλης, αποκρυφιστικό κίνημα για τη μελέτη της γερμανικής ιστορίας, που θα προετοιμάσει το έδαφος για την άνοδο του Ναζισμού στην εξουσία.

1944

Μπλόκο Γερμανών και δοσιλόγων στην Κοκκινιά, με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες αιχμαλώτους.

1973

Οι Rolling Stonesκυκλοφορούν τη μεγάλη επιτυχία τους «Angie».

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

. Χ.

1601

Πιερ Ντε Φερμά, γάλλος μαθηματικός, γνωστός για το θεώρημα που φέρει το όνομά του. (Θαν. 12/1/1665)

1938

Θεόδωρος Πάγκαλος, πολιτικός (ΠΑΣΟΚ).

1943

Ρόμπερτ Ντε Νίρο, αμερικανός ηθοποιός.

← 16 Αυγούστου

ΘΑΝΑΤΟΙ

1985

Σάκης Καράγιωργας, πανεπιστημιακός και αντιστασιακός. (Γεν. 17/4/1930)

1998

Έλλη Σουγιουλτζόγλου - Σεραϊδάρη, φωτογράφος, γνωστή ως Nelly's. (Γεν. 1899)

2001

Νίκος Γκούμας, πρόεδρος της ΑΕΚτην περίοδο 1956-1963, που συνδέθηκε με την επέκταση του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, το οποίο έφερε τ'όνομά του. Επίσης, το 1963, επί προεδρίας του, η ΑΕΚ κατέκτησε το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα. (Γεν. 1908)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1708#ixzz3j5crDNym

Το Μπλόκο της Κοκκινιάς

460

H αντιστασιακή δράση των κατοίκων της Κοκκινιάς (σημερινή Νίκαια Αττικής) μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ, προκάλεσε την οργή των γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, που με επανειλημμένες επιθέσεις στην περιοχή προσπάθησαν να την εξουδετερώσουν. Η μεγαλύτερη επίθεση, γνωστή στην ιστορία της Αντίστασης ως «Μπλόκο της Κοκκινιάς», πραγματοποιήθηκε στις 17 Αυγούστου 1944 και κατέληξε σε λουτρό αίματος.

Η επιχείρηση είχε προπαρασκευαστεί με λεπτομέρειες και το μυστικό είχε διαφυλαχτεί καλά. Πήραν μέρος γύρω στους 2.500 άνδρες - Γερμανοί, μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας^[1]και το μηχανοκίνητο τμήμα της Αστυνομίας Πόλεων^[2]υπό τον περιβόητο αστυνομικό διευθυντή Νίκο Μπουραντά. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιχείρηση είχε ο αρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας, συνταγματάρχης Ιωάννης Πλυτζανόπουλος.

Η ισχυρή αυτή δύναμη, που ήταν οπλισμένη με βαριά πολυβόλα, όλμους και ελαφρά άρματα, έφθασε στην Κοκκινιά τα ξημερώματα της Παρασκευής 17 Αυγούστου. Αμέσως κύκλωσε την περιοχή και στη συνέχεια διέταξε να συγκεντρωθεί όλος ο ανδρικός πληθυσμός, ηλικίας από 14 ως 60 ετών, στην πλατεία της Οσίας Ξένης (σημερινή Πλατεία 17ης Αυγούστου 1944).

Γύρω στις 9 το πρωί, η πλατεία είναι γεμάτη από κόσμο. Οι Γερμανοί δίνουν εντολή στους συγκεντρωμένους να γονατίσουν. Αμέσως, αρχίζουν να κυκλοφορούν ανάμεσά τους, έλληνες προδότες, που φορούν κουκούλες για να μην αναγνωρίζονται και υποδεικνύουν στους Γερμανούς τους αγωνιστές και τα ηγετικά στελέχη του ΕΑΜ. Όσους συλλαμβάνουν, τους σέρνουν σ’ ένα γειτονικό οικόπεδο και στα υπόγεια διπλανών σπιτιών και τους βασανίζουν φριχτά.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, 76 στελέχη του ΕΑΜ εκτελούνται, όπως και 46 πατριώτες στη συνοικία «Αρμένικα». 30 ακόμη Κοκκινιώτες σκοτώνονται σε μεμονωμένα επεισόδια, ενώ 4 άλλοι καίγονται από την πυρπόληση τουλάχιστον 100 σπιτιών από τους επιδρομείς. Συνολικά, τα θύματα του «Μπλόκου της Κοκκινιάς» ανέρχονται σε 315. Την ίδια ώρα, γύρω στους 6.000 άνδρες οδηγούνται με ισχυρή συνοδεία στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Ύστερα από λίγες μέρες θα μεταφερθούν σε γερμανικά στρατόπεδα περίπου 1.200, αρκετοί από τους οποίους θα εκτελεστούν ή θα πεθάνουν από τις κακουχίες.

Σχετικά

Τα γεγονότα του «Μπλόκου της Κοκκινιάς» αναπαριστά η ταινία «Το Μπλόκο», που γύρισε το 1964 ο Άδωνις Κύρου (1923-1985), με πρωταγωνιστές τους Κώστα Καζάκο, Μάνο Κατράκη, Αλεξάνδρα Λαδικού, Γιάννη Φέρτη και Ξένια Καλογεροπούλου. Το σενάριο της ταινίας είναι του Γεράσιμου Σταύρου, η διεύθυνση φωτογραφίας του Γιώργου Πανουσόπουλου και του Γρηγόρη Δανάλη και η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους αθηναϊκούς κινηματογράφους στις 7 Δεκεμβρίου 1965 κι έκοψε 165.426 εισιτήρια.
Το 1982, o σκηνοθέτης Διονύσης Γρηγοράτος γύρισε για λογαριασμό της ΕΡΤ το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Το Μπλόκο της Κοκκινιάς».

1. Τα Τάγματα Ασφαλείας δημιουργήθηκαν από τον κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλητο καλοκαίρι του 1943 με τη σύμφωνη γνώμη σημαντικής μερίδας του αστικού πολιτικού κόσμου, προκειμένου να αναχαιτισθεί η διαρκώς αυξανόμενη δύναμη του ΕΑΜ, στο οποίο κυριαρχούσε το ΚΚΕ. Ο Ράλλης εκτιμούσε ότι η τελική έκβαση του Πολέμου θα έβρισκε νικητές του Συμμάχους, οπότε θα έπρεπε άμεσα να αντιμετωπισθεί ο κομουνιστικός κίνδυνος. Οι άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν γνωστοί με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό «γερμανοτσολιάδες». Ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος μετά την απελευθέρωση προήχθη σε υποστράτηγο, ενώ o ανηψιός του Νικόλαος Πλυτζανόπουλος διετέλεσε δήμαρχος Νικαίας την περίοδο της χούντας.

2. Το Μηχανοκίνητο Τμήμα της Αστυνομίας Πόλεων, με επικεφαλής τον αστυνομικό διευθυντή Νίκο Μπουραντά (1900-1981), συνεργάστηκε με τους κατακτητές και πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε φόβητρο των πολιτών. Η Αριστερά αποκαλούσε του άνδρες του «μπουραντάδες». Ήταν γνωστοί για τα αντικομουνιστικά τους φρονήματα, όπως και ο επικεφαλής τους. Ο Νίκος Μπουραντάς δικάσθηκε ως δοσίλογος, αλλά απηλλάγη στις 26 Νοεμβρίου 1945.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/965#ixzz3j5d6jJFL

Ο πρώτος πεζός - θύμα των

τεσσάρων τροχών

183

Ο πρώτος πεζός που έπεσε θύμα αυτοκινητιστικού δυστυχήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν μια γυναίκα, η 44χρονη αγγλίδα νοικοκυρά Μπρίτζετ Ντρίσκολ.

Η Ντρίσκολ βρισκόταν στο Λονδίνο μαζί με τη 16χρονη κόρη της Μέι για μια θρησκευτική τελετή. Στις 17 Αυγούστου 1896 κι ενώ προσπαθούσε να διασχίσει ένα δρόμο στην περιοχή του Κρίσταλ Πάλας μαζί με την κόρη της, χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο, το οποίο οδηγούσε ο Άρθουρ Έντσολ. Η Μπρίτζετ Ντρίσκολ με πολλαπλά τραύματα στο κεφάλι πέθανε επί τόπου, ενώ η κόρη της Μέι τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά επέζησε. Το αυτοκίνητο ανήκε στην εταιρεία «Anglo-French Motor Carriage Company», η οποία το χρησιμοποιούσε ως όχημα επιδείξεων.

Η ταχύτητα του αυτοκινήτου την ώρα της δυστυχήματος ήταν 6 χλμ/ω, σύμφωνα με τη δήλωση του οδηγού στην αστυνομία, αν και η επιβαίνουσα Άλις Στάντιγκ ισχυρίστηκε ότι ο Έντσολ είχε «πειράξει» τη μηχανή και το αυτοκίνητο έτρεχε με μεγαλύτερη ταχύτητα. Πάντως, η ανώτατη ταχύτητα του οχήματος ήταν 13 χλμ/ω και το όριο ταχύτητας 23χλμ/ω. Ένας διερχόμενος ταξιτζής κατέθεσε ότι η ταχύτητα του αυτοκινήτου δεν ξεπερνούσε τα 7 χλμ/ω, ενώ ένας αυτόπτης μάρτυρας έκανε λόγο για ένα αυτοκίνητο, που «εκινείτο ριψοκίνδυνα σαν πυροσβεστικό όχημα».

Οι δικαστικές αρχές του Λονδίνου που επελήφθησαν της υπόθεσης θεώρησαν τον θάνατο της Ντρίσκολ «τυχαίο γεγονός» και δεν προχώρησαν σε ποινική δίωξη του οδηγού του οχήματος. Ο ιατροδικαστής Πέρσι Μόρισον ευχήθηκε «ένα τέτοιο δυστύχημα να μην ξανασυμβεί ποτέ».

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/553#ixzz3j5e5FQRn

Angie

277

Τραγούδι των Rolling Stones, που ξεχώρισε από το άλμπουμ τους Goat's Head Soup (1973) και σηματοδότησε την εμπορική στροφή των «κακών παιδιών» του ροκ εντ ρολ. Η μελαγχολική αυτή μπαλάντα για έναν έρωτα που έσβησε, είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της συνθετικής δυάδας των Τζάγκερ / Ρίτσαρντς, με διαχρονικό χαρακτήρα.

Το Angieηχογραφήθηκε το δίμηνο Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου του 1972, σε μουσική του Κιθ Ρίτσαρντς και στίχους του Μικ Τζάγκερ. Κυκλοφόρησε ως σινγκλ στις 17 Αυγούστου 1973 και ανέβηκε στο Νο1 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών στις 20 Οκτωβρίου 1973, ενώ η πορεία του στο βρετανικό χιτ-παρέιντ σταμάτησε μέχρι το Νο5.

Αλλά για ποια Άντζι τραγουδάει ο Μικ Τζάγκερ; Οι ερμηνείες που κυκλοφορούν είναι πολλές. Μπορεί να είναι η Άντζελα, η τότε γυναίκα του κολλητού του Ντέιβιντ Μπόουι, με την οποία διατηρούσε σχέση ή μήπως το τραγούδι αναφέρεται στη διάλυση του δεσμού του με τη Μαριάν Φέιθφουλ, που συνέβη με επεισοδιακό τρόπο το 1969. Η Άντζι θα μπορούσε να είναι η αιώνια φιλενάδα του Κιθ Ρίτσαρντς, η Ανίτα Πάλενμπεργκ ή ο καρπός του έρωτά τους, η μικρούλα Άντζελα, που είναι και η πιο πειστική εκδοχή.

Όποια εκδοχή κι αν υιοθετήσει κανείς, το Angieδεν παύει να είναι όλα αυτά τα χρόνια ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια σε όλο τον κόσμο και αναπόσπαστο μέρος του ρεπερτορίου του συγκροτήματος. «Ζωντανές» ηχογραφήσεις του τραγουδιού περιέχονται στα άλμπουμ Stripped (1995) και Live Licks (2004).

Το Angieεπανήλθε στο προσκήνιο το φθινόπωρο του 2005, όταν χρησιμοποιήθηκε στην προεκλογική εκστρατεία της Άνγκελα Μέρκελ, που διεκδικούσε την καγκελαρία της Γερμανίας ως υποψήφια του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/326#ixzz3j5eb89Nd

Kind of Blue

153

Εμβληματικός δίσκος της τζαζ μουσικής, που γράφτηκε από τον αμερικανό τρομπετίστα Μάιλς Ντέιβις (1926-1991) και κυκλοφόρησε το 1959. Η επιρροή του ξεπέρασε τα στενά όρια της τζαζ και σήμερα θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά επιτεύγματα του 20ου αιώνα.

Στα τέλη του 1958, ο 33χρονος Μάιλς Ντέιβις σχημάτισε ένα από τα κορυφαία σχήματα στην ιστορία της τζαζ. Το αποτελούσαν ο ίδιος στην τρομπέτα, ο Τζούλιαν «Κάνονμπολ» Άντερλι (άλτο σαξόφωνο), ο Τζον Κολτρέιν (τενόρο σαξόφωνο), ο Μπιλ Έβανς (πιάνο), ο Πολ Τσέιμπερς (κοντραμπάσο) και ο Τζίμι Κομπ (ντραμς). Το συγκρότημα έπαιζε bepop, το κυρίαρχο στυλ της τζαζ τη δεκαετία του '50, το οποίο διάνθιζε με ποπ στοιχεία της εποχής.

Στις 2 Μαρτίου 1959 ο Ντέιβις και η μπάντα του μπήκαν στο στούντιο της Κολούμπιαστη Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ, που ονομάστηκε Kind of Blueκαι έμελλε να γράψει ιστορία. Ο Μάιλς έδωσε τις γενικές κατευθύνσεις και οι σπουδαίοι μουσικοί του ανέλαβαν με τους αυτοσχεδιασμούς τους να μορφοποιήσουν τα κομμάτια του άλμπουμ, που ολοκληρώθηκε σε μια ακόμα «συνεδρία» στις 22 Απριλίου 1959. Ήταν βασισμένο εξολοκλήρου στους αρχαιοελληνικούς τρόπους (modes), ένα σύστημα οκτώ επτάτονων κλιμάκων, που διαφέρει από τις μείζονες και ελάσσονες κλίμακες, πάνω στις οποίες στηρίζεται η δυτική μουσική. Οι «τρόποι», γνωστοί και ως «δρόμοι» ή «μακάμια» στην παραδοσιακή μουσική, έδιναν μεγαλύτερη αυτοσχεδιαστική ελευθερία στον εκτελεστή, σύμφωνα με τον Μάιλς Ντέιβις. Γι'αυτό και το μουσικό είδος ονομάστηκε modal jazz.

Το Kind of Blueκυκλοφόρησε στις 17 Αυγούστου 1959 από τη δισκογραφική εταιρεία Columbia. Η επιτυχία του ήταν βραδυφλεγής, καθώς την εποχή εκείνη κριτική και κοινό συζητούσαν για τον δίσκο του Ορνέτ ΚόλμανThe Shape of Jazz to Comeκαι τις καινοτομίες που προσκόμιζε στην τζαζ (free jazz). Σήμερα, το Kind of Blueθεωρείται ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον χώρο της τζαζ και ίσως η κορυφαία στιγμή της μουσικής προσφοράς του Μάιλς Ντέιβις.

Η κριτική του αποδοχή υπήρξε σχεδόν ομόφωνη. Το 2003 συμπεριλήφθηκε στο Νο12 στον κατάλογο με τους «500 κορυφαίους δίσκους όλων των εποχών», που συνέταξε το περιοδικό Rolling Stone. O δίσκος έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για μουσικούς εκτός της τζαζ μουσικής, όπως ο κιθαρίστας Ντουέιν Όλμαν (Allman Brothers Band) και ο οργανίστας Ρίτσαρντ Ράιτ (Pink Floyd).

Τα Τραγούδια του Άλμπουμ

«So What» (9:22)
Από τα κορυφαία δείγματα της modal jazz. Ο γνωστός αμερικανός ηθοποιός Ντένις Χόπερ, σε μια συνέντευξή του το 2008 στο περιοδικό «Men's Journal», υποστήριξε ότι ο τίτλος του κομματιού οφείλεται σε μια συζήτηση του με τον Μάιλς Ντέιβις, ο οποίος συχνά απαντούσε "So what?".
«Freddie Freeloader» (9:46)
Αναφέρεται σε κάποιον Φρέντι, ο οποίος συνήθιζε να σκαρφίζεται διάφορα κόλπα για να βλέπει δωρεάν (freeloading) τις συναυλίες του.
«Blue in Green» (5:37)
Μελωδική μπαλάντα, που αποδίδεται στον Μπιλ Έβανς, παρότι πιστώνεται στον Μάιλς Ντέιβις.
«All Blues» (11:33)
Δωδεκάμετρο μπλουζ σε ρυθμό 6/8.
«Flamenco Sketches» (9:26)
Μπαλάντα με ισπανικό χρώμα.

Μουσικοί

Μάιλς Ντέιβις (τρομπέτα)
Τζούλιαν «Κάνονμπολ» Άντερλι (άλτο σαξόφωνο, εκτός από τον «Blue in Green»)
Τζον Κολτρέιν (τενόρο σαξόφωνο)
Μπιλ Έβανς (πιάνο, εκτός από το «Freddie Freeloader»)
Γουίντον Κέλι (πιάνο στο «Freddie Freeloader»)
Πολ Τσέιμπερς (κοντραμπάσο)
Τζίμι Κομπ (ντραμς)

Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/554#ixzz3j5f7EGm1

Πάνος Μάρκοβιτς

1925 – 2012

Πάνος Μάρκοβιτς

Ποδοσφαιριστής και προπονητής, από τις σημαντικές μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Υπήρξε ο πρώτος Έλληνας, που δήλωσε επαγγελματίας προπονητής ποδοσφαίρου.

Ο Πάνος Μάρκοβιτς γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1925 στη Δράμα, αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ως ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε στον ΠΑΟΚ (1945-1951), με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας το 1948. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την προπονητική, με προτροπή του οραματιστή προέδρου της Δόξας Δράμας, Αντώνη Καστρινού, δημιουργού της μεγάλης ομάδας των «μαυραετών» τη δεκαετία του '50.

«… Όταν μου έγινε πρόταση από τη Δόξα Δράμας, ήδη παντρεμένος με ένα παιδί, είχα στρωμένη δουλειά ως μηχανουργός - μηχανικός και για να τους αποτρέψω, ζήτησα το εξωπραγματικό ποσό των δύο εκατομμυρίων δραχμών, όταν δεν υπήρχε καλοπληρωμένος προπονητής που να έπαιρνε πάνω από εξακόσιες χιλιάδες. Ζήτησα σπίτι και ασφάλιση. Όταν ήρθε θετική απάντηση, τότε το συζήτησα με τη γυναίκα μου τη Δήμητρα και εκείνη με στήριξε πραγματικά. Άλλαζα επάγγελμα, σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα…». Σπούδασε προπονητική στην Ιταλία και σε ηλικία 27 ετών ανέλαβε προπονητής της Δόξας Δράμας.

Ο Μάρκοβιτς εργάστηκε στους «μαυραετούς» από το 1952 ως το 1955 με νεαρούς παίκτες και ουσιαστικά δημιούργησε τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του '50 με τους αδελφούς Λουκανίδη, τον Παύλο Γρηγοριάδη, τον Αντώνη Γεωργιάδη, τον Βασίλη Ιωάννου κ.ά. Η Δόξα Δράμας έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που έπαιξε σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος. Στις23 Μαΐου 1954 ηττήθηκε από τον Ολυμπιακόμε 2-0, σε αγώνα που έγινε στο Γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Δόξα Δράμας, ο Πάνος Μάρκοβιτς μετεκπαιδεύτηκε στις ονομαστές σχολές του Κονβερσάνο και της Κολωνίας.

Στη συνέχεια, ως τα μέσα της δεκαετίας του '60 δούλεψε στον Ηρακλή, στον Θερμαϊκό, στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον Πιερικό. Το 1966-1967 διετέλεσε προπονητής της Εθνικής Ελλάδος σε δύο αγώνες. Με τη Φινλανδία 2-1 για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης (16 Οκτωβρίου 1966) και στο φιλικό με τη Λιβύη 4-0 (15 Φεβρουαρίου 1967), μαζί με το Λάκη Πετρόπουλο. Αν και είχε συμβόλαιο με την ΕΠΟ, εκδιώχθηκε από την εθνική ομάδα, πέντε ημέρες μετά την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967.

Στη συνέχεια εργάστηκε στον Εθνικό Πειραιά, στην Προοδευτική και τον ΑΠΟΕΛ (1972-1975). Με την ομάδα της Λευκωσίας κατέκτησε το νταμπλ στην Κύπρο το 1973 και την περίοδο 1973-1974 αγωνίστηκε στο ελλαδικό πρωτάθλημα της Α'Εθνικής. Κατάφερε να τερματίσει στη 13η θέση και να γίνει η πρώτη κυπριακή ομάδα που δεν υποβιβάστηκε αμέσως από την Α'Εθνική, όπως συνέβαινε μέχρι τότε. Τη διετία 1975-1976 επανήλθε στην ΕΠΟ ως τεχνικός διευθυντής.

Η επόμενη σπουδαία επιτυχία του Πάνου Μάρκοβιτς ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 1979 με τον Πανιώνιο. Ανέλαβε την ομάδα της Νέας Σμύρνης στη μέση της σεζόν 1978-1979, κατάφερε να τη σώσει από τον υποβιβασμό και να της χαρίσει το πρώτο μεγάλο τρόπαιο της ιστορίας της. Στα προημιτελικά, ο Πανιώνιος απέκλεισε τον Άρη Θεσσαλονίκης, ανατρέποντας με το εντυπωσιακό 5-1 το 2-5 του «Χαριλάου» και στα ημιτελικά τον Ολυμπιακό (νίκη με 2-1 στη Νέα Σμύρνη, ήττα με 3-2 στο Στάδιο Καραΐσκάκη). Στον τελικό της 9ης Ιουνίου 1979 στο Στάδιο Καραΐσκάκη νίκησε 3-1 την πρωταθλήτρια ΑΕΚτων Μπάγεβιτς, Μαύρου, Δομάζου και Νικολούδη.

Στον Πανιώνιο εργάστηκε άλλες δυο σεζόν, το 1981-1982 και το 1982-1983. Το 1983-1985 επέστρεψε στον ΑΠΟΕΛ, με το οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Κύπρου το 1984, και στη συνέχεια σε διάφορες ομάδες ως το 2004 που εργάστηκε ξανά στον ΑΠΟΕΛ.

Ο Πάνος Μάρκοβιτς -ο «δάσκαλος», όπως τον αποκαλούσαν οι ποδοσφαιριστές του- πέθανε στην Αθήνα στις 17 Αυγούστου 2012, σε ηλικία 87 ετών.

Προπονητική καριέρα

1952-1955: Δόξα Δράμας
1955-1957: Απόλλων Καλαμαριάς
1957-1959: Θερμαϊκός Θεσσαλονίκης
1959-1960: Ηρακλής Θεσσαλονίκης
1960-1961: Μέγας Αλέξανδρος Κατερίνης
1962-1963: Απόλλων Καλαμαριάς
1963: Δόξα Δράμας
1965-1966: Εδεσσαϊκός
1966-1967: Εθνική Ελλάδος
1967-1969: Εθνικός Πειραιώς
1969-1970: Αίας Σαλαμίνας
1970-1971: Ολυμπιακός Χαλκίδας
1971-1972: Προοδευτική
1972-1975: ΑΠΟΕΛ
1975-1976: Ε.Π.Ο. (τεχνικός διευθυντής εθνικών ομάδων)
1976-1977: Πανιώνιος
1977-1978: Πιερικός
1978-1979: Πανιώνιος
1979-1980: Παναχαϊκή
1980-1981: Δόξα Δράμας
1981-1983: Πανιώνιος
1983-1985: ΑΠΟΕΛ
1985-1986: Παναχαϊκή
1986-1987: Δόξα Δράμας
1987-1988: Παναχαϊκή
1988-1990: Καθηγητής σε σχολές ποδοσφαίρου
1990-1992: Ολυμπιακός Λευκωσίας
2004: ΑΠΟΕΛ

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/513#ixzz3j5fPRXxs

Εμβατήριο Ράκοτσι

Φέρεντς Ράκοτσι (αριστερά) - Φραντς Λιστ (δεξιά)

Λαϊκός πατριωτικός σκοπός, που αποτελεί τον ανεπίσημο ύμνο της Ουγγαρίας.

Το Εμβατήριο Ράκοτσι (Rákóczi-induló, Rákóczi Marsch) γράφτηκε αρχικά ως τραγούδι (Rákóczi-nóta) για να θρηνήσει την καταπίεση των Μαγυάρων από τους Αψβούργους και να καλέσει τον ούγγρο ευγενή Φέρεντς Ράκοτσι να απελευθερώσει την Ουγγαρία από τον Αυστριακό ζυγό. Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, γράφτηκε από κάποιον ανώνυμο ούγγρο γύρω στο 1730 και ήταν το αγαπημένο τραγούδι του Ράκοτσι, ενώ σύμφωνα με άλλη εκδοχή από έναν ξεχασμένο σήμερα ούγγρο συνθέτη, τον Μίκαελ Μπάρμα. Ο Φέρεντς Ράκοτσι (1676-1735) ηγήθηκε της αποτυχημένης εξέγερσης των Ούγγρων κατά των Αυστριακών (1703-1711) και σήμερα θεωρείται εθνικός ήρωας της Ουγγαρίας.

Στις αρχές του 19ου αιώνα ο διακεκριμένος τσιγγάνος βιολονίστας Γιάνος Μπίχαρι (1764-1827) παρουσίασε μια ορχηστρική εκδοχή του τραγουδιού, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για συνθέτες, όπως ο Μπερλιόζ και ο Λιστ. Ο γάλλος συνθέτης Εκτόρ Μπερλιόζ (1803-1869) ενσωμάτωσε το Εμβατήριο Ράκοτσιστο χορωδιακό Η καταδίκη του Φάουστκαι η πρώτη ανεπίσημη παρουσίαση του έργου στην Πέστη, στις 15 Φεβρουαρίου 1846, σημείωσε «εκκωφαντική επιτυχία», όπως αναφέρει ο Μπερλιόζ στα απομνημονεύματά του.

Το 1853 ο σπουδαίος ούγγρος πιανίστας και συνθέτης Φραντς Λιστ χρησιμοποίησε το Εμβατήριο Ράκοτσιως πηγή έμπνευσης για το έργο του Ουγγρική Ραψωδία αρ. 15 (αρ. καταλόγου S. 244/15), που γράφτηκε στον απόηχο μιας ακόμη αποτυχημένης ουγγρικής εξέγερσης το 1848. Ο Λιστ (1811-1886), παρότι κοσμοπολίτης, υπήρξε φλογερός πατριώτης και υπέρμαχος της ουγγρικής ανεξαρτησίας από την Αυστρία των Αψβούργων, αλλά πίστευε ότι αυτή έπρεπε να κατακτηθεί με τη βοήθεια των νόμων και όχι των όπλων. Οι 19 Ουγγρικές Ραψωδίεςγια πιάνο αποτελούν τη δική του συνεισφορά στη γνωριμία του ευρωπαϊκού κοινού με τη λαϊκή μουσική της πατρίδας του και κυρίως την τσιγγάνικη.

Στις 17 Αυγούστου 1875 ο Λιστ παρουσίασε στην Πέστη την ορχηστρική εκδοχή της Ουγγρικής Ραψωδίας αρ. 15ως Εμβατήριο Ράκοτσι (αρ. καταλόγου S117), που είναι ένα από τα δημοφιλέστερα έργα της κλασικής μουσικής. Τη δική του συνεισφορά στο Εμβατήριο Ράκοτσικατέθεσε ο διακεκριμένος αμερικανο-ουκρανός πιανίστας Βλαντιμίρ Χόροβιτς (1903-1989), με στοιχεία τόσο από την εκδοχή του Μπερλιόζ, όσο και του Λιστ. Σήμερα, το Εμβατήριο Ράκοτσιανακρούεται κατά τη διάρκεια των επίσημων τελετών και των στρατιωτικών παρελάσεων στην Ουγγαρία και συμπεριλαμβάνεται στο ρεπερτόριο των γαμήλιων πανηγυριών στη χώρα των Μαγυάρων.