EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ...ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ...

Kαθαρή Δευτέρα του 1957 στο Λιδορίκι , ο Γιώργος Μπήλιος ντυμένος..ανάλογα παίζει το..βιολί του ..Ο αγαπητός χωριανός και φίλος Γιώργος , πάντα μετείχε στη Λιδορικιώτικη κοικωνική ζωή , και προσωπικά δεν ξεχνώ ποτέ , πως μαζί με το Γιάννη Πίτσιο , ήταν οι "κολλητοί "του αξέχαστου αδελφού μου Γιώργου , γι'αυτό όταν ο Γιώργος έρχεται στο χωριό τα καλοκαίρια , νοιώθω σαν να βλέπω τον αδελφό μου
Η φωτογραφία είναι βγαλμένη μπροστά στο σπίτι του Γιώργου , πάνω ακριβώς απ'της Φανιώς ..

Αρχείο Γ.Μπήλιου

***********

Δεκαετία του '50 , Γιάννης Πίτσιος , Γιώργος Μπήλιος και Γοώργος Καψάλης , αριστερά το σπίτι του Ν.Παπαδόπουλου και δεξιά στο βάθος το Καραμητσαίϊκο .
Πάντα "αχώριστοι "οι τρεις αγαπημένοι συμμαθητές και φίλοι

Αρχείο Θύμιου και Γρηγόρη Γ. Καψάλη

************
Καλημέρα Λιδορικιώτες και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ
Καλημέρα και στους φίλους μας
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΗΜΕΡΑ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
ΤΗΣ ΚΡΕΑΤΙΝΗΣ
Ανατολή Ήλιου: 06:46
Δύση Ήλιου: 18:25
Σελήνη 27 ημερών

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/#ixzz426nMJcNZ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1902

Ιδρύεται η Ρεάλ Μαδρίτηςαπό μία ομάδα ποδοσφαιρόφιλων, με επικεφαλής τον Χουάν Παντρός.
1910

Οι αγρότες εξεγείρονται στο Κιλελέρτης Θεσσαλίας.
1933

Αποτυχημένο κίνημα του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήραγια την επαναφορά του Ελευθέριου Βενιζέλουστην εξουσία.
1964

Ο τελευταίος Βασιλιάς των Ελλήνων, Κωνσταντίνος Β', ανεβαίνει στο θρόνο, μετά το θάνατο του πατέρα του Παύλου.
1995

Ομόφωνη απόφαση των 15 κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Κύπρου θα προχωρήσουν είτε λυθεί είτε όχι το εσωτερικό πρόβλημα της Μεγαλονήσου μέσα στο εξάμηνο που θα ακολουθήσει τη Διακυβερνητική Διάσκεψη της Ε.Ε. το 1996.
1996

Ως μοναδικό ελληνικό προϊόν αναγνώρισε η ΕΕ τη φέτα, ενώ έδωσε στη Δανία προθεσμία 5 χρόνων για να μετονομάσει το τυρί που πουλάει ως φέτα
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0603#ixzz426niXd1M
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1927

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, βραβευμένος με Νόμπελ (1982) κολομβιανός συγγραφέας, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λογοτεχνικού ρεύματος που ονομάζεται «μαγικός ρεαλισμός».(Θαν. 17/4/2014)
1937

Βαλεντίνα Τερέσκοβα, ρωσίδα κοσμοναύτης, η πρώτη γυναίκα που βρέθηκε στο διάστημα.
1977

Γιώργος Καραγκούνης, έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0603#ixzz426oQHStG
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1900

Γκόντλιμπ Ντάιμλερ, γερμανός μηχανικός, εφευρέτης της ντιζελομηχανής, σχεδιαστής της πρώτης μοτοσικλέτας και συνιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας Mercedes. (Γεν. 17/3/1834)
1994

Μελίνα Μερκούρη, ηθοποιός και πολιτικός. (Γεν. 18/10/1920)
2013

Άλβιν Λι, άγγλος ρόκερ. (Γεν. 19/12/1944)
ΠΗΓΗ:

Η Εξέγερση του Κιλελέρ

3707
2
Αιματηρά επεισόδια, που συνέβησαν στις 6 Μαρτίου 1910 και εντάσσονται στη μακρά ιστορία του αγροτικού ζητήματος στη Θεσσαλία. Παρότι έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο στην Λάρισα, πήραν το όνομά τους από το χωριό Κιλελέρ (σήμερα Κυψέλη), από το οποίο δόθηκε το έναυσμα. Η επέτειος αυτή τιμάται κάθε χρόνο και αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ελληνικής αγροτιάς, που έχει την ευκαιρία να προβάλει τα αιτήματά της.
Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία εμφανίζεται οξυμένο από την επαύριο της ένταξης της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Οι κολίγοι υπήρξαν οι χαμένοι της ενσωμάτωσης και οι τσιφλικάδες οι μεγάλοι κερδισμένοι. Το λάθος των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής ήταν ότι εφάρμοσαν το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο, που ίσχυε στην Παλαιά Ελλάδα, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των κολίγων, βάσει του οθωμανικού δικαίου.
Επί Τουρκοκρατίας, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού (επί της γης, των οικιών, των δασών και των βοσκοτόπων). Με τη νέα κατάσταση, οι έλληνες πλέον τσιφλικάδες, που διαδέχθηκαν τους οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου.

Οι κολίγοι διεκδίκησαν μαχητικά την επαναφορά των πραγμάτων στο προηγούμενο καθεστώς, ενώ έθεταν και θέμα απαλλοτριώσεων. Ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης, που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, ήταν αντίθετος με τη διανομή της γης στους κολίγους, γιατί δεν ήθελε να χάσει τους ξένους επενδυτές και την εισροή νέων κεφαλαίων στην Ελλάδα.
Η κατάσταση άλλαξε δραματικά στην αυγή του 20ου αιώνα, με την ίδρυση των πρώτων αγροτικών συλλόγων σε Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα. Με τη βοήθεια φωτισμένων αστών της εποχής, οι κολίγοι υιοθέτησαν σύγχρονες μορφές πάλης (μαζικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια στις μεγάλες πόλεις, ψηφίσματα σε Κυβέρνηση, Βουλή και Βασιλιά κ.ά.). Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα από όργανο των τσιφλικάδων το 1907 χαλύβδωσε το αγωνιστικό τους φρόνημα.
Στις αρχές του 1910, κύριο αίτημα των κολίγων ήταν η απαλλοτρίωση της γης και η διανομή των τσιφλικιών στους καλλιεργητές της, πάνω στη βάση της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας. Η χώρα βρισκόταν υπό τον αστερισμό του Στρατιωτικού Συνδέσμου και πρωθυπουργός ήταν ο «υπηρεσιακός»Στέφανος Δραγούμης.
Οι κολίγοι είχαν προγραμματίσει το Σάββατο 6 Μαρτίουπανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, με αφορμή τη συζήτηση του αγροτικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να συρρέουν στην πόλη διαδηλωτές από τα γύρω χωριά. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, κάπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Ο διευθυντής των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, Πολίτης, που επέβαινε στο τρένο, τους το αρνήθηκε. Οι χωρικοί οργίστηκαν κι άρχισαν να λιθοβολούν το συρμό, σπάζοντας τα τζάμια των βαγονιών.

Οι πρωτεργάτες των αγροτικών κινητοποιήσεων επιβιβάζονται στο τρένο για να προσαχθούν σε δίκη
Το τρένο απομακρύνθηκε, αλλά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές από ομάδα 800 χωρικών. Οι άνδρες της στρατιωτικής δύναμης που ευρίσκοντο εντός του τρένου και μετέβαιναν στη Λάρισα για το συλλαλητήριο, διατάχθηκαν από τον επικεφαλής τους να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι χωρικοί εξαγριώνονται και τους επιτίθενται με πέτρες και ξύλα. Οι στρατιώτες ξαναπυροβολούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο ή κατ'άλλους τέσσερις χωρικοί και να τραυματισθούν πολλοί. Ανάλογα επεισόδια έγιναν και στο χωριό Τσουλάρ (σήμερα Μελία), με δύο νεκρούς χωρικούς και 15 τραυματίες.
Οι συμπλοκές μεταξύ άοπλων διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής επεκτάθηκαν και στη Λάρισα, όταν οι αγρότες πληροφορήθηκαν τα αιματηρά επεισόδια στο Κιλελέρ και το Τσουλάρ. Δύο κολίγοι έπεσαν νεκροί, όταν το ιππικό ανέλαβε δράση. Το συλλαλητήριο έγινε, τελικά, με ειρηνικό τρόπο στις 3 το μεσημέρι στην Πλατεία της Θέμιδος. Ο φοιτητής Γεώργιος Σχοινάς διάβασε το ψήφισμα της συγκέντρωσης, που απεστάλη στη Βουλή και την Κυβέρνηση. Οι αγρότες ζητούσαν άμεση ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, ενώ εξέφρασαν τη βαθιά λύπη και οδύνη τους «για την άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ής θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».
Για τις ταραχές στο Κιλελέρ, στο Τσουλάρ και τη Λάρισα, πολλά άτομα συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Αρκετοί αγρότες αθωώθηκαν στη συνέχεια με βουλεύματα, ενώ συνολικά 62 διαδηλωτές παραπέμφθηκαν σε δίκη. Αθωώθηκαν όλοι στις 23 Ιουνίου1910, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης.
Η εξέγερση του Κιλελέρ ξεσήκωσε κύμα συμπάθειας σε όλη τη χώρα, ενώ αυξήθηκε η κοινωνική πίεση για την επίλυση του αγροτικού ζητήματος. Η πολιτική εξουσία δεν μπορούσε άλλο να κλείνει τα μάτια. Το πρώτο δειλό βήμα για τη λύση του προβλήματος έγινε το 1911 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που διαδέχθηκε τον Στέφανο Δραγούμη στην πρωθυπουργία. Πάρθηκαν ορισμένα νομοθετικά μέτρα υπέρ των κολίγων, αλλά απαλλοτριώσεις δεν έγιναν κι ένας λόγος ήταν οι πόλεμοι που ακολούθησαν. Μόνο μετά το 1923, όταν το πρόβλημα της αποκατάστασης των προσφύγων έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, άρχισαν από την κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρααπαλλοτριώσεις τσιφλικιών σε μεγάλη κλίμακα.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/224#ixzz426pAVuG0

Μελίνα Μερκούρη

1920 – 1994

7174
1
Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίουτου 1920. Ήταν η αγαπημένη εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη και κόρη του βουλευτή της ΕΔΑ και υπουργού Σταμάτη Μερκούρη.
Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού (1943-46) και έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή το 1944. Ως πρωταγωνίστρια καθιερώθηκε το 1949 με το ρόλο της Μπλανς από το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος». Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της ήταν η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα» (1955). Με το ρόλο, όμως, της Ίλια στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960), αλλά και τη θεατρική μεταφορά του έργου στη Νέα Υόρκη, η Μελίνα Μερκούρη απέκτησε πλέον διεθνή φήμη.
Το 1965 παντρεύτηκε τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, ο οποίος και τη σκηνοθέτησε στις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964) και «A Dream of Passion» (1978).
Η Μελίνα Μερκούρη πάλεψε σκληρά για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό όπου βρισκόταν. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας γύρισε στην Ελλάδα και πολιτεύτηκε. Εκλέχθηκε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού, αξίωμα που διατήρησε ως το τέλος της πρώτης οκταετίας των κυβερνήσεων Παπανδρέου.
Όραμά της ήταν μέχρι το θάνατό της η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Δημιούργησε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα για να έρθει το θέατρο στην επαρχία, ενώ δική της έμπνευση ήταν και η δημιουργία του θεσμού της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης».
Το άστρο της Μελίνας έσβησε στις 6 Μαρτίουτου 1994.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/11#ixzz426pSGoqO

Παύλος Α’

1901 – 1964

24
0
Βασιλιάς των Ελλήνων από το 1947 έως το 1964. Υπήρξε το πέμπτο μέλος της δυναστείας Σλέσβιχ - Χολστάιν - Σόντερμπουργκ - Γλίξμπουργκ, που ανέβηκε στον ελληνικό θρόνο από το 1863.
Ο Παύλος γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Δεκεμβρίου 1901 και ήταν το τέταρτο παιδί του βασιλιά Κωνσταντίνου Α'και της πριγκίπισσας της Πρωσίας Σοφίας. Σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (1921-1922) και με τον βαθμό του σημαιοφόρου υπηρέτησε στο καταδρομικό «Έλλη». Μετά την οριστική εκθρόνιση του πατέρα του (11 Σεπτεμβρίου 1922) ορίσθηκε διάδοχος του αδελφού του Γεωργίου Β', αλλά λίγο αργότερα το Δεκέμβριο 1923 έφυγε μαζί του για το εξωτερικό, όπου τον βρήκε η ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (25 Μαρτίου 1924).
Στα χρόνια της εξορίας του, ο Παύλος έμεινε για λίγο στη Ρουμανία, έπειτα στην Αγγλία, όπου δούλεψε με ψευδώνυμο σε εργοστάσιο κατασκευής κινητήρων υδροπλάνου και υπηρέτησε στο βρετανικό βασιλικό ναυτικό. Το 1924 πήγε στις ΗΠΑ και για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα στη στρατιωτική ακαδημία του Γουέστ Πόιντ και στη ναυτική ακαδημία της Αννάπολης.

Μετά την παλινόρθωση της μοναρχίας το 1935 συνόδευσε τον βασιλιά αδελφό του Γεώργιο Β'και ορίσθηκε και πάλι διάδοχός του. Στις 9 Ιανουαρίου 1938 νυμφεύθηκε στην Αθήνα την εξαδέλφη του πριγκίπισσα Φρειδερίκητου Αννοβέρου (1917-1981), ανιψιά του γερμανού αυτοκράτορα (Κάιζερ) Γουλιέλμου Β', με την οποία απέκτησε τρία παιδιά:

Κωνσταντίνος (2 Ιουνίου 1940), βασιλιάς των Ελλήνων (1964-1967).
Σοφία (2 Νοεμβρίου 1938), βασίλισσα της Ισπανίας.
Ειρήνη (11 Απριλίου 1942), πριγκίπισσα της Ελλάδας και της Δανίας.

Στο Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, με την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, έφυγε και εγκαταστάθηκε πρώτα στη Νότιο Αφρική και ύστερα στην Αίγυπτο. Στις αρχές του 1943 εξέφρασε την επιθυμία να επιστρέψει στην Ελλάδα και ενταχθεί στις δυνάμεις της Αντίστασης, αλλά το Συμμαχικό Αρχηγείο δεν συμφώνησε και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Επέστρεψε μαζί με το Γεώργιο Β'μετά το δημοψήφισματης 27ης Σεπτεμβρίου 1946 και στις 27 Δεκεμβρίουτου ίδιου χρόνου προβιβάστηκε σε υποναύαρχο, υποστράτηγο και υποπτέραρχο. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Γεωργίου Β’ την 1η Απριλίου1947, ο Παύλος ορκίστηκε το βράδυ της ίδιας ημέρας βασιλιάς των Ελλήνων. Ήταν η εποχή του Εμφύλιου Πολέμου και του Δόγματος Τρούμαν. Ακολούθησε το Σχέδιο Μάρσαλ, η ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και η έναρξη της επιρροής των ΗΠΑ στην Ελλάδα.
Η αντίθεση του Παλατιού, όπου κυρίαρχο ρόλο έπαιξε η Φρειδερίκη, προς την αυξανόμενη δύναμη του αρχιστράτηγου και μετέπειτα πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου, τον έφερε πολλές φορές σε σύγκρουση με τον αμερικανό πρεσβευτή Πιουριφόι. Ο ίδιος ο Παύλος, όπως και οι προκάτοχοί του, ουδέποτε αποδέχθηκε τον συμβολικό ρόλο του τηρητή του Συντάγματος. Πολλές φορές προήδρευε υπουργικών συσκέψεων κι επέμενε να έχει λόγο σε θέματα, όπως η διάλυση της Βουλής και η σύνθεση των υπηρεσιακών κυβερνήσεων, που διενεργούσαν τις εκλογές.

Με το θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου, διάδοχός του επιβάλλεται από τα Ανάκτορα ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής, που ιδρύει την ΕΡΕκαι κερδίζει τις εκλογές στις 27 Φεβρουαρίου 1956. Το 1963 ο Παύλος έρχεται σε σύγκρουση με τον Καραμανλή, με αφορμή το σχεδιαζόμενο ταξίδι του βασιλικού ζεύγους στη Μεγάλη Βρετανία. Ο αρχηγός της ΕΡΕ παραιτείται και στη συνέχεια εγκαταλείπει την Ελλάδα, μετά την ήττα του από τον Γεώργιο Παπανδρέουστις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου 1963. Στις επαναληπτικές εκλογές της19ης Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου θριαμβεύει και σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Από τις αρχές του 1964 η κατάσταση της υγείας του άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία. Η επίσημη πληροφόρηση ήταν ότι έπασχε από οσφυαλγία. Μετά, όμως, τις εκλογές αποκαλύφθηκε η αλήθεια. Ο Παύλος έπασχε από καρκίνο του στομάχου και η κατάσταση της υγείας του ήταν μη αναστρέψιμη. Αυτό πιστοποιήθηκε και από τους θεράποντες ιατρούς μετά την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια για την αντιστροφή της κατάστασης, η Φρειδερίκη έφερε από την Τήνο τηθαυματουργή εικόνα της Παναγίαςκαι την τοποθέτησε στο προσκέφαλο του ετοιμοθάνατου βασιλιά (3 Μαρτίου).
Τελικά, ο Παύλος θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 4:12 το απόγευμα της 6ης Μαρτίου 1964 στο Ανάκτορο του Τατοΐου. Τρεις ώρες αργότερα, ο μοναχογιός του Κωνσταντίνος θα ορκιστεί βασιλιάς. Θα είναι και ο τελευταίος βασιλιάς των Ελλήνων.
Η κηδεία του τελέστηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια στις 12 Μαρτίουστη Μητρόπολη Αθηνών. Την παρακολούθησαν πολλοί εστεμμένοι, αρχηγοί και εκπρόσωποι κρατών και πλήθος κόσμου. Η ταφή του έγινε στο βασιλικό κοιμητήριο του Τατοΐου.
Ο Παύλος ήταν γνωστός για τον απλό και καλοκάγαθο χαρακτήρα του, σε αντίθεση με τη πολυπράγμονα σύζυγό του. Έχοντας κατανοήσει απόλυτα την ψυχολογία του ελληνικού λαού και της ηγεσίας του, προσπάθησε να πετύχει συναινετικές πολιτικές. Ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένος και χειριζόταν άπταιστα τέσσερις γλώσσες. Αισθανόταν ιδιαίτερη έλξη για τη θρησκεία και απέδιδε μεγάλη σημασία στο ότι ήταν ο μόνος Ορθόδοξος βασιλιάς που είχε απομείνει.

Σχετικά

Το 2014, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από το θάνατό του, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ του Νίκου Πολίτη «Παύλος: Ένας Ασυνήθιστος Βασιλιάς».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1238#ixzz426qm0jWu

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

1927 – 2014

1480
0
Κολομβιανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος. Από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους του 20ου αιώνα και ίσως ο σπουδαιότερος συγγραφέας της ισπανόφωνης λογοτεχνίας μετά τον Θερβάντες. Από τους κριτικούς εντάσσεται στο λογοτεχνικό ρεύμα του μαγικού ρεαλισμού. Το 1982 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το αριστούργημά του «Εκατό χρόνια μοναξιάς».
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (Gabriel García Márquez) γεννήθηκε στις 6 Μαρτίουτου 1927 στην πόλη Αρακατάκα της Κολομβίας. Ήταν γιος του φαρμακοποιού Γκαμπριέλ Γκαρσία και της Λουίζα Μάρκες, κόρης στρατιωτικού. Ο μικρός Γκάμπο, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, μεγάλωσε με τον παππού του, τον συνταγματάρχη Νικολάς Ρικάρντο Μάρκες και τη γιαγιά του Τρανκιλίνα έως τα δέκα του χρόνια, ακούγοντας τις ιστορίες της γιαγιάς του για φαντάσματα και τις ατέλειωτες διηγήσεις του παππού του για τους εμφύλιους πολέμους, ιστορίες που αποτελούν το υλικό των μετέπειτα μυθιστορημάτων του.
Τον πατέρα του τον γνώρισε για πρώτη φορά στα επτά του χρόνια, επειδή ο παππούς δεν τον ήθελε για γαμπρό του, και δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει μία θέση στην καρδιά του. Αυτή τη θέση την είχε καταλάβει για πάντα ο παππούς Νικολάς. «Ο παππούς ήταν η πιο σημαντική μορφή στη ζωή μου. Από τότε που πέθανε δεν μου έχει συμβεί τίποτε το ενδιαφέρον και ως και σήμερα οι χαρές της ζωής μένουν ανολοκλήρωτες απλώς και μόνο επειδή δεν τις ξέρει ο παππούς» είπε σε μία συνέντευξή του ο Μάρκες, που αποτύπωσε την κωμικοτραγική ιστορία των σχέσεων του πατέρα του με τον παππού του στο μυθιστόρημα «Ο Έρωτας στα χρόνια στα χρόνια της χολέρας» (1985).
Ο μικρός Γκάμπο έμαθε να διαβάζει στα οκτώ του χρόνια κι επειδή εκείνη την εποχή η οικογένειά του αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και ο ίδιος τα κατάφερνε εξαιρετικά στο σχέδιο, κέρδισε τα πρώτα του χρήματα στα 11 χρόνια του, ζωγραφίζοντας επιγραφές για τον ιδιοκτήτη ενός γειτονικού καταστήματος. Το 1947 τελείωσε το σχολείο κι έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά για να σπουδάσει νομικά. Τον επόμενο χρόνο, η Κολομβία ήταν ένα καζάνι που βράζει και οι πολιτικές ταραχές τον ανάγκασαν να μετακομίσει στο Πανεπιστήμιο της Καρθαγένης.
Παράλληλα, άρχισε να γράφει και τις πρώτες ιστορίες του. Χρειαζόταν, όμως, να εξασφαλίσει και την επιβίωσή του κι έτσι συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες ως δημοσιογράφος. Το 1954 εγκαταστάθηκε στην Μπογκοτά, όπου κέρδισε βραβείο για το έργο του «Μια μέρα μετά το Σάββατο», και δημοσίευσε τα «Ανεμοσκορπίσματα». Το 1955 η εφημερίδα του τον έστειλε στην Ευρώπη, αλλά έκλεισε αμέσως με απόφαση της κολομβιανής κυβέρνησης, και ο Μάρκες πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια στην Ευρώπη, όπου είδε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Το 1958 παντρεύτηκε τη φαρμακοποιό Μερσέδες Μπάρτσα Πάρδο, με την οποία απέκτησε δύο γιους. Με την αρχή της κουβανέζικης επανάστασης, το 1959, που χαιρετίστηκε θερμά από τη λατινοαμερικάνικη διανόηση, έφυγε για να εργαστεί στην Αβάνα και επέστρεψε ξανά στην Κολομβία το 1961, όπου δημοσίευσε το μυθιστόρημά του «Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει». Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται με την οικογένειά του στο Μεξικό, όπου θα περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, και εργάζεται ως δημοσιογράφος και σεναριογράφος.
Το 1965 αρχίζει να γράφει το αριστούργημά του «Εκατό χρόνια μοναξιά», που θα κυκλοφορήσει το 1967 και θα του χαρίσει την παγκόσμια αναγνώριση. Το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί το χρονικό ενός φανταστικού χωριού, του Μακόντο, χτισμένου στις όχθες ενός ποταμού, κάπου στα βόρεια παράλια της Κολομβίας. Ο Μάρκες διηγείται με χιούμορ, γλαφυρότητα και χειμαρρώδη πρόζα την καθημερινή ζωή αυτής της θαυμαστής χώρας των αντιθέσεων και περιγράφει επεισόδια και καταστάσεις βγαλμένες από την καυτή πραγματικότητα της Κολομβίας. Η παράθεση φανταστικών στοιχείων, που εντάσσονται σε μια ρεαλιστική ατμόσφαιρα για να μας δώσουν μία βαθύτερη αντίληψη της πραγματικότητας, του χάρισαν τον χαρακτηρισμό του «πατριάρχη του μαγικού ρεαλισμού».
Στους 14 μήνες που χρειάστηκαν για να ολοκληρώσει τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» η οικογένεια Μάρκες πέρασε στιγμές απόλυτης ένδειας, βγάζοντας στο σφυρί σχεδόν τα πάντα, ακόμη και το πιστολάκι για τα μαλλιά. Άξιζε τον κόπο, θα λέγαμε, καθώς μέσα σε μία νύχτα άλλαξε τη ζωή του συγγραφέα και της οικογένειάς του. Από τη στιγμή της έκδοσής του γνώρισε κριτική αποδοχή και μεγάλη εμπορική επιτυχία. Οι πωλήσεις του βιβλίου έχουν ξεπεράσει τα 30 εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι σήμερα.
Με τα επόμενα έργα του, οι αναγνώστες του αυξήθηκαν κατακόρυφα, καθιστώντας τον έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους λογοτέχνες του κόσμου. Το 1972 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα «Η απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρας και της σατανικής γιαγιάς της» στο ύφος του «Εκατό χρόνια μοναξιά», το 1975 «Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη», το μπαρόκ πορτρέτο ενός Νοτιοαμεριανού δικτάτορα, που οδηγείται στην αγιάτρευτη μοναξιά από την άσκηση της απόλυτης εξουσίας και το 1982 «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», που το εμπνεύστηκε από την πραγματική ιστορία ενός εγκλήματος. Την ίδια χρονιά τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του, στα οποία το φανταστικό και το πραγματικό συνδυάζονται σ'έναν πλούσιο κόσμο φαντασίας, αντανακλώντας τη ζωή και τις συγκρούσεις μιας ηπείρου», όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της επιτροπής.
Το 1999 διαγνώστηκε με καρκίνο στους λεμφαδένες. Στη διάρκεια της θεραπείας του πήρε την απόφαση να συντάξει την αυτοβιογραφία του, η οποία κυκλοφόρησε το 2002 με τίτλο «Ζω για να τη διηγούμαι». Δύο χρόνια αργότερα εξέδωσε το τελευταίο του έργο, τη νουβέλα «Θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου», με ήρωα ένα ενενηντάχρονο δημοσιογράφο, που ερωτεύεται ανήμερα των γενεθλίων του μία νεαρή παρθένα, η οποία εκπορνεύεται για να συντηρήσει τη φτωχή οικογένεια της. Από εκείνη τη χρονιά οι εμφανίσεις του αραιώνουν σημαντικά. Το 2012 ο αδελφός του Χάιμε αποκαλύπτει ότι ο Γκάμπο πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Ο Γκαρμπριέλ Γκαρσία Μάρκες πέθανε στις 17 Απριλίουτου 2014, στην Πόλη του Μεξικού, σε ηλικία 87 ετών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/816#ixzz426rF4c5k

Βαλεντίνα Τερέσκοβα

424
0
Σοβιετική κοσμοναύτις, η πρώτη γυναίκα που «πέταξε» στο διάστημα.
Η Βαλεντίνα Βλαντιμίροβνα Τερεσκόβα (Валенти́на Влади́мировна Терешко́ва) ή Τερέσκοβα, όπως είναι γνωστή στη χώρας μας, γεννήθηκε στις 6 Μαρτίουτου 1937 σ’ ένα μικρό ρωσικό χωριό της Κεντρικής Ρωσίας, το Μασλενίκοβο. Αφού τελείωσε το σχολείο, έπιασε δουλειά ως εργάτρια σε εργοστάσιο ελαστικών και στη συνέχεια σε υφαντουργείο. Παράλληλα, έλαβε εκπαίδευση αλεξιπτωτιστή σε τοπική αερολέσχη και το 1961, παρότι δεν ήταν πιλότος, επιλέχτηκε μεταξύ εκατοντάδων υποψηφίων, ως μία από τις πέντε πρώτες γυναίκες του διαστημικού προγράμματος της Σοβιετικής Ένωσης.
Έπειτα από σκληρή εκπαίδευση δύο ετών, στις 16 Ιουνίουτου 1963 έγινε η πρώτη γυναίκα, που ταξίδεψε στο διάστημα, με το μονοθέσιο διαστημικό σκάφος «Βοστόκ 6» («Ορίζων 6», στα ελληνικά). Σκοπός της αποστολής ήταν να μελετηθεί η λειτουργία του γυναικείου σώματος στο διάστημα. Η Τερέσκοβα ολοκλήρωσε την αποστολή της στις 19 Ιουνίουκαι προσγειώθηκε με το αλεξίπτωτό της.
Αμέσως μετά, η Τερέσκοβα εγκατέλειψε το διαστημικό πρόγραμμα και στις 3 Νοεμβρίουπαντρεύτηκε τον συνάδελφό της Άντριαν Νικολάγεφ (1929-2004), τον μοναδικό διαθέσιμο εργένη κοσμοναύτη εκείνη την περίοδο. Το ζευγάρι απέκτησε μία κόρη, τη γιατρό Έλενα Νικολάγεβα (γεν. 1964) και χώρισε το 1982. Η Τερέσκοβα ξαναπαντρεύτηκε με τον ορθοπεδικό Γιούλι Σαποσνίκοφ, ο οποίος πέθανε το 1999.
Μετά τον πρώτο γάμο της, η Τερέσκοβα έγινε δεκτή στην Πολεμική Αεροπορία της Σοβιετικής Ένωσης. Σπούδασε διαστημική μηχανολογία και αποστρατεύτηκε το 1997 με τον βαθμό του υποπτεράρχου. Παράλληλα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) την προώθησε σε αρκετές πολιτικές θέσεις. Από το 1966 έως το 1974 διετέλεσε μέλος του Ανωτάτου Σοβιέτ, από το 1974 έως το 1989 μέλος του πρεζίντιουμ του Ανωτάτου Σοβιέτ, ενώ από το 1969 έως το 1991 υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ.
Η Τερέσκοβα τιμήθηκε με πλήθος βραβείων σ'όλο τον κόσμο και για την εποχή της θεωρήθηκε ένα από τα σύμβολα της γυναικείας απελευθέρωσης. Η πατρίδα της την ανακήρυξε «Ηρωίδα της Σοβιετικής Ένωσης» και της απένειμε δύο φορές το Βραβείο Λένιν. Τον Απρίλιο του 1980 η Βαλεντίνα Τερέσκοβα επισκέφτηκε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, προσκεκλημένη του ΚΚΕ.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/128#ixzz426rcsL1B

Η ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης

399
1
Αθλητικός σύλλογος με έδρα τη Μαδρίτη. Διαθέτει φημισμένη ποδοσφαιρικήομάδα και ονομαστό τμήμα μπάσκετ. Η ποδοσφαιρική Ρεάλ είναι η κορυφαία ομάδα του 20ου αιώνα, σύμφωνα με την FIFA. Στη συλλογή της έχει 9 Τσάμπιονς Λιγκκαι 31 πρωταθλήματα Ισπανίας, ενώ τη λευκή φανέλα της έχουν φορέσει κορυφαίοι ποδοσφαιριστές.
Η Ρεάλ (Real) ιδρύθηκε ως Μαδρίτη στις 6 Μαρτίου 1902 από μια ομάδα αποφοίτων αγγλικών πανεπιστημίων. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ο πρώτος της πρόεδρος, Χουάν Παδρός Ρουμπιό, ήταν Καταλανός. Το 1905 κατακτά το Κύπέλλο του Βασιλιά (Κύπελλο Ισπανίας), που είναι ο πρώτος της τίτλος. Το πρωτάθλημα άργησε αρκετά και ήλθε μόλις το 1932. Στις 29 Ιουνίου 1920 προστέθηκε στην ονομασία της η λέξη Ρεάλ, δηλαδή βασιλικός, με πρωτοβουλία του Βασιλιά της Ισπανίας, Αλφόνσου του 13ου.
Το χρώμα της φανέλας της είναι το λευκό, δανεισμένο από μία αγγλική ομάδα την εποχή της ίδρυσής της, ονόματι Κορίνθιανς. Γι'αυτό αποκαλείται από τον κόσμο και τον Τύπο Λος Μερένγκες (Οι «Μαρέγκες) και Λος Μπλάνκος (Οι Λευκοί). Άλλα προσωνύμια του συλλόγου είναι Βασίλισσα από το Ρεάλ και το πρόσφατο Λος Γκαλάκτικος (Οι Γαλαξιακοί). Άγγλος ήταν και ο πρώτος προπονητής της Ρεάλ, ο Αρθουρ Τζόνσον.
Η Ρεάλ δημιούργησε το ένδοξο όνομα που έχει στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα την δεκαετία του πενήντα επί της μακρόχρονης προεδρίας Σαντιάγο Μπερναμπέου (1943-1978). Ο παλιός ποδοσφαιριστής της Ρεάλ έφτιαξε το γήπεδο που φέρει το όνομά του σε κεντρικό σημείο της Μαδρίτης και έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της μεγάλης ομάδας με παίκτες, όπως οι Ντι Στέφανο, Πούσκας, Χέντο και Κοπά. Τη δωδεκαετία 1954-1966 κατέκτησε 6 Κύπελλα Πρωταθλητριών και 9 πρωταθλήματα Ισπανίας. Η δεύτερη πιο σπουδαία περίοδος της ιστορίας της ήταν η τετραετία 1998-2002 με τρεις κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ και παίκτες, όπως οι Ραούλ, Μιγιάτοβιτς, Σούκερ, Ρομπέρτο Κάρλος, Μοριέντες, Φίγκο και Ζιντάν.
Τα τελευταία χρόνια, η ηγεσία της Ρεάλ υπό τον Φλορεντίνο Πέρεθ έδωσε βάση στο μάρκετινγκ και την εμπορική αξιοποίηση της ομάδας, με παίκτες - σταρ, όπως ο Ρονάλντο και ο Μπέκαμ και περιοδείες στην Άπω Ανατολή, που προκάλεσαν προβλήματα στην αγωνιστική της παρουσία. Η μεγάλη δύναμη του συλλόγου είναι τα χιλιάδες μέλη του, που εκλέγουν την εκάστοτε διοίκηση, η οποία θα πρέπει να δώσει μεγάλες υποσχέσεις για την ενίσχυση της ομάδας, προκειμένου να λάβει την ψήφο τους.
Η αιώνια αντίπαλος της Ρεάλ είναι η Μπαρτσελόνα. Τα μεταξύ τους παιγνίδια, Ελ Κλάσικο τα αποκαλούν οι Ισπανοί, αποτελούν την κορωνίδα των ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων στη χώρα και προσελκύουν το διεθνές ενδιαφέρον. Από την αρχή της ίδρυσής τους, οι δύο ομάδες αντιπροσώπευαν δύο ανταγωνιστικές περιοχές της Ισπανίας, την Καστίλη και την Καταλωνία. Οι καστιλιάνοι με επικεφαλής τον Βασιλιά, ενοποίησαν την Ισπανία κι έδιωξαν τους Άραβες από την Ιβηρική, ενώ η Καταλωνία, που είναι μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Ευρώπης, εκπροσωπούσε το πνεύμα της αμφισβήτησης και της ανεξαρτησίας.
Η κόντρα της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα αναζωπυρώθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο. Η Ρεάλ ήταν η προστατευόμενη του δικτάτορα, ενώ η Μπαρτσελόνα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Πρόκειται, όμως, για μία σχηματική προσέγγιση. Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, ο πρόεδρος της Ρεάλ, Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, εξέχων δημοκρατικός, φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους εθνικιστές, όπως και άλλα μέλη της διοίκησης της ομάδας. Ο κομμουνιστής Αντόνιο Ορτέγα, που διετέλεσε για λίγο πρόεδρος της Ρεάλ, συνελήφθη από τους φρανκιστές και η τύχη του αγνοείται ακόμη και σήμερα.
Από την αντίπερα όχθη, δύο διάσημοι παίκτες της Μπαρτσελόνα, ο Ζοζέ Σιμιτιέρ και ο Ρικάρντο Ζαμόρα, ήταν πιστοί οπαδοί του Φράνκο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Φράνκο χρησιμοποίησε τα μεγάλα κατορθώματα της Ρεάλ για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Όμως και οι δύο μεγάλες ομάδες της Ισπανίας είχαν μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό τους, ασχέτως ποιος κυβερνούσε την Ισπανία.
Τη φανέλα της έχουν φορέσει ή φορούν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές: Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Ρεϊμόν Κοπά, Κλοντ Μακελέ, Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, Χόρχε Βαλντάνο, Ρόμπερτ Προσινέτσκι, Νταβόρ Σούκερ, Ιβάν Ζαμοράνο, Μίκαελ Λόυντρουπ, Κριστιάν Καρεμπέ, Ζινεντίν Ζιντάν, Πάουλ Μπράιτνερ, Γκίντερ Νέτσερ, Μπερντ Σούστερ, Φέρεντς Πούσξας, Λουίς Φίγκο, Γκιόργκι Χάτζι, Ούγο Σάντσες, Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, Εμίλιο Μπουτραγένιο, Χοσέ Καμάτσο, Χέντο, Φερνάντο Ιέρο, Χουανίτο, Μίτσελ, Φερνάντο Μοριέντες, Μανουέλ Σαντσίς, Ρικάρντο Ζαμόρα, Χοσέ Σανταμαρία. Ικερ Κασίγιας, Ρομπέρτο Κάρλος, Ραούλ, Ζούλιο Μπαπτίστα, Ρονάλντο, Ρομπίνιο, Σισίνιο και Ντέιβιντ Μπέκαμ.
Στην υπεραιωνόβια ιστορία της, η Ρεάλ έχει κατακτήσει πολλούς τίτλους.
Οι σημαντικότεροι:

4 Διηπειρωτικά Κύπελλα (Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων): 1960, 1998, 2002, 2014.
10 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (Τσάμπιονς Λιγκ): 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014.
2 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ: 1985, 1986.
1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Κύπελλο: 2002.
32 Ισπανικά Πρωταθλήματα: 1932, 1933, 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978,1979,1980, 1986,1987, 1988, 1989, 1990, 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008, 2012.
19 Κύπελλα Ισπανίας: 1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962, 1970, 1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993, 2011, 2014.
9 Σούπερ Κύπελλα Ισπανίας: 1947, 1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003, 2011.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/158#ixzz426s1pZuv

Στέλιος Κερομύτης

1908 – 1979

152
0
Αξιόλογος ρεμπέτης, ο λεγόμενος «αριστοκράτης μπουζουξής», γνωστός και ως Μπούμπης.
Ο Στέλιος Κερομύτης γεννήθηκε το 1903 στον Πειραιά και καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια. Το μπουζούκι το έπιασε στα χέρια του από πολύ μικρός. Πήρε τα πρώτα του μαθήματα βλέποντας τον πατέρα του Χαρίλαο, που την εποχή εκείνη συγκαταλεγόταν μέσα στα πέντε καλύτερα μπουζούκια του Πειραιά, αν και ποτέ δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά, λόγω της επιχειρηματικής του δραστηριότητας.
Με το ρεμπέτικο ασχολήθηκε από το 1926, όταν γνώρισε τον Μάρκο Βαμβακάρη, με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια. Το 1935, κατόπιν συστάσεως του Στράτου Παγιουμτζή, μπήκε για πρώτη φορά σε στούντιο και ηχογράφησε το «Μες στου Βάβουλα τη γούβα». Η Columbia τον προόριζε ως το «αντίπαλο δέος» του Βαμβακάρη, που εκείνη την περίοδο συνεργαζόταν με την Odeon.
Ως λαϊκός καλλιτέχνης συγκέντρωνε όλα τα προτερήματα ενός ολοκληρωμένου δημιουργού. Συνέθετε, έγραφε τους στίχους των τραγουδιών του, έπαιζε μπουζούκι, μπαγλαμά και κιθάρα, ενώ η φωνή του ανήκε στην παραδοσιακή λαϊκή σχολή, που εκπροσωπήθηκε από άξιους τραγουδιστές όπως Μάρκος Βαμβακάρης, ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Γιώργος Κάβουρας και ο Στελλάκης Περπινιάδης.
Ο Στέλιος Κερομύτης συνέθεσε περί τα δεκαπέντε τραγούδια και τραγούδησε περί τα σαράντα. Ξεχωρίζουν: «Μεσ'του Βάβουλα τη γούβα», «Τι θες με εμέ να μπλέξεις», «Θα πάρω το ντουφέκι μου», «Δυο φίλοι μ'ανταμώσανε», «Η φθισικιά», «Ναζιάρα μ'έχεις μπλέξει», «Η Κλεισούρα», «Ντυμένη σαν αρχόντισσα», «Θ'αφήσω πια την πέννα μου», «Μπαμπέσικα μου τα 'φερες», «Φύγε μόρτη από μένα», «Πειραία μου σ'αφήνω γειά», «Τα πεύκα της Πεντέλης», «Τόσα χρόνια σ'έχω στα δικά μου χέρια», «Στο γάμο σου με κάλεσες», «Στους όρκους σου βασίστηκα ένα βράδυ», «Ο πρωτόμαγκας», «Με τυλίξανε δυο φίνες», «Μη με μαλώνεις», «To λάθος μου αισθάνομαι», «Ολότελα το ξέχασα», «Tο πορτοφόλι», «Παίξε το μπαγλαμαδάκι», «Ο Παμεινώντας», «Οι φρατέλοι», «Το μελτεμάκι», «Πάψε να κλαις», «Ο Πίκινος» κ.ά.
Πέθανε στις 6 Μαρτίουτου 1979.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/356#ixzz426sfMACd

Νίκος Δημητράτος
1942 – 2013

321
0
Έλληνας τραγουδιστής και ηθοποιός, με σπουδαία φωνητικά και υποκριτικά προσόντα. Στο τραγούδι έγινε γνωστός από την πολυετή συνεργασία του με τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Ο Νίκος Δημητράτος γεννήθηκε στις 6 Μαρτίουτου 1942 στην Αθήνα και από μικρός μπήκε στο πνεύμα της βυζαντινής μουσικής, όταν σιγόψελνε ως παπαδάκι στη Μητρόπολη Αθηνών. Στη συνέχεια σπούδασε τη βυζαντινή μουσική και σε ηλικία είκοσι ετών άρχισε να τραγουδά στην μπουάτ Κατακόμβη της Πλάκας. Εκεί τον είδε ο σκηνοθέτης Τάσος Πετρής και τον προέτρεψε να σπουδάσει και υποκριτική. Τελειώνοντας τον στρατό έδωσε εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Από τους 58 υποψηφίους, ο Κάρολος Κουνδιάλεξε δύο, ο ένας από τους οποίους ήταν ο Νίκος Δημητράτος. Φοίτησε δύο χρόνια στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, αλλά όταν οι υπεύθυνοι έμαθαν ότι τα βράδια τραγουδούσε σε μπουάτ για βιοποριστικούς λόγους, τον εξανάγκασαν να την εγκαταλείψει. Ο Δημητράτος συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές υποκριτικής στη σχολή του Γρηγόρη Βαφιά.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε δύο παραστάσεις-σταθμούς κατά την περίοδο της δικτατορίας. Αρχικά το 1971 στο Παραμύθι Χωρίς Όνομα του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τον θίασο της Νέας Πορείας και το 1973 στην ιστορική παράσταση Το μεγάλο μας τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τον θίασο της Τζένης Καρέζηκαι του Κώστα Καζάκου, μία παράσταση που σηματοδότησε την έναρξη της πολυετούς συνεργασίας του με τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Συνεργάστηκε με τον θίασο του Γιώργου Μιχαλακόπουλου και με τον Μίνωα Βολανάκη, ενώ έπαιξε και έγραψε τη μουσική για την παράσταση του έργου του Λόρκα Ματωμένος Γάμος στο θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου και της Λήδας Πρωτοψάλτη. Συνεργάστηκε, επίσης, με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης στην κωμωδία των Πρετεντέρη-Γιαλαμά Μιας Πεντάρας Νιάτα, σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου, καθώς και με το Παιδικό Στέκι του Εθνικού Θεάτρου στην παράσταση Η Χώρα Των Πουλιών, μία διασκευή της κωμωδίας του Αριστοφάνη Όρνιθες από τον Γιάννη Καλαντζόπουλο.
Πήρε μέρος ως τραγουδιστής και ηθοποιός στη βραβευμένη ταινία του Κώστα Φέρρη Ρεμπέτικο (1983), ενώ ως ηθοποιός συμμετείχε σε αρκετές ταινίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι βραβευμένες Κλειστή Στροφή και Η Εποχή Των Δολοφόνων του Νίκου Γραμματικού, Ο Τοίχος του Στέλιου Παυλίδη, Σενάριο του Ντίνου Μαυροειδή, Δικτάτωρ Καλεί Θανάση του Πάνου Γλυκοφρύδη. Το 1991 απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Β'Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία Άντε Γεια του Γιώργου Τσεμπερόπουλου.
Επίσης, συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις στο Θέατρο της Δευτέρας της ΕΡΤ, στα Παιδικά Παραμύθια του Νίκου Πιλάβιου, καθώς και σε σήριαλ, όπως Οι Έμποροι των Εθνών του Κώστα Φέρρη, Παράξενος Ταξιδιώτης του Βασίλη Γεωργιάδη, Πυρ Και Μανία του Άγγελου Πυριόχου, Μη Φοβάσαι Τη Φωτιά και Η Ζωή Που Δεν Έζησα της Μιρέλλας Παπαοικονόμου,Στρας της Ελένης Ακρίτα και του Γιώργου Κυρίτση, Βαμμένος Ήλιος της Γιοβάννας, Τζιβαέρι και Σημάδι του Έρωτα του Λευτέρη Καπώνη και Ανατομία Ενός Εγκλήματος του Πάνου Κοκκινόπουλου.
Στο τραγούδι εμφανίστηκε κατά την εποχή του Νέου Κύματος στις μπουάτ της Πλάκας. Με αφετηρία την παράσταση Το Μεγάλο Μας Τσίρκο, ο Νίκος Δημητράτος συμπορεύτηκε καλλιτεχνικά επί σειρά ετών με τον Σταύρο Ξαρχάκο στη δισκογραφία, τον κινηματογράφο και το θέατρο, ενώ συνεργάστηκε και με άλλους σημαντικούς συνθέτες, όπως ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Χρήστος Λεοντής, ο Δήμος Μούτσης, ο Ηλίας Ανδριόπουλος, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Μίμης Πλέσσας, ο Νότης Μαυρουδής, ο Δημήτρης Λάγιος, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο Δημήτρης Λέκκας και ο Θοδωρής Ξυδιάς. Παράλληλα, συμμετείχε σε συναυλίες και μουσικές παραστάσεις με πολλούς ακόμα σημαντικούς Έλληνες τραγουδιστές και μουσικοσυνθέτες, όπως ο Μάρκος και Στέλιος Βαμβακάρης, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Απόστολος Καλδάρας, η Ελένη Βιτάλη, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και η Σωτηρία Λεονάρδου.
Το 1997, στα πλαίσια των εκδηλώσεων «Θεσσαλονίκη: Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης», συμμετείχε ως ηθοποιός και σολίστας στο ορατόριο του Γιώργου Χατζηνάσιου Η Άλωση Της Πόλης, με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Σόφιας και την 70μελή χορωδία της Χαλκιδικής.
Ο Νίκος Δημητράτος πέθανε στις 26 Δεκεμβρίουτου 2013, σε ηλικία 71 ετών.

Επιλεγμένη δισκογραφία

«Το Μεγάλο μας Τσίρκο» (μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, στίχοι Ιάκωβου Καμπανέλλη)
«Νυν Και Αεί» (μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, στίχοι Νίκου Γκάτσου)
«Ενθύμιον '76» (μουσική Σταύρου Ξαρχάκου)
«Ρεμπέτικο» (μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, στίχοι Νίκου Γκάτσου)
«Εικόνες» (μουσική Ηλία Ανδριόπουλου, στίχοι Μάνου Ελευθερίου, Ε. Θαλασσινού)
«Ο Καραγκιόζης και οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη» (μουσική Δημήτρη Λέκκα, κείμενα-στίχοι Γ. Παυριανού σε συνεργασία με τον Ευγένιο Σπαθάρη)
«Ο Ήλιος Ο Ηλιάτορας» (μουσική Δημήτρη Λάγιου, ποίηση Οδυσσέα Ελύτη)
«Μη Φοβάσαι Τη Φωτιά» (μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου, στίχοι Λίνας Νικολακοπούλου, Νίκου Δημητράτου)
«Καημοί της Αυλής» (του Μίμη Πλέσσα)
«Ανωτάτη Ζαμπετική» (ανέκδοτα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα)
«Carte Postale» (μουσική Νότη Μαυρουδή, στίχοι Ηλία Κατσούλη)
«Χωρίς Παρέα» (μουσική Θοδωρή Ξυδιά, στίχοι Λάκη Λαζόπουλου, Θ. Ξυδιά)
«Sea And Fire» (Nahum Heiman και Hani Livne σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/756#ixzz426t1J4XP

Απλή Συμφωνία

O Μπέντζαμιν Μπρίτεν σε νεαρή ηλικία
4
0
Νεανικό έργο για ορχήστρα εγχόρδων του άγγλου συνθέτη Μπέντζαμιν Μπρίτεν (1913-1976). Είναι γνωστό στους φίλους της «κλασικής» μουσικής για το δεύτερο μέρος του Playful Pizzicato. O πρωτότυπος τίτλος του έργου στα αγγλικά είναι Simple Symphony.
Στις αρχές του 1934 ο εικοσάχρονος τότε Μπρίτεν έγραψε μία σύνθεση για ορχήστρα εγχόρδων, όπου τον κυρίαρχο τόνο δίνουν οι αγαπημένες μελωδίες των παιδικών του χρόνων. Την ονόμασε «Απλή Συμφωνία», διότι δεν απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες από τους εκτελεστές του. Άλλωστε, ήταν παραγγελία μιας μαθητικής ορχήστρας της Αγγλίας.
Η Απλή Συμφωνία, που διαρκεί γύρω στα 19 λεπτά, αποτελείται από τέσσερα μέρη:

Boisterous Bourrée.
Playful Pizzicato. Το πιο δημοφιλές τμήμα του έργου , «Χαρούμενο Πιτσικάτο» στα ελληνικά. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος είναι ένα ζωηρό κομμάτι, όπου σχεδόν σε όλη την τρίλεπτη διάρκεια του, οι «έγχορδοι» δεν χρησιμοποιούν το δοξάρι, αλλά «τσιμπούν» με το δάχτυλό τους τις χορδές του οργάνου τους, δηλαδή παίζουν πιτσικάτο.
Sentimental Sarabande.
Frolicsome Finale.

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 6 Μαρτίουτου 1934 στο Νόριτς της Αγγλίας από μία ερασιτεχνική ορχήστρα, την οποία διηύθυνε ο συνθέτης.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/752#ixzz426uAiHGj
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Δευτέρα
7/3
02:00

9°C
78%

1 Μπφ B
3 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Συνθήκες δημιουργίας αιθαλομίχλης!

08:00

10°C
64%

2 Μπφ BA
9 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

14:00

16°C
72%

5 Μπφ Α
35 Km/h

55 Km/h

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ

20:00

12°C
97%

2 Μπφ BA
9 Km/h

ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ..

"ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ..ΞΕΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ ...!! "

Βαθιά..μελαγχολικοί , είμαστε φίλοι μου οι λιγοστοί "εναμπμείναντες "Λιδορικιώτες , γυρνώντας λίγο πίσω στο χρόνο , και διαπιστώνοντας πως όχι μόνο δεν προχωράμε μπροστά , αλλά ..μάλλον είμαστε τελείως ..μετέωροι , αφού και το παρελθόν μας έχουμε διαγράψει αλλά και πρόοδο δυστυχώς δεν ..βλέπουμε ..
Σκεφτόμουνα , πόσα χρόνια οι Λιδορικιώτες έχουν να δουν μια θεατρική παρασταση της προκοπής ή ένα καλό κινηματο γραφικό έργο , θα μου πείτε εδώ πως δεν είμαι καλά πληροφορημένος , γιατί πριν από κάποιο καιρό , προβλήθηκε στο χωριό μας , μάλλον απ'τον Πολιτιστικό Σύλλογο , δεν είμαι σίγουρος , το περίφημο έργο "Βασικό ένστικτο " , αν θυμάστε είναι το έργο στο οποίο η όμορφη πρωταγωνίστρια είχε ξεχάσει να φορέσει..."βρακί "όπως βλέπετε και στη φωτογραφια .

Τώρ ποιος και γιατι διάλεξε αυτό το έργο , τι να πούμε ..δυστυχώς εντώ στο ΕΛΛΆΝΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΤΟ..ΓΑΪΔΑΡΟ ΜΕ ΤΗ ΓΙΔΑ , ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΊΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΒΡΑΚΙΟΥ ΤΗΣ ΣΑΡΟΝ ΣΤΟΟΥΝ..
Τέλος πάντων , το θέμα μας είναι άλλο , πως είμαστε ΤΕΛΕΊΩΣ ΑΠΟΚΟΜΜΈΝΟΙ ΑΠ'ΤΗ..ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ..ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΖΩΉ , ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ..ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ κ.λ.π .
Στις τελευταλιες δεκαετίες θυμάστε εσείς φίλοι μου ποτέ η ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ , να νοιάστηκε για τα παιδιά του χωριού μας και των πέριξ ; Όχι βέβαια , και γιατί να το κάνει άλλωστε , αφού το ζητούμενο γι'αυτούς , δεν είναι η ψυχαγωγία κιι επιμόρφωση των νέων , ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΟΥΝ , ΔΗΛΑΔΗ ΤΑ.."ΨΗΦΑΛΑΚΙΑ "ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ...
Είδατε εσείς η εκάστοτε Δ.Α καί ειδικά η παρούσα , που εν τη μεγάλη ,ετριοφροσύνη της αυτοαποκαλείται Ο ΔΗΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ..ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ , ΒΕΒΑΊΩΣ..ΒΕΒΑΊΩΣ ;;;
Κούνια που τους κούναγε , φίλοι μου , γιατί ενώ έλεγε ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΟΥΣ , ΑΥΤΟΊ ΑΠΟΔΕΊΧΤΗΚΑΝ..ΤΡΙΣΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ , ΘΥΜΆΣΤΕ ΤΟ ΠΑΛΙΌΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ..ΣΛΌΓΚΑΝ , ΌΤΑΝ ΉΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΒΈΡΝΗΣΗ ΟΙ.."ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΊ ; ΕΦΥΓΑΝ ΟΙ..ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΉΡΘΑΝ ΟΙ.."ΑΔΕΞΙΟΙ "το ίδιο πάθαμε και με τους Δημοτικούς μας άρχοντες...
Τώρα τις απόκριες , ο Δήμος , που διαθέτει τη μοναδική αίθουσα στο χωριό μας , ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΒΡΑΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ..."ΥΠΗΚΟΟΥΣ " ; Ούτε αυτό τελικά δεν είναι σε θέση να φέρουν σε πέρας μόνοι τους , ΤΙ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΤΕ ΤΟ ΕΡΜΟ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΌΣΩΠΟ ; "ΑΦΟΥ "ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΊΩΣ...ΑΝΕΡΓΟ ; Γιατί ξοδεύουμε λεφτα γι'αυτό , αφού ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ;
Ο Δήμος μας , είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε , πως έχει στο προσωπικό του ανθρώπους ταλαντούχους και..δαστήριους , ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΜΠΕΡΔΕΥΕΙ ΤΟ Ν.Π ΠΟΥ ΑΚΌΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ ;
Είδαμε και την προκοπή του με το Λαογραφικό μουσείο , που το καταντήσανε "γιοφύρι της..ΆΡΤΑΣ ..
Επειδη όμως τους λεβέντες θα τους έχουμε για καιρό ακόμα στο.."σβέρκο "μας , θα παρακαλούσαμε να αλλάξουν βιολί , ΓΙΑΤΙ Η ΒΑΛΙΤΣΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ , για..ακούστε ..

Τώρα που θα καλοκαιριάσει καλά θα είναι οι κκ. Tour..operators της Δ.Α , να φροντίσουν να κανουν την προβλεπόμενη Συνελευση της εκκλησίας του ΔΉΜΟΥ ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΆ ΤΙ ΣΚΟΠΕΎΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΙΔΟΡΊΚΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΕΙΝΆ..ΠΕΡΙΞ ; ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΕΡΆΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΘΗΤΕΊΑ ; ΟΛΟ..ΘΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΙ...ΘΑ ; ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ , ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΛΗΣΕΙ ΤΟ Λ.Μ ,ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΉ ΣΥΛΛΟΓΗ , ΟΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΕΧΕΤΕ ΚΛΕΙΣΕΙ , ΠΑΝΤΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΤΊΡΙΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΣΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ - ΠΡΟΤΑΣΗ ..ΜΟΥΡΛΙΑ ..
ΘΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΊΞΕΤΕ ΌΜΩΣ Ή ΘΑ,,ΚΟΠΕΙ ΛΟΓΩ..ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ;;
Εμείς θα σας τη στειλουμε και εσείς....παραπέψτε τη στο..."ΝΟΜΙΚΟ ΣΑΣ ΠΡΟΣΩΠΟ "ΝΑ ΤΗ ΘΑΨΕΤΕ ΚΙ'ΑΥΤΗ...
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΈΣ...ΑΠΟΚΡΙΕΣ..
Απ'το "Λιδωρίκι "με αγάπη ....Κ.Κ.-
www.lidoriki.com