Όταν κόντευε το φθινόπωρο στα ταβερνάκια της Αθήνας άρχιζαν οι προετοιμασίες
για την νέα σοδειά....μούστος από τα Μεσόγεια φυσικά.
Το κρασάκι ή καλύτερα η ρετσίνα όπως την έλεγαν οι πιστοί του είδους ήταν
το φάρμακο η παρηγοριά.
Στις γειτονιές υπήρχαν κουτούκια όπως και στο Κέντρο της Αθήνας...
Μικρά ταβερνάκια δηλαδή υπόγεια ...ημιϋπόγεια με την χειρόγραφη ταμπέλα
όταν κατέβαινες τα σκαλοπάτια...."προσοχή το κεφάλι..."
Φυσικά άλλαζε κάθε τόσο γιατί ξεθώριαζε από τις κουτουλιές....
Η ρετσίνα για να γίνει κεχριμπάρι ήθελε υγρασία ...υπόγειο.
Περνώντας απ΄έξω η μυρουδιά της ήταν αισθητή.
Κάτω από τα βαρέλια τα τραπεζάκια και οι πελάτες...γνωστοί και μόνιμοι...
Στον τοίχο ο πίνακας που έγραφε ο ταβερνιάρης τα καρτούτσα τις μισές...
Τεμπεσίρι ...τράβαγε γραμμές ....
Τα ταβερνάκια ήταν η χαρά των φουκαράδων...εκεί συναντιόντουσαν τα έπιναν
έλεγαν τον πόνο τους τον καϋμό τους.
Ο μεζές ...μερικές ελιές...λίγο τυρί....ψωμί...που έφερναν μαζί.
Όλα αυτά μέχρι που θα ερχότανε καμμία παρέα που έκανε σοβαρή
παραγγελία γιατί ο ταβερνιάρης δεν πουλούσε μόνο ρετσίνα ....είχε και φαγητά
και έπρεπε να βγάλει κι αυτός μεροκάματο.
Με τους φουκαράδες μόνον δεν έβγαινε.
Τότε σηκωνόντουσαν και έφευγαν...
Συνήθως πλήρωναν ρεφενέ μέσα στην εβδομάδα ....
Δεν είχε πρόβλημα ο ταβερνιάρης...τους ήθελε στο μαγαζί και περισσότερο
όταν θα άνοιγε το γιοματάρι...το νέο βαρέλι.
Ήταν οι ειδικοί "χημικοί" που θα έλεγαν την γνώμη τους και συνήθως
δεν έπεφταν έξω.
Ήταν επίσης οι καλύτεροι διαφημιστές στην γειτονιά.
Αυτούς ρωτούσουν όταν ήθελαν να πάρουν κρασί....ποιός έχει την καλή
ρετσίνα.
"Εκεί θα πάς έχει ρετσίνα κεχριμπάρι..."
πίσω στα παλιά