Δεκαετία του ΄50 ....
"Πολυκατοικία "της εποχής πόσο πίσω με γυρίζει και με κάνει να χαμογελάω
και θυμάμαι....
Αρχίζω από το κλουβάκι που βλέπω που συνήθως είχε καρδερίνα ή καλύτερα
τον καρδερίνη όπως τον έλεγε ένας συναυλικός βαρύμαγκας που τον είχε
για ξεκάρφωμα πάνω από την γλάστρα με την καναβουριά.
Και του φωνάζανε οι άλλοι και τον λυπόντουσαν και του έδιναν κανένα πιάτο φαϊ
και δεν άφηναν τα παιδιά να τον πλησιάζουν και δεν καταλάβαιναν εκείνα το γιατί.
Μετά τον εμφύλιο και η κατάσταση δύσκολη και περίεργη.
Στο βάθος βλέπουμε το ρολόϊ της ηλεκτρικής της Πάουερ που αργότερα την είπαμε
ΔΕΗ.
Από εκεί ξεκινούσε ένα καλώδιο πρόχειρο και έδινε ρεύμα στα υπόλοιπα
"διαμερίσματα" (κάμαρες νοικιασμένες) με ενδιάμεσο μετρητή.
Κάθε μήνα υπήρχαν μικροφασαρίες όταν η σπιτονοικυρά προσπαθούσε
να μαζέψει τα λεφτά .
Χαρτί και μολύβι και αριθμητικές πράξεις και τόσα χρωστάς και τόσα για τον βόθρο
και τόσα για το νερό και φυσικά το νοίκι.
Αρχές του μήνα ήταν δύσκολα τα πράγματα γιατί στην συνέχεια περίμενε
ο μπακάλης με το τεφτέρι.
Δεν βαριέσε....όλοι έβαζαν ένα χέρι μέσα στην αυλή και βοηθούσαν αυτόν
που δυσκολευότανε.
Οι συναυλικοί μπορεί να είχαν τα μικροκαυγαδάκια τους είχαν όμως και τα ωραία τους.
Κυριακή μεσημέρι δεν θυμήθηκα να τρώγαγαμε μόνοι....Σαββατόβραδα δεν είμαστε
μόνοι.
Οι κάμαρες της αυλής δεν είχαν κλειδαριές και γιατί να είχαν...
Τον χειμώνα η κουζίνα της σπιτονοικοκυράς γινότανε κοινόχρηστη
λόγω καιρικών συνθηκών ενώ από την άνοιξη λειτουργούσαν οι υπαίθριες.
Ένας τσίγκος από πάνω ένας πάγκος και πάνω από αυτό η γκαζιέρα
ενώ το τηγάνι και η κατσαρόλα σε καρφιά στον τοίχο.
Υπήρχαν και κάποιες επίσημες στιγμές ....
Όταν υπήρχε συνοικέσιο ....λογοδόσημο...αρραβώνιασμα η σπιτονοικυρά
διέθετε το σαλόνι της.
Εκεί πηγαίναμε φορώντας τα καλυτερότερα ....αυτά που είχαμε
δια Κυριακάς και εορτάς και που μύριζαν ναφθαλίνη και φαινότανε
το μάκρυμα στο παντελόνι όταν μεγάλωνε το γαϊδουράκι και μίκραινε
το σαμαράκι όπως έλεγε η μάνα.
Πίσω στα παλιά