Τεμπεσίρι δηλαδή η κιμωλία δηλαδή η αγορά επί πιστώσει πίσω στα παλιά...
Οι ταβερνιάρηδες είχαν ένα μαυροπίνακα και κιμωλία και έγραφαν τα βερεσέδια
των πελατών.
"Φέρε μισή οκά ένα σκέτο από γιουβέτσι και...τεμπεσίρι..."
Ξύνιζε ο ταβερνιάρης ...ο κάπελας ειδικά όταν ο πελάτης
"ξεχνούσε"να πληρώσει.
Εκείνα τα χρόνια το τεμπεσίρι και το τεφτέρι ήταν πολύ γνωστά στις
λαϊκές γειτονιές της Αθήνας...
Οι εργάτες πληρωνόντουσαν κάθε Σάββατο...οι υπάλληλοι κάθε
δεκαπέντε ή κάθε πρώτη του μήνα.
Ο μπακάλης...ο φούρναρης...ο χασάπης...ο ψιλικατζής της γειτονιάς προκειμένου
και αυτοί να επιβιώνουν έπρεπε να κρατάνε τεφτέρια.
Ο ψιλικατζής τα πουλούσε ...οργανωμένα πράγματα.
Υπήρχαν όμως και τα μεγαλομπακάλικα που έβλεπες σε περίοπτη θέση
την πινακίδα "πίστωση δεν δίδεται".
Άσε που έτσι και σε έβλεπε ο μπακάλης της γειτονιάς που είχες το τεφτέρι
να ψωνίζεις από τον μεγαλομπακάλη...σου έκοβε την πίστωση.
Φυσικά τον πληροφορούσαν και οι ρουφιάνοι του.
Στα μαγαζιά εκείνων των χρόνων έβλεπες και το κάδρο με τον
πωλών τοις μετρητοίς και επί πιστώσει.
Έτσι καταλάβαινες την πολιτική του μαγαζάτορα και έκοβες ρόδα μυρωμένα
δηλαδή έκανες μεταβολή.
Πίσω στα παλιά