Πώς φάνταζε εκείνα τα χρόνια το Κέντρο της Αθήνας στα παιδικά μάτια;
Μαγικό... ειδικά το βράδυ με τα φώτα....τις φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνανε
πάνω από το ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ στην ΟΜΟΝΟΙΑ με τον καφέ ΒRAVO....
την μπύρα ΦΙΞ κάνει καλό ......
Έβγαινες βόλτα με τους γονείς κανένα βράδυ με πασατεμπάκι
και περπάταγες και σταματούσες στις βιτρίνες και χάζευες τις φωτογραφίες
στα σινεμά με τα ΣΗΜΕΡΟΝ και τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ....χτύπαγες και μια λουκουμάδες
στον ΚΡΙΝΟ (όχι συχνά) και γύρναγες πίσω γεμάτος από ευχαρίστηση
αλλά και για να προλάβεις τον ΤΖΩΝ ΓΚΡΗΚ στο ραδιόφωνο....
Υπήρχε κόσμος που σχόλαγε από τις δουλειές του ...που κατέβαινε στον υπόγειο
της ΟΜΟΝΟΙΑΣ για να μπεί στα ξύλινα βαγόνια και να πάει σπίτι του....
Κανένας δεν σε ενοχλούσε......
Πόσο άλλαξε σήμερα αυτό το σκηνικό;
Tι βλέπεις στις πρωϊνές βόλτες σου στα ίδια σημεία;
Εγκατάλειψη....λουκέτα....άστεγους....χρήστες....
Και προχωράς στην Σταδίου και βλέπεις τα κτίρια και θυμάσε
τα μαγαζιά που υπήρχαν κάποτε με τις βιτρίνες τον κόσμο που κοιτούσε.
Είχε κίνηση.... συνωστισμό στις γιορτινές ημέρες...
Και προχωράς και βλέπεις το άγαλμα με τον έφιππο Κολοκοτρώνη
να δείχνει ....
Αυτόν δεν τον άγγιξε η κρίση ευτυχώς έχει πάντα το ίδιο περήφανο ύφος.
Πίσω στα παλιά