Σε γειτονιά της Αθήνας εκείνα τα χρόνια είχαμε κοντά μας ένα φούρνο
του Κυρ-Μήτσου.....
Παχύς....με σκούφο....μουστάκι....
Πάλευε από το ξημέρωμα μέχρι το βράδυ...
Κυρίως από το ψωμί έβγαζε μεροκάματο γιατί τα βαλάντια των πελατών του
στην πλειοψηφία ....φτωχά για άλλα προϊόντα....
Τις Κυριακές πηγαίναμε τα φαγητά για ψήσιμο....
Ιεροτελεστία ολόκληρη η ετοιμασία του κατεψυγμένου αρνιού από την Ν.Ζηλανδία
με μπόλικα μυρωδικά για να σπάει την μυρουδιά του καλοσυντηρημένου
"πτώματος"αγνώστου ηλικίας....
Ποιός τα έψαχνε αυτά τότε;
Κρέας ήθελες και ας το μάσαγες περισσότερο για να το καταπιείς....
Οι πατάτες όμως που το συνοδεύανε ήταν λουκούμι με την φυτίνη
και το μπόλικο λεμόνι....
Σου το έδινε η μάνα το ταψί για τον φούρνο ....σε "έψελνε"για να προσέχεις
στον δρόμο και πάντα έλεγε....
"....αχ ο κερατάς (για τον φούρναρη)...να δούμε πόσες πατάτες θα μας γυρίσει πίσω πάλι..."
Το άκουγα συνέχεια αυτό και με πείραζε....δεν ήθελα να μας κοροϊδεύουν...νευρίαζα...
Και μια Κυριακή πήρα την μεγάλη απόφαση καθώς πήγαινα το ταψί στον φούρνο....
Την ώρα που έγραφε με κιμωλία το όνομα στο ταψί ο φούρναρης του φώναξα....
"....και να ξέρεις Κυρ-Μήτσο....οι πατάτες είναι μετρημένες...."
Κοκκίνησε ακόμα περισσότερο .....κάποιοι πελάτες ξεκαρδιστήκανε
στα γέλια αλλά όταν γύρισε από τον φούρνο με το ζεστό ταψί ο πατέρας ....κοκκίνησε
και το δικό μου μάγουλο....
Το γεγονός είναι ότι δεν παραπονέθηκε ξανά η μάνα μου....για πατάτες που έλειπαν.
Πίσω στα παλιά