"ΕΝ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩ...ΤΑ...ΖΩΝΤΑΦΑΚΙΑ ...!!! "

         ΟΣΑ  ΘΥΜΑΜΑΙ

Κώστα,

             Σου φωτοτύπησα τα μικρά λιγοσέλιδα βιβλιαράκια που περιείχαν τα τροπάρια και τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, Τα έχω κράτηση διότι  μου θυμίζουν τα παιδικά μου αθώα χρόνια, που και εμείς τα μικρά αισθανόμασταν μια ιδιαίτερη χαρά που είχαμε αυτά τα βιβλιαράκια και παίρναμε θέση τραγουδώντας (Η Ζωή εν τάφων, κατετέθης  Χριστέ,  άξιον  εστί ..αι  γενεαί αι  πάσαι κλπ) και  Εμείς τα μικρά παιδιά απαραιτήτως πηγαίναμε την Μεγάλη Εβδομάδα στην Εκκλησία από σεβασμό και βέβαια μας το τόνιζαν και η δάσκαλοι του σχολείου μας.  Οι οποί μας δίδασκαν θρησκευτικά και υπήρχε και κατηχητικό σχολείο κάθε Τετάρτη στην εκκλησία Παναγίας.  Εγώ προσωπικά δυο φορές είχα βρεθεί, τα περισσότερα παιδάκια ήταν γύρο από την γειτονιά της Εκκλησίας.  Η υπόθεση για τον Άγιον Γεώργιο, τον γείτονα μου και φρουρό του Βαρουσιού και του  Λιδορικιού είναι σοβαρό θέμα και εξαρτάται από όλους μας , να διορθωθεί αυτό  το σοβαρό πρόβλημα, που θα  συζητήσουμε άλλη φορά 

Χρόνια Πολλά, Καλή Ανάσταση, Υγεία, Ευτυχία, Ειρήνη και καλή καρδιά Εύχομαι σε όλους σας Καλή Ανάσταση και καλή αντάμωση.

Με αγάπη,

Μαρία Γ. Πέτρου-  Νταλάκα

20-  4 – 2014

   Με..κατακεραύνωσε αγαπημένοι μου  φίλοι , η  ξαδέλφη  μου  η  Μαρί Πέτρου – Νταλάκα , με  το  λιγόλογο αυτό  σημείωμά  της  σχετικά με  τα…” ζωνταφάκια “, τα  βιβλιαράκια  δηλαδή με  τα  εγκώμια της  Μεγάλης Παρασκευής , γιατί ομολογώ πως  δεν  μπορούσα  ποτέ  να  φανταστώ , πως  ένα  μικρό  κοριτσάκι φεύγοντας  με  την  οικογένειά  του  για  την Αμερική , θα  σκεφτόταν  να  πάρει μαζί  του κάτι  απ’ την  Πατρίδα για  να  του θυμίζει  τα  παιδικά  του  χρόνια , κι’άυτό  το  κάτι ήταν  το  βιβλιαράκι με  τον  “ Επιτάφιο  θρήνο “…

   Μόλις  διάβασα  φίλοι  μου  το  γραμματάκι  αυτό  της  Μαρίας , το  μυαλό  μου  αυτόματα  ταξίδεψε  στα  χρόνια  τα  παιδικά  μας , τότε  που  διαβάζαμε κατασυγκινημένοι το  υπέροχο  ποίημα του  ποιητή  μας  Γιώργου Δροσίνη και  αμέσως  μπήκα  στη  θέση  της  Μικρής  Μαρίας , τι  άραγε  θα  έκανα εγώ , τι  θα  έλεγα ;

Τώρα ποὺ θὰ φύγω καὶ θὰ πάω στὰ ξένα
καὶ θὰ ζοῦμε μῆνες, χρόνους χωρισμένοι,
ἄφησε νὰ πάρω κάτι κι ἀπὸ σένα,
γαλανὴ πατρίδα πολυαγαπημένη,
ἄφησε μαζί μου φυλαχτὸ νὰ πάρω
γιὰ τὴν κάθε λύπη κάθε τι κακό,
φυλαχτὸ ἀπὸ ἀρρώστια, φυλαχτὸ ἀπὸ Χάρο,
μόνο λίγο χῶμα, χῶμα ἑλληνικό.

Χῶμα δροσισμένο μὲ νυχτιᾶς ἀγέρι,
χῶμα βαφτισμένο μὲ βροχὴ τοῦ Μάη,
χῶμα μυρισμένο ἀπ᾿ τὸ καλοκαίρι,
χῶμα εὐλογημένο, χῶμα ποὺ γεννάει
μόνο μὲ τῆς Πούλιας τὴν οὐράνια χάρη,
μόνο μὲ τοῦ ἥλιου τὰ θερμὰ φιλιά,
τὸ μοσχάτο κλῆμα τὸ ξανθὸ σιτάρι,
τὴ χλωρὴ τὴ δάφνη, τὴν πικρὴν ἐλιά.

Χῶμα τιμημένο, ποὔχουν ἀνασκάψει
γιὰ νὰ θεμελιώσουν ἕναν Παρθενώνα,
χῶμα δοξασμένο, ποὔχουν ροδοβάψει
αἵματα στὸ Σούλι καὶ στὸ Μαραθώνα,
χῶμα πὄχει θάψει λείψαν᾿ ἁγιασμένα
ἀπ᾿ τὸ Μεσολόγγι κι ἀπὸ τὰ Ψαρὰ
χῶμα ποὺ θὰ φέρνει στὸν μικρὸν ἐμένα
θάρρος, περηφάνια, δόξα καὶ χαρά.

Θὲ νὰ σὲ κρεμάσω φυλαχτὸ στὰ στήθια,
κι ὅταν ἡ καρδιά μου φυλαχτὸ σὲ βάλει
ἀπὸ σὲ θὰ παίρνει δύναμη βοήθεια,
μὴν τὴν ξεπλανέψουν ἄλλα, ξένα κάλλη.
Ἡ δική σου ἡ χάρη θὰ μὲ δυναμώνει,
κι ὅπου κι ἂν γυρίσω, κι ὅπου κι ἂν σταθῶ
σὺ θὲ νὰ μοῦ δίνεις μιὰ λαχτάρα μόνη,
πότε στὴν Ἑλλάδα πίσω θὲ νὰ ῾ρθῶ.

Κι ἂν τὸ ριζικό μου -ἔρημο καὶ μαῦρο-
μοὔγραψε νὰ φύγω καὶ νὰ μὴ γυρίσω,
τὸ στερνὸ συχώριο εἰς ἐσένα θἄβρω,
τὸ στερνὸ φιλί μου θὲ νὰ σοῦ χαρίσω.
Ἔτσι κι ἂν σὲ ξένα χώματα πεθάνω,
καὶ τὸ ξένο μνῆμα θἆναι πιὸ γλυκὸ
σὰ θαφτεῖς μαζί μου στὴν καρδιά μου ἐπάνω,
χῶμα ἀγαπημένο, χῶμα ἑλληνικό.

  Γ.Δροσίνη

  Για  το  ίδιο  θέμα , της  ξενιτιάς και  της..νοσταλγίας , απασχόλησε  και  απασχολεί  αιώνες τώρα  τους Έλληνες  ποιητές και  φυσικά  έχουν  γραφτεί δεκάδες , εκατοντάδες  θα  λέγαμε σχετικά  ποιήματα , που όμως όλα  έχουν  μέσα  τους  την..μελαγχολία και  τη  λαχτάρα  της  επιστροφής ..

    Ο άσβεστος βλέπεις  , καημός  της μικρής  Μαρίας είναι  ο  ίδιος καημός  εκατοντάδων  χιλιάδων Ελλήνων που  έφυγαν για  την  ξενιτιά  κουβαλώντας μέσα  στην  ψυχή  τους  κάποια  πράγματα  απ’ την  Ελλάδα ..ζουν  εκεί αλλά..” ΠΑΝΤΑ  ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ…”

Τι κι΄αν τις ομορφιές του κόσμου, όλες, γνώρισες,

κι΄αν έζησες στα πιο ‘μορφα,τα πιο ψηλά,παλάτια,

τίποτα δεν αξίζουν, όλα,μπρός στο καλωσόρισες

που θα σου πουν ψιθυριστά,δυο δακρυσμένα μάτια.

                  *                *

Τι κι΄αν στης μοναξιάς τ απέραντα τα πέλαγα ταξίδεψες,

και στων ονείρων σου ναυάγησες,τ’απάνεμα ακρογιάλια,

στου πατρικού σου την αυλή,σε μια γωνίτσα,γύρεψες,

τα παιδικά σου όνειρα να θάψεις,σαν πολύτιμα κοράλλια.

                  *                 *

Tη γερασμένη,του σπιτιού σου, καρυδιά ,στον κόρφο

σαν άγιο φυλαχτό,στα μακρινά σου τα ταξίδια,κράτησες

μαζί με τη μορφή του κοριτσιού,που ξύπνησε τον πόθο,

σαν ήσουνα αμούστακο παιδί , σαν πρωταγάπησες.

                  *                 *

Μέσα απ’τα πράσινα,ξεθωριασμένα,του σπιτιού παράθυρα,

ώρες ατέλειωτες ,κοιτώντας τη βροχή,ταξίδευες..ταξίδευες

σε χώρες μακρινές,εξωτικές,φέρνοντας πάντα λάφυρα,

τις ομορφιές του ονείρου ,της ζωής,που πάντα γύρευες.

                  *                  *

Πάντα επιστρέφεις,στη γωνιά τη φτωχική,τη λατρεμένη,

να ονειρευτείς,παιδί,ξανά κάτω απ’τη γέρικη μουριά,

μ’ αλίμονο..απ’όλα τα παλιά τίποτα ,πια, δεν απομένει,

μόνο στα βάθη της  ψυχής ,η απέραντη της μάνας η αγκαλιά.-…. Κ.Κ.-

Αθήνα 12 03 06.

“ Τραγουδώντας στη  Ζωή “

     Λιδορίκι  2010

www.lidoriki.com