Κάθησα για κάμποση ώρα στη γωνία Ευριπίδου και Αιόλου προσπαθώντας
να θυμηθώ το σημείο όπως ήταν πρίν από κάποια χρόνια όταν ήμουνα
πολύ νέος και δούλευα στην περιοχή μοιράζοντας παραγγελίες με ένα
καρότσι στα μαγαζιά του Κέντρου.
Δεν μου θύμιζε πολλά πράγματα αν εξαιρέσεις πιο πάνω το μαγαζί
του ΠΑΤΙΣΤΑ φυσικά το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής
και τους Άγιους Θόδωρους αλλά χωρίς τοξικομανείς.
Ο Αντρέας ο φτεράς παραμένει εκεί πολύ γερασμένος αλλά πάντα
με τη χαρακτηριστική φωνή να βάζει σε τάξη
τα ξεσκονιστήρια του (φτερά) και να πειράζει τους εμπόρους.
Τα δυό παλιά τυράδικα με πολύ λιγότερη πελατεία λόγω χοληστερίνης
υπάρχουν ακόμα αλλά σε άλλο στύλ και ύφος.
Στη γωνία και το μαγαζί του Μαύρου ή καλύτερα των κληρονόμων
τελείως διαφορετικό χωρίς την παλιά αίγλη και την μυρουδιά
του πραγματικού ρούχου με τις κλωστές και τα μπιρσίμια.
Πλακόστρωτο η Αιόλου σήμερα με τραπεζάκια έξω σε άναρχη
διάταξη.
Δεν μπορεί να έγινε έτσι η Αθήνα ......
Πρόλαβα τους κυρίους της εποχής που διάλεγαν
τα κασμίρια τους στα γνωστά μαγαζιά της Αιόλου.
Έβγαζε ο καταστηματάρχης το τόπι με το ύφασμα
έξω στον δρόμο για να δεί το χρώμα και το σχέδιο
στην λεπτομέρεια ο πελάτης με φυσικό φώς.
Και στην ούγια η πιστοποίηση του εργοστασίου.
Υπάρχουν ακόμα ένα δύο τέτοια μαγαζιά για λίγους
που γνωρίζουν και έχουν ακόμα ράφτη.
Προσπάθησα με καλή πρόθεση
να νοιώσω την Αθήνα όπως τότε....αλλά δεν μπόρεσα.
Προχώρησα μέχρι την Αθηνάς και συνέχισα την Ευριπίδου
για να βρεθώ και πάλι στο σήμερα κυριολεκτικά.
Η Βαρβάκειος Αγορά εξακολουθεί να υπάρχει αλλά όχι σαν φτωχομάνα
όπως κάποτε.
Θυμήθηκα και τον αστυνομικό της αγορανομίας με την ζυγαριά και το τραπεζάκι
στην είσοδο της κρεαταγοράς να ελέγχει το ακριβές βάρος.
Πίσω στα παλιά