Η Κυριακή ήταν μια γιορτινή ημέρα και η οικογένεια συνήθως το μεσημέρι
δεν έτρωγε μόνη της.
Κάπου θα πήγαινε ή κάποιοι θα ερχόντουσαν πάντα με την κατσαρόλα αναμάσχαλα
δεμένη νοικοκυρεμένα με καθαρή πετσέτα.
Στην Καισαριανή λοιπόν στα προσφυγικά πού αλλού σε συγγενείς...
Το ένα σπιτάκι δίπλα στο άλλο σχεδόν κολλητά...
Ρούχα απλωμένα...χωματόδρομος...αλάνα...
"Άσε τα παιδιά να παίξουν άφοβα..."
φωτο
Μέσα στο σπιτάκι όλα παστρικά όπως έλεγαν οι μεγάλοι φεύγοντας
και κουτσομπολεύοντας.
Πώς χωρούσαν τόσοι άνθρωποι σε μια κάμαρα και μισή ;
Η μισή ήταν με προέκταση του τσίγκου για ταβάνι και οι τοίχοι από σανίδες
και πισσόχαρτο για μόνωση.
Αυτή η μυρουδιά της πίσσας γνωστή και αξέχαστη...
Η θεία έπαιρνε και την γκαζιέρα της διπλανής για να ζεστάνει το φαϊ
στις κατσαρόλες και φυσικά για να βάλει το τηγάνι το μαγικό.
Αξέχαστες Σμυρνέϊκες γεύσεις στο άψε σβήσε....
Οι γεροντότεροι άρχιζαν την κουβέντα πάντα από τις Χαμένες Πατρίδες...
Μιλούσαν μεταξύ τους αρχίζοντας από το ...θυμάσε...
Αρχικά την περιοχή την είπαν "Συνοικισμό Συγγρού" και είχαν στήσει
λίγες σκηνές οι Μικρασιάτες.
Ήταν κοντά στο Νοσοκομείο Λοιμωδών του "Συγγρού".
Υπήρχε λόγος...ήθελαν να είναι κοντά σε συγγενικά τους πρόσωπα
που νοσηλευόντουσαν ...γυναίκες που είχαν βιαστεί από Τούρκους
και είχαν προσβληθεί από λοιμώδη νοσήματα.
Στην συνέχεια εγκαταστάθηκαν περισσότεροι και άρχισαν τα προβλήματα.
Πρώτο και βασικό το λιγοστό νερό....με το δελτίο.
Οι εργολάβοι έχτιζαν νυχθημερόν και χρησιμοποιούσαν μεγάλες ποσότητες.
Η αποχέτευση...βόθροι κάτω από τα δωμάτια που συχνά πλημμύριζαν
και έτρεχαν στον δρόμο.
Η κουβέντα για τα παλιά τελείωνε με το τσούγκρισμα των ποτηριών.
Πίσω στα παλιά