Για να δουλεύεις καταμεσίς στην Ομόνοια χρειάζεσαι ανοικτό μυαλό, αντοχές πολλές κι αισθήσεις σε διαρκή εγρήγορση. Με φτιάχνει όμως και το καθημερινό χάζι, όλη η πόλη βλέπεις θα περάσει κάποια στιγμή από δω. «Την άδεια για τον πάγκο την είχε πάρει ο παππούς μετά τη χούντα, μετά τον κράτησε ο πατέρας και την τελευταία δεκαετία με κάποια διαλείμματα τον τρέχω εγώ. Νύχτες δούλευα τα πρώτα χρόνια, τώρα το γύρισα μέρα που είναι λιγότερο «άγρια» βάρδια. Όταν πρωτοκατέβηκα η πλατεία ήτανε τίγκα στα τζάνκια και τον υπόκοσμο, γίνονταν συχνά τσαμπουκάδες, ακόμα και ληστείες, κυρίως στους παράδρομους. Δούλευα μέσα στο φόβο και το άγχος, μέχρι μαχαίρι μου είχαν βγάλει – τα πράγματα τώρα έχουν ηρεμήσει αρκετά, άνοιξαν και κάποια καινούργια μαγαζιά όπως το αρτοπωλείο Άττικα εδώ απέναντι (στη θέση του παλιού Μπακάκου) που έδωσε άλλο χρώμα σε αυτή εδώ τη γωνιά, όμως η κίνηση γενικότερα είναι πεσμένη - μόνο Σαββατοκύριακα στρώνει. Παλιότερα τις μεγάλες ώρες περνάγανε κοσμικοί με τις κούρσες τους και κατέβαιναν να πάρουν την εφημερίδα ή το περιοδικό τους, γινόταν και το σχετικό ψιλοσούσουρο, τελευταία μόνο τον Τρύφωνα βλέπαμε κι αυτόν τον έχουμε χάσει! Αληθεύει ότι οι "πάγκοι" κονομούσανε καλά μια εποχή, πλέον όμως οι περισσότεροι ίσα που βγάζουμε τα έξοδά μας. Υπήρξαν βέβαια «λουκέτα» και σε μας, άσε που φοβόμαστε μήπως μας κλείσουν εντελώς με καμια ευρωπαϊκή οδηγία... Τόσα χρόνια πάνω στην πλατεία, φίλε, τα έχω δει όλα, το μυαλό έχει κλειδώσει πολλά... Για να δουλεύεις καταμεσίς στην Ομόνοια χρειάζεσαι ανοικτό μυαλό, αντοχές πολλές κι αισθήσεις σε διαρκή εγρήγορση. Με φτιάχνει όμως και το καθημερινό χάζι, όλη η πόλη βλέπεις θα περάσει κάποια στιγμή από δω. Άσε που κάνουμε με τους συναδέλφους τους τουριστικούς πράκτορες αμισθί - αν βάζαμε ένα κουτάκι «ό,τι προαιρείσθε» θα θησαυρίζαμε! Μα είναι δυνατόν να μην έχει στην καρδιά της πόλης ένα περίπτερο ο ΕΟΤ; Πολλούς πάλι, ξέρεις, τους μπερδεύω, με κόβουν για ροκά, αναρχικό, μηχανόβιο, ακόμα και χρυσαυγίτη, εγώ πάλι λέω σε όλους ότι μία είναι η δική μου ομάδα, ρέζους θετικό! Τόσα χρόνια πάνω στην πλατεία, φίλε, τα έχω δει όλα, το μυαλό έχει κλειδώσει πολλά... Το πιο βίαιο σκηνικό που θυμάμαι ήταν ένα πολύ άγριο ξύλο μεταξύ Αφγανών εδώ παραπίσω - σε κάποια φάση έρχεται τρέχοντας ο ένας, βουτάει ένα χοντρό σίδερο που έχω για τον πάγκο κι ορμάει στον άλλο να τον σκοτώσει κανονικά! Ειδοποιήσαμε την αστυνομία που ήρθε με τα χίλια ζόρια όταν είχαν ήδη εξαφανιστεί, μέσα στα αίματα κι οι δυο. Κάποιο βράδυ τραβήξανε κι εμένα στο τμήμα επειδή έβρισα έναν ασφαλίτη με πολιτικά (δεν τον είχα κόψει ότι ήταν) επειδή κακομίλησε χωρίς λόγο στον Μπαγκλαντεσιανό υπάλληλό μου. Ειδοποίησε περιπολικό, με βάλανε μέσα, έβριζε, απειλούσε, εντέλει πάμε στον αξιωματικό υπηρεσίας: «Mα τον εφημεριδά συνέλαβες, πας καλά; Είναι κι Έλληνας, δε βλέπεις;», του κάνει αυτός (δεν μου άρεσε αυτή η διάκριση, ομολογώ) και μ'αφήνει ελεύθερο... Όμως το συγκλονιστικότερο σκηνικό ήταν μια δύστυχη μάνα που έψαχνε την κόρη της, τζάνκι στην Ομόνοια – μου δείχνει μια φωτογραφία, μπουμπούκι σκέτο ήταν η μικρή, δεν την ξέρω, της λέω, αλλά αν είναι χρόνια χρήστρια, αποκλείεται να μοιάζει με αυτή τη φωτό... Εντέλει την βρήκε, η μικρή όμως – χάλι μαύρο πια, όπως είχα μαντέψει - την έδιωξε βρίζοντας... Άκου και το άλλο: την παραμονή του δημοψηφίσματος του Ιουλίου, οι περισσότερες μεγάλες εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδα υπέρ του «Ναι». Ε, πολλοί αναγνώστες τους που είναι τακτικοί μου πελάτες δεν τις αγόρασαν... Δεν το λέω προκατειλημμένα, εγώ να πουλήσω ήθελα! Πηγή:www.lifo.gr