Τὴν παραμονὴ τῆς καταλήψεως τῆς Θεσσαλονίκης, σὲ μιὰ στιγμὴ ἀναπαύσεως,
ἕνας στρατιώτης ἦταν ξαπλωμένος μακάρια ἐπάνω στὸ χῶμα.
Ἔξαφνα τοῦ ἐφώναξαν οἱ ἄλλοι:
– Συνάδελφε, σήκω ἀπὸ χάμω. Ὁ ἀρχιστράτηγος ἔρχεται.
Ὁ Διάδοχος!
Ὁ στρατιώτης ἐφαντάσθηκε πὼς τὸν ἐγελοῦσαν καὶ ἀνταποδίδοντας τὰ ἀστεῖα, ὅπως ἐνόμιζε, εἶπε:
– Καὶ πότε θὰ φθάσωμε, Ὑψηλότατε, στὴν Θεσσαλονίκη;
–Ἀπο σᾶς ἐξαρτάται.Ἄν δείξετε τὴν διαγωγὴ, που ἐδείξατε ὡς τώρα, σὲ τρεῖς – τέσσερις ἡμέρες θὰ φθάσωμε!
Ἦτο πράγματι ὁ ἀρχιστράτηγος τότε Διάδοχος Κωσταντῖνος ἕνα βῆμα πίσω ἀπὸ τὸν ξαπλωμένο στρατιώτη καὶ ἀπαντοῦσε χαμογελῶντας στὴν ἐρώτησι, ποὺ εἶχε ἀκούσει.
.
«Ὁ Διάδοχος Κωνσταντῖνος» Ν. Σπανδωνῆς (Διασκευὴ)
.
ΕΥΑΓΓ. Π. ΦΩΤΙΑΔΟΥ – ΗΛΙΑ Π. ΜΗΝΙΑΤΗ- Γ. ΜΕΓΑ –
Δ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ Θ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ ΣΤ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
1955