Μία εκ γενετής παράλυση στο δεξί χέρι, δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στα όνειρά της, ούτε οι οικονομικές δυσκολίες. Η 20χρονη αθλήτρια έκανε έρανο για να μπορέσει να ταξιδέψει στη Ντόχα για το παγκόσμιο πρωτάθλημα ΑμεΑ και γύρισε πίσω με δύο πανελλήνια ρεκόρ, ανεβαίνοντας στην 5η θέση της παγκόσμιας κατάταξης στο άλμα εις μήκος. Επόμενος στόχος; Οι παραολυμπιακοί αγώνες στο Ρίο
Ιωάννα Μπρατσιάκου
Νοέμβριος 21 2015 08:06
«Το χέρι μου είναι η δύναμή μου» συνηθίζει να λέει η Στέλλα Σμαραγδή για τη μαιευτική παράλυση στο δεξί άνω άκρο που τη συνοδεύει εκ γενετής. Με γονείς καθηγητές φυσικής αγωγής, ασχολήθηκε από παιδί με τον αθλητισμό, αγάπησε το στίβο, και στα 13 της έλαβε μέρος για πρώτη φορά σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Η 20χρονη σήμερα αθλήτρια από τη Χαλκιδική, έχει λάβει μέρος σε πολλές διεθνείς διοργανώσεις, εκπροσώπησε τη χώρα μας στους παραολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012, ενώ το 2014 έλαβε το χάλκινο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου στο Σουόνσι. Την ίδια χρονιά τιμήθηκε ως κορυφαία αθλήτρια με αναπηρία από τον ΠΣΑΤ. Σχεδόν κάθε αγώνας της άλλωστε είναι πανελλήνιο ρεκόρ. Τον περασμένο μήνα βρέθηκε στη Ντόχα του Κατάρ για να λάβει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα όπου κατέρριψε ξανά τα πανελλήνια ρεκόρ στην κατηγορία Τ47 με επίδοση 13.44 στα 100 μέτρα και 5.32 στο άλμα εις μήκος, ανεβαίνοντας στην πέμπτη θέση της παγκόσμια κατάταξης στο τελευταίο αγώνισμα.
Η συμμετοχή της ωστόσο δεν ήταν διασφαλισμένη οικονομικά. Όπως μας εξηγεί η ίδια, το ελληνικό κράτος καλύπτει τα έξοδα μόνο για τους αθλητές με αναπηρία που είναι ανάμεσα στους έξι κορυφαίους τους κόσμου. Η Στέλλα ήταν έβδομη στο άλμα εις μήκος και θα μπορούσε να λάβει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μόνο αν κάλυπτε η ίδια το κόστος. «Ήταν μια ψυχοφθόρα διαδικασία γιατί η οικογένειά μου δεν έχει την οικονομική δυνατότητα και επιπλέον δεν έχω χορηγούς, οπότε έπρεπε να βρω κάποιον να με στηρίξει. Ήρθα σε επαφή με το δήμο Σιθωνίας και μου είπαν ότι θα με βοηθήσουν. Με τη δική τους στήριξη και με τη βοήθεια του αθλητικού συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ όπου ανήκω, καθώς και του ποδοσφαιρικού συλλόγου της Νικήτης στη Χαλκιδική, συγκεντρώθηκε ένα ποσό που κάλυψε τα δικά μου έξοδα, όχι όμως και τα έξοδα του προπονητή μου. Πήγα στο παγκόσμιο χωρίς προπονητή και αυτό ήταν μεγάλο μειονέκτημα, θεωρώ ότι με απομάκρυνε από την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Όμως και μόνο που έκανα πανελλήνιο ρεκόρ και πήρα την πέμπτη θέση, χωρίς προπονητή, είναι αρκετό. Ήταν άλλωστε καταπληκτικός αγώνας, χάρηκα που μπόρεσα να ξεπεράσω τον εαυτό μου, αυτός ήταν ο στόχος».
Επόμενος στόχος το Ρίο
Μετά από λίγες μέρες ξεκούρασης, η Στέλλα ξεκίνησε ήδη να προετοιμάζεται για τον επόμενο μεγάλο στόχο, τους παραολυμπιακούς αγώνες που θα γίνουν το 2016 στο Ρίο. «Το εισιτήριο δεν έχει έρθει ακόμα, αλλά θα το κυνηγήσω μέχρι τέλους από άλλους αγώνες, όπως το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έχουμε τον Ιούνιο, το πανελλήνιο και διάφορες άλλες διοργανώσεις. Μακάρι να κυλήσει ομαλά η χρονιά, χωρίς εμπόδια, χωρίς τραυματισμούς, να κάνω μια σωστή προετοιμασία και να πάω μαζί με τον προπονητή μου στη Βραζιλία. Ο Στέφανος Μάμαλης είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα μου όλη τη χρονιά, με προπονεί και με κάνει καλύτερη, θέλω να είναι στους αγώνες και να χαίρεται όπως χαίρομαι κι εγώ».
Νομική και πρωταθλητισμός
Οι επιδόσεις της Στέλλας όμως δεν περιορίζονται στον πρωταθλητισμό. Άριστη μαθήτρια, πέρασε στη νομική Θεσσαλονίκης όπου φοιτά στο 3ο έτος. Πώς τα συνδυάζει; «Εννοείται ότι ο πρωταθλητισμός έχει προτεραιότητα σε αυτή τη φάση, όμως μελλοντικά θέλω να ασχοληθώ με το Δίκαιο, οπότε ελπίζω να πάρω το πτυχίο μου και μετά να κάνω κι ένα μεταπτυχιακό. Δεν είναι εύκολο γιατί με τους αγώνες χάνω μαθήματα και εξεταστικές. Ευτυχώς έχω καλούς συμφοιτητές που με βοηθάνε, μου δίνουν τις σημειώσεις τους και είναι σαν να είμαι εκεί!»Γιατί επέλεξε τη νομική; «Δεν σκέφτηκα καθόλου τα ΤΕΦΑΑ και τη γυμναστική, η νομική ήταν η πρώτη μου επιλογή γιατί θέλω με αυτό τον τρόπο να προσφέρω στην κοινωνία. Θέλω να ασχοληθώ με το αθλητικό κομμάτι του Δικαίου και, αν μπορώ, να αλλάξω κάποια πράγματα, όχι μόνο για τα άτομα με αναπηρία αλλά και σε ό,τι αφορά τη βελτίωση των συνθηκών για όλους τους αθλητές».
Ξεπερνώντας τις δυσκολίες
«Γενικά υπάρχουν δυσκολίες για τους αθλητές, ειδικά ως προς τις εγκαταστάσεις. Στη Θεσσαλονίκη το Καυταντζόγλειο είναι κατεστραμμένο, φοβόμαστε ανά πάσα στιγμή ότι μπορεί να τραυματιστούμε, σχεδόν όλο τον περασμένο χειμώνα δεν είχαμε θέρμανση. Εναλλακτικός χώρος είναι το κεντρικό στάδιο που είναι πολύ σκληρό για τους αθλητές και μας δημιουργεί μικροτραυματισμούς. Όσον αφορά τα ΑμεΑ, δεν έχουμε πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, αν πάθουμε κάτι στο γήπεδο, δεν υπάρχει φυσικοθεραπευτής να έρθει να μας δει άμεσα. Ευτυχώς έχω στήριξη από τους γονείς μου, τους φίλους μου, και τον προπονητή μου. Οι γονείς μου ήταν ανέκαθεν δίπλα μου στο θέμα του πρωταθλητισμού, τους δίνει μεγάλη χαρά αυτό το πράγμα κι εμένα μου δίνει κίνητρο να συνεχίζω την προετοιμασία μου. Όταν έχεις ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα, ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες».Βγες εκεί έξω και κυνήγησε αυτό που σου αξίζει
«Ανέκαθεν μου άρεσε πάρα πολύ να τρέχω και δεν είδα ποτέ την αναπηρία μου ως εμπόδιο. Από άλλους μου έγινε αντιληπτό ότι ίσως υπάρχει πρόβλημα. Μέσα στο χώρο του αθλητισμού και του στίβου στη αρχή αναρωτιόντουσαν πολλοί αν μπορούσα να τρέξω ή όχι. Φαντάσου πριν δέκα χρόνια που ξεκίνησα δεν ήταν τόσο γνωστοί οι Παραολυμπιακοί και γενικά οι αγώνες για ΑμεΑ. Το 2009 πήγα σε ένα μίτινγκ στη Τυνήσία. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το εξωτερικό και με άτομα που είχαν την ίδια αναπηρία με μένα. Κάπως έτσι, στην εφηβεία, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπορώ να καταφέρω πράγματα.» Στα άτομα με αναπηρία, θα έλεγα να επιδιώκουν να κάνουν πράγματα που τους κάνουν καλό, που τους κάνουν χαρούμενους, αν αυτό είναι ο αθλητισμός, ας είναι ο αθλητισμός, όμως πρέπει να βγουν εκεί έξω και να κυνηγήσουν αυτό που τους αξίζει, δεν θα έρθει από μόνο του. Εγώ αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι πρέπει να κυνηγάμε αυτό που θέλουμε, να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία και να μην το βάζουμε κάτω με τις δυσκολίες».
