Η Μαρία Πέτρου - Νταλάκα θυμάται..
Λιδορίκι , Χριστούγεννα 1956 , η μικρή Μαρία με την αείμνηστη μητέρα της Γιαννούλα Αποστολοπούλου - Πέτρου , μπροστά στο στολισμένο με Χριστουγεννιάτικα τραπέζι .
“ Οι καλύτερες μέρες για την μαμά μου και για τα αδέλφια μου και για εμένα, άρχισαν όταν τον μπαμπά μου τον κάλεσε ο θείος του Θανάσης Ιωάννου Φωτόπουλος (Κριτσας) στο Σικάγο , τον Οκτώβριο 1955. Όσο και να θέλει κανείς να λέει πως περνούσε καλά αυτά τα χρόνια μετά τον πόλεμο θα λέει ψέματα εκτός από αυτούς που είχαν κανένα κατάστημα, καφενείο, σφαγείο, ραφείο, ή είχαν κάνει στην Αμερική,κλπ.
Τους υπόλοιπους τους έδερνε η φτώχια.Τον μπαμπά μου άρχισα να τον γνωρίζω το 1952 και μετά, όταν είχε γυρίσει από στρατιώτης. Τους γονείς μου τους τάραξαν οι άθλιες καταστάσεις , η μαμά μου είχε μείνει ορφανή από 10 ετών και όταν δεν έχεις πατέρα προστάτη τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Τον μπαμπά μου τον είχαν πάρει στο αντάρτικο, είχε κάνει 17 μήνες φυλακή γι’αυτό , και κάθε μέρα τους έδιναν και από ένα γερό ξύλο.
Μετά από εκεί υπηρέτησε στο στρατό αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Όταν γύρισε από τον στρατό αγόρασε ένα σπιτάκι κάτω από τους Αγίους Ανάργυρους, και άρχισε το νοικοκυριό του μόνος του, ενώ ο παππούς ο Τάλτας δεν ήθελε να χαλάσει το κοπάδι με τα γίδια, και έτσι έβγαζε το μεροκάματο στο χωριό όταν έσκαβαν να φέρουν με σωλήνες το νερό.
Με τα πρώτα του χρήματα, Αγόρασε ένα κλουβί να βάζουμε το φαγητό, και ένα αρκετά μεγάλο θαλασσί πήλινο δοχείο. Τα πρώτα Χριστούγεννα 1953 που κάναμε στο δικό μας σπίτι ήταν πολύ φτωχά. Δεν είχε ο μπαμπάς μου να μας αγοράσει κρέας, και μας έστειλε ο θείος Γιάννης , ο αδελφός του , ένα μικρό κομματάκι, και έτσι περάσαμε αυτήν την Αγία Μέρα. Πολλές φορές μας μιλούσε για αυτήν την ημέρα και τον έπιανε κόμπος.
Όταν έφτασε στο Σικάγο, με την βοήθεια του Κώστα Παλαιολόγου έπιασε δουλειά αμέσως στο εργοστάσιο που έβγαζε σίδερο και κάθε μήνα μας έστελνε χρήματα να περνάμε καλά. Την άλλη χρονιά πριν τα Χριστούγεννα 1956, μας έστειλε και δυο δέματα με καλά ρούχα για εμάς τα παιδιά και για την μαμά μου. Επειδή πλησίαζαν τα Χριστούγεννα είχε στείλει σε μας τα παιδιά από μια Χριστουγεννιάτικη κάλτσα γεμάτες από καραμέλες και τσίχλες. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.
Απ’ τα ίδια Χριστούγεννα αναμνηστική φωτογραφία μπροστά στο στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο . Από αριστερά , η Μαρία , ο μικρός Αποστολάκης , ο Νίκος και η μητέρα της Γιαννούλα .
Η μαμά μου στόλισε ένα μικρό δεντράκι από έλατο με βαμβάκι και οικογενειακές φωτογραφίες. Μας είχε στείλει στο βιβλιοπωλείο του Καραμήτσου με τον αδελφό μου να αγοράσουμε από ένα χριστουγεννιάτικο κόσμημα για να πάρουμε και εμείς χαρά στο στόλισμα του μικρού δέντρου . Ο Νίκος βέβαια, από την πολλή την πίεση για να μην του πέσει το κόσμημα από το μικρό χεράκι του, γυρίζοντας στο σπίτι το ράγισε και έμεινε απογοητευμένος. Ενώ η μαμά μου μας έντυσε με τα καλά μας ρούχα από την Αμερική, κάλεσε και τον φωτογράφο τον Νίκο Κολοκύθα --Πανουργιά να μας βγάλει φωτογραφίες για να τις στείλει στην Αμερική στον πατέρα μας για να χαρεί και αυτός. Αυτές είναι οι παιδικές μου Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις . “
Εύχομαι σαι όλους χαρούμενα Χριστούγεννα και ο νέος χρόνος 2014 να έρθει με Υγεία, Αγάπη και Ειρήνη.
Να είστε όλοι καλά, Καλές γιορτές.
Μαρία Πέτρου – Νταλάκα
Κόκκαλα ..” σπάει “ , φίλοι μου , αυτή η υπέροχη “ γλυκόπικρη “ ανάμνηση της αγαπητής Μαρίας , απέραντα συναισθηματική , με ένα ξεχωριστά ευγενικό ..” θράσος “ σε κάποια ευαίσθητα σημεία και με τα μετρημένα , όπου πρέπει , λόγια της , μας μετέφερε , θέλαμε δεν θέλαμε , στην σκληρή δεκαετία του ‘50 , που όλοι , ίσως…μαζοχιστικά , νοσταλγούμε και ονειρευόμαστε , γιατί άραγε ;
Τη Μαρία , που είναι και αγαπητή ξαδέρφη , την καλογνώρισα τα τελευταία χρόνια , όταν ερχόταν τα καλοκαίρια απ’ το Σικάγο όπου μένει μόνιμα , και δεν σας κρύβω πως με..”κέρδισε “ απ’ την πρώτη στιγμή , για πολλά πράγματα , αλλά κυρίως γιατί δεν προσπάθησε ποτέ να παρουσιαστεί αλλιώτικη απ’ ότι είναι και φυσικά δεν μας πέταγε στις συζητήσεις μας εκείνες τις ..” Αμερικανικούρες “ του τύπου…” φιου ..παϊδάκια “ και . “ ...βγάλτε το σιαράπ “..και πολλά άλλα τέτοια ..
‘Εχει δε “ κληρονομήσει “ απ’ τον πατέρα της , τον αείμνηστο μπάρμπα Γιώργο Ν. Πέτρου – Ταλτογιώργο , το χάρισμα της επικοινωνίας και της αφήγησης .
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις , περισσεύουν τα ..μάστερ και τα διδακτορικά , μιλάει το βαθύ συνάισθημα κι’ η ίδια η καρδιά , και σ’αυτά η Μαρία είναι πλούσια , ΠΑΜΠΛΟΥΤΗ θα μπορούσα να πω …
Όσοι ασχολούμαστε κάπως με τα του χωριού μας , κάναμε φοβερά λάθη , δεν καταγράψαμε τις αναμνήσεις χωριανών μας που είχαν αυτό το τάλαντο , μεταξύ των οποίων κι’ ο μπάρμπα Γιώργος , ο οποίος , όταν ήταν στην Αμερική , έστελνε κι΄εκείνος γράμματα με αναμνήσεις του στην εφημερίδα “ Λιδωρίκι “ του αξέχαστου αδελφού μου Γιώργου Καψάλη , χάρη σ’αυτόν δε μάθαμε και για το πρώτο Λιδορικιώτικο Χριστουγεννιάτικο δέντρο .
Πολλά λοιπόν έχουμε να μάθουμε απ’ την αγαπητή μου ξαδέρφη , για την παλιά Λιδορικιώτικη ζωή και ιδιαίτερα του Βαρουσιού ..
Της ευχόμαστε , ΥΓΕΙΑ , ΕΥΤΥΧΙΑ , ΧΑΡΑ και ΠΡΟΚΟΠΗ , και στα παιδιά της φυσικά και περιμένουμε με αγωνία την επόμενη ανάμνησή της …
Ξαδέρφη σ’ευχαριστούμε πολύ ..
Καλό σας μεσημέρι ….Κ.Κ.-
www.lidoriki.com