Φωτο Θάνου Κολοκυθά
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου
Καλησπέρα και στους φίλους του χωριού μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ..
ΠΕΜΠΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 07:33
Δύση Ήλιου: 17:08
Σελήνη 6 ημερών
Γιορτάζουν: Αζαρίας, Ανανίας, Ανανούλα, Δανιήλ, Δανιηλία,Διονύσιος, Διονυσία, Μισαήλ.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
π. Χ.
497
Τα πρώτα Σατουρνάλιαγιορτάζονται στη Ρώμη.
μ. Χ.
1865
Κάνει πρεμιέρα η «Ημιτελής Συμφωνία»του Σούμπερτ.
1903
Στις 10:35 π.μ. στη Βόρειο Καρολίνα πραγματοποιείται από τους αδελφούς Όρβιλ και Γουίλμπορ Ράιτ η πρώτη πτήση παγκοσμίως με μηχανοκίνητο αεροπλάνο. Η πτήση τους διαρκεί 1 λεπτό, καλύπτοντας 850 πόδια. (Ημέρα της Αμερικανικής Αεροπορίας)
1915
Οι Γάλλοι καταλαμβάνουν το Καστελόριζο, στην προσπάθειά τους να πείσουν την κυβέρνηση των Αθηνών να πάρει μέρος στον πόλεμο στο πλευρό τους. (Α'Παγκόσμιος Πόλεμος)
1967
Ιδρύεται η Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών «Ρήγας Φεραίος», μετέπειτα ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, η νεολαιϊστικη οργάνωση του ΚΚΕ (εσ.).
1973
Η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία, για πρώτη φορά, δεν συμπεριλαμβάνει στον κατάλογο με τις ψυχικές ασθένειες την ομοφυλοφιλία.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1712#ixzz3uZUmc5GJ
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
00
Κατίνα Παξινού, ελληνίδα ηθοποιός με διεθνή καριέρα. (Θαν. 22/2/1973)
1905
Σίμο Χέιχε, φημισμένος φιλανδός ελεύθερος σκοπευτής, γνωστός και με το παρατσούκλι «λευκός θάνατος», ήρωας του ρωσοφινλανδικού πολέμου του 1939. (Θαν. 1/4/2002)
1975
Μίλα Γιόβοβιτς, ουκρανή ηθοποιός.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1712#ixzz3uZVZah90
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1273
Τζαλαλουντίν Ρουμί, πέρσης ποιητής, ιδρυτής του μυστικιστικού τάγματος του Ισλάμ «Σούφι». (Γεν. 30/9/1207)
Ανθολόγιο
1878
Σοφία Αφεντάκη, νεαρά κόρη των Αθηνών, στον τάφο της οποίας στο Α'Νεκροταφείο υπάρχει γλυπτό της («Κοιμωμένη»), φιλοτεχνημένο από τον Γιαννούλη Χαλεπά. (Γεν. 1860)
1947
Χρήστος Τσιγγιρίδης, έλληνας μηχανικός πρωτοπόρος της ραδιοφωνίας στην Ελλάδα. (Γεν. 1877)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1712#ixzz3uZVoeXma
Λούντβιχ βαν Μπετόβεν
1770 – 1827
88
0
Γερμανός μουσουργός· από τις κορυφαίες μουσικές προσωπικότητες όλων των εποχών. Με το σημαντικό σε ποιότητα και ποσότητα έργο του γεφύρωσε την Κλασική με τη Ρομαντική περίοδο της Δυτικής μουσικής.
Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Ludwig van Beethoven) γεννήθηκε το 1770 στη Βόννη, που τότε ανήκε στο Εκλεκτοράτο της Κολωνίας, τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Η ακριβής ημερομηνία της γέννησής του δεν είναι γνωστή, αλλά βαπτίστηκε στις 17 Δεκεμβρίουτου ίδιου χρόνου. Ό πατέρας του Γιόχαν, φλαμανδικής καταγωγής, ήταν μουσικός και τον βοήθησε κάπως στη μουσική του μόρφωση. Ήταν, όμως, άνθρωπος μέθυσος και με βίαιους τρόπους και αυτό ίσως έκανε το νεαρό παιδί να κλειστεί στον εαυτό του. Από μικρός έδειξε τα θαυμαστά μουσικά του προσόντα και έμαθε να παίζει με μεγάλη δεξιοτεχνία πιάνο και εκκλησιαστικό όργανο.
Το 1787 πήγε στη Βιέννη, στην πόλη της μουσικής, όπου έλαμπαν με τη φήμη τους μεγάλες μουσικές προσωπικότητες. Εκεί γνωρίστηκε και πήρε μαθήματα από τονΜότσαρτ, τον Χάιντνκαι άλλους μουσικούς. Σε ηλικία 25 χρονών διηύθυνε συναυλίες στη Βιέννη και συνέθετε ο ίδιος μουσικά κομμάτια. Η καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα προκάλεσε το γενικό θαυμασμό και πολλοί αριστοκράτες τον ενίσχυαν οικονομικά ώστε να μπορεί να ζει μία άνετη ζωή.
Ό Μπετόβεν, όμως, θρεμμένος με τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης ήταν χαρακτήρας υπερήφανος, αποστρεφόταν τις κολακείες και ποτέ δεν έγινε με την τέχνη του θεράποντας των ηγεμόνων. Συγκεντρωμένος πάντα στον εαυτό του, κάποτε και πεισματάρης ή λίγο εγωιστής, έκανε ωστόσο συστηματικό έλεγχο του έργου του και επίμονη αυτοκριτική, παρά τη γενική αναγνώριση της αξίας του, παρά τις τιμές και τις δόξες.
Κοντά στα 29 του χρόνια, ο Μπετόβεν χτυπήθηκε από τη μοίρα με τον πιο τραγικό τρόπο. Αυτός, ο γεννημένος για τους ήχους, για τις μελωδίες, άρχισε να χάνει ό,τι του ήταν πολυτιμότερο στη ζωή: την ακοή του. Αναγκάσθηκε ν’ αποσυρθεί από τη διεύθυνση της ορχήστρας και επιδόθηκε στη σύνθεση. Στα 30 του χρόνια γράφει την πρώτη του συμφωνία για ορχήστρα και εκδίδει τα 32 πρώτα του κουαρτέτα.
Η βαρηκοΐα του, όμως, προχωρά και η ζωή του γίνεται δραματική. Μέσα στον πόνο και την απογοήτευση εξακολουθεί να γράφει. Ως το 1812 έχει τελειώσει 8 συμφωνίες, ένα ορατόριο και πλήθος άλλα έργα. Προσπαθεί να διευθύνει μία συναυλία με έργα του, αλλά δεν το κατορθώνει. Χρειάζεται τη βοήθεια κι ενός άλλου αρχιμουσικού, που στέκεται πίσω του και δίνει τα συνθήματα στους μουσικούς και τους αοιδούς.
Σε λίγο είναι πια τελείως κουφός. Χρησιμοποιεί ακουστικό κέρας ή ένα τετράδιο, όπου γράφουν οι άλλοι τις ερωτήσεις τους. Μα πάντα εργάζεται με ακατάβλητη θέληση. Κι όσο επεξεργάζεται μία σύνθεση, απορροφάται απ’ αυτή και λησμονάει ακόμα και τις στοιχειώδεις ανάγκες του. Περπατά συχνά κακοντυμένος. Τα παιδιά, που τον βλέπουν αφηρημένο, τον περιπαίζουν και η αστυνομία τον παίρνει κάποτε για αλήτη.
Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Τ’ αφτιά του αρχίζουν να πονούν και στο στομάχι του νιώθει διαταραχές. Το 1826 παθαίνει υδρωπικία και τον επόμενο χρόνο, στις 26 Μαρτίου 1827, ο γίγαντας της μουσικής πεθαίνει μέσα στο σπίτι του στη Βιέννη, ενώ γύρω ξεσπά μία φοβερή καταιγίδα. Η κηδεία του θα γίνει με ηγεμονική επισημότητα.
Το έργο του μεγάλου μουσουργού των αιώνων είναι ογκώδες. Συνέθεσε εννέα συμφωνίες (1η, 2η, 3η ή «Ηρωική», 4η, 5η, 6η ή «Ποιμενική», 7η, 8η και την περίφημη 9ημε το χορωδιακό «Ύμνο της Χαράς» του Σίλερ), το μπαλέτο «Προμηθεύς», την όπερα «Φιντέλιο», εισαγωγές και δραματική μουσική («Κοριολανός», «Έγκμοντ», «Τα Ερείπια των Αθηνών»), την περίφημη «Μεγάλη Λειτουργία» («Μίσα Σολέμνις»), το ορατόριο «Ο Χριστός στο όρος των Ελαιών», ένα κοντσέρτο για βιολί, 5 κονσέρτα για πιάνο, το τριπλό κονσέρτο γιά βιολί, πιάνο και ορχήστρα, εμβατήρια, χορούς, σονάτες, κουαρτέτα και πλήθος άλλα μουσικά έργα.
Άφθαστος καλλιτέχνης και ξεχωριστή μεγαλοφυΐα, όπως ήταν, ο Μπετόβεν δεν ασχολήθηκε ποτέ με μικροσυνθέσεις. Όλα του τα έργα έχουν τη σφραγίδα της μεγάλης έμπνευσης και της υψηλής δημιουργίας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1520#ixzz3uZWPZQ2
k
Η ιστορική πτήση των αδελφών
Ράιτ
Η ιστορική πτήση των αδελφών Ράιτ
639
0
Στις 17 Δεκεμβρίου 1903, σ'ένα απόμερο ψαροχώρι των ΗΠΑ, δύο κατασκευαστές ποδηλάτων πέταξαν το πρώτο αεροπλάνο, αλλάζοντας τον κόσμο για πάντα. Η πρώτη πτήση των αδελφών Ράιτ διάρκεσε μόλις 12 δευτερόλεπτα και διάνυσε απόσταση 37 μέτρων, λιγότερο από το μήκος ενός σημερινού Airbus Α320 ή ενός Boeing 747. Ήταν η πρώτη φορά που ο άνθρωπος πραγματοποίησε μια απολύτως ελεγχόμενη μηχανοκίνητη πτήση με ένα αεροπλάνο βαρύτερο από τον αέρα.
Ο Γουίλμπερ (1867 - 1912) και ο Όρβιλ Ράιτ (1871 - 1948) άρχισαν να ενδιαφέρονται για τις πτήσεις το 1878, όταν ο πατέρας τους Μίλτον τους χάρισε ένα λαστιχένιο παιχνίδι, που έμοιαζε με ελικόπτερο. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα τα δύο αδέλφια άνοιξαν μια εταιρεία κατασκευής και εμπορίας ποδηλάτων στη γενέτειρά τους Ντέιτον του Οχάιο. Όσα έμαθαν για τα ποδήλατα -η ανάγκη για μια ανθεκτική, ελαφρά κατασκευή, η σπουδαιότητα της ισορροπίας, του ελέγχου και της αντίστασης του αέρα- ήταν ανεκτίμητα εφόδια για την κατασκευή ενός αεροπλάνου.
Το 1899 άρχισαν να κατασκευάζουν ανεμόπτερα και να ανακαλύπτουν μέσα από την πράξη τους νόμους της αεροναυτικής, με τη δημιουργία μιας αεροδυναμικής σήραγγας στο Ντέιτον. Το 1903 ήταν έτοιμοι να πραγματοποιήσουν το μεγάλο άλμα, αφού κατασκεύασαν αξιόπιστους κινητήρες και έλικες. Το πεδίο των δοκιμών τους ήταν ένα παραθαλάσσιο χωριό στη Βόρεια Καρολίνα, που ονομαζόταν Κίτι Χοκ. Το διάλεξαν για τους σταθερούς ανέμους του και τις πολλές αμμουδιές του, χρήσιμες για τη φάση της προσγείωσης και την αποφυγή ατυχημάτων και ανεπιθύμητων τραυματισμών.
Το αεροπλάνο που κατασκεύασαν είχε το όνομα Flyer 1(Αεροπόρος 1). Ήταν διπλάνο και κατασκευασμένο από ξύλο ελάτης. Είχε βάρος 341 κιλά μαζί με τον πιλότο, μήκος 6,5 μέτρα, άνοιγμα πτερύγων 12,3 μέτρα, ενώ το ένα φτερό του ήταν μεγαλύτερο από το άλλο κατά μερικά εκατοστά, προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη ευστάθεια στο αεροπλάνο. Η μηχανή ήταν πρωτότυπη κατασκευή του υπαλλήλου των Ράιτ, Τσάρλι Τέηλορ, και δανειζόταν πολλά στοιχεία από την τεχνολογία του ποδηλάτου, επειδή οι κινητήρες των αυτοκινήτων είχαν πολύ μεγάλο βάρος. Ο πιλότος ήταν τοποθετημένος μπρούμυτα και με ένα μοχλό κατηύθυνε το πηδάλιο.
Η πρώτη πτήση του Flyer 1έγινε στις 14 Δεκεμβρίουμε πιλότο τον Γουίλμπουρ, που κέρδισε τον Όρβιλ στο στρίψιμο του νομίσματος. Δεν ήταν το ίδιο τυχερός και στην πτήση, αφού το αεροπλάνο δεν πρόλαβε να πάρει ύψος και κατέπεσε, ευτυχώς χωρίς ο Γουίλμπουρ να πάθει το παραμικρό. Το αεροπλάνο έπαθε ζημιές και χρειάστηκαν τρεις μέρες για να επισκευαστούν.
Στις 17 Δεκεμβρίουτο Flyer ήταν έτοιμο με τον Όρβιλ στο κόκπιτ». Ήταν 10:35 το πρωί, όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε αυτοδύναμα και μετά από 12 δευτερόλεπτα στον αέρα προσγειώθηκε κανονικά. Ο Όρβιλ Ράιτ είχε γράψει ιστορία. Στη συνέχεια, τα δύο αδέλφια πραγματοποίησαν, εναλλάξ, τρεις ακόμα πτήσεις σε ευθεία γραμμή, με την τελευταία να διαρκεί 59 δευτερόλεπτα και να διανύει μια απόσταση 260 μέτρων.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/364#ixzz3uZXeddHs
Οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω
767
0
Άγιοι της Χριστιανικής Εκκλησίας, προερχόμενοι από την Παλαιά Διαθήκη. Η μνήμη τους εορτάζεται στις 17 Δεκεμβρίου.
Οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω ήταν τρία εβραιόπουλα, ο Ανανίας, ο Αζαρίας και ο Μισαήλ, που κατάγονταν από βασιλικό γένος και ζούσαν στα Ιεροσόλυμα. Όταν η πόλη τους κυριεύτηκε από τον βασιλιά των Βαβυλωνίων, Ναβουχοδονόσορα Β'τον Μέγα (634-562 π.Χ), τα τρία παιδιά σύρθηκαν αιχμάλωτα στη Βαβυλώνα μαζί με τον φίλο τους Δανιήλ, τον μετέπειτα προφήτη. Εκεί ξεχώρισαν για τη φρόνηση και την αρετή τους και ο βασιλιάς τους διόρισε επιστάτες στην Αυλή του.
Όμως, όταν αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τη χρυσή εικόνα του, ο Ναβουχοδονόσωρ εξοργίστηκε και διέταξε να τους ρίξουν σ’ ένα ιδιαίτερα πυρακτωμένο καμίνι. Τότε εμφανίστηκε άγγελος Κυρίου και τους προστάτευσε, απλώνοντας πάνω τους τις φτερούγες του και μεταβάλλοντας τη φωτιά σε δροσιά.
Έκπληκτος ο Ναβουδονόσωρ από το θαύμα που συντελέστηκε ενώπιόν του, ομολόγησε ότι ο Θεός των Ιουδαίων είναι μεγάλος και τους χάρισε τη ζωή. Έκτοτε, οι «τρεις παίδες» έζησαν εν ειρήνη.
Οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω είναι προστάτες Άγιοι της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Ελλάδας και Κύπρου και η μνήμη τους τιμάται με σειρά εκδηλώσεων.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/715#ixzz3uZY2Z0O3
Σατουρνάλια
35
0
Ρωμαϊκή εορτή προς τιμήν του θεού Σατούρνου (Saturnus), ο οποίος ταυτίζεται με τον ελληνικό θεό Κρόνο και αντιστοιχεί με την ελληνική γιορτή των Κρονίων. Ο Κρόνος ήταν ο θεός της σποράς και τον τιμούσαν μετά τη λήξη της περιόδου της σποράς του σίτου. Ο εορτασμός άρχιζε κάθε χρόνο στις 17 Δεκεμβρίουκαι διαρκούσε επτά ημέρες. Πολλά από τα έθιμα των Σατουρναλίων επιζούν μέχρι σήμερα.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις των Σατουρναλίων ξεκινούσαν με θυσία που ο δήμος προσέφερε στον θεό και τελούσε μπροστά στο ναό του. Μετά τη θυσία ακολουθούσε κοινό γεύμα για όλους τους πολίτες, με δημόσια δαπάνη. Κατά την ημέρα αυτή, αλλά και τις τρεις επόμενες, τα δικαστήρια και τα σχολεία παρέμεναν κλειστά.
Για να μνημονευθεί, μάλιστα, η εποχή του χρυσού αιώνα της βασιλείας του Κρόνου (προτού τον εκθρονίσει ο γιος του Ζευς), κατά την οποία μεταξύ των ανθρώπων επικρατούσαν ευδαιμονία και ελευθερία, επέτρεπαν στους δούλους να συμπεριφέρονται ως ελεύθεροι. Οι ρωμαίοι οικοδεσπότες αντάλλασσαν τους ρόλους με τους δούλους τους και προσέφεραν σ’ αυτούς κάθε εξυπηρέτηση.
Κατά τις ημέρες των Σατουρναλίων αναστελλόταν η απαγόρευση των τυχερών παιχνιδιών. Οργανώνονταν πλούσια συμπόσια, σε καθένα από τα οποία εκλεγόταν από τους συνδαιτημόνες ένας βασιλιάς (saturnalicius princeps), στα προστάγματα του οποίου όφειλαν να υπακούουν όλοι οι συμπότες.
Κατά την 21ηκαι την 22α Δεκεμβρίουγινόταν αγορά, στην οποία πωλούσαν αγαλματίδια που ονομάζονταν σιγιλάρια (sigillaria). Σύμφωνα με το έθιμο, οι εορτάζοντες έπρεπε να αγοράζουν τέτοια αγαλματάκια και να τα προσφέρουν στους γνωστούς και φίλους τους, ευχόμενοι «Bona Saturnalia». Οι πλούσιοι μοίραζαν στους φτωχούς γενναία χρηματικά βοηθήματα. Μεταξύ των δώρων ήταν και λαμπάδες, επειδή, όπως πίστευαν, το φως τους ενίσχυε το φως τού ηλίου, το οποίο ελαττωνόταν την εποχή αυτή.
Τα Σατουρνάλια διατηρήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων, μέχρι τον 5ο μ.Χ. αιώνα, οπότε καταργήθηκαν υπό την επίδραση του Χριστιανισμού. Ωστόσο, πολλά από τα έθιμά τους (ανταλλαγή δώρων, γλέντια, χαρτοπαιξία κ.ο.κ.) διατηρήθηκαν και μεταβιβάστηκαν στον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς.
Τις περισσότερες πληροφορίες για τις τελετές των Σατουρναλίων μνημονεύει ο Λατίνος συγγραφέας του 5ου μΧ αιώνα Μακρόβιος στο έργο του «Saturnalia».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/1029#ixzz3uZYNgAW6
Ερυθρές Ταξιαρχίες εναντίον
ΗΠΑ
Τζέιμς Λι Ντόζιερ
65
0
Τον Δεκέμβρη του 1981 οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» επεχείρησαν το «κόλπο γκρόσο» με την απαγωγή ενός νατοϊκού στρατηγού. Σαράντα μέρες αργότερα άρχισε το οριστικό τους «ξήλωμα».
Στις 6 το απόγευμα της 17ης Δεκεμβρίου 1881 τέσσερις άνδρες, παριστάνοντας τους υδραυλικούς, χτύπησαν το κουδούνι του διαμερίσματος του αμερικανού ταξίαρχου Τζέιμς Λι Ντόζιερ στη Βερόνα. Ο 51χρονος αξιωματικός ήταν βοηθός επιτελάρχη στο Χερσαίο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ για τη Νότια Ευρώπη. Ο στρατηγός καλή τη πίστει τους άνοιξε την πόρτα και μόνο τότε συνειδητοποίησε το λάθος του. Ένας από τους τέσσερις «υδραυλικούς» τον χτύπησε με το κοντάκι του όπλου του στο κεφάλι και τον ακινητοποίησαν. Οι άλλοι τρεις τον φίμωσαν, τον έδεσαν και τον μετέφεραν σε ένα αυτοκίνητο, που χάθηκε μέσα στην κίνηση της πόλης. Η αστυνομία ειδοποιημένη λίγο αργότερα έφθασε στο διαμέρισμα και βρήκε τη σύζυγο του Ντόζιερ φιμωμένη και αλυσοδεμένη.
Η είδηση της απαγωγής έκανε αμέσως τον γύρο του κόσμου κι έγινε πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Ήταν η πρώτη φορά στην υπερδεκαετή της ιστορία, που η διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση προκαλούσε ευθέως τις Ηνωμένες Πολιτείες και μάλιστα σε μια περίοδο που βρισκόταν σε καθοδική πορεία, εξαιτίας της απαγωγής και της δολοφονίας Μόρο (1978). Σε ανακοίνωσή τους, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» ανέφεραν ότι προέβησαν στην ενέργεια αυτή για να καταγγείλουν την τοποθέτηση αμερικανικών πυραύλων στην Ιταλία και τη στενή συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, ενώ δεν προδικαζόταν η τύχη του Ντόζιερ. Παρασκηνιακά, η οργάνωση είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να απελευθερώσει τον Ντόζιερ, αρκεί να τις καταβαλλόταν ως λύτρα το ποσό των 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η κινητοποίηση της κυβέρνησης Ρέιγκαν ήταν άμεση. Επίλεκτα στελέχη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών έφθασαν στην Ιταλία για να συνδράμουν τις έρευνες των ιταλών συναδέλφων τους. Δεν άργησαν να βρουν το νήμα της απαγωγής, καθώς είχαν τη βοήθεια από μεταμεληθέντα μέλη των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», που εξασφάλισαν δικαστική ασυλία. Αξιοποιώντας όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, εντόπισαν το κρησφύγετο των τρομοκρατών σ'ένα πεντάρι διαμέρισμα στην πόλη Πάντοβα, μισή ώρα απόσταση από τη Βερόνα.
Στις 11:36 το πρωί της 28ης Ιανουαρίου 1982, μια επίλεκτη ομάδα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας έκανε έφοδο στο διαμέρισμα και εξουδετέρωσε με σχετική ευκολία τους πέντε ερυθροταξιαρχίτες, που φρουρούσαν τον απαχθέντα αξιωματικό. Ο Ντόζιερ βρισκόταν αλυσοδεμένος μέσα σε μία σκηνή και ήταν καλά στην υγεία του. Ήταν ξυπόλητος, εμφανώς αδυνατισμένος και με μακριά γενειάδα. Στο διαμέρισμα η αστυνομία ανακάλυψε όπλα, χειροβομβίδες, εκρηκτικά και πυρομαχικά.
Αμέσως, ο Ντόζιερ τηλεφώνησε στη σύζυγό του και την κόρη του που ζούσαν στη Γερμανία και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε αμερικανική στρατιωτική βάση της Βερόνας. Μια εβδομάδα αργότερα επέστρεψε στις ΗΠΑ, όπου του επιφυλάχθηκε υποδοχή ήρωα. Ο Πρόεδρος Ρέιγκαν χαιρέτισε «τον θαρραλέο στρατιώτη και υπερασπιστή της ελευθερίας».
Σε συνέντευξη τύπου, ο Ντόζιερ αποκάλυψε ότι είχε προειδοποιηθεί από την υπηρεσία του για ενδεχόμενη απαγωγή του, αλλά δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία. Είπε ακόμη ότι καθ'όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς του βρισκόταν δεμένος από τα ένα πόδι και το ένα χέρι στον στύλο μιας σκηνής στο διαμέρισμα των απαγωγέων του, που είχαν πάντα σκεπασμένα τα πρόσωπό τους. Κάθε μέρα του φορούσαν ακουστικά και τον έβαζαν να ακούει δυνατά μουσική για ένα οκτάωρο. Ροκ στην αρχή, όπως είπε, και στη συνέχεια και κλασική μουσική μετά τα παράπονά του. Έκτοτε, η ακοή του μειώθηκε σημαντικά και το πρόβλημά του αυτό συνετέλεσε στη γρήγορη συνταξιοδότησή του με τον βαθμό του υποστρατήγου.
Την επιχείρηση Ντόζιερ για λογαριασμό των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» είχε αναλάβει το κλιμάκιο της Βενετίας, με επικεφαλής τον Αντόνιο Σαβάστα. Αυτός και οι σύντροφοί του Εμίλια Λίμπερα και Τσέζαρε Λεοντάρντο καταδικάσθηκαν σε ισόβια στη δίκη που ακολούθησε. Η απαγωγή Ντόζιερ ήταν το τελευταίο μεγάλο και εντυπωσιακό «χτύπημα» των «Ερυθρών Ταξιαρχιών». Ένα χρόνο αργότερα, η τρομοκρατική οργάνωση είχε σχεδόν διαλυθεί και μόνο κάποιοι πυρήνες της συνέχισαν μεμονωμένα τη δράση τους.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/396#ixzz3uZYkljUe
Oικογένεια Σίμσον
334
0
Τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων για ενήλικες, η πλέον επιτυχημένη και μακροβιότερη στην ιστορία της αμερικάνικης τηλεόρασης. Πρόκειται για ιδιότυπη σάτιρα της μεσοαστικής Αμερικής, με ήρωες τα μέλη μιας απίθανης οικογένειας, των Σίμσον, που την αποτελούν ο πατέρας Χόμερ, η μητέρα Μαρτζ και τα τρία παιδιά τους, Μπαρτ, Λίζα και Μάγκι. Δημιουργός της σειράς είναι ο σπουδαίος σύγχρονος καρτουνίστας Ματ Γκρέινιγκ («Futurama», «Life in Hell»), γεννημένος στο Πόρτλαντ του Όρεγκον το 1954.
Η Oικογένεια Σίμσον (The Simpsons)εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στη μικρή οθόνη στις 19 Απριλίου 1987, ως ένθετο στο εβδομαδιαίο βαριετέ The Tracey Ullman Show, που παρουσίαζε στο δίκτυο Fox η γνωστή τραγουδίστρια της ποπ Τρέισι Ούλμαν. Η επιτυχία ήταν άμεση και δύο χρόνια αργότερα τα σκετσάκια των Σίμσον αυτονομήθηκαν και απέκτησαν τη μορφή της ημίωρης εκπομπής στο ίδιο κανάλι, σε ώρα μεγάλης ακροαματικότητας. Το πρώτο επεισόδιο προβλήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1989.
Οι Σίμσον είναι μια δυσλειτουργική μεσοαστική οικογένεια, που ζει στο Σπρίνγκφιλντ, μία φανταστική πόλη των ΗΠΑ. Μοναδικός εργαζόμενος της οικογένειας είναι ο πατέρας, ο καλοκάγαθος Χόμερ, που είναι επιθεωρητής ασφαλείας σ'ένα πυρηνικό εργοστάσιο. Η γυναίκα του Μαρτζ είναι μητέρα και νοικοκυρά. Ο δεκάχρονος Μπαρτ είναι ένας ταραξίας, που θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη. Η οκτάχρονη Λίζα είναι ακτιβίστρια της αριστεράς και αγαπά να παίζει σαξόφωνο. Η Μάγκι είναι το μωρό της οικογένειας, που βυζαίνει την πιπίλα της, δεν στέκεται καλά στα πόδια του και δεν μιλά ακόμη. Η οικογένεια Σίμσον διαθέτει σκύλο (Santa's Little Helper), γάτα (Snowball II) και περιστασιακά, άλλα κατοικίδια.
Τους πρωταγωνιστές της σειράς πλαισιώνουν χαρακτήρες με πολλές παραξενιές, όπως συνάδελφοι του Χόμερ, δάσκαλοι των παιδιών, οικογενειακοί φίλοι, συγγενείς και τοπικές προσωπικότητες του Σπρίγκφιλντ. Ως γκεστ-σταρ έχουν εμφανισθεί λαμπερά ονόματα της σόου-μπιζ και της επιστήμης. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τους Στινγκ, Μέριλ Στριπ, U2, Στιβ Μάρτιν, Μελ Γκίμπσον, Μπεν Στίλερ, Ριζ Γουίδερσπουν, Χιου Χέφνερ, Ντένις Ρόντμαν, Μετάλικα, Λάρι Κινγκ, Λιζ Τέιλορ, Μάικλ Τζάκσον, 50 Cent, Αντρέ Άγκασι, Μάτζικ Τζόνσον, και ο φυσικός Στίβεν Χόκινγκ.
Το Σπρίνγκφιλντ, που βρίσκεται σε μία ακαθόριστη πολιτεία των ΗΠΑ, είναι μία μικρογραφία του κόσμου. Με αυτό τον τρόπο, οι δημιουργοί της σειράς μπορούν να θίξουν τα προβλήματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες και όχι μόνο της αμερικανικής. Τα θέματα του περιβάλλοντος, της ομοφυλοφιλίας, του εθνικισμού, της εκπαίδευσης, αλλά και τα μίντια, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της κριτικής τους. Έτσι, μπορεί να εξηγηθεί και η μεγάλη επιτυχία της σειράς σε όλο τον κόσμο. Οι «Σίμσον» ιδεολογικά κλείνουν επ'αριστερά, αν και πολλές φορές φθάνουν ως τον μηδενισμό. Κάθε εξουσία και μεγάλη επιχείρηση παρουσιάζεται με απόλυτα αρνητικό τρόπο. Η πολιτική είναι βουτηγμένη στη διαφθορά, η αστυνομία είναι ανίκανη και η εκκλησία αδιάφορη για το ποίμνιό της.
Οι «Σίμσον» βρέθηκαν στο στόχαστρο των συντηρητικών κύκλων σχεδόν από την αρχή της προβολής τους. Ο ταραξίας Μπαρτ, που συχνά ξεφεύγει χωρίς τιμωρία, οδήγησε κάποιους συλλόγους γονέων να κατηγορήσουν τους δημιουργούς της σειράς ότι «εκπέμπουν» αρνητικά πρότυπα για τα παιδιά. Ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, που συχνά διακωμωδείται από τους Σίμσονς, ασχολήθηκε μαζί τους σε μία ομιλία του: «Στόχος της κυβέρνησής μου είναι η ενδυνάμωση της αμερικανικής οικογένειας, με τον τρόπο των «Γουόλτονς» και όχι με των «Σίμσον». Οι «Γουόλτονς» ήταν μια αμερικανική τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '70, με θέμα τη ζωή μιας αγροτικής οικογένειας με ισχυρούς δεσμούς.
Στη Ρωσία, η σειρά κατηγορήθηκε ότι προάγει τη βία και την κτηνωδία, προπαγανδίζει τα ναρκωτικά και το σεξ, με αποτέλεσμα να είναι επικίνδυνη για την ψυχική υγεία των θεατών της. Μάλιστα, ένας γονέας κινήθηκε δικαστικά εναντίον των δημιουργών της, ζητώντας αποζημίωση για ηθική βλάβη.
Οι «Σίμσον», που δεν διστάζουν να εκφέρουν άποψη επί παντός του επιστητού, αποφάσισαν να «πάρουν θέση» ακόμα και για το Κυπριακό, εξοργίζοντας του Τούρκους. Ο Χόμερ (Όμηρος, δηλαδή), ο πατέρας της οικογένειας, τα βάζει με μια ομάδα Τούρκων, οι οποίοι απήγαγαν τα δύο παιδιά του σ'ένα επεισόδιο της σειράς του 2005. Ο Χόμερ εξοργίζεται και τους αποκαλεί «Cyprus-splitting jerks», κάτι σαν «άθλιοι, που διχοτομήσατε την Κύπρο»! Τα σχόλια σε βάρος των Τούρκων συνεχίζονται και από τη γυναίκα του, τη Μαρτζ: «Και η Κωνσταντινούπολη τώρα λέγεται Ιστανμπούλ!».
Μεγάλος είναι και ο πολιτιστικός αντίκτυπος της εκπομπής. Το ενοχλητικό γρύλισμα του Χόμερ «D' oh!» έχει περάσει ως νεολογισμός στο λεξικό της Οξφόρδης, με την εξήγηση: «Εκφράζω αγανάκτηση όταν τα γεγονότα δεν έχουν πάει όπως αναμενόταν ή όταν κάποιος λέει ή κάνει κάτι ανόητο». Άλλες εκφράσεις έχουν περάσει στο καθημερινό λεξιλόγιο, όπως η τραβηγμένη εκφορά της λέξης excellent (eeexcellent), η κοροϊδευτική κραυγή «Ha-ha!» του Νέλσον Μαντζ και το θριαμβευτικό «Woohoo!» του Χόμερ. Η φράση ενός ήρωα της σειράς για τους Γάλλους «Cheese-eating surrender monkeys» (κάτι σαν «Μαϊμούδες παραδομένες στην τυροφαγία»), χρησιμοποιήθηκε κατά κόρο από σοβαρούς συντηρητικούς αναλυτές και δημοσιογράφους για να λοιδορήσουν τους Γάλλους, όταν αντιτάχθηκαν στον πόλεμο του Ιράκ.
Στοιχεία για τη σειρά
- Για την παραγωγή ενός επεισοδίου, διάρκειας 20-23 λεπτών, χρειάζονται 6-9 μήνες.
- Απασχολεί 16 σεναριογράφους.
- Το μουσικό θέμα της σειράς υπογράφει ο Ντάνι Έλφμαν, που έχει προταθεί τρεις φορές για Όσκαρ μουσικής.
- Έχει κερδίσει αναρίθμητα βραβεία, μεταξύ αυτών 23 Emmy (τηλεοπτικά), 22 Annie (καρτούν) και 1 Peabody (ραδιοφωνικά).
- Το 1998, το έγκριτο περιοδικό TIME ονόμασε τους «Σίμσονς» ως την κορυφαία τηλεοπτική σειρά του 20ου αιώνα.
- Από το ίδιο περιοδικό, ο Μπαρτ Σίμσον επιλέχθηκε στον κατάλογο των 100 προσώπων με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ο αιώνα. Ήταν το μοναδικό φανταστικό πρόσωπο.
- Το μαλλί του Μπαρτ έχει 9 καρφάκια.
- Τα ονόματα των πρωταγωνιστών Χόμερ, Μαρτζ, Λίζα και Μάγκι είναι τα πραγματικά ονόματα των γονιών και των αδελφών του Ματ Γκρέινινγκ.
- Το σήριαλ τιμήθηκε το 2000 με ένα αστέρι στον περίφημο Πεζοδρόμιο της Δόξας στο Λος Άντζελες.
- Τα έσοδα από τις πωλήσεις αναμνηστικών ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
- Στην Ελλάδα, προβάλλεται από το κανάλι «Μακεδονία TV», κάθε βράδυ στις 8, Δευτέρα με Παρασκευή.
- Στις 27 Ιουλίου 2007 θα δοθεί η παγκόσμια πρεμιέρα της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας των Σίμσον, «The Simpsons Movie», σε σκηνοθεσία του παραγωγού της σειράς Ντέιβιντ Σίλβερμαν.
Οι κορυφαίες ατάκες της σειράς
- «Αν κάνω κάτι κακό και δεν υπάρχει εκεί κανένας να με πιάσει, αυτό
με κάνει Θεό;» Μπαρτ - «Έβαλες τα δυνατά σου και απέτυχες οικτρά. Το ηθικό δίδαγμα είναι
να μην προσπαθείς ποτέ». Χόμερ - «Δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα προσπαθήσω. Αλλά θα
προσπαθήσω να προσπαθήσω». Μπαρτ
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/249#ixzz3uZZ6kHU3
Νίκος Παπατάκης
1918 – 2010
108
0
Ελληνογάλλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, σεναριογράφος και παραγωγός, από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της ελληνικής διασποράς. Γύρισε πέντε συναρπαστικές ταινίες, που οι ωμές και προκλητικές (συχνά σουρεαλιστικές) εικόνες τους σόκαραν μεγάλο μέρος του κοινού.
Ο Νίκος Παπατάκης γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας στις 5 Ιουλίου 1918 από Έλληνα πατέρα με καταγωγή από τη Μακεδονία και ντόπια μητέρα. Αντιστάθηκε πολεμώντας τα ιταλικά στρατεύματα του Μουσολίνιστο πλευρό του Χαϊλέ Σελασιέ και αναγκάστηκε να εξοριστεί, βρίσκοντας καταφύγιο αρχικά στον Λίβανο και εν συνεχεία στην Ελλάδα. Στην Αθήνα παρέμεινε για δύο χρόνια (1937-1939) και έκανε διάφορες δουλειές για τα προς το ζην. Εργάστηκε ως γκρουμ στο ξενοδοχείο Σεντ Τζορτζ κι εκεί γνώρισε τον γλύπτη Χέρμπερτ Χόφμαν, ο οποίος τον μύησε στον κόσμο της τέχνης.
Το 1939 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι. Στη γαλλική πρωτεύουσα, ο Παπατάκης συναναστράφηκε όλη την αφρόκρεμα της γαλλικής διανόησης, από τον Ζαν Πολ Σαρτρκαι τον Αντρέ Μπρετόν ως τον Ζακ Πρεβέρ και τον «καταραμένο» Ζαν Ζενέ. Το 1947 άνοιξε το καμπαρέ La Rose Rouge (Το Κόκκινο Ρόδο), που αποτέλεσε το δημιουργικό εφαλτήριο για πολλούς καλλιτέχνες, όπως η Ζιλιέτ Γκρεκό και ο Μπορίς Βιάν.
Το 1951 νυμφεύθηκε την ηθοποιό Ανούκ Εμέ, με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Μανουέλα. Το 1950 υπήρξε παραγωγός και χρηματοδότης της ταινίας του Ζαν Ζενέ Un chant d’ amour (Ένα ερωτικό τραγούδι), τη φωτογραφία της οποίας υπέγραφε ο Ζαν Κοκτό. Η μοναδική κινηματογραφική δημιουργία του «άγιου» (όπως τον απεκάλεσε ο Σαρτρ) συγγραφέα-εγκληματία λογοκρίθηκε και δεν προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες, παρά μόνον το 1975.
Το 1957 ο Παπατάκης εγκαταλείπει για πολιτικούς λόγους το Παρίσι για τη Νέα Υόρκη. Εκεί γνωρίζει και ερωτεύεται τη Γερμανίδα μανεκέν Κρίστα Πέφγκεν, η οποία υιοθετεί το υποκοριστικό του και ως Nico δημιουργεί μία αξιόλογη καριέρα στη ροκ μουσική σκηνή και γίνεται ιδιαίτερα γνωστή ως ηγερία του Άντι Γουόρχολ και των Velvet Underground. Κατά την παραμονή του στην αμερικάνικη μεγαλούπολη γνωρίζεται με έναν άλλο σημαντικό σκηνοθέτη της ελληνικής διασποράς, τον Τζον Κασαβέτη, ο οποίος αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα για την ολοκλήρωσή της πρώτη του ταινία. Βρίσκει τα αναγκαία κεφάλαια και γίνεται συμπαραγωγός στην ταινία του Σκιές (1959), που αποτελεί μία από τις κορυφαίες δημιουργίες του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου.
Ο Παπατάκης επιστρέφει στο Παρίσι το 1962 και τον επόμενο χρόνο παρουσιάζει την πρώτη του ταινία Οι Άβυσσοι, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ζενέ Οι Δούλες, που με τη σειρά του είχε αντλήσει την έμπνευσή του από την αληθινή, μακάβρια, ιστορία των αδελφών Παπέν. Η ταινία προβάλλεται στο Φεστιβάλ των Καννών και προκαλεί σκάνδαλο με την ωμότητά της. Το 1967 νυμφεύεται τη δεύτερη σύζυγό του Όλγα Καρλάτου, με την οποία θα αποκτήσει ένα γιο, τον Σέργιο. Τον ίδιο χρόνο γυρίζει στην Ελλάδα την ταινία Οι Βοσκοί, με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του, όπου πραγματεύεται και καταγγέλλει τη δικτατορία των συνταγματαρχώνστην Ελλάδα. Η ταινία θα προβληθεί τον επόμενο χρόνο χωρίς επιτυχία.
Περνούν επτά χρόνια μέχρι την επόμενη ταινία του Gloria Mundi, με θέμα τα βασανιστήρια των Γάλλων αποικιοκρατών στον Πόλεμο της Αλγερίας τη δεκαετία του '50. Η ταινία επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Παρισίων, αλλά κατέβηκε αμέσως, έπειτα από βομβιστική επίθεση στον κινηματογράφο Μαρμπέφ. Καμία οργάνωση δεν ανέλαβε την ευθύνη, αλλά υπήρχαν υπόνοιες ότι πίσω της βρισκόταν η ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση OAS. H ταινία προβλήθηκε, τελικά, το 2005.
Το 1986 παρουσίασε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, τη Φωτογραφία, με πρωταγωνιστή τον Άρη Ρέτσο, ίσως την καλύτερή ταινία του και μία από τις λυρικότερες ταινίες του ελληνικού σινεμά, που εξερευνά το θέμα της νοσταλγίας του ξενιτεμένου και την αποξένωση της μετανάστευσης, ενώ θίγει πολλά σημεία της τραγικής ιστορίας της νεότερης Ελλάδας. Το 1991 υπογράφει τους Ισορροπιστές, την τελευταία ταινία του, που αποτελεί ένα αιχμηρό πορτραίτο του Ζαν Ζενέ, τον οποίο υποδύθηκε αξεπέραστα ο Μισέλ Πικολί και προκάλεσε τη μήνιν πολλών θαυμαστών του.
Το 2000 ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και το 2005 βραβεύτηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Με την ευκαιρία της παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη κυκλοφόρησε ο τιμητικός τόμος Νίκος Παπατάκης, που συνέγραψε ο Γιάννης Κονταξόπουλος (Καστανιώτης). Τον Ιανουάριο του 2003 κυκλοφόρησε στη Γαλλία η αυτοβιογραφία του με τίτλο Tous les desespoirs sont permis (Όλες οι απελπισίες επιτρέπονται). Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χατζηνικολή με τίτλο Όλοι οι δρόμοι προς την απόγνωση.
O Νίκος Παπατάκης πέθανε στο Παρίσι στις 17 Δεκεμβρίου 2010, σε ηλικία 92 ετών.
Φιλμογραφία
Ως σκηνοθέτης
- Οι Αβυσσοι (1963)
- Οι Βοσκοί (1968)
- Gloria Mundi (1975)
- Η Φωτογραφία (1986)
- Οι Ισορροπιστές (1991)
Ως σεναριογράφος
- Οι Βοσκοί (1968)
- Gloria Mundi (1975)
- Une page d'amour, του Ελί Σουρακί (1980)
- Court circuits, του Πατρίκ Γκρανπερέ (1981)
- Η Φωτογραφία (1986)
- Οι Ισορροπιστές (1991)
Ως παραγωγός
- Un chant d’ amour, του Ζαν Ζενέ (1950)
- Σκιές (1961)
- Οι Άβυσσοι (1963)
- Gloria Mundi (1975)
Ως Ηθοποιός
- Nico Icon (1995)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/575#ixzz3uZZYtHWj
Σιμόν Μπολιβάρ
1783 – 1830
1004
0
Πολιτικός και στρατιωτικός, που αφιέρωσε τη ζωή του στην απελευθέρωση των ισπανικών αποικιών και οραματίστηκε μία ενωμένη Λατινική Αμερική. Γεννήθηκε ως Σιμόν Χοζέ Αντόνιο ντε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ ι Πόντε Παλάθιος ι Μπλάνκο, στις 24 Ιουλίου 1783, στο Καράκας της σημερινής Βενεζουέλας. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με βασκικές ρίζες. Η οικογένειά του εκμεταλλευόταν μεταλλεία χρυσού και σιδήρου και ο Μπολίβαρ χρησιμοποίησε μέρος από τα έσοδά τους για να χρηματοδοτήσει τους απελευθερωτικούς πολέμους.
Μετά το θάνατό των γονέων του, την κηδεμονία του ανέλαβε ένας θείος, ο οποίος φρόντισε για τη μόρφωση και την καλλιέργεια του ανιψιού του προσλαμβάνοντας άριστους παιδαγωγούς. Μεταξύ αυτών, ο Σιμόν Ροδρίγκες, ο οποίος μύησε τον νεαρό Σιμόν στα έργα σπουδαίων ευρωπαίων διανοητών, από τον Τζον Λοκ και τον Ανταμ Σμιθ ως τον Βολταίρο και τον Ρουσό. Το 1799 μετέβη στην Ισπανία για να συμπληρώσει την εκπαίδευσή του. Σ'ένα διάλειμμα των σπουδών και των ταξιδιών του παντρεύτηκε τη νεαρή ισπανίδα ευγενή Μαρία Τερέζα Ροδρίγκεθ ντελ Τόρο ι Αλάισα. Ο γάμος κράτησε λίγο, καθώς σ'ένα ταξίδι τους στο Καράκας, το 1803, η Μαρία Τερέζα προσβλήθηκε από κίτρινο πυρετό και πέθανε.
Το 1807 ο Μπολιβάρ επέστρεψε στο Καράκας και συμμετείχε στην εξέγερση κατά των ισπανών κατακτητών, που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση εξαιτίας των Ναπολεόντειων Πολέμων. Με την επικράτηση των επαναστατών, το 1810, ο Μπολιβάρ ανέλαβε την αποστολή να μεταβεί στο Λονδίνο για να ζητήσει βοήθεια από τους Άγγλους, οι οποίοι, όμως, κράτησαν αυστηρή ουδετερότητα. Το μόνο κέρδος από αυτό το ταξίδι ήταν η γνωριμία του με τον εξόριστο Φρανσίσκο ντε Μιράντα, ο οποίος το 1806 είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να ελευθερώσει τη Βενεζουέλα. Ο Μιράντα διέγνωσε τα προσόντα του Μπολίβαρ και τον έπεισε να επιστρέψει στο Καράκας για να αναλάβει την ηγεσία του απελευθερωτικού κινήματος.
H Βενεζουέλα κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 5 Ιουλίου 1811 (Πρώτη Δημοκρατία) και ο 28χρονος Μπολίβαρ κατατάχθηκε στο στρατό. Πολύ σύντομα, όμως, άρχισαν να εκδηλώνονται διαφωνίες ανάμεσα στον Μπολιβάρ και στον Μιράντα, με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να κατορθώσουν να επιβληθούν και πάλι. Ωστόσο, ο Μπολιβάρ ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα. Το 1812 κατέφυγε στην Καρθαγένη της Νέας Γρανάδας (σημερινή Κολομβία), όπου δημοσίευσε την πρώτη του πολιτική διακήρυξη, το «Μανιφέστο της Καρθαγένης», στο οποίο ανέλυε τις αιτίες της ήττας στη Βενεζουέλα και παρακινούσε τους επαναστάτες να συντρίψουν τους Ισπανούς. Από εκεί θα ξεκινήσει ένα χρόνο αργότερα η αποκληθείσα «Θαυμαστή Εκστρατεία» (Campana Admirable), που θα οδηγήσει το 1821 στη Μεγάλη Κολομβία.
Στις 6 Αυγούστου 1813 εισέρχεται και πάλι θριαμβευτικά στο Καράκας, επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος και ο λαός τον αποθεώνει και τον αποκαλεί «Απελευθερωτή» (El Libertador). Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, όμως, στις τάξεις των επαναστατών πολύ σύντομα οδήγησαν σε εμφύλιο πόλεμο και έδωσαν πάλι την ευκαιρία στους Ισπανούς να καταλύσουν και τη Δεύτερη Δημοκρατία της Βενεζουέλας.
Ο Μπολιβάρ βρίσκεται εξόριστος στην Τζαμάικα και τον Δεκέμβριο του 1815 καταφεύγει στην Αϊτή, όπου ο διοικητής της Αλεξάντρ Πετιόν τον υποδέχεται ως ήρωα. Του παρέχει όπλα και πυρομαχικά, ενώ ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτών και μαχητών της ελευθερίας τάσσονται στο πλευρό του. Το μόνο αίτημα του προέδρου της Αϊτής είναι η απελευθέρωση όλων των σκλάβων, στις χώρες που θα αποτίναζαν την ισπανική κυριαρχία. Σε μία σειρά επιστολών του, που γράφει στην Τζαμάικα και την Αϊτή, ο Μπολιβάρ αναλύει το όραμά του για την απελευθέρωση όλων των χωρών που βρίσκονταν υπό ισπανική κυριαρχία, από τη Χιλή και την Αργεντινή ως το Μεξικό.
Ο Μπολιβάρ εισέβαλε και πάλι στη Βενεζουέλα το 1817, εγκατέστησε επαναστατική κυβέρνηση και εξελέγη πρόεδρος της χώρας. Τα μέτρα της κατάργησης της δουλείας και της παραχώρησης γης στους στρατιώτες του απελευθερωτικού στρατού έκαναν τον Μπολιβάρ πολύ δημοφιλή στις μάζες. Συνεχίζει να απελευθερώνει εδάφη από χώρες υπό ισπανικό ζυγό και στις 7 Δεκεμβρίου 1821 ανακηρύσσει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας, που περιλαμβάνει τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Παναμά και τον Ισημερινό (Εκουαδόρ). Στο Κίτο, ο Μπολιβάρ θα συναντήσει τη γυναίκα των ονείρων του, την επαναστάτρια Μανουέλα Σάενς, η οποία θα του συμπαρασταθεί μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1822 ο Μπολιβάρ συμμετέχει στις δυνάμεις που μάχονται για την ανεξαρτησία του Περού και στις 10 Φεβρουαρίου 1824 εκλέγεται δικτάτωρ από το Κογκρέσο των απελευθερωμένων περιοχών της χώρας. Αναδιοργανώνει στρατιωτικά και πολιτικά το νέο κράτος κι ένα χρόνο αργότερα βοηθά τους κατοίκους του Άνω Περού να αποτινάξουν τον ισπανικό ζυγό. Πρώτο του μέλημα είναι η ψήφιση Συντάγματος, που διακρίνεται για τις φιλελεύθερες αρχές του. Το Κογκρέσο του Άνω Περού για να τιμήσει τον Μπολιβάρ ονομάζει τη χώρα Βολιβία (6 Αυγούστου 1825).
Το 1826 προσπάθησε να θέσει σε εφαρμογή ένα ακόμη σχέδιό του: τη δημιουργία συνομοσπονδίας των αμερικανικών κρατών. Για το σκοπό αυτό συνήλθε στον Παναμά μια παναμερικανική συνδιάσκεψη, όπου τα κράτη της Μεγάλης Κολομβίας, το Περού, η Βολιβία, το Μεξικό, η Κεντρική Αμερική και οι Ενωμένες Επαρχίες του Ρίο ντε λα Πλάτα (η σημερινή Αργεντινή) υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας και κάλεσαν και τα υπόλοιπα κράτη της αμερικανικής ηπείρου να την προσυπογράψουν. Όμως, το μεγαλεπήβολο σχέδιό του δεν ευωδόθηκε, λόγω των αντιδράσεων και των αντιζηλιών που προκλήθηκαν. Πολλοί ήταν εκείνοι που κατηγόρησαν τον Μπολιβάρ για βοναπαρτισμό.
Ο απογοητευμένος Μπολιβάρ στράφηκε στη συνέχεια στα εσωτερικά της Μεγάλης Κολομβίας, που παρουσίαζε μεγάλα προβλήματα διακυβέρνησης, εξαιτίας της μεγάλης της έκτασης, αλλά και της ύπαρξης αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων στις περιοχές, που την αποτελούσαν. Τον Απρίλιο του 1828 συγκάλεσε στην Οκάνια, Συντακτική Συνέλευση. Το σχέδιό του για ένα ομοσπονδιακό κράτος, που θα εγγυάτο και θα υπεράσπιζε τα ατομικά δικαιώματα, δεν ήταν ρεαλιστικό. Αντ'αυτού, ο Μπολιβάρ πρότεινε τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους με ισχυρή κεντρική εξουσία και ισόβιο πρόεδρο, ο οποίος θα είχε το δικαίωμα επιλογής του διαδόχου του. Οι φιλελεύθεροι αντέδρασαν στις πανίσχυρες εξουσίες του προέδρου, αντιπροτείνοντας ένα σύστημα με «ψαλιδισμένες» τις εξουσίες της κεντρικής εξουσίας.
Εξοργισμένος από την εξέλιξη αυτή, ο Μπολίβαρ αποχωρεί με τους υποστηρικτές του από τη Συντακτική Συνέλευση και ανακηρύσσει τον εαυτό του δικτάτορα, στις 27 Αυγούστου 1828. Πίστευε ότι η αυταρχική αυτή λύση θα διαρκούσε λίγο, μέχρις ότου ο ίδιος ανακτήσει τις πολιτικές πρωτοβουλίες και διασώσει την ενότητα της Μεγάλης Κολομβίας. Τον Σεπτέμβριο του 1828 διαφεύγει μιας απόπειρας δολοφονίας,χάρη στον φύλακα - άγγελο, τη Μανουέλα Σάενς και στις 27 Απριλίου 1830 παραιτείται, όταν οι φυγόκεντρες τάσεις αποσυνθέτουν τη Μεγάλη Κολομβία. Σκοπεύει να φύγει στην Ευρώπη, αλλά τον προλαβαίνει ο θάνατος. Η φυματίωση από την οποία έχει προσβληθεί τον καταβάλλει στις 17 Δεκεμβρίουτου 1830.
Στο νεκρικό κρεβάτι, ο Μπολίβαρ ζήτησε από τον υπασπιστή του στρατηγό Ντάνιελ Φλορένσιο Ο'Λίρι να κάψει το προσωπικό του αρχείο. Ο στρατηγός δεν υπάκουσε κι έτσι τα γραπτά του διασώθηκαν, τροφοδοτώντας με πολύτιμο υλικό τους ιστορικούς. Στα κείμενά του Μπολιβάρ διαφαίνεται η κλασσική φιλελεύθερη σκέψη του (χωρισμός των εξουσιών, ανεξιθρησκία, δικαίωμα στην ιδιοκτησία και κράτος δικαίου). Ο Μπολίβαρ υπήρξε μέγας θαυμαστής της Αμερικανικής Επανάστασης και λιγότερο της Γαλλικής. Αγαπημένα του βιβλία, τα οποία είχε πάντα μαζί του, το «Πνεύμα των Νόμων» του Μοντεσκιέ και ο «Πλούτος των Εθνών» του Άνταμ Σμιθ.
Ο Σιμόν Μπολίβαρ υπήρξε μία προσωπικότητα παγκοσμίου βεληνεκούς. Λατρεύτηκε ως ήρωας, ως αγνός και ανιδιοτελής πατριώτης, που ανάλωσε την προσωπική του περιουσία για τα ιδανικά της ελευθερίας. Ποιήματα εγράφησαν προς τιμή του και μνημεία αναγέρθηκαν σε πολλές πόλεις της Αμερικής, ενώ η μνήμη του είναι ζωντανή μέχρι σήμερα. Ο μεγάλος κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεςμας δίνει μια μυθιστορηματική περιγραφή των τελευταίων ημερών της ζωής του στο βιβλίο του «Ο στρατηγός μες στο λαβύρινθό του» (εκδόσεις Λιβάνη), ενώ ο σπουδαίος έλληνας σουρεαλιστής ποιητής Νίκος Εγγονόπουλοςέγραψε ένα συγκλονιστικό ποίημα, το οποίο τιτλοφορεί Μπολιβάρ: Ένα ελληνικό ποίημα.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/36#ixzz3uZa3n0Z2
H Ημιτελής Συμφωνία του
Σουμπερτ
0
Ανολοκλήρωτο συμφωνικό έργο του Φραντς Σούμπερτ (1797-1831), σύμφωνα με την πλειονότητα των μουσικολόγων. Υπάρχει και η αντίθετη άποψη, που θεωρεί το έργο ολοκληρωμένο. Ο πρωτότυπος τίτλο του είναι Συμφωνία αρ. 8 σε Σι ελάσσονα και φέρει τον αριθμό 759 στον κατάλογο Ντόιτς με τα έργα του σπουδαίου αυστριακού συνθέτη. Παρά τις διιστάμενες απόψεις, η Ημιτελής Συμφωνία παραμένει ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα στον χώρο της συμφωνικής μουσικής.
Το 1822 ήταν μια μεστή χρονιά για τον Σούμπερτ, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Συνέθεσε πολλά και αξιόλογα έργα (Λειτουργία σε λα ύφεση, Φαντασία του Οδοιπόρου, λίντερ σε ποίηση Γκέτε, Ένγκελχαρτ, Μπρούχμαν και Σόμπερ), ενώ σε προσωπικό επίπεδο συμφιλιώθηκε με τον υπερπροστατευτικό πατέρα του, με τον οποίον τα είχε «τσουγκρίσει» πριν από τέσσερα χρόνια. Στις 30 Οκτωβρίουάρχισε να συνθέτει τη Συμφωνία σε Σι ελάσσονα, που δημιούργησε αμφισβητήσεις, προβλήματα και δίχασε τους ιστορικούς της μουσικής.
Ονομάστηκε «Ημιτελής» επειδή αποτελείται από δύο μέρη (Allegro moderato - Andante con moto) αντί των τεσσάρων μιας συνηθισμένης συμφωνίας του καιρού του. Έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες, όπως ότι ο Σούμπερτ δεν μπόρεσε να εμπνευστεί περισσότερα μέρη, ισάξια με τα δύο πρώτα ή ότι ολοκλήρωσε το έργο, αλλά τα δύο τελευταία μέρη χάθηκαν ή ακόμη ότι συνήθιζε να αρχίζει μία σύνθεση, να την ξεχνάει σ’ ένα συρτάρι και να καταπιάνεται με μια νέα. Πάντως, υπάρχει ένα προσχέδιο «σκέρτσο» για την αρχή του τρίτου μέρους, με βάση το οποίο διάφοροι συνθέτες επιχείρησαν να τη συμπληρώσουν, χωρίς όμως επιτυχία.
Το ερώτημα αν τελικά πρόκειται για ανολοκλήρωτη συμφωνία ή όχι δημιούργησε το γεγονός ότι ο Σούμπερτ την προσέφερε και την αφιέρωσε στη Μουσική Εταιρεία της Στυρίας για την τιμή που του είχε κάνει ανακηρύσσοντάς τον επίτιμο μέλος της. Οι μουσικολόγοι, λοιπόν, που αντιτίθενται στο όρο «Ημιτελής», προβάλλουν το επιχείρημα ότι θα ήταν αδιανόητο ο συνθέτης να προσφέρει σε ένα μουσικό ίδρυμα ένα ατελές έργο του. Έτσι, οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι ο συνθέτης την είχε συλλάβει στη μορφή που την παρουσίασε, δηλαδή με μόνο δύο μέρη.
Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1865 στη Βιέννη, 34 χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο του συνθέτη. Η Ημιτελής παρουσιάζεται εξαιρετικά σκοτεινή με έντονα δραματικά στοιχεία και διαμετρικά διαφορετική από τις υπόλοιπες συμφωνίες του συνθέτη. Γι’ αυτό θεωρείται ως η πρώτη ρομαντική συμφωνία του Σούμπερτ.
Ζουζού Νικολούδη
1917 – 2004
201
0
Η μεγάλη ελληνίδα χορογράφος Ζουζού Νικολούδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1917. Πατέρας της ήταν ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Νικολούδης και η μητέρα της γόνος των Φιξ.
Ξεκίνησε τα μαθήματα χορού σε ηλικία δέκα ετών, στη σχολή χορού της Κούλας Πράτσικα, που είχε έρθει στην Αθήνα από τη Γερμανία. Εκεί παρακολούθησε τις πρώτες τάξεις, αλλά όταν η καθηγήτριά της τής πρότεινε να μπει στο επαγγελματικό τμήμα, οι γονείς της αντέδρασαν και δεν της το επέτρεψαν. Συνέχισε με σπουδές πάνω στη μουσική με τη Τζίνα Μπαχάουερ και αφού τις ολοκλήρωσε, παντρεύτηκε με τον νομικό, καθηγητή του Πανεπιστημίου Ανδρέα Γάζη, με τον οποίο απέκτησε τέσσερα παιδιά.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμοπαρακολούθησε σεμινάρια χορού στη Ζυρίχη, όπου γνωρίστηκε με σημαντικούς ανθρώπους του χορού της εποχής.
Το 1955, κι έπειτα από παρότρυνση από μεγάλους χορευτές της Ευρώπης, αποφάσισε να δώσει ένα ρεσιτάλ χορού στην Αθήνα, που αποτέλεσε την αφετηρία της κατόπιν μεγάλης καριέρας της. Παράλληλα, άρχισε και την καριέρα τής χορογράφου, αρχικά στους κόλπους της ομάδας της Κούλας Πράτσικα, που για μια εποχή μάλιστα την όρισε καλλιτεχνική διευθύντρια.
Το 1966 δημιούργησε με το Νικηφόρο Ρώτα τα Χορικά, τα οποία διαλύθηκαν το 1974, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Το 1995 η Βίκυ Μαραγκοπούλου, από το Κέντρο Χορού Καλαμάτας, της πρότεινε να ανασυστήσει τα Χορικά για το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού που θα γινόταν εκεί. Η Ζουζού Νικολούδη το τόλμησε και τα κατάφερε.
Από τις μεγάλες στιγμές στην καριέρα της ήταν και η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης και τον Κάρολο Κουνγια την παράσταση Όρνιθες. Συνεργάστηκε, επίσης, με το Εθνικό Θέατρο, τη Σκηνή της Έλσας Βεργή, τη Λυρική Σκηνή και την Όπερα της Πράγας. Για πολλά χρόνια ήταν πρόεδρος στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης.
Πέθανε, σε ηλικία 86 ετών, στις 17 Δεκεμβρίουτου 2004.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/38#ixzz3uZb7mst7
Λιδορίκι χιονισμένο 28-1-2010
Αρχείο Θάνου Κολοκυθά
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Παρασκευή
18/12
02:00
5°C
2°C 71%
3 Μπφ BA
16 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
08:00
3°C
72%
2 Μπφ BA
9 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
14:00
10°C
48%
2 Μπφ NA
9 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
20:00
4°C
68%
1 Μπφ B
3 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ..
“….ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ;;; ..”
Διαβάζουμε στις εφημερίδες αλλά και βλέπουμε στα κανάλια , ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ , ίσως και ΄λόγω εορτών , πως κάποιοι παραγωγοί διέθεσαν και διαθέτουν ποσότητες απ’ τα προϊόντα τους , για του έχοντες ανάγκη συνανθρώπους μας , και φυσικά και για τους πρόσφυγες ..
Κάτι βέβαια , που , ΔΥΣΤΥΧΩΣ , δεν ακούσαμε και για τη γούρνα τη δικιά μας , που δόξα τω θεώ , έχει παραγωγή και μάλιστα σε αρκετά προϊόντα , ΤΥΡΟΓΑΛΑΚΤΟΚΟΜΙΚΑ , ΚΡΕΑΤΑ , ΜΕΛΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΖΥΜΑΡΙΚΆ ..
Θα μου πείτε , καλά , με το να πάρει κάποιος που έχει ανάγκη , λίγο τυρί , λίγο γιαούρτι , μέλι και μια..βρασιά ζυμαρικά , ένα κομμάτι κρέας , χυλοπίτες , τραχανά κλπ, θα σωθεί ; θα λύσει το πρόβλημά του ; Δεν ξέρουμε αν μπορεί να γίνει αυτό , αλλά ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ ΤΟΥ , ΧΡΟΝΙΑΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ..
Άπό τύχη ή ατυχία αγαπημένοι μου φίλοι , η ζωή , μου έδωσε την ευκαιρία να βρίσκομαι στο κέντρο του χωριού μας , δουλεύοντας στο Ζαχαροπλαστείο μας στο Αλωνάκι , στο ίδιο μαγαζί που έχει τώρα η Κατερίνα , και έτσι έβλεπα , άκουγα πολλά και..υποπτευόμουν ακόμα περισσότερα , γιατί βλέπεις ήμουνα στην..” πιάτσα καθημερινά και..διαρκώς “..
Όλα λοιπόν αυτά τα χρόνια , ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΑ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ , ΑΠ’ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ , ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ , λένε κάποιοι σοφότεροι ημών , πως η ..” επαφή με την..αγορά “ είναι ένα σπάνιο πτυχίο , που δεν το δίνουν τα Πανεπιστήμια και τα Πολυτεχνεία , ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ ..
Έτσι λοιπόν , συγκρίνοντας το τότε με το τώρα , βρίσκω το τώρα …” ΛΕΙΨΟ “ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ..ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ , ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΟ ΚΡΥΒΩ , ΠΩΣ ΕΝΩ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΉΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ..ΦΤΩΧΌ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΈΠΕΙΑΝ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ , ΤΌΤΕ ΔΙΕΚΡΙΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕ..” ΓΥΜΝΟ “ ΟΦΘΑΛΜΟ ΤΗΝ “ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΕΝΔΕΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΤΩΧΙΚΗ..ΑΡΧΟΝΤΙΑ , ΓΙΑΤΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑ , ΟΧΙ , ΈΧΩ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΗ ΖΩΉ ΜΟΥ ΦΤΩΧΟΥΣ..ΑΡΧΟΝΤΕΣ , ΑΛΛΆ ΚΑΙ …ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΜΙΖΕΡΟΥΣ ..ΦΤΩΧΟΥΣ , ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΒΕΒΑΙΑ , ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΆΝΩ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΩΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ , ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ , ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΙΤ ΣΤΟΙΧΕΙΑ , ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΤΑ..ΚΑΛΥΤΕΡΑ ..
΄Τώρα , τι είναι αυτό που έφταιξε γι’ αυτή την “ σημαντική αλλαγή “ , μάλλον δεν είναι κατάλληλη η ώρα να το συζητήσουμε , για πολλούς και διαφόρους λόγους ..κάποια μέρα μπορεί να γίνει και αυτό , παρόλο που είναι ..” ΣΙΓΟΥΡΟΤΑΤΟ “ πως αν τελικά “ θελήσουμε ‘ να πούμε …αλήθειες “ θα χάσουμε πολλούς φίλους ..
Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας , γιατί δηλαδή δεν βλέπουμε κάποιες ..χειρονομίες ανθρωπιάς , ειδικά τις χρονιάρες μέρες που η..ανάγκη “ διπλοσκοτώνει “ ; Γιατί ;
Που βρίσκεται η αλληλεγγύη και η αγάπη στον πάσχοντα; Θα μου πείτε , ποιος σκέφτεται τώρα τέτοια πράγματα , αφού οι περισσότεροι έχοντες , έχουν μείνει στην…” ΠΑΡΟ “ και δεν ξέρουν άλλο νησί και..λέξη φυσικά …
Καλό σας απόγευμα , να περνάτε καλά
ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ..ΓΙΟΡΤΆΔΕΣ
www.lidoriki.com