Έψαχνα στα ξεχασμένα του σπιτιού σε μια άκρη της αποθήκης
και βρήκα ένα χαρτόκουτο γεμάτο σκόνη.
Το άνοιξα και έπεσαν κάτω κάποιες παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες
και μερικά βιβλία με υγρασία και μούχλα.
Πήρα ένα σκαμνί έβαλα τα βοηθητικά μάτια και άρχισα από τις φωτογραφίες....
Η αυλή....η ελιά....το πλυσταριό....η σπιτονοικοκυρά και δεύτερη μάνα μου....
η κόρη της....η μάνα μου και εγώ με κοντά παντελόνια.
Στο πίσω μέρος μισοσβησμένη η ημερομηνία.....
Συνέχισα να κοιτάζω και τις άλλες....
Οι αλάνες με τα αρχαία του Πλάτωνα....τα δωματιάκια της αυλής....
οι συγκάτοικοι μεγάλοι τότε.....
Έξω στον χωματόδρομο κάνω πατίνι.....τα φιλαράκια.....το ψιλικατζίδικο
απέναντι.....
Από όλα αυτά τα άτομα είδα πρόσφατα μόνο την κόρη της σπιτονοικοκυράς
και τον αδερφό της.....
Παιδί τότε εγώ νεαρή και νεαρός τα αδέρφια.....
Στην κοινωνική εκδήλωση με πλησίασαν για να μου συστηθούν
δύο σεβάσμια γεροντάκια.....δύο αδέρφια που ζούν μαζί στο τέλος
της ζωής τους μετά τους χωρισμούς....έχουν παιδιά και εγγόνια.....
Ήταν τα παιδιά της σπιτονοικοκυράς της αυλής στην γειτονιά
που γεννήθηκα πίσω από την Ομόνοια.
Και εγώ ένας καλοστεκούμενος "νεαρός"όπως μου είπαν.
Τι θα μπορούσαμε να θυμηθούμε .....δεν μας έκανε καλό....
τα πρώτα δάκρυα των παλιών φίλων μου ήταν αρκετά για να
αποχαιρετιστούμε αλλά και να δώσουμε ένα αόριστο ραντεβού.....
Έκλεισα το σκονισμένο χαρτόκουτο.......