Εν Αθήναις...τα κοσμηματοπωλεία
Συνάντησα ένα φίλο από τα παλιά χρόνια υπάλληλο σε κοσμηματοπωλείο
που έμεινε χωρίς δουλειά στο παρα πέντε της σύνταξης....
ήταν όχι επώνυμο και δεν άντεξε.....
Πάντα σένιος στο ντύσιμο και με το χαμόγελο μαζί με το πετσοκομένο
επίδομα ανεργίας και μετά έχει ο Θεός....
Και περπατούσαμε και χαζεύαμε σε βιτρίνες με χρυσά αλλά χωρίς πελάτες....
Ασφαλώς και δουλεύουν τα επώνυμα και ασφαλώς αγοράζουν
και οι πάντα έχοντες....μου είπε....
Κατ΄οίκον η πώληση με πωλητή εξειδικευμένο αλαμπρατσέτα
με κοπελιά που τα προβάρει....
"...αμ πώς...."
Και υπάρχει και τζίρος....
Θα μου πείς ρε περίεργε τι θα ήθελες...να φύγει η κυρία με τον οδηγό της
και να πάει στα πέριξ του Συντάγματος γνωστά μαγαζιά και να αγοράσει
ένα βραδυνό σετάκι με κάμποσα καράτια εν καιρώ κρίσης και με τους
άστεγους μπροστά στο πεζοδρόμιο;
Είναι πρόκληση....γι αυτό και οι κυρίες αυτές όπως και οι κύριοι
που κάνουν δωράκια σε αιθέριες υπάρξεις συμμερίζονται
την δύσκολη κατάσταση της Χώρας και περιορίζονται
σε....κατ΄οίκον αγορές....
Άτιμη κενωνία!!
Πίσω στα παλιά