Έλεγε ο παππούς ο Μικρασιάτης ....
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα για τους πρόσφυγες ακόμα και μετά από δέκα χρόνια
που είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα.
Τι να σου κάνει και η Ελλάδα ....φτώχεια και των γονέων.
Παράγκες πρόχειρες και στα "εξοχικά"Πατήσια σύνορα με την Ριζούπολη κοντά
στο γήπεδο του Απόλλωνα.
Χωμάτινοι δρόμοι με χαντάκια όπου κυλούσαν οι ακαθαρσίες.
Δίπλα έπαιζαν παιδιά που τσαλαβουτούσαν στα παλιόνερα παίζοντας.
Και πάλι καλά που είχαν δική τους παράγκα...
Υπήρχαν και μεγάλες μακρόστενες που χωρούσαν πάνω από 300 νοματαίους
και απ΄έξω με καλαμωτές πρόχειρες τουαλέτες με λινάτσα-πόρτα.
Οι αρρώστιες θέριζαν ....τα μωρά έκλαιγαν...οι ηλικιωμένοι ήθελαν να ησυχάσουν.
Κάθε χρόνος ο Δήμος μοίραζε δωρεάν πισόχαρτα στους πρόσφυγες για τις σκεπές
στις παράγκες.
Φτώχεια και των γονέων...
Χωρίς νερό...ηλεκτρικό...κανονικό κρεβάτι και τα "δωμάτια"της παράγκας
να έχουν πόρτα-σεντόνι.
Αυτοσχέδια σκαμνάκια...κανένα τραπεζάκι που βρήκαν και θα του έλειπε
και κάποιο πόδι .
Η λάμπα πετρελαίου ...μερικά τσίγκινα πιάτα αλλά....
Υπήρχε καθαριότητα όμως και τάξη μέσα στην παράγκα αλλά και έξω από
αυτή.
Τα πάντα ασβεστωμένα.
Η παράγκα του παππού υπήρχε και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄50
με ένα μικρό δωματιάκι τούβλινο όπως έλεγε ...δίπλα.
Κάπως μας φαινότανε σε εμάς τους μικρούς το σπίτι του πρόσφυγα παππού
με το μικρό τσαγκάρικο στον δρόμο ....αλλά γι αυτό σε άλλη ανάρτηση.
Πίσω στα παλιά