Στο Κέντρο της Αθήνας υπήρχαν αρκετά μαγερειά...ιατρεία της πείνας για όλα τα βαλάντια.
Από το πρωϊ έτοιμα τα φαγητά για τους ξενύχτηδες....τους εργαζόμενους
την νύχτα χωρίς και με εισαγωγικά.
Ένα από τα γνωστά ονόματα ήταν και είναι του Παπανδρέου στην στοά της
Αιόλου σήμερα και λίγα μέτρα παραπέρα μέσα στην Βαρβάκειο από το 1900
παρακαλώ.
Από το Μαρμάρι της Εύβοιας η οικογένεια το ξεκίνησε σαν πατσατζίδικο
και στην συνέχεια έβαλε περισσότερες κατσαρόλες.
Πρώτοι και καλύτεροι πελάτες οι εργαζόμενοι στην Βαρβάκειο και στην γύρω
περιοχή.
Οι μερίδες στο μαγερειό δεν είχαν καμμία σχέση με τις συνηθισμένες ποσότητες
των εστιατορίων.
Γέμιζε το βαθύ πιάτο μέχρι επάνω και σου έλεγε ...έχει και περίσσευμα
αν χρειαστεί.
Ωραίοι άνθρωποι....
Είχε και εξαιρετικό βαρελίσιο κρασί....
Όσο για το ψωμί...σου γέμιζε το καλαθάκι με χοντροκομμένες φέτες φρέσκο.
Ο πατσάς ήταν η σπεσιαλιτέ....χοντροκομμένος ψιλοκομμένος
μπροστά σου.
Οι χασαπάδες πήγαιναν στο μαγερειό με τα ρούχα της δουλειάς
και κάποιες φορές με τυλιγμένη σε χαρτί καμμιά συκωταριά.
Την έδιναν στον μάγειρα και την έριχνε στο τηγάνι....
Μαγερειά υπήρχαν κι άλλα...
Συνήθως είχαν κάτι που τα έκαναν ιδιαίτερα...
Ένα υπόγειο στην Σωκράτους ήταν γνωστό για το στιφάδο κουνέλι...
Πρωϊ περνούσες και σε έπιανε η μυρουδιά....
Δίπλα ακριβώς υπήρχε μια σιδερένια σκάρα όπου ανέβλυζε η μυρουδιά
του κρεμμυδιού.
Κοιτούσες και έβλεπες γυναίκες να τα καθαρίζουν και δίπλα τσουβάλια.
Υπήρχαν και μοναχικοί άνθρωποι που πήγαιναν με την καστάνια
τάπερ της εποχής και έπαιρναν φαϊ για το σπίτι.
Την γέμιζε ο μάγερας και τους έδινε και μπόλικο ψωμί.
Ένας από αυτούς παλιός γνωστός Μεταξουργιώτης που δεν υπάρχει σήμερα
μίλαγε με τα καλύτερα λόγια γι αυτόν τον άνθρωπο ...τον ταβερνιάρη.
Πίσω στα παλιά