EN AΘΗΝΑΙΣ ...ΠΕΡΙ ΧΙΛΤΟΝΟΣ

June 24, 2016, 2:52 am

≫ Next: ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ

≪ Previous: ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΑ ΣΤΑ..ΠΕΤΑΧΤΑ ..

$

0

0

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΦΙΛΟΙ: Ανδρες του αμερικανικού πολεμικού σκάφους «Βερμιλλιόν» του Εκτου Στόλου, προσέφεραν, [...], επί διήμερον εθελοντικώς τας υπηρεσίας των εις το Δημόσιον Ψυχιατρείον, υπέρ των απόρων ψυχασθενών (ελαιοχρωματισμοί, διαμόρφωσις γηπέδου βόλλεϋ-μπωλλ κ.λπ.) δι’ εξόδων του αμερικανικού στόλου.


ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ «ΧΙΛΤΟΝ»: Ο δεξιά της εισόδου του ξενοδοχείου «Χίλτον» χωματόδρομος διαμορφούται, προκειμένου να ασφαλτοστρωθή.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 6/7/2012
==========================================================
Πρίν από χρόνια είχα πάει ένα ταξίδι στην Αμερική.....
γνώρισα την Ομογένεια ....
Άνθρωποι του μόχθου που εργαστήκανε σκληρά και δεν ξεχάσανε την Πατρίδα.
Φυσικά υπήρχαν και κάποιοι που το δολάριο τους άλλαξε ή καλύτερα τους ξίπασε....
Ευτυχώς λίγοι....
Με καλέσανε σε ένα σπίτι για να μου κάνουν το τραπέζι....
Απ΄έξω έμοιαζε με αντίγραφο του Παρθενώνα.....
Χάζεψα.....
Ο οικοδεσπότης μεγαλοεπιχειρηματίας της πόλης .....
Δολάριο με ουρά δηλαδή....
Μου πρότεινε αμέσως να με πάρει στην δουλειά.....του εξήγησα ότι είχα πάει
για διακοπές και δεν ήμουν "σκαστός".
Έμεινε άγαλμα !
Σου λέει πού τα βρήκε τα λεφτά ο φουκαράς για τουρισμό.
Η σύζυγός του ντυμένει στα λαμέ και με τα χρυσά λιρόνια να κρέμονται.....
Και αρχίζει ο διάλογος με την κυρία....
"....πού μένετε στας Αθήνας;"με ρωτάει....
"....στο Κέντρο...."
"...ξεύρετε εγώ έμενα όπισθεν του Χίλτονος...."
Πώς κρατήθηκα να μην ξεφτιλιστώ ούτε που θυμάμαι....
Όπως έμαθα αργότερα ήταν από ένα μικρό χωριό της Ηπείρου
και την είχε πάρει στην Αμερική ένας θείος και την πάντρεψε.

Πίσω στα παλιά

---

ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ

June 24, 2016, 2:55 am

≫ Next: OMOΡΦΗ ΜΟΥ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΊΝΑ....

≪ Previous: EN AΘΗΝΑΙΣ ...ΠΕΡΙ ΧΙΛΤΟΝΟΣ

$

0

0

Απίθανη vintage φωτογραφία: Δημήτρης Χορν Ελένη Βλάχου σε κουβεντούλα στον γάμο της Καρέζη με τον Χατζηφωτίου

Στα σκαλιά της “Auberge” το 1962...

Ο Δημήτρης Χορν σε κατάσταση ευθυμίας με πουά γραβάτα γοητευμένος από το κομψό πνεύμα της φίλης του Ελένης Βλάχου (σήμα κατατεθέν της: ωραίες γάμπες, πουά, πέρλες και γυαλί-ταρταρούγα), που παραλίγο να «φάει πόρτα» μαζί με τον Σταύρο και την Ευγενία Νιάρχου , στη γαμήλια δεξίωση του Ζάχου Χατζηφωτίου και της Τζένης Καρέζη. 

Φωτό και σχόλιο του Δημήτρη Λυμπερόπουλου

http://www.eirinika.gr

Πίσω στα παλιά

OMOΡΦΗ ΜΟΥ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΊΝΑ....

June 24, 2016, 3:04 am

≫ Next: ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ ...

≪ Previous: ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ

$

0

0

ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕ ΧΡΗΣΤΕΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Οδοιπορικό-σοκ με τους street workers του ΟΚΑΝΑ

Το οδοιπορικό μας στους δρόμους της Αθήνας με τους «ήρωες» των χρηστών ξεκίνησε από την οδό Ιάσονος, διασχίσαμε την Αγησιλάου, την Κεραμεικού και φτάσαμε στον Αγιο Γεώργιο στη δεξιά πλευρά απέναντι από την πλατεία Κουμουνδούρου.

Μαζί με τους street workers του ΟΚΑΝΑ περιδιαβήκαμε τα στέκια των ναρκωτικών. Εκεί όπου ναρκομανείς «παίρνουν» τη δόση τους σε κοινή θέα.
Εικόνες θλιβερές και συνάμα σοκαριστικές. «Ηρθε η άκρη!», φωνάζει δυνατά ένας χρήστης στον πεζόδρομο της Μασσαλίας δίπλα στο Πνευματικό Κέντρο. Ολοι τρέχουν προς το σημείο που στέκεται η «άκρη» για να πάρουν τη δόση τους. Πόσο κοστίζει το μπαλάκι (δόση); «Πέντε ευρώ, αλλά νωρίς το πρωί μπορείς να το αγοράσεις με τέσσερα ευρώ. Το μεσημέρι και το βράδυ ανεβαίνει η τιμή».
Εικόνες σκληρές, σχεδόν απάνθρωπες εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας στη μία το μεσημέρι. Η Χριστιάνα ετοιμάζει τη δόση της, σηκώνει τη φούστα της και «χτυπά» στη βουβωνική χώρα. Μαζί με τον φίλο της, τον Αντώνη, πλησιάζουν τα μέλη της ομάδας των street workers και ζητούν επιπλέον προφυλακτικά και ενέσεις για να λάβουν την απάντηση: «Δεν υπάρχουν άλλα, αύριο θα πάρετε καινούργιο κιτ με όλα τα υλικά».
Αλλαγές
Η οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα τα τελευταία έξι χρόνια έχει αλλάξει το είδος των ναρκωτικών που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά η οποία έχει προσαρμοστεί γρήγορα στη μεταβαλλόμενη οικονομική πραγματικότητα. Το «ταϊλανδέζικο» και η κοκαΐνη έγιναν τα κύρια ναρκωτικά και αποτελούν αντικείμενο διακίνησης, ενώ η shisha, η λεγόμενη «κοκαΐνη των φτωχών», παράγεται τοπικά και διακινείται σε συγκεκριμένες περιοχές του κέντρου της πόλης.
Η Κωνσταντίνα Καρανίκα, ο Αλέξης Βλάχος και ο Στέλιος Φούντας, street workers του ΟΚΑΝΑ, «περπατούν» σε δρόμους όπου συχνάζουν χρήστες

Μια δόση πωλείται σε σχήμα μικρής μπάλας και ζυγίζει όχι περισσότερο από 0,01 του γραμμαρίου αναγκάζοντας τους χρήστες να αγοράσουν αρκετές φορές την ημέρα για να κρατηθούν από τον εθισμό τους. Καθεμία κοστίζει περίπου πέντε ευρώ, ανάλογα, βέβαια, με το είδος του ναρκωτικού. «Τα ναρκωτικά και γενικότερα η χρήση είναι εμπόριο. Οταν μια ουσία δεν προχωράει, είναι ακριβή, θα βρεθεί κάποια άλλη φθηνότερη, πιο βλαβερή την οποία όμως θα μπορούν να την αγοράσουν οι χρήστες. Ετσι έχουμε φτάσει στη shisha και σε διάφορα άλλα ναρκωτικά που είναι ακόμη πιο θανατηφόρα», εξηγεί η Κωνσταντίνα Καρανίκα ενώ ο Σωτήρης Παπαδόπουλος συμπληρώνει: «Οταν ο άλλος είναι εξαθλιωμένος και ψάχνει να βρει τη δόση του, θα πάρει ό,τι να 'ναι. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο μπορούν να υποστηρίξουν παρεμβάσεις σαν τις δικές μας».
Βρισκόμαστε στο πεδίον του Αρεως γύρω στις δύο το μεσημέρι. Εικόνα εξαθλίωσης κι εδώ. Περίπου εκατό χρήστες, διασκορπισμένοι στο πάρκο, κάποιοι κρυμμένοι πίσω από τα δέντρα, άλλοι κάθονται στα παγκάκια περιμένοντας να «πάρουν» τη δόση τους. Εδώ την τιμητική της έχει η shisha. Δεν θέλουν να μιλήσουν: «Αφησέ με ήσυχο, φύγετε από εδώ», απαντούν κι όταν επιμένουμε γίνονται πιο επιθετικοί. Ούτε κουβέντα για φωτογραφία.
Η Κωνσταντίνα Καρανίκα, ο Σωτήρης Παπαδόπουλος, ο Αλέξης Βλάχος και ο Στέλιος Φούντας, τέσσερις street workers του ΟΚΑΝΑ «περπατούν» καθημερινά σε πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, σε πεζόδρομους και πλατείες όπου συχνάζουν χρήστες προκειμένου να τους παρέχουν συμβουλευτική σε θέματα ασφαλούς χρήσης και ασφαλούς σεξ, να τους διανείμουν υλικό προφύλαξης καθώς και να τους κινητοποιήσουν, ώστε να αξιοποιήσουν τις υπηρεσίες της Μονάδας Αμεσης Βοήθειας και Υποστήριξης του Σταθμού Φροντίδας αλλά και των άλλων φορέων για ένταξη σε θεραπευτικό πρόγραμμα.
Από το 1997
Ο σταθμός Φροντίδας Εξαρτημένων Ατόμων ξεκίνησε να λειτουργεί από τον Απρίλιο του 2003 ωστόσο οι street workers βγήκαν στους δρόμους το 1997. Οι χρήστες μπορούν να επισκέπτονται τον σταθμό καθημερινά και έχουν τη δυνατότητα να καλύπτουν βασικές ανάγκες μεταξύ άλλων: Σίτιση, ατομική υγιεινή και καθαριότητα καθώς και ιατρική φροντίδα σε συνεργασία με τη ΜΑΒΥ και άλλους συναφείς χώρους παροχής υπηρεσιών υγείας.

«Μπέμπα»
Κάνω χρήση 41 χρόνια, είμαι άστεγη
Τον τελευταίο χρόνο ο Σταθμός Φροντίδας Εξαρτημένων Ατόμων στην οδό Καποδιστρίου 46 έχει αποκτήσει έναν ιδιαίτερο φύλακα, τη «Μπέμπα», η οποία κοιμάται κάθε βράδυ στην είσοδο του κτιρίου. «Με φωνάζουν Μπέμπα γιατί έμοιαζα στην Μπέμπα Μπλανς. Ο κόσμος στα μπουζούκια μου χάρισε το όνομα. Hμουν τριών ετών όταν πέθαναν οι γονείς μου. Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο, στο Χατζηκυριάκειο. Κάνω χρήση 41 χρόνια.
Δούλευα σε μπαρ, είχα δικό μου οίκο ανοχής για οχτώ χρόνια και μου τον έκλεισε η αστυνομία. Εδώ και τρία χρόνια είμαι άστεγη. Κοιμάμαι εδώ, έξω από την πόρτα του ΟΚΑΝΑ. Πώς δεν φοβάμαι, αλλά είναι τα φώτα, οι κοπέλες που δουλεύουνε στις γωνίες κι έτσι νιώθω προστασία. Μ'έχει ενοχλήσει μια φορά ένας τύπος. Επεσε πάνω μου να με ληστέψει, τον έπιασα από τον σβέρκο και αν είχα σουγιά θα τον σουγιάδιαζα και θα πήγαινα φυλακή. Ετρεξε κι έφυγε».
Αλεξάνδρα
Ο εφιάλτης ξεκίνησε σε ηλικία 40 ετών
Η «Μπέμπα», ο νυχτερινός φύλακας στον Σταθμό Φροντίδας Εξαρτημένων Ατόμων, κοιμάται κάθε βράδυ στα σκαλιά της εισόδου

Ξεκίνησα πολύ αργά τα ναρκωτικά, γύρω στα 40 μου χρόνια, λέει η Αλεξάνδρα. Πριν ήμουν ενάντια σε όλα αυτά, πού και πού έκανα ένα τσιγάρο. Είναι δικαιολογία ότι σκοτώθηκε ο γιος μου αλλά τότε ξεκίνησα τα ναρκωτικά συστηματικά. Ζούσα στη Γερμανία πολλά χρόνια όπου εργαζόμουν ως καθηγήτρια. Σπούδασα στη φιλοσοφική και θεολογική σχολή εδώ στην Αθήνα και στη συνέχεια έκανα μάστερ στη θρησκειολογία στο Βερολίνο. Τη δόση μου την εξασφαλίζω κλέβοντας σούπερ μάρκετ. Μετά πουλάω τα κλοπιμαία σε διάφορα μίνι μάρκετ.
Τα τελευταία δύο χρόνια είμαι άστεγη και μέχρι πριν από δύο εβδομάδες ζούσα στο Πεδίον του Αρεως όπου έπινα shisha. Εφυγα γιατί δεν άντεχα άλλο το ξύλο. Ο φίλος μου είναι Αφγανός, με χτυπούσε συνέχεια. Κουράστηκα, γι'αυτό τον παράτησα και ήρθα στην Κεραμεικού. Εδώ κάνω ηρωίνη αλλά δεν με πειράζει. Κοιμάμαι σ'ένα ερειπωμένο σπίτι λίγο πιο κάτω κι ελπίζω ότι δεν θα με βρει ο φίλος μου. Θα αρχίσει πάλι να με δέρνει και θα με αναγκάσει να επιστρέψω σε αυτόν.
Δημήτρης
Δεν είχα καταλάβει την εξάρτηση
Είμαι χρήστης τα τελευταία 25 χρόνια, εξηγεί ο Δημήτρης. Την πρώτη χρονιά έκανα μια μυτιά κάθε μέρα. Δεν είχα καταλάβει ότι ήμουν εξαρτημένος, ώσπου μια μέρα δεν πήρα τη δόση μου κι άρχισα να πονάω σε όλο μου το σώμα. Επί τέσσερις ώρες η κοπέλα μου μου έκανε μασάζ αλλά δεν καταλάβαινα τίποτε. Στις τρεις το πρωί βρήκα τη δόση μου και μέσα σε δέκα λεπτά σταμάτησα να πονάω, είχα ενέργεια! Εκεί κατάλαβα τι μου είχε συμβεί.
Κάποια στιγμή κατάφερα να απεξαρτηθώ και για επτά χρόνια ήμουν καθαρός. Ενα βράδυ ήπια κάτι ξίδια και ξανάρχισα. Είμαι ΟΚ, αυτήν τη στιγμή δε σκέφτομαι την απεξάρτηση. Με την ηρωίνη είμαι καλά, δεν με ρίχνει, δεν αισθάνομαι τίποτε. Αυτό θέλω. Εχω να κάνω έρωτα με την κοπέλα μου εδώ και δύο χρόνια, αλλά δεν με νοιάζει. Μου τα καλύπτει όλα η ηρωίνη.
Εφυγα από το Πεδίον του Αρεως όπου έπινα shisha γιατί δεν άντεχα άλλο το ξύλο, 
λέει η Αλεξάνδρα στον work streeter Σ. Παπαδόπουλο

Χρύσα Κλειτσιώτη
Φωτογραφίες: Θάλεια Γαλανοπούλου

http://www.ethnos.gr

ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ ...

June 24, 2016, 3:09 am

≫ Next: ΠΩΣ ΓΛΕΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ ΤΟ 1935

≪ Previous: OMOΡΦΗ ΜΟΥ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΊΝΑ....

$

0

0

ΚΗΦΙΣΙΑ

Το λεωφορείο της γραμμής Αθήνα - Κηφισιά (με δύο "σ" ).
Υπεράριθμο και με ρυμούλκα ποδηλάτη !
Χρονολογία άγνωστη.

https://www.facebook.com/Edoathinaitaxidistoxrono

 Πίσω στα παλιά 

ΠΩΣ ΓΛΕΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ ΤΟ 1935

June 24, 2016, 7:31 am

≫ Next: KAΛΟΚΑΙΡΙ 1931 , ΓΙΑ ΓΡΑΝΙΤΑ ΣΤΗΝ "ΑΙΓΛΗ "ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ

≪ Previous: ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ ...

$

0

0

«Η συνοικία της Κυψέλης είνε νέα. Όλα εκεί πάνω είνε καινούργια. Δεν έχουν καθόλου ιστορία. Προπολεμικώς στο κέντρο της, όπου τώρα απλώνεται η νέα πλατεία με τ’ άνθη της και με τα πλήθη των καρεκλών, υπήρχαν έρημες ανηφοριές, μια ρεμματιά  και απάτητοι γκρεμοί. Σπίτια δεν υπήρχαν σ’ αυτά τα μέρη. Ούτε κέντρα φυσικά, ούτε γλεντζέδες. Αραιά και που εδιάβαιναν άνθρωποι που πήγαιναν κατά το Γαλάτσι. Κάπου-κάπου έφθανεν ως εκεί και καμμιά φτωχογυναίκα για να μαζέψη αγριολάχανα.
Τώρα σ’ εκείνες τις παλαιές ερημιές είνε η ωραία πλατεία με τα κέντρα της, τα μεγάλα καφενεία, ταβερνεία, κινηματοθέατρο… Τίποτε πια δεν λείπει στον κάτοικο της Κυψέλης που θέλει να διασκεδάση. Τα έχει όλα γύρω στην πλατεία του.
Μόλις ανεβαίνουμε προς την Κυψέλη βλέπουμε ην πρόοδο της συνοικίας αυτής. Τα κέντρα της αυξάνουν και πληθύνονται. Τώρα μάλιστα που η διπλή γραμμή του τραμ ετοιμάσθη πια, η συγκοινωνία επυκνώθη και ο δρόμος έγινε βατός και πολυσύχναστος. Η οδός Κυψέλης κατέστη πια μια σπουδαία αρτηρία της πόλεως και ολοένα αποκτά νέα μαγαζιά και νέα κέντρα.
Πριν ακόμη πάρουμε τον ανήφορο μια νέα ταβέρνα ετοιμάζεται: «Η παπαρούνα» θ’ ανοίξη μόλις ψηθούν οι νέοι μούστοι. Μα παραπάνω στην οδόν Κυψέλης μας καλεί ανοικτή και φωτισμένη, με πλήθος καρέκλες μεταξύ σωρών ξύλων και κάρβουνων η ταβέρνα «Η ρομάντσα». Είνε και αυτή κατά το σύστημα των παλαιών Αθηναϊκών μαντρών: Καρβουνοξυλάδικο και κρασοπουλειό μαζί. Και κάθε βράδυ η «Ρομάντσα» γεμίζει από ρομαντικούς πότας. Η μάνδρα γίνεται πηγή τραγουδιού και κεφιού της γειτονιάς.
Προχωρούμε. Παραπάνω το καφεζυθοπωλείον Παπαδούκα «Το Νέον Κέντρον» γεμάτο κόσμο. Κι’ άλλα μικρότερα μαγαζάκια μαζεύουν τους Κυψελιώτες κατά τα βράδυα. Η οδός Κυψέλης έχει πια κόσμο πολύ και κέντρα άφθονα.
Αλλ’ ας βρεθούμε πια στην μεγάλη πλατεία, στο τέρμα του τραμ. Εκεί είνε το κοσμικό κέντρον της Κυψέλης. Δεν μοιάζει εκεί πάνω σαν Αθηναϊκή συνοικία με το γνωστό στυλ. Μοιάζει πιο πολύ με το κέντρο περιποιημένης και πλούσιας μικρής πόλεως. Σαν να βρίσκεται κανείς σε μια άλλη κοινωνία, σε μια άλλη πολιτεία, ήσυχη και ευγενική.
Στη μέση της πλατείας κήπος με άνθη. Αν και ακόμη τα παρτέρια φαίνωνται νέα και τίποτε δεν έχει φουντώση. Στο κάτω δε μέρος μια προέκτασις της πλατείας μόλις τώρα ισοπεδώνεται για να γίνη κι’ αυτή ωραίος ανθόκηπος.
Γύρω-γύρω στη νεογέννητη πλατεία της Κυψέλης κέντρα μεγάλα και μικρά είνε αραδιασμένα κ’ εξαποστέλλουν πλήθη καρεκλών στα πεζοδρόμια της πλατείας πλάι στα παρτέρια. Μια νέα καρεκλο-πλατεία του Συντάγματος γεννιέται εκεί πάνω. Μόλις εξεφύτρωσαν τ’ άνθη στα παρτέρια, εξεφύτρωσαν πολύ περισσότερες καρέκλες…
Στην κάτω πλευρά της πλατείας είνε ο μεγάλος κινηματογράφος της Κυψέλης: το «Αττικόν». Κομψό κινηματοθέατρο, αναπαυτικό και δροσερό. Έργα πολλά και εκλεκτά. Έτσι ο Κυψελιώτης έχει πρώτης τάξεως κινηματογράφο στη γειτονιά του. Προς τι λοιπόν να ροβολήση προς το κέντρο;
Απέξω από το «Αττικόν» μεγάλο, καινούργιο και καθαρώτατον καφενείο καλεί τους πελάτες. Είνε το μεγαλείτερο κέντρο κοσμοσυρροής επάνω στην πλατεία.
Το πιο μεγάλο και κοσμικό ταβερνικόν κέντρον της Κυψέλης είνε του Κοράκη. «Τα Βαρδούσια». Μάντρα με παραρτήματα και εξαρτήματα, με ψησταριά και με τραπεζάκια στην πλατεία. Ταβέρνα κοσμική και κέντρον γλεντζέδων. Όχι μόνον επίδειξις αλλά και κρασί καλό και μεζές. Εκεί τα βράδυα μεσουρανεί το Κυψελιώτικο γλέντι…
Αλλά και του Α. Μαστρομανώλη το ταβερνείον μαζεύει κόσμο διασκεδαζόντων, τρωγόντων και πινόντων. Απάνω στην πλατεία κι’ αυτό. Κοσμικό κι’ αυτό.
Από πάνω από το τέρμα του τραμ, στην κορυφή ενός λόφου, που τον έκοψαν κατακορύφως για να διαβούν οι γραμμές του τραμ, υπάρχει ένα μικρό και παλαιό ταβερνάκι. Είνε ένα καφεζυθοπωλείο των ρομαντικών. Απ’ εκεί η θέα της συνοικίας και της Αθήνας ξαπλώνεται κάτω ωραία και γοητευτική…
Στην άλλη πλευρά της πλατείας, την επάνω, αρκετά κέντρα στη σειρά συγκεντρώνουν κόσμο που ζητεί ανάπαυσιν και διασκέδασιν. Το καφενείον «Ο Φοίβος» απλώνει τα τραπεζάκια του στην πλατεία και καλεί πελάτες. Παρακεί του Ι. Γκίκα το μπακάλικο έχει διοργανώσει και τμήμα ταβέρνας. 
Το κρασί είνε καλό και οι μεζέδες ποικιλώτατοι. Εκεί το ήρεμο γλέντι προχωρεί κάθε βράδυ ανεμπόδιστα. Πλάι, ολίγον κοσμικόν και ολίγο απόκοσμον το ζαχαροπλαστείο  της εταιρείας «ΕΒΓΑ». Κι’ εκεί κομψός κόσμος της συνοικίας συγκεντρώνεται τα βράδυα.
Αντίκρυ, στην γωνία της πλατείας εμφανίζονται δύο παράδεισοι. 
Εκεί το καφενείο «Παράδεισος» σκορπίζει τις καρέκλες του ανάμεσα στα παρτέρια, αλλά και από κάτω, στο υπόγειο, εμφανίζεται ο «Υπόγειος Παράδεισος. Αυτός ίσως είνε ο πιο ενδιαφέρων. Είνε η ταβέρνα του Ι. Βρανά. Οι γλεντζέδες σπεύδουν άφθονοι εκεί, ιδιαίτερα όταν η φθινοπωρινή δροσιά τους αναγκάζει να μετακομίζουν από το ύπαιθρον στο υπόγειο…
Η Κυψέλη λοιπόν έχει πλήρη ανεξαρτησία και αυτονομία γλεντιού. 
Έχει το θέαμά του, τα ακροάματά του, αλλά και το κρασάκι του μ’ εκλεκτό μεζέ.
Όταν ο Δήμαρχος κ. Κοτζιάς άρχισε τις υπαίθριες λαϊκές συναυλίες, πρώτη εθυμήθηκε την Κυψέλη. Η συναυλία έγινε εκεί πάνω στη νεογέννητη πλατεία που είδαμε. Εμαζεύθηκαν όμως τόσες χιλιάδες κόσμου, ώστε οι περισσότεροι δεν άκουσαν την συναυλίαν. Μόνον… την είδαν!».
«Νέον Φως», 1935, Φ. Γιοφύλλης
http://www.paliaathina.com/gr
Πίσω στα παλιά  

KAΛΟΚΑΙΡΙ 1931 , ΓΙΑ ΓΡΑΝΙΤΑ ΣΤΗΝ "ΑΙΓΛΗ "ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ

June 24, 2016, 7:41 am

≫ Next: ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

≪ Previous: ΠΩΣ ΓΛΕΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ ΤΟ 1935

$

0

0

Καλοκαίρι 1931. Για γρανίτα στην «Αίγλη» του Ζαππείου

Το πιο μεγάλο νυφοπάζαρο της αστικής τάξης...
       «Οι νύμφες της γειτονιάς που εζήτησαν μόνιμον στρατόπεδον, όπου θα μπορούσαν να κρατήσουν καλά της θέσεις των, το ευρήκαν εις την ρωμαντικωτάτη πλατεία του Ζαππείου... Η πλατεία πέρα-πέρα έχει μεταβληθή σε ανθόκηπον: Κούκλες, κουκλίτσες, απόπειρες κουκλών επιτυχημένες και απόπειρες αποτυχημένες. Μάτια που διατηρούν ακόμα την συνήθεια να χαμηλώνουν μπροστά σε μιάν απότομη διασταύρωσιν και μάτια που παιχνιδίζουν, ερευνούν, προκαλούν. Χαμόγελα που προβάλλουν άτολμα, και γέλια που ηχούν αργυρόηχα, ντεκολτέ που ψελλίζουν μυστικά πράγματα συγκεχυμένα και καρρέ τολμηρά, θαρραλέα, που φλυαρούν τα θελκτικά περιεχόμενα. Γάμπες κλεισμένες ερμητικώς πίσω από την αυλαίαν του ποδόγυρου, και γάμπες με σηκωμένην την αυλαίαν, ένα γοητευτικόν ανακάτωμα του σεμνού που κάνει τα πρώτα του βήματα και του ξεβγαλμένου που σταματά, ερευνά, κατατοπίζεται και παίρνει στο τέλος ύφος οσίας Μαρίας.  







 Εδώ χρειάζεται προσοχή. Προσοχή και τέχνη! Ο εχθρός έχει σκεπασθή πίσω από πυκνότατον νέφος κρέπ-ντέ-σίν και απαιτείται μάτι γυμνασμένον να τον αντιληφθή, να εξακριβώση από πού κρατάει η σκούφια του. Εκείνη εκεί η μεταξωτή κάλτσα ή το κομψότατον γοβάκι ημπορεί να εξεκίνησαν από το σεμνό σπιτικό της συνοικίας, μπορεί όμως και κάλλιστα να ανήκουν εις τα ελαφρότατα είδη του πεζοδρομίου... Βλέπετε αυτήν την απέραντον συγκέντρωσι; Έχει γίνει με σύστημα την αναλογικήν και δεν άφησε αναντιπροσώπευτη καμμία τάξιν θηλυκών. Το μοδιστρόνι που εσήκωσε μόλις το κεφάλι από την βελόνα κι'εξεστράτευσε, η ντεμουαζέλλα που μοιράζει της ώρες της μεταξύ ωδείου και υπουργείου, η καπελλού, η μανικιουρίστα, η δεσποινίς κόρη του εμπόρου της οδού Αιόλου ή του μπακάλη του Κολωνού, η δεσποινίς που εργάζεται στην Τράπεζα και δεν λείπει από της κούρσες, αλλά και η ύποπτος δεσποινίς που περιφέρει τα θέλγητρά της εις της γκαρσονιέρες, τα σεπαρέ και της καλές συντροφιές, και που ξέρει να χτυπά με τέχνην της πόρτες των φουσκωμένων πορτοφολιών, όλο αυτό το θελκτικόν μπουλούκι του θηλυκόκοσμου, έχει στρωθεί στης καρέκλες με ακοίμητον φρουρόν το μάτι της μαμάς και είνε έτοιμον να δώση την μεγάλην μάχην. Τα καταστήματα, η τράπεζες, τα γραφεία, τα μπακάλικα, τα εμπορικά έχουν κλείσει και σε λιγάκι θα παρελάσουν οι νυμφίοι... Η συγκίνησις ανεβαίνει αρκετούς ποόντους... Εμφανίζεται η εμπροσθοφυλακή. Μερικοί νεαροί που σπεύδουν εις την «Αίγλην» χωρίς κανένα ενδιάμεσον σταθμόν. -Ώ, μαντεμουαζέλ Λουλού... κι'απόψε εδώ;... Πώς είσθε μαντάμ; Το χέρι της ντεμουαζέλ Λουλούς σφίγγεται με θερμότητα ογδόντα βαθμών, το χέρι της μαντάμ μαμάς με ... δέκα, μία καρέκλα προσφέρεται συνήθως και η παρέα αυξάνει.







 Η συζήτησις αρχίζει από την ζέστη, τρικλίζει ολόγυρα στην υγεία του σπιτιού, ψυχορραγεί καθώς προχωρεί εις την εν γένει κατάστασιν και παίρνει ζωήν όταν θίξη τον γάμον. -Η Λουλού μου κύριε Ντίνο, να σας πώ, είνε νοικοκυρά από κούνια... -Σώπα καϋμένη μαμά... θα με κάνεις τώρα πώς πλένω κιόλας τα ρούχα!... -Και γιατί να μην τα πλένης; Μια νοικοκυρά πρέπει όλα να τα κάνη! Έτσι δεν είνε κύριε Ντίνο; Μια φορά και αποφασίζει κανείς ν'ανοίξη σπίτι, να μην πάρη καμμιά ξεπορτισμένη...   Ηπλατεία ολόκληρη έχει γεμίσει από το άσχημον φύλον. Ο εμποροϋπάλληλος, ο λογιστής, ο δημόσιος υπάλληλος, ολόκληρος η σειρά της «χρυσής νεότητος» της μεαίας τάξεως, κάμνει θριαμβευτικήν παρέλασιν με το κοστουμάκι της ώρας –ευτυχώς που ο ράφτης δεν είνε παρών- το μαντηλάκι ανεμιζόμενον, τα μαλλιά κολλημένα με μπριγιαντίνην, το καπέλλο στο χέρι, τα παπούτσια φρεσκοβαμμένα και: -Καλησπέρα σας δεσποινίς. -Πώς είστε δεσποινίς;... -Όλο κι'ομορφαίνετε, δεσποινίς... Χειραψίες, ματιές, αναστεναγμοί, επιθυμίες, κουβεντούλες, τρυφερότητες, χαμόγελα, λιγώματα, κουνήματα, σκέρτσα, σε μίαν ατελεύτητον συλλογήν ξεσηκωμένα από το παρλάν και τον βουβόν. Εις την νεολαία της μεσαίας τάξεως και του λαού, το πρόβλημα του γάμου δεν είνε τόσον δύσλυτον. Είνε ο απέραντος αυτός ανθώνας της «Αίγλης», σπαρμένος ίσως με πολύν αισθηματισμόν; Είνε ίσως τα φλογισμένα σύννεφα που σκουραίνουν διαρκώς εκεί πίσω από την Ακρόπολιν ή το φεγγάρι που χαμογελά εκεί ψηλά με πονηρίαν, που απομακρύνουν τους μεγάλους υπολογισμούς και τα μαθηματικά από το κατώφλι του Υμεναίου;   Το γεγονός είνε ένα: Ότι από την κατάφωτον πλατείαν όπου γίνεται η γενική συνάντησις, ξεχωρίζουν πολύ γρήγορα κάποια ζευγαράκια που χάνονται στης σκοτεινές δενδροστοιχίες του Ζαππείου. 
Ο νεαρός που επιμένει δεν ευρίσκει απόρθητον την καρδίαν της ντεμουαζέλλας... 
Και τα σκοτεινά δρομάκια του πάρκου, οδηγούν όχι ολίγας φοράς κατ'ευθείαν εις τας ευλογίας του Υψίστου»... 
(«Αθηναϊκά Νέα» 1931. Υπογράφει ο Δημήτρης Ψαθάς.) 
http://paliaathina.com/
Πηγή: www.lifo.gr
 Πίσω στα παλιά

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

June 24, 2016, 7:45 am

≫ Next: BREXIT : ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

≪ Previous: KAΛΟΚΑΙΡΙ 1931 , ΓΙΑ ΓΡΑΝΙΤΑ ΣΤΗΝ "ΑΙΓΛΗ "ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ

$

0

0

Γεγονότα που δε γνωρίζουμε για τη ζωή και το θάνατο της Παναγίας

Τι λέει η εκκλησιαστική παράδοση για την Κοίμηση της Παναγίας; Ποιά είναι τα γεγονότα που συνέβησαν; Σε ποιά σημειά διαφέρουν η Ορθόδοξη και η Καθολική πίστη, αναφορικά με την κοίμηση της Θεοτόκου; 

Η Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου με το Νέο Ημερολόγιο και στις 28 Αυγούστου με το Παλαιό. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.
Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτήν μαθαίνουμε από τις διηγήσεις σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών, όπως των Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, Μόδεστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννη Δαμασκηνού κ.ά., καθώς και από τα σχετικά τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στα κείμενα αυτά διασώζεται η «αρχαία και αληθεστάτη» παράδοση της Εκκλησίας  γι’ αυτό το Θεομητορικό γεγονός.
Έτσι, λοιπόν, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η μητέρα του Ιησού Χριστού, Μαρία (η Θεοτόκος και Παναγία), πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της από έναν άγγελο τρεις ημέρες προτού αυτός συμβεί και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Προσεύχεται στο όρος των Ελαιών και δίνει τα υπάρχοντά της σε δύο γειτόνισσές της χήρες. Επειδή κατά την ημέρα της Κοίμησής της δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, καθώς κήρυτταν «απανταχού γης», μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Μοναδικός απών ο απόστολος Θωμάς.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν. Κατά τη μεταφορά του λειψάνου της, φανατικοί Ιουδαίοι αποπειράθηκαν να ανατρέψουν το νεκροκρέβατό της, αλλά τυφλώθηκαν. Μόνο ένας από αυτούς κατόρθωσε να το ακουμπήσει, αλλά μια αόρατη ρομφαία του έκοψε τα χέρια.
Μοναδικός απών από την κηδεία της υπήρξε, όπως προαναφέραμε, ο Απόστολος Θωμάς. Όταν μετά από τρεις ημέρες πήγε στον τάφο της, βρήκε μόνο τα εντάφια. Προφανώς, η Παναγία είχε αναστηθεί. Πάνω στον τάφο της χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, που αποδίδεται στην Αγία Ελένη. Μετά την καταστροφή του, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός (450-457) με τη δεύτερη σύζυγό του Πουλχερία έχτισαν ένα νέο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορταζόταν αρχικά στις 13 Αυγούστου και από το 460 στις 15 Αυγούστου.
Μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει δογματική διαφορά σχετικά με την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης ανάληψης της Θεοτόκου (Assumptio Beatae Mariae Virginis), που οριστικοποιήθηκε με την αποστολική εγκύκλιο του Πάπα Πίου IB’ «Munificentissimus Deus» (1 Νοεμβρίου 1950).
Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο πρώτα για Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή πραγματικό θάνατο (χωρισμό ψυχής και σώματος) και στη συνέχεια για μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή ανάσταση (ένωση ψυχής και σώματος) και ανάληψή της κοντά στον Υιόν της.
Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται (επιτρέπεται) το ψάρι. Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι. Τις ημέρες της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται τις απογευματινές ώρες στις εκκλησίες (εκτός Κυριακής), εναλλάξ, ο «Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», οι λεγόμενες «Παρακλήσεις».
http://www.dogma.gr/

Πίσω στα παλιά

BREXIT : ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

June 24, 2016, 9:22 pm

≫ Next: Article 10

≪ Previous: ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

$

0

0

122 σχόλια
Σοκ στις αγορές προκαλεί η ανατροπή των δεδομένων στη Μεγάλη Βρετανία. Πώς θα επηρεάσει την Ελλάδα η αποχώρηση της τρίτης σε μέγεθος οικονομίας της Ε.Ε., αλλά και τις προοπτικές της οικονομίας και της κοινωνίας σε μεγάλο ορίζοντα χρόνου
Τάσος Δασόπουλος
Ιούνιος 24 2016 06:18
 
Οι συνέπειες της αποχώρησης της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ , θα έρθουν κατά κύματα για να δημιουργήσουν νέα προβλήματα στην προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας , μετά από 7 χρόνια συνεχούς ύφεσης και σκληρής λιτότητας.

Στις άμεσες συνέπειες , είναι η διατάραξη των εμπορικών σχέσεων. Οι ελληνικές εξαγωγές προς το Ηνωμένο Βασίλειο φτάνουν σε ετήσια βάση τα 2,5 δις ευρώ ( 1,4% του ΑΕΠ ) και αφορούν κυρίως τρόφιμα , φρέσκα και τυποποιημένα . Η υποτίμηση της αγγλικής λίρας έναντι τους ευρώ και του δολαρίου που θα ακολουθήσει την αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ , θα κάνει αυτόματα τα ελληνικά τρόφιμα ακριβότερα . Σε συνδυασμό και με την μείωση της αγοραστικής δύναμης των Βρετανών ( λόγω της υποτίμησης του νομίσματος ) θα πλήξουν τις ελληνικές εξαγωγές, σε μια ευρωπαϊκή χώρα την στιγμή που οι προβλέψεις για ανάκαμψη , στηρίζονται στην αισιοδοξία για περισσότερες εξαγωγές και επενδύσεις
Στο τουριστικό τομέα, το κόστος θα εξαρτηθεί από την διάρκεια της κρίσης που θα προκαλέσει το Brexit . Η Ελλάδα δέχεται κάθε καλοκαίρι περίπου 2 εκ Άγγλους τουρίστες ,με ένα μέσο όρο 9 διανυκτερεύσεων για τον κάθε ένα. Τα συνολικά έσοδα του τουριστικού κλάδου φτάνουν τα 1,5 δις ευρώ . Σε ότι αφορά την φετινή τουριστική περίοδο ,οι επιπτώσεις θα είναι περιορισμένες αφού τα πακέτα έχουν κλείσει και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι κάποιες ακυρώσεις , αλλά όχι σε μεγάλους αριθμούς. Αν όμως οι επιπτώσεις είναι έντονες μέχρι και τις αρχές του 2017, τότε θα έχουμε πρόβλημα. Η Ελλάδα θα είναι ακριβότερη για τους Βρετανούς και άρα λιγότερο επιθυμητός τουριστικός προορισμός. Βεβαίως, αναμένεται ο τουριστικός κλάδος να λειτουργήσει επιθετικά μειώνοντας τις τιμές αλλά είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν σημαντικές απώλειες για τον μοναδικό αναπτυσσόμενο κλάδο της οικονομίας.
Μια ακόμη άμεση συνέπεια, προέρχεται από το γεγονός ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο. Μάλιστα έχει συναλλαγές με τον ελληνικό τραπεζικό σύστημα που φτάνουν τα 42 δις ευρώ . Το ποσό αυτό συγκεντρώνεται από λογαριασμούς που τηρούν οι ελληνικές τράπεζες σε Βρετανικές , τοποθετήσεις σε ομόλογα (κρατικά και εταιρικά ) και μετοχές που διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο του Λονδίνου . Η κάθετη πτώση των τιμών σε ένα ενδεχόμενο Brexit , θα μειώσει και την αξία του χαρτοφυλακίου των Ελληνικών Τραπεζών, οι οποίες προσπαθούν ακόμη να ξεπεράσουν τις συνέπειες της ελληνικής κρίσης .
Έλληνες κάτοικοι της Μ Βρετανίας , οι κατέχουν γραφεία ή και έδρες επιχειρήσεων ( Ναυτιλιακές Real Estate ) και φοιτητές βρετανικών πανεπιστημίων θα ζήσουν την δική τους περιπέτεια . Περιορισμοί στις δαπάνες και αναβολή επενδύσεων για τους επιχειρηματίες , υψηλότερα δίδακτρα στους φοιτητές .

Λόγω ΕΕ

Ένα ακόμη πακέτο συνεπειών θα έρθει «δια της τεθλασμένης» . Με την αποχώρηση της Μ Βρετανίας από την ΕΕ ανοίγει μια ετήσια τρύπα από 4 έως και 7 δις ευρώ στον ετήσιο προϋπολογισμό της ΕΕ,η οποία θα πρέπει να καλυφθεί με μεγαλύτερη συμμετοχή των υπολοίπων κρατών μελών .
Δεν είναι καθόλου απίθανο, κάποια από τα κράτη μέλη να διεκδικήσουν εκπτώσεις ανάλογες της Αγγλίας στο κοινοτικό προϋπολογισμό, μειώνοντας ακόμη περισσότερο τα διαθέσιμα κονδύλια για τις ποιο ευάλωτες οικονομικά χώρες, με πρώτη απ όλες την Ελλάδα.
Ακόμη και αν αυτό δεν συμβεί, η κάλυψη της τρύπας, στο μερίδιο που της αναλογεί η Ελλάδα θα απαιτήσει να πληρώνει κάθε χρόνο στον κοινοτικό προϋπολογισμό περίπου 150 εκ ευρώ μεγαλύτερη συμμετοχή.
Αν αποφασιστεί το κενό να κλείσει με περικοπές του Ευρωπαϊκού προϋπολογισμού είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν περιορισμοί για τα χρήματα που θα αποδίδονται στα κράτη μέλη για έργα του ΕΣΠΑ ΙΙ, του πακέτου Γιουνκέρ και ίσως την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος . Όλα αυτά την στιγμή ,που η Ελλάδα αναζητά περισσότερους και όχι λιγότερους κοινοτικούς πόρους .
Εκτός από τα θέματα προϋπολογισμού η διάσπαση της ΕΕ θα έχει συνέπειες και στις προοπτικές ανάπτυξης της Ένωσης, της Ευρωζώνης και τελικά της Ελλάδας.. Τούτο την στιγμή που την Τετάρτη,  η εκπρόσωπος του ΔΝΤ κ. Ντέλια Βελκουλέσκου χαρακτήρισε εκ των προτέρων τις παραδοχές και τις προβλέψεις που έχουν γίνει από τους Ευρωπαίους για το ελληνικό πρόγραμμα, φιλόδοξες και λίγο αργότερα ανέφικτες. Σε πιο πρακτική βάση αν καθυστερήσει η ανάκαμψη της οικονομίας ανατρέπεται και οι μακροοικονομικές προβλέψεις για την Ελλάδα ενώ αλλάζει - προς το χειρότερο - και η λύση για την ελάφρυνση του χρέους.
Όλα αυτά, χωρίς να υπολογιστεί η περαιτέρω άνοδος του Ευρωσκεπτικισμού που θα κάνει πολλές κυβερνήσεις να θεωρήσουν ότι οι αδύναμες οικονομίες τις ΕΕ και της Ευρωζώνης , οι οποίες ζουν με δάνεια είναι «ένα βάρος που θα πρέπει να ξεφορτωθούν».

news247.gr

---

Article 10

June 24, 2016, 10:32 pm

≫ Next: EN AΘΗΝΑΙΣ ..ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ

≪ Previous: BREXIT : ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

$

0

0

ΕΝ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩ …” ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ “ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ..

   Δεκαετία  του  ‘50 ,  φωτογραφία  βγαλμένη  απ’ την  παραλία κοντά  στο  μόλο  και  με  φόντο την  “ πέρα πάντα “ της  Ερατεινής , το “ Ζάκι “ όπως  το  λένε , πριν  ακόμα  πυκνοχτιστεί . Στη  φωτογραφία , τρίτος  από  αριστερά ο  αξέχαστος Κλάκης , Θεμιστοκλής Κοτροζίνης κατά  κόσμον , που  με  την  πραμάτεια  του , τσιγάρα , κουλούρια , μπισκότα και  άλλα  ψιλολόγια και  φαγώσιμα , ακολουθούσε  το Γυμνάσιο στις  ημερήσιες  εκδρομές  του , τέταρτος ο  αλησμόνητος ΄και οι Γιώργος  Καψάλης και    Μίμης  Πέτρου  σε εφηβική  ηλικία .

Η Λευκαδιτιώτικη  νεολαία , παίρνει  το..” μπάνιο  της “
στο  βούλιαγκα  της  λίμνης .

Δεκαετία  του  ‘50 , νεαροί  της  εποχής κάνουν  μπάνιο  και  ψαρεύουν  στο  ποτάμι στο  Στενό .

ΤΑ “ ΜΠΑΝΙΑ “ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΕΙΟΤΗΣ …

Το ξέρατε  αγαπημένοι  μου φίλοι , πως  στο  Λιδορίκι αλλά  και  σε  όλα  σχεδόν τα..παρα..Μόρνια χωριά  υπήρχαν ..” πισίνες “   από..εξ..απανέκαθεν ;
   Και  βέβαια  υπήρχαν και  υπάρχουν  για  τα  γραφόμενά  μας  και..αποδείξεις , π.χ στο Λιδορίκι  υπήρχαν.” .βούλιαγκες “ στη Μπελεσίτσα , στο  Μόρνο αλλά υπήρχε  και  “ μπάνιο στο  Βαρούσι “ , έτσι  μας  λέει  ο  αγαπημένος  φίλος  και  κουμπάρος  Θαν. Αποστολόπουλος – Βάγιας , απολαύστε  το…
       ΤΟ   ΜΠΑΝΙΟ  ΤΟΥ  ΒΑΡΟΣΙΟΥ

Στέρνα…ποτίσματος αλλά και..” μπάνιου “  ΗΜΙ..ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ..ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ , τον  παλιό  καλό  καιρό ..
         *******************
   “ Στην κορφή του Βαροσιού είναι  μια  βρύση που  τη  λένε “ του Ντζιαμαλή ο  πλάτανος “ και  το  όνομα πρέπει  να  το  έχει  πάρει από  αυτόν που  φύτεψε  τον  πλάτανο ή από  αυτόν  που  έχτισε  τη  βρύση , γιατί – συνήθως – έτσι έπαιρναν  τα  ονόματά  τους διάφορες  τοποθεσίες και  έργα .
   Τώρα , ο πλάτανος  ο  παλιός δεν  υπάρχει , αλλά  υπάρχει  νέος που  τον  φύτεψε ο Νίκος  Πανάγος ( Γλυμονίκος ) . Τη  χρονολογία δεν  τη  θυμάμαι , ας  την  βρει ο  γιος του  ο  δάσκαλος , ο Παναγιώτης .
   Σήμερα  πάντως , όλα  άλλαξαν και  η  βρύση  δεν  υπάρχει όπως  ήταν . Έφτιαξαν στο  μέρος  εκείνο στέρνα για  να πίνει το χωριό  νερό . Στα  παιδικά  μου  χρόνια – που υπήρχε  η  βρύση – ήταν  κι’ ένας  ξύλινος Κάλανος ( κουρίτος ) που  έπιναν  νερό   πρόβατα , γίδια , βόϊδια , άλογα , σκυλιά , τα  πάντα .
   Σ’ αυτόν  λοιπόν  τον  κάλανο , ξέβγαζαν οι  γυναίκες τα  ρούχα που  πλένανε , μετά  απ’ τη  μπουγάδα . Σ’ αυτόν παίζαμε  και  μεις τις “ καταβρεξιές “ , το “ λουτσιό “ που  λέγαμε  τότε  τα Λιδορικιώτικα  παιδιά .
   Κάποιο  διάστημα , κυρίαρχος εκεί  ήταν ο Ηλίας Κοκκαλιάς ( ο δάσκαλος ) , ο  Κώστας Φωτόπουλος ( Κριτσοκώστας ) – που  είχε πάντα το  χαμόγελο  στα  χείλη – θέλησε  να πάρει την  αρχηγία , όρμησε  στον Ηλία – που  ήταν σκυμμένος – και τον  κατάβρεχε . Κάποια στιγμή  σώθηκε  το  νερό  στον  κάλανο , σήκωσε  το  κεφάλι  του να  φτύσει  ο Ηλίας και  χτύπησε άθελά  του   τον Κώστα και  του  έσπασε  ένα ή δύο δόντια που  βρίσκονται  ακόμα στο  κρανίο  του  Ηλία ….
   Πιο  κάτω  απ’ τον  κάλανο – γύρω στα  πέντε  μέτρα – ήταν μια  γούρνα ( στέρνα ) περίπου  τέσσερα  μέτρα  μήκος , τρία  φάρδος και  δύο  ύψος . Στη  γούρνα αυτή αποσωρευόταν  όλη  η  βρωμιά από  όλα τα  ζώα που  αποπατούσαν κι’ απ’ το  πλύσιμο των  ρούχων κι’ από  χίλια  δυο  άλλα πράγματα .
   Σ’ αυτή  λοιπόν  τη  γούρνα , τα  μεσημέρια το  καλοκαίρι , γδυνόμασταν  όπως μας  γέννησε  η  μάνα  μας – τότε  δεν  υπήρχαν ούτε  μαγιό , ούτε ..σώβρακα – και  πηδάγαμε μέσα  καμιά  δεκαριά παιδιά για να  κάνουμε το..μπάνιο  μας ! Κάναμε  και  καμιά  βουτιά για  να  μαθαίνουμε μη  τυχόν και το  φέρει  η  ώρα και  πάμε  στη  θάλασσα . Φυσικά , όπως  καταλαβαίνετε πίναμε  και  λίγες  γουλιές απ’ το..αγίασμα , μέχρι να  μάθουμε κολύμπι .
   Η  βρωμιά  ήταν  απερίγραπτη , το  νερό  καταπράσινο και  όταν  το  αφήναμε και  καθησύχαζε έπιανε από  πάνω μια  παλάμη “ κορφή “ απ’ τη  βρώμα . Απ’ τη  γούρνα  αυτή  παρέλασαν τα  πιο  πολλά – για  να  μη  πω  όλα – παιδιά του  Βαροσιού και  όλοι ήπιαν απ’  το νερό που μπορεί  να  μην ήταν καθαρό  και  υγιεινό , όμως  το  θυμόμαστε  με  αγάπη  και  νοσταλγία …”
   Έτσι  λοιπόν  περιγράφει  ο  αγαπητός μου  “ κουμπάρος “ τα..Λιδορικιώτικα ..παιδικά  μπάνια στου “ Ντζιαμαλή τον  πλάτανο “…..

Νεαροί της  εποχής , δεκαετίες  ‘50 και ‘60 , κάνουν  ..” ηλιοθεραπεία “ στην  πλαζ , του  Μόρνου , κάπου  κάτω  απ’ το  Βελούχοβο . Συνήθως  τα  Λιδορικιώτικα παιδιά  , αλλά  και  από άλλα  χωριά , έπαιρναν το ..μπάνιο τους  σε  ..υπέροχη  πισίνα , “ Στου  Σιόλα  τη  δέση “ …

Λευκαδιτόπουλα , “ παίρνουν “ το  μπάνιο  τους  στη “ μπαρούκα “ του  Μόρνου , μπαρούκα  ή… “ βούλιαγκας “ όπως  το  λέγαμε , είναι μια ..φυσική  πισίνα , ένα  απομονωμένο  σημείο του ΄ποταμιού , που όπως  βλέπετε εξυπηρετούσε  άριστα τα  παιδιά  κυρίως . Στη  φωτογραφία είναι  η “ πισίνα “ του  Λευκαδιτιού , γιατί  υπήρχαν και  άλλες …
Εκτός  όμως  απ’ τις..” πισίνες “ , τις..στέρνες  δηλαδή , τα Λιδορικιωτόπουλα είναν  και  άλλες ..κολυμβητικές επιλογές , δόξα  τω  Θεώ , υπήρχαν κάτι..ψευτοβούλιαγκες  , μεγάλες  λακκούβες με  ..λασπόνερα , στην  Μπελεσίτσα και  βέβαια και  κανονικοί  “ βούλιαγκες “ με  δροσερά  γάργαρα  νερά στο  Μόρνο , κάπου  εκεί  γύρω  απ’ το  Στενό , ένας  δε  απ’ αυτούς  ..ξακουστός  στην  περιοχή ήταν  στου  Σιόλα  τη  δέση .
   Εκεί  ‘ σ’αυτό το  “ βούλιαγκα “ βασιλιάς  ήταν ο  καλός  παλιός χωριανός  και  φίλος  ο  Θανάσης  Γούρας , που  κολυμπούσε  σαν…” νεροφίδα “ , άπαιχτος  που  λέμε…
  Οι  προσωπικές  μου  όμως  ..” κολυμβητικές ποταμο..εμπειρίες “ αγαπημένοι  μου  φίλοι , είναι ελάχιστες και  για  να  είμαστε  απολύτως  ειλικρινείς είναι …μία και  μοναδική  , κι’ αυτή  με  χίλιους  τσακωμούς  με  τη  σχωρεμένη  τη  μάνα  μου , που  προτιμούσε , και  είχε  απόλυτο  δίκιο , αντί  να  σεργιανάω στα  λασπόνερα  της  Μπελεσίτσας , να  καθίσω  στο μαγαζί , να  κάνω  καμιά  δουλειά  αλλά και  να  ξεκουραστεί  λίγο  κι’ αυτή , που  σηκωνόταν στις 5  κάθε  πρωί  για  να  πάει  να  ανοίξει το  μαγαζί…
   Μια  Κυριακή  όμως , λιγωμένος , απ’ όσα  άκουγα  απ’ τους  φίλους  και  τους  συμμαθητές  μου μέρες  πριν  , πως  ανήμερα  την  Κυριακή  θα  πήγαιναν για..” μπάνιο “ στην ,Μπελεσίτσα , σήκωσα  που  λέτε  ..μπαϊράκι , δηλώνοντας  καθαρά  ..ξεκάθαρα , πως  θα  πήγαινα  μαζί  με  τα  άλλα  παιδιά  για  μπάνιο .
Την Μπελεσίτσα  φίλοι  μου  δεν  την  πολυ..ήξερα , η  μόνη  μας  …γνωριμία  ήταν  όταν  πήγαινα στο περιβόλι  της  θειας μου της  Ζεκολένης , στον  Καλανάκι για  σύκα  και  ζαρζαβατικά . Η μάνα  μου  η  καημένη , ξεθεωνόταν  καθημερινά  , απ’ το  πρωί  μέχρι  το  βράδυ  και  περίμενε μια Κυριακή  , που  δεν  είχαμε σχολείο , να  την  ξεκουράσουμε  λίγο , τι  τα  θες  όμως το  μπάνιο και  η..Μπελεσίτσα  είχαν  καρφωθεί  στο  μυαλό μου και  δεν  χαμπάριαζα  από τίποτα …
   Ήρθε  λοιπόν  και  η  Κυριακή , και  στην κατάλληλη  ώρα  τόσκασα  απ’ το  μαγαζί και  μαζί  με  τους  άλλους ξεκινήσαμε για  το  μεγάλο  ..ταξίδι , ανυπομονώντας  να  φτάσουμε  για  να  κάνω το  πρώτο  μου  μπάνιο , μη  γνωρίζοντας  βέβαια πως  ακριβώς  ήταν  το  μέρος  που  θα  κολυμπούσαμε . Φτάνοντας  λοιπόν στο..” κολυμβητήριο “, τα’χασα , όταν  αντίκρισα το  μέρος  που  θα  κολυμπούσαμε , ήταν μια  “ γούρνα “ με  θολωμένο  νερό , απ’ τα πιτσιλίσματα  άλλων  παιδιών , που είχαν  πάει  πριν από  μας  και  είχαν  κάνει..κατάληψη  στο..” κολυμβητήριο “.. 
   Εκτός  όμως  απ’ τα  παιδιά ..έπαιρναν το  μπάνιο  τους στη..” λασπόγουρνα “ ( ..περισσότερη λάσπη παρά,,νερό ) και  άλλα  πλάσματα  του  …Θεού , μπακακάκια ( βατραχάκια ) , νεροφίδες  και πολλά  άλλα . Ακόμα  ο συνωστισμός ήταν  τέτοιος που  μόνο  μπάνιο  δεν  μπορούσες  μα  κάνεις .
  Μόλις  λοιπόν  φτάσαμε , τα  παιδιά  έβγαλαν  τα..μπλέ  σωβρακάκια με  το  λάστιχο , που  αποτελούσαν  το καλοκαιρινό  μας  εσω..εξώρουχο και  άρχισαν  τα…” μακροβούτια “.
  Η  αφεντιά  μου   δεν  ξέρω  αλλά δεν  φάνηκε να συγκινείται με  την  όλη  κατάσταση , όλη  εκείνη  η  λαχτάρα για μπάνο  στην  Μπελεσίτσ , είχε  μάλλον..ξεθυμάνει.. και  σε λίγο , πήρα  το  δρόμο  της  επιστροφής , αφού τελικά  ο  θησαυρός  του  μπάνιου ήταν…μάπα …
  Αυτή  λοιπόν ήταν  η πρώτη  μα  και  τελευταία φορά  που  σκέφτηκα  να  πάω  στην  Μπελεσίτσα  για  μπάνιο , όλα  αυτά  βλεβαια  γίνονταν στα  μέσα  της  δεκαετίας  του  ‘50 .
   ΤΑ  ΜΠΑΝΙΑ  ΤΗΣ  ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ  ΤΟΥ  ‘60 .
  Πέρασαν  από  τότε κάμποσα  χρόνια , η  οικογένειά  μου  γύρω  στα  1962 , μετακομίσαμε  στην  Αθήνα αλλά το  1965 , τον  Φεβρουάριο , αφού  πέτυχα  σε  διαγωνισμό  πρόσληψης  υπαλλήλων  στην  ΑΤΕ , τοποθετήθηκα  στο  χωριό  μας , προς  το  τέλος  του  χειμώνα .
Σε λίγο  ήλθε  και  ο  αδελφός  μου  ο  ο  Γιώργος , που  είχε  πετύχει τέταρτος στον  ίδιο  διαγωνισμό  , ενώ  εγώ  35ος  ενώ  έπαιρναν  50 .
   Στο  Λιδορίκι  λοιπόν δημιουργήσαμε  ωραία  παρέα  με  συναδέλφους , Δημήτρη  Κοράκη και  τη  σύζυγό  του  Καίτη , Κώστα  Ζέρβα , Τέτα  Καγκάλου , καθηγητές , Θοδ.Σταύρου , Δημ Θεοδώρου κ.α .
   Μόλις  έπιασε  λοιπόν  το  καλοκαιράκι , αποφασίσαμε  όλοι  να  κατεβαίνουμε τα  Σάββατα το  μεσημέρι  στην Ερατεινή , να  κάνουμε  τα  μπάνια  μα  και  Δευτέρα  πρωί πρωί , γυρνούσαμε  στο  Λιδορίκι . Κατεβήκαμε  λοιπόν και  εγκατασταθήκαμε  στο “  ξενοδοχείο ύπνου “   η  “ ΑΜΕΡΙΚΗ “ του Γιάννη  Πάζα , μπροστά  στην παραλία , τακτοποιηθήκαμε , ξεκουραστήκαμε  λίγο  και  το  απογευματάκι , φορέσαμε  τα  μαγιό  μας  και  κατεβήκαμε να  πάμε  στη  θάλασσα , που  απείχε  20  μέτρα  απ’ το  ξενοδοχείο , αφού  περνούσαμε  τον  παραλιακό  δρόμο και..βουτούσαμε ..
   Ατυχήσαμε  όμως γιατί την ώρα  που  περνούσαμε το  δρόμο , με  τα  μαγιό  όπως  είπαμε , να ‘σου  και  καταφτάνει  ένας  νεαρός  χωροφύλακας , ο  Μήτσος και μας  απαγόρευσε  να  περάσουμε  χωρίς…ρούχα λέγοντάς  μας  να  γυρίσουμε  να  ντυθούμε  και  να  ξεντυθούμε  στη..θάλασσα ..όλα  αυτά  το  καλοκαίρι  του  1965 !!!

Ερατεινή , καλοκαίρι  1965 ή  1966 , η  αφεντιά  μου  , δεξιά , με  τον  πρωτοξάδερφο Κώστα  Χονδρονίκο
                              ************************
   Κάπως  έτσι  και  έγινε , γυρίσαμε  ντυθήκαμε κατεβήκαμε  και  ..ξεντυθήκαμε στην  θάλασσα  στην  αμμουδιά ..
   Να  σημειώσουμε  εδώ , πως εκείνες τις  εποχές , ο  κόσμος δεν  έκανε  μπάνια , ούτε  και  οι  Ερατεινιώτες , και  τους  μόνους  που  έβλεπες  στην  παραλία  ήταν κάποιοι μεσόκοποι που  ψάρευαν καθισμένοι  στα  σκαμνάκια  τους και  πρώτος  και  καλύτερος  ο  Δρομαζόγιαννος ..
   Βέβαια , αργότερα  το  οργανώσαμε  καλύτερα  το  θέμα  των..θαλασσόλουτρών  μας , και  κατόπιν  συνεννόησης  με  το  ΚΤΕΛ , αποφασίστηκε  μα  βάζουν  λεωφορεία που  έφευγαν  απ’ το  Λιδορίκι το  απογευματάκι και επέστρεφαν  το βραδάκι , και  έτσι κάναμε  καθημερινά  μπάνια χωρίς  ταλαιπωρίες ..
  Βέβαια στην  πρώτη  κάθοδό  μας , που  ήταν  Σάββατο , όπως  κατεβήκαμε  τακτοποιηθήκαμε  ανά  δύο  σε  κάθε  δωμάτιο και  εγώ  ήμουνα  στο  ίδιο  δωμάτιο  με  το  Θόδωρο τον  Σταύρου , ο  οποίος  κάπνιζε  διαρκώς  σαν  …αράπης . Πέσαμε  λίγο  να  ξεκουραστούμε , γιατί  είχαμε  φύγει  κατευθείαν απ’ τις  δουλειές  μας και επανέλαβα  πολλές ..πολλές  φορές  στο  Θόδωρο να  σταματήσει  να καπνίζει  στο  κρεβάτι  γιατί  θα…καούμε ,
   Τι  ήθελα  και  το’ λεγα , κάποια  στιγμή , στον  ύπνο  ένιωσα να..πνίγομαι , και  ξυπνώντας  είδα  πως  το  δωμάτιο είχε ..πνιγεί  στους  καπνούς  απ’ το  στρώμα  και  το  σεντόνι  του Θόδωρου που  καίγονταν ..Βάλαμε  τις  φωνές  , και  ανέβηκαν οι  ξενοδόχοι , ο  Γιάννης και  η  Κατίνα  Πάζα και  έλυσαν  το  πρόβλημα ..και  βέβαια  αποκαταστάθηκαν  και  οι  ζημιές ..
   Τα  δρομολόγια  αυτά , για  τα μπάνια , συνεχίστηκαν  για  πολλά  χρόνια , μέχρι  που  άρχισαν  να  ..πυκνώνουν τα  ι.χ και  σιγά ..σιγά ..καταργήθηκαν …
   Πάντως , τα  καθημερινά  μας ..ταξίδια , για  μπάνιο  στην  Ερατεινή , ήταν πολύ όμορφα γιατί  όλοι  σχεδόν ήμασταν  μια  παρέα και  το διασκεδάζαμε …
Καλή σας  μέρα

www.lidoriki.com

EN AΘΗΝΑΙΣ ..ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ

June 25, 2016, 9:13 am

≫ Next: Η "ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ "ΤΟΥ ΧΑΛΕΠΑ

≪ Previous: Article 10

$

0

0

Ζούσε μόνος του σε ένα δωμάτιο στην γειτονιά ο κυρ Γιώργος μεγάλος σε ηλικία.
Δούλευε παλιά σε κουρείο στην Ομόνοια έτσι γνωρίζαμε...
Κοντά στο παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο είχε ένα πικ απ και έβαζε δίσκους κάθε απόγευμα....
άναβε το τσιγαράκι του και κοιτούσε από το τζάμι ...του γνέφαμε όταν παίζαμε
απ΄έξω και αυτός χαμογελούσε.
Ήταν μοναχικός ...ευγενικός ...πάντα ντυμένος ωραία όταν έβγαινε για το καφενείο κάθε απόγευμα για να γυρίσει πρίν βραδιάσει και να πάρει θέση δίπλα στο παράθυρο και να ακούσει μουσική.
Ένα πρωϊνό δεν άνοιξε το παράθυρό του...δεν βγήκε το απόγευμα για το καφενείο...
είχε "φύγει"ήσυχα είπαν οι μεγάλοι.
Τότε μπήκαν και στο δωμάτιό του να μαζέψουν τα πράγματά του ....βρήκαν και κάποιες διευθύνσεις και ειδοποίησαν μακρινούς συγγενείς.
Σε μια γωνιά μια κιθάρα σε θήκη...
δίσκους μουσικής που είχε πάρει μέρος στην ηχογράφηση σε κάποιους από αυτούς...
φωτογραφίες ο κυρ Γιώργος με κοστούμι και κιθάρα σε πίστα κέντρου διασκέδασης  δίπλα σε μεγάλο τροβαδούρο.
Ήταν στην ορχήστρα έκανε και φωνητικά μάθαμε....δεν έβγαινε όμως οικονομικά και το πρωϊ έκανε και τον κουρέα. 
Το ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ στην σιδερένια εξώπορτα της αυλής μπήκε μετά την κηδεία.

Πίσω στα παλιά

Η "ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ "ΤΟΥ ΧΑΛΕΠΑ

June 25, 2016, 9:26 am

≫ Next: TA MΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (...ΚΑΡΕ..ΚΑΡΕ )

≪ Previous: EN AΘΗΝΑΙΣ ..ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ

$

0

0

 Η καλλονή που αυτοκτόνησε, από ερωτική απογοήτευση. Στη συνέχεια αυτοκτόνησε και ο αγαπημένος της

Στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, ανάμεσα στα πολλά γλυπτά μνημεία, βρίσκεται και η «κοιμωμένη», ένα έργο που έκανε διάσημο τον Τήνιο γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά και αθάνατο ένα ρομαντικό και πανέμορφο κορίτσι, την 18χρονη Σοφία, κόρη του Κωνσταντίνου Αφεντάκη, που ζούσε με την οικογένειά της στην οδό Σωκράτους, της Αθήνας.
Η πανέμορφη Σοφία Αφεντάκη, η «κόρη των Αθηνών», που έγινε «κοιμωμένη του Χαλεπά».
Στα 16 της, (γεννήθηκε το 1860) όλα τα αγόρια ήταν τρελά ερωτευμένα μαζί της και η αθηναϊκή κοινωνία την είχε ανακηρύξει «κόρη των Αθηνών». Καλούσαν την οικογένειά της σε δεξιώσεις, έκλεβε την παράσταση και η εφημερίδες έγραφαν για την παρουσία της «…η εκπάγλου καλλονής Σοφία Αφεντάκη, μετά του κυρίου και της κυρίας Αφεντάκη…».
Αυτά δεν τη συγκινούσαν, της ήταν αδιάφορα. Επιζητούσε μονίμως τη μοναξιά και τον ρεμβασμό…
Κάποτε, καμιά δεκαριά φοιτητές, όπως ο Μανώλης Καλομοίρης, ο Καλλιφρονάς (έγινε δήμαρχος), ο Λέκκας κ.α., οργάνωσαν εκδήλωση προς τιμήν της Σοφίας, στην ταβέρνα «Τις πταίει» στην οδό Ηφαίστου 53,  που πήρε το όνομά της από το γνωστό άρθρο του Τρικούπη. Οι  νέοι μαζεύτηκαν στην ταβέρνα με τα ποιήματα τους και την περίμεναν για να τα απαγγείλουν.
Η Σοφία τους έστησε και γύρω στα μεσάνυχτα, όταν το γλέντι άναψε, ήρθε η χωροφυλακή και η φοιτητική βραδιά είχε άδοξο τέλος.
Τη Σοφία την ερωτεύθηκαν πολλοί, όπως ο γενναίος υπολοχαγός Καλλέργης, με γεμάτο το κορμί του από σφαίρες που «κέρδισε» στο πεδίο της μάχης και μία βαθιά ουλή από μονομαχία για λόγους τιμής. Η κόρη των αθηνών όμως δεν ενέδιδε και δεν την ενδιέφεραν τα φλερτ.
Δε συγκινήθηκε ούτε από τον Γάλλο πλωτάρχη Αρνέ, που τον θάμπωσε στην δεξίωση της αμερικανικής πρεσβείας και την επομένη, ενώ έπρεπε να αποπλεύσει με το πολεμικό ιστιοφόρο, προφασίστηκε βλάβη, για να μείνει στην Αθήνα να την ξαναδεί… Δεν την συγκίνησε ούτε το προξενιό με το πλουσιόπαιδο Γιαννάκη Αναστασόπουλο, που της έκανε ο πατέρας της …
Το ταξίδι στην Ιταλία

Ο αγαπημένος της Σοφίας, τενόρος Μάριο Τζοβάνι, που αυτοκτόνησε όταν έμαθε τον θάνατό της.
Στις αρχές του 1878 -όπως έγραψε (Ιούλιος 1950) στον «Προοδευτικό Φιλελεύθερο» ο δημοσιογράφος Σπ. Δενδρινός- ο Αφεντάκης φεύγει με τη Σοφία στη Νάπολη, για δουλειές .
Με πρόσκληση του δημάρχου, πηγαίνουν στην όπερα, όπου η Σοφία ακούει τις μελωδίες του τενόρου Μάριο Τζοβάνι και ο κόμπος λύνεται. Η Σοφία,τον ερωτεύεται ακαριαία και παράφορα!
Βγαίνουν ένα βράδυ ως αργά, πέφτει στην αγκαλιά του και εκεί  την βρίσκει το πρωί… Γυρίζει αγωνιωδώς στο ξενοδοχείο και ηρεμεί όταν διαπιστώνει ότι δεν είναι εκεί ο πατέρας της, που έλλειπε για δουλειές…
Ένα απόγευμα τρέχει να δει τον Μάριο και τότε ο πατέρας της ανακαλύπτει ένα γράμμα του. Ο τενόρος της έγραφε: «ούτε μια στιγμή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Χθες με αποθέωσαν στην όπερα, μα εγώ έψαχνα εσένα… Και όταν γύρισα στο σπίτι, στη γοητευτική φωλίτσα μας, έκανα όνειρα για μας…».
Ο Αφεντάκης γίνεται έξαλλος. Οργισμένος, τον αποκαλεί «παλιάνθρωπο!» και γυρίζει με τη Σοφία αμέσως στην Αθήνα. Ο χωρισμός τους πλέον γίνεται αβάσταχτος.
Τις νύχτες η Σοφία δεν κοιμάται, αναζητεί τον Μάριο, του γράφει συνέχεια, χωρίς να παίρνει απάντηση… Δεν τρώει, πέφτει σε μελαγχολία και αποφασίζει να τερματίσει τη ζωή της με δηλητήριο.
Στις 28 Νοεμβρίου, βροχερή μέρα, στο προσκέφαλό της, η φίλη της Καλλιρόη Παρρέν την κοιτά δακρυσμένη, καθώς εκείνη ψελλίζει το όνομα του Μάριο. Λίγο μετά παραδίδει το πνεύμα της…
Χιλιάδες άνθρωποι την έκλαψαν την επομένη.
Ο Αχιλλέας Παράσχος έγραφε: «Η κόρη στο προσκέφαλο την κεφαλή αφήνει. Τα δυο της χέρια τ’ ακουμβά, στ’ αδύνατά της στήθια, και σαν πουλάκι ξεψυχά και σαν πουλάκι σβήνει…».
Το τέλος του Μάριο
Μετά από ένα δίμηνο, ο Αφεντάκης πηγαίνει στη Νάπολη να βρει το ειδικό «λεπτόκοκκο» μάρμαρο στα λατομεία της Καράρα, που του ζήτησε ο Χαλεπάς για να φτιάξει το μνημείο της Σοφίας.
Στο ξενοδοχείο διαβάζει στην εφημερίδα την τρομερή είδηση: «Εις τον «Λόφον του έρωτος», ηυτοκτόνησεν ο διάσημος τενόρος Μάριο Τζοβάνι…».
Ο τενόρος πριν από 6 μήνες  είχε τραυματιστεί σοβαρά, νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο και όταν εξήλθε, βρήκε στο σπίτι όλες τις επιστολές της Σοφίας.
Τις διάβασε και  ζήτησε πληροφορίες από την Αθήνα. Όταν του ανήγγειλαν τον θάνατό της,  έθεσε τέρμα στη ζωή του με μία σφαίρα στην καρδιά.
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr
– See more at: http://www.mixanitouxronou.gr
https://ohifront.wordpress.com

 Πίσω στα παλιά 

TA MΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (...ΚΑΡΕ..ΚΑΡΕ )

June 25, 2016, 9:36 am

≫ Next: YΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ..ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΜΑΣΤΕ !

≪ Previous: Η "ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ "ΤΟΥ ΧΑΛΕΠΑ

$

0

0

 Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα καλοκαίρια ? Ένα ατέλειωτο μαρτύριο ! Τι θα ήταν όμως και τα καλοκαίρια, χωρίς τη θάλασσα και το γαλάζιο Ελληνικό ουρανό ? Άχρωμα, πληκτικά κι αδιάφορα ! Το καλοκαιράκι στα μέρη μας, δεν τελειώνει τον Αύγουστο... μη σας ξεγελάει το βοριαδάκι κι η συννεφιά. Το καλοκαιράκι εδώ κρατάει ολόκληρο το Σεπτέμβρη κι ενίοτε, παίρνει μέρες κι απ'τον Οκτώβρη. Η έκθεση στην αλμυρή άμμο και στον καυτό ήλιο παρατείνεται... και οι άδειες επίσης. Η πιο "μισητή ευχή" (...αν και οξύμωρο) στην Ελλάδα, είναι να πεις "Καλό χειμώνα"μέσα στο Σεπτέμβρη. Καλύτερα να την αφήσεις για τα Χριστούγεννα. Σε έναν τέτοιο τόπο, λοιπόν, δεν θα ήταν δυνατόν ο κινηματογράφος να μην ασχοληθεί με τις περιπέτειες, τα ειδύλλια, αλλά ακόμα και τις παρεξηγήσεις ή τα απρόοπτα, που συμβαίνουν εν μέσω θέρους, σε κοσμικές ή ερημικές παραλίες, στα φιλόξενα Ελληνικά νησιά και στις παράκτιες περιοχές. Κάτι ο φτωχός προϋπολογισμός και ο πρωτόγονος εξοπλισμός, κάτι η εθνική υπερηφάνεια, αλλά και η καπατσοσύνη πολλών παραγωγών και κινηματογραφιστών -με προεξάρχοντα τον Φίνο- το Ελληνικό σινεμά βρίσκει σωτήρια διέξοδο στα εξωτερικά γυρίσματα...

Θαλασσινά πλάνα καταγράφονται για πρώτη φορά σε ελληνικό φιλμ το 1927, στη βουβή ταινία του Δημήτρη Γαζιάδη "Έρως και κύματα", με πρωταγωνιστή το μεγάλο ηθοποιό του θεάτρου Νίκο Δενδραμή, στο ρόλο ενός πλούσιου Αθηναίου καρδιοκατακτητή, που περνά τις διακοπές του σ'ένα νησί του Αργοσαρωνικού κι ερωτεύεται μια όμορφη, αλλά κι αρραβωνιασμένη μ'έναν φτωχό ψαρά, νησιοτοπούλα, την οποία υποδύεται η Μιράντα Θεοχάρη (...μετέπειτα Μυράτ). Ακολουθεί η μεταφορά στον επίσης βουβό ακόμα κινηματογράφο, του βουκολικού μυθιστορήματος του Λόγγου "Δάφνις και Χλόη" από τον Ορέστη Λάσκο, το 1931. Τα δυο παιδιά πλατσουρίζουν σε μια "γραφική ακρογιαλιά της Λέσβου", όπως μας πληροφορούν οι υπότιτλοι κι ο Δάφνης (Απόλλων Μαρσύας) γράφει τ'όνομα της Χλόης (Λούση Ματλή) στην αμμουδιά... 


Ωστόσο, την πρωτιά στην εμφάνιση των πρωταγωνιστών -και κυρίως των πρωταγωνιστριών- με μαγιό και σε πλάνο μεγαλύτερης διάρκειας, κατέχει μια ταινία "ομιλούσα", του έτερου αδελφού Γαζιάδη (... του Μιχαήλ), με συνσκηνοθέτη τον Γιάννη Φιλλίπου και σεναριογράφο τον Δημήτρη Γιαννουκάκη, η ανάλαφρη κομεντί "Διαγωγή μηδέν" (1949)...

Στην ταινία παρακολουθούμε τις αταξίες των μαθητριών του γυμνασίου θηλαίων στο παραθαλάσσιο χωριό Κοντοκάλι και ιδιαίτερα της ζωηρής κι όμορφης Μπήλιως Φουντούκα (Έλλης Λαμπέτη), κόρης του προέδρου του χωριού (Σπύρου Πατρίκιου) που γοητεύει με τη δροσιά και τα νιάτα της τον δάσκαλό της (Ντίνο Ηλιόπουλο), ενώ έχει δεσμό μ'έναν νεαρό ψαρά (Λάμπρο Κωνσταντάρα). Το σκάνδαλο δεν αργεί να ξεσπάσει και ο καθηγητής εκδιώκεται κακήν κακώς από το χωριό. Θα επιστρέψει όμως, μεταμφιεσμένος, στη θέση της αδερφής του, που διορίζεται -ως αντικαταστάτριά του- δασκάλα στο χωριό, για να ολοκληρώσει το σχέδιο της πολιορκίας του και να κλέψει τη Μπήλιω, δια θαλάσσης, καθώς η απόπειρα της απαγωγής θα γίνει μια ηλιόλουστη μέρα, που όλα τα γυμνασιοκόριτσα θα πάνε για μπάνιο, υπό την επίβλεψη της κυρίας Μελπομένης, διευθύντριας του σχολείου (...την υποδύεται η Λέλα Πατρικίου). Η συνέχεια (...και το ευτυχές τέλος) επί της οθόνης ... 


Μερικές από τις ωραιότερες σκηνές των Ελληνικών ταινιών, έχουν σαν φόντο το φυσικό σκηνικό των ακρογιαλιών. Οι ευρηματικοί σεναριογράφοι, όπως ο Σακελλάριος, ο Τζαβέλας ή ακόμα κι ο Δαλιανίδης, φρόντιζαν ώστε να περιλαμβάνεται στην πλοκή τους, μια εκδρομή ή ένα ταξίδι, που πάντα δίνει μια ευχάριστη νότα ξεγνοιασιάς κι ανεμελιάς, τόσο στους συντελεστές, όσο και στους θεατές ή να τοποθετούν τη δράση της ταινίας, στο φυσικό περιβάλλον ενός νησιού, κάνοντας έτσι γνωστές τις ομορφιές του σε ντόπιους και ξένους και το κυριότερο, μεταδίδοντας την τάση για φυγή από την καθημερινότητα σε όλους. Ο Έλληνας δειλά δειλά, μαθαίνει να βγαίνει απ'το σπίτι του, με οποιοδήποτε μέσο και να επιλέγει όλο και πιο μακρινούς προορισμούς, για αναψυχή. Με το λεωφορείο της γραμμής ή με ανοιχτά και μοντέρνα αυτοκίνητα, με τζιπ και "σαραβαλάκια"ή ακόμα και με μοτοσακό και ποδήλατα, κανείς δε χάνει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την αργία της Κυριακής και ν'απολαύσει τη δροσιά της θάλασσας. Στη δεκαετία του 50, μια δεκαετία που χαρακτηρίζεται από μια γενική προσπάθεια κατάκτησης ενός καλύτερου βιοτικού επιπέδου, την τιμητική τους έχουν οι παραλίες εντός των τειχών του Λεκανοπεδίου της Αττικής... 


Σ'ένα λεωφορείο με προορισμό τη Λούτσα (...υπεραστικό, απ'όσο καταλαβαίνουμε απ'το σημείο αφετηρίας, που βρισκόταν στην πλατεία Αιγύπτου, απέναντι απ'το Πεδίον του Άρεως) επιβιβάζονται με στρατιωτική πειθαρχία οι κόρες -τέσσερις τον αριθμό, παρακαλώ και μεγαλωμένες με αυστηρές και συντηρητικές αρχές- του απόστρατου αξιωματικού Χαρίλαου Μπάρδα (Ορέστη Μακρή), ο οποίος θέλει μεν να της παντρέψει, αλλά όχι και να τις δώσει "σαν πεπόνια με τη βούλα". Έτσι λοιπόν, παρόλο που θα βρεθούν σε μια ερημική παραλία, στήνεται ολόκληρη επιχείρηση, για να μπορέσουν να αλλάξουν και να φορέσουν τα μαγιό τους (...ολόσωμα και πανομοιότυπα, εννοείται), υπό την επίβλεψη, πάντα, της μητέρας τους Ευτέρπης (Ελένης Ζαφειρίου) που φυσικά, δεν συμμετέχει στην κολύμβηση, αλλά παρατηρεί τα καθέκαστα απ'την αμμουδιά, πλάι στο σύντροφό της...  



 Τα πράγματα αλλάζουν, όταν καταφθάνει "Η θεία απ'το Σικάγο" (Γεωργία Βασιλειάδου), που ως "καταλύτης"δίνει άλλωστε και τον τίτλο της ταινίας που γύρισε ο Αλέκος Σακελλάριος στη "Finos Film"το 1956. Οι κοπέλες παντρεύονται τάχιστα μια μια, με το θαυματουργό και αλάνθαστο κανάτι, αλλά όχι μόνο. Θα επιστρατευθεί και το rock 'n roll και το ουίσκι και τα ben mixed, τα "ανακατωμένα"μπάνια στην πλαζ της Βάρκιζας... 



  Αξέχαστη η σκηνή, με τη θεία Καλλιόπη "σομπρεροφορούσα", ντυμένη μέχρι τα μπούνια και καθισμένη κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης, να ψαρεύει υποψήφιους γαμπρούς για την ανιψιά, με το κόλπο της αναζήτησης φωτιάς για το τσιγάρο της, από τους γύρω λουόμενους. Μετά από ένα σύντομο ξεσκαρτάρισμα κι ένα βουνό σβησμένες γόπες, ο κατάλληλος (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) βρίσκεται και το σχέδιο ..."βοήθεια πνίγομαι", τίθεται σε εφαρμογή. Πάντως, για την ιστορία, παρόλο που ο άνθρωπος πήγε στο σπίτι τους οικιοθελώς, το κανάτι δεν το γλίτωσε ! 



 Στριμωγμένη σ'ένα αστικό λεωφορείο, με προορισμό το Καλαμάκι αυτή τη φορά, ανάμεσα σε περίεργους επιβάτες, θα βρεθεί και η νεαρή πωλήτρια Μίνα (Έλλη Λαμπέτη), προκειμένου να απολαύσει το μπάνιο της, στην ταινία "Κυριακάτικο ξύπνημα" (1954), του Μιχάλη Κακογιάννη...  










Η κάμερα του πρόσφατα χαμένου μεγάλου σκηνοθέτη, που ακολουθεί το βλέμμα της μέσα απ'τα μισάνοιχτα παράθυρα του λεωφορείου, μας προσφέρει μοναδικά πλάνα της διαδρομής, από το Ζάππειο ως το Φάληρο και την παραλία του Φλοίσβου ... 




Στα ενσταντανέ που ακολουθούν, παρατηρεί κανείς ακόμα και το Λυκαβηττό, που διακρίνεται στο βάθος της σχεδόν άδειας λεωφόρου Συγγρού, όπου τις Κυριακές, τα μόνα διερχόμενα οχήματα μοιάζει να ήταν εκείνα που μετέφεραν λουόμενους, στοιβαγμένους ακόμα και σε φορτηγά... 




















Βέβαια, προς χάριν της σεναριακής πλοκής, η πρωταγωνίστριά μας θα προτιμήσει μια πιο ήσυχη κι απομονωμένη ακρογιαλιά και θα κατέβει στο ερημικό... Καβούρι!!!  













Όσο εκείνη κολυμπάει, δυο πιτσιρικάδες θα της βουτήξουν όλα τα πράγματά της, μαζί κι ένα λαχείο με τον αριθμό της γεννήσεώς της, που είχε στην τσάντα της. Για καλή της τύχη, θα προσφερθεί να την γυρίσει στο σπίτι της με το αυτοκίνητό του, ένας ευγενέστατος δικηγόρος (Γιώργος Παππάς), ο οποίος θα την βοηθήσει κι αργότερα, όταν το λαχείο θα κερδίσει τον "πρώτο αριθμό"κι η νεαρή "βιοπαλαίστρια"θα θελήσει να διεκδικήσει δικαστικά τα κέρδη του λαχείου, που στο μεταξύ έχει βρεθεί στην κατοχή του πτωχού τροβαδούρου Αλέξη (Δημήτρη Χόρν)...    





Ακόμα μια ταινία, που το Κυριακάτικο μπάνιο στο Καβούρι θα βγει ξινό στους πρωταγωνιστές της, είναι και "Το Σωφεράκι" (1953), του Γιώργου Τζαβέλλα. Η αιτία δεν είν'άλλη απ'το πεισματάρικο σαραβαλάκι του μεροκαματιάρη ταξιτζή Βάγγου (Μίμη Φωτόπουλου), που θα βάλει σε περιπέτειες τον ίδιο, την αγαπημένη του Λέλα (Σμαρούλα Γιούλη) και τη φίλη της την Κική (Έλσα Ρίζου), που της "κάνει πλάτες"για να πάρει "άδεια εξόδου"από την αυστηρή μαμά της (Λέλα Πατρικίου). Το παλαιό όχημα, που παίρνει μπρος με μανιβέλα κι ανά τακτά διαστήματα "ζητάει"το λουκουμάκι του, θα τις γυρίσει στο σπίτι σώες κι αβλαβείς μεν, αλλά "στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, νταν", με αποτέλεσμα ν'ακούσουν τα σχολιανά τους...


Δε βαριέσαι, "όπου φτωχός κι η μοίρα του"λέει ο λαός κι έχει δίκιο. Και γιατρός να είναι ο μπαμπάς σου, που λέει ο λόγος, άμα δεν υπάρχει χρήμα, καταλήγεις στη Λεστινίτσα, που κοιμούνται με τις κότες και η μόνη τους διασκέδαση, είναι οι απογευματινές συγκεντρώσεις για τσάι και οι εβδομαδιαίες εξορμήσεις για μπάνιο. Μια τέτοια εξόρμηση, θα σταθεί αφορμή για να σμίξουν δυο ερωτευμένοι (Ξ. Καλογεροπούλου και Δημήτρης Παπαμιχαήλ) και να μονιάσουν, οι άσπονδοι εχθροί γονείς τους, η μαμή-ξεματιάστρα (Γ. Βασιλειάδου) μάνα του δεύτερου κι ο γιατρός (Ορέστης Μακρής) πατέρας της πρώτης, στο φινάλε της ταινίας "Η Κυρά μας η Μαμή" (1958) του Αλέκου Σακελλάριου...  





Τη γλυκύτατη και καλλίγραμμη Ξένια Καλογεροπούλου, θα τη δούμε με μαγιό και την επόμενη χρονιά... και μάλιστα, σε δυο ταινίες. Στο "Λαός και Κολωνάκι" του Γιάννη Δαλιανίδη είναι η Έλλη, η αδερφή του φτωχού και καλόκαρδου Κώστα (Χατζηχρήστου), που διατηρεί το γαλακτοπωλείο του μετά κόπων και βασάνων, καθώς τον έχει ταράξει στο φέσι όλη η καλή κοινωνία του Κολωνακίου, μεταξύ των οποίων και η αγαπημένη του "φρεγάδα", Ντέντη (Ρίκα Διαλυνά), που βάζει υποψηφιότητα στα καλλιστεία, με την ελπίδα να ξελασπώσει οικονομικά την ξεπεσμένη οικογένειά της. Η φωτογράφηση με μαγιό, θα γίνει στην πλαζ της Βάρκιζας, την ίδια μέρα που θα βρεθεί εκεί για μπάνιο και το ερωτευμένο ζευγαράκι, η Έλλη κι ο Πέτρος (Κώστας Κακαβάς)...   








  Στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου "Καλημέρα Αθήνα", ένα από τα πρώτα ελληνικά μιούζικαλ, παρτενέρ της θα είναι ο Νίκος Κούρκουλος, ένας εκ των τριών φίλων (...οι άλλοι δυο είναι ο Ντίνος Ηλιόπουλος και ο Γιώργος Οικονομίδης) που θα προσλάβει ο βιομήχανος πατέρας της (Βασίλης Αυλωνίτης) για να την μεταπείσουν να φύγει για το Θιβέτ, με μια ομάδα εξερευνητών. Ο στόχος θα επιτευχθεί, αφού η στριφνή και κακομαθημένη Ξένια ερωτεύεται το νεαρό Μίμη κι αποφασίζει ν'αλλάξει τα σχέδιά της. Η εξομολόγηση θα γίνει μια φεγγαρόλουστη βραδιά, στη Βουλιαγμένη !   





Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα - στο Λαγονήσι, συγκεκριμένα - και τέσσερα χρόνια αργότερα, θα ξαναδούμε την Ξένια Καλογεροπούλου να βουτά στα καταγάλανα νερά του Σαρωνικού, όπου εκεί θα συναντήσει το Γιώργο (Χρήστο Νέγκα) να ρίχνει άγκυρα στη μαρίνα των πολυτελών ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων. Μη γνωρίζοντας πως πρόκειται για το φτωχό υπάλληλο της Ευτέρπης Πάπας (Δέσπως Διαμαντίδου), θα επιδιώξει να έρθει σ'επαφή μαζί του, ακολουθώντας την προτροπή του πατέρα της (Λάμπρου Κωνσταντάρα), χρεοκοπημένου κοσμοπολίτη, που πιστεύει ότι η μόνη του σωτηρία είναι ένας πλούσιος γαμπρός για την κόρη του. Τ'αποκαλυπτήρια δεν θ'αργήσουν να γίνουν, ωστόσο η ταινία (...δεν είπαμε πως πρόκειται για το "Ο μπαμπάς μου κι εγώ" του Ερρίκου Θαλασσινού) μας επιφυλάσσει, ως συνήθως, ένα ευτυχές τέλος, το οποίο βάζει η ζάμπλουτη κυρία Πάπας κι ο γάμος της με τον παλιό της έρωτα, που δεν είναι άλλος από τον καρδιοκατακτητή "μπαμπά" (Κωνσταντάρα) !  


Στο Λαγονήσι θα βρεθεί και η Αλίκη (Νίκη Λινάρδου), η κόρη του υπουργού Ανδρέα Μαυρογιαλούρου (Λάμπρου Κωνσταντάρα) με την παρέα της, σε μια σύντομη σκηνή της εξαιρετικής και διαχρονικής ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου "Υπάρχει και φιλότιμο" (1965), απ'όπου και το κάτωθι χαρούμενο τραγουδάκι...  


Αν το Λαγονήσι, με τις πολυτελείς καμπάνες του, αποτελεί τη δημοφιλέστερη επιλογή των πλουσίων για ολιγοήμερες διακοπές ή μονοήμερες εκδρομές, το Καβούρι, η Βουλιαγμένη κι η πλαζ της Βάρκιζας, όπως είδαμε μέχρι στιγμής, είναι ο ιδανικότερος προορισμός για τους σκληρά εργαζόμενους, στην αργία της Κυριακής, δεδομένου ότι το πενθήμερο καθιερώθηκε πολύ αργότερα. Κάποιοι, μάλιστα, συνεχίζουν να εργάζονται σκληρά, ακόμα και στο ρεπό τους...  









Όπως η "Μουσίτσα" μας, η Αλίκη (Βουγιουκλάκη) στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη. Άρτι προσληφθείσα ως κοσμικογράφος στην εφημερίδα "Εσπερινά Νέα", μετά απ'την αποτυχία στην πρώτη της κιόλας αποστολή, να συναντήσει στο αεροδρόμιο έναν ατομικό επιστήμονα και να του πάρει συνέντευξη, αποφασίζει να παραδώσει στον αρχισυντάκτη της (Τάκη Χριστοφορίδη) ένα ψεύτικο ρεπορτάζ, για να μη χάσει τη δουλειά της. Έλα, όμως, που "ο μεγάλος Έλλην ατομικός επιστήμων, εματαίωσεν το ταξίδιόν του εις την Ελλάδαν, λόγω απροόπτου ασθενείας" !! Για να καλύψει τη γκάφα της, επιμένει ότι ο επιστήμων ήρθε με άλλο αεροπλάνο και τον είδε μόνο εκείνη. Οργανώνει, μάλιστα, μια συνέντευξη τύπου, όπου παρουσιάζει στη θέση του τον δασκαλεμένο ανάλογα, σπιτονοικοκύρη της (Κούλη Στολίγκα). Ξαναέλα, όμως, που ο επιστήμων Φίλων Νικολαΐδης (Σταύρος Ιατρίδης) εν τέλει έρχεται !! Η μόνη λύση, μοιάζει πια να είναι η... απαγωγή και η απόκρυψή του απ'τους δημοσιογράφους, καθ'όλη τη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα. Την πλεκτάνη θα ξεσκεπάσει ο αγαπημένος της Αλίκης (Ανδρέας Μπάρκουλης), που τυγχάνει επίσης κοσμικογράφος, αλλά σε αντίπαλη εφημερίδα, όταν καταφθάνει στην παραλία του Λαιμού της Βουλιαγμένης, όπου η Αλίκη κι η παρέα της, μαζί κι ο επιστήμων, απολαμβάνουν το μπάνιο τους. Για την ακρίβεια, δεν το απολαμβάνουν όλοι, καθώς οι δυο Νικολαΐδηδες, που στο μεταξύ έχουν γίνει φίλοι, δεν ξέρουν κολύμπι κι ο ένας προσπαθεί να μάθει τον άλλο... στη στεριά ! 









Ένα εξίσου πρωτότυπο μάθημα κολύμβησης στα ρηχά, βλέπουμε και στην ταινία "Εκατό Χιλιάδες Λίρες" (1948), σε σενάριο Νίκου Τσιφόρου. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Αλέκος Λειβαδίτης, είναι ο μαθητευόμενος κι επίδοξος κολυμβητής κι ο συνεταίρος του (Γιώργος Δαμασιώτης) εκείνος που θα επιχειρήσει να τον βοηθήσει απ'τη στεριά, διαβάζοντάς του τη "μέθοδο κολύμβησης άνευ διδασκάλου", ενώ παράλληλα τον έχει δεμένο με καραβόσκοινο για να μην πνιγεί. Κι όλα αυτά, για να μη χάσουν την πλούσια νύφη (Καίτη Πάνου), ελληνοαμερικανίδα κληρονόμο των εκατό χιλιάδων λιρών, που της αρέσουν οι εκδρομές και τα μπάνια στη θάλασσα. 
Σ'αυτήν την ταινία θα κάνουν το ντεμπούτο τους στον κινηματογράφο ο Μίμης Φωτόπουλος κι ο Ντίνος Ηλιόπουλος...  



Μια "χορταστική"άποψη της οργανωμένης πλαζ της Βάρκιζας μας προσφέρει ο Ροβίρος Μανθούλης στην ταινία "Οικογένεια Παπαδοπούλου" (1960). Ο αδειούχος δάσκαλος Μηνάς Καρασπαρίδης (Ντίνος Ηλιόπουλος) αναγκάζεται να συνοδεύσει εκεί ένα μικρό και λίαν ζωηρό γειτονόπουλο, που τον σέρνει κυριολεκτικά απ'τη μύτη για παιχνίδι στην αμμουδιά με κουβαδάκι και φτιαράκι, για ψάρεμα στα ρηχά με μάσκα, βατραχοπέδιλα και ψαροντούφεκο, για παγωτό και γλυκά στην καντίνα, για "κούνημα"στις βαρκούλες... κι όλα αυτά, για να μην πάρει μυρουδιά ο μικρός, πως στην ίδια πλαζ βρίσκεται η νεαρή γειτόνισσα Βαρβαρούλα Παπαδοπούλου (Κάκια Αναλυτή) μαζί με το αμόρε της Αλέξη Βρανά (Στέφανο Ληναίο) και το μαρτυρήσει στην κουτσομπόλα θεία του (Μαρία Φωκά) και φτάσει στ'αυτιά του πατρός Παπαδόπουλου (Παντελή Ζερβού). Παρ'όλα ταύτα, ο πιτσιρικάς ΚΑΙ θα τους δει (...καθώς μπαίνουν στις καμπίνες ν'αλλάξουν) ΚΑΙ θα τους μαρτυρήσει !!!  



Ραντεβού στο Φάληρο, κρυφά από την αδερφή της (Τζόλη Γαρμπή) που την προξενεύει στο βιοτέχνη Χαρίλαο Μαραζιώτη (Νίκο Σταυρίδη), χωρίς να γνωρίζει την πραγματική του οικονομική κατάσταση και την υποτιθέμενη τρέλα του, θα βρεθεί και η Ισμήνη (Μάρθα Καραγιάννη) με τον καλό της (Αλέκο Πάντα), που για τις ανάγκες της κωμωδίας "Ευτυχώς... τρελάθηκα !" (1966) του Κώστα Ανδρίτσου (...βασισμένης στο θεατρικό έργο του Γιώργου Ρούσσου) θα της τραγουδήσει, πάνω σ'ένα κανό (?), το τραγούδι των Αλέκου Σπάθη και Γιώργου Οικονομίδη... 


Ραντεβού, κρυφά από τους γονείς και τον αδερφό της Αλέκο (Ντίνο Ηλιόπουλο), θα έχει και η Άννα (Ζωή Λάσκαρη), στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη "Ο ατσίδας"(1962), το σενάριο της οποίας είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά "Εξοχικόν κέντρον: Ο Έρως". Στην πλαζ της Αρετσούς, όπου θα πάει για μπάνιο με τον αδερφό της, θα του ξεφύγει για να συναντήσει τον αγαπημένο της Αντώνη (Στέφανο Στρατηγό) και να του ανακοινώσει πως, αν δεν τη ζητήσει επίσημα σε γάμο, θα τη χάσει. Εκείνος, για ν'αποφύγει το χωρισμό, αλλά και τη δέσμευση, θα θέσει σ'εφαρμογή το σχέδιο "στρίβειν δια του αρραβώνος"...  




Οργανωμένες πλαζ, βεβαίως, δεν διέθεταν μόνο τα προάστια της πρωτευούσης, αλλά και της συμπρωτευούσης ! Τις Κυριακές οι Θεσσαλονικείς συνήθιζαν να εκδράμουν για μπάνιο, στην παραλία της Αρετσούς, στην Καλαμαριά. Εκεί βρίσκονταν τα παλιά κτήρια των συμμαχικών στρατευμάτων, που στις αρχές της δεκαετίας του '50 ένα μέρος τους γκρεμίστηκε, για να δημιουργηθούν οι σύγχρονες λουτρικές εγκαταστάσεις της πλαζ...    

Μόνο η Ρένα Βλαχοπούλου θα μπορούσε να ξαποστείλει έτσι εύκολα έναν επίδοξο μνηστήρα ! Και στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη "Μερικοί το προτιμούν κρύο" (1962) αποφεύγει με άνεση όχι μόνον έναν, αλλά πολλούς ! Βλέπετε, είναι η μεγαλύτερη από τα τέσσερα παιδιά του ζεύγους Αγγέλου (Τζόλυ Γαρμπή - Κώστας Δούκας) κι όπως απαιτούν οι παραδόσεις και τα ήθη της εποχής, πρέπει να παντρευτεί, για να πάρουν σειρά και οι υπόλοιποι... ιδιαίτερα ο Λάκης (Ντίνος Ηλιόπουλος), που έχει δεσμό με τη Λέλα (Μάρθα Καραγιάννη), η οποία έχει κι εκείνη τρία αδέρφια, που περιμένουν να παντρευτεί για να πάρουν κι εκείνοι σειρά. Τι να κάνει κι η Ρένα, όμως, που έχει δεσμό δέκα χρόνια με το Θόδωρο (Γιάννη Βογιατζή), ο οποίος δε μπορεί να την παντρευτεί, αν δεν παντρέψει πρώτα τη δική του μεγάλη αδερφή ? Τι άλλο, απ'το να πάει για Κυριακάτικο μπάνιο με την οικογένειά της, αφήνοντας για λίγο στην άκρη το συναισθηματικό κουβάρι, αφού στο φινάλε έτσι κι αλλιώς θα ξεμπερδευτεί αισίως, για όλους...


Επιστρέφουμε στο Νότο, όπου μια Κυριακή στην παραλία του Σχοινιά, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ως Σωτήρης... εχμ... συγνώμη, δεσποινίς Δέλβη ήθελα να πω, στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου "Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια" (1966), θ'απλώσει το "μονό της στρώμα", τραγουδώντας με απαράμιλλη τσαχπινιά το γνωστό άσμα του Γιώργου Ζαμπέτα και για τα μάτια της, η Αγλαΐα ή καλύτερα Γιώργος (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) θα χορέψει στην άμμο, ένα βαρύ κι αντρίκιο "ζεϊμπέκικο", υπό τους ήχους χειροκροτημάτων και ιαχών, των υπολοίπων εργαζομένων της κλωστοϋφαντουργίας Δέλβη, που "ευγενικά"παραχώρησε τα φορτηγά της, για την εκδρομή... 

"Της Κυριακής το ξύπνημα έχει δικιά του χάρη / δεν σε κρατάει το στρώμα σου ούτε το μαξιλάρι", θα μπορούσαν να τραγουδούν στο δικό τους ρεπό και τα κορίτσια της τρούμπας, πηγαίνοντας για μπάνιο στο Φάληρο, στην ταινία του Ζιλ Ντασέν "Ποτέ την Κυριακή"(1960). Δε χρειάζεται να πω περισσότερα... απολαύστε την ! 




"Και μετά, πήγαν όλοι στην ακρογιαλιάαααα..."



 Για Κυριακάτικο "οικογενειακό πικ-νικ"στο Καβούρι, θα καταφθάσει με φορτηγό και η παρέα του νυχτερινού κέντρου "Ο Παράδεισος", αποτελούμενη από την ιδιοκτήτρια Μαρία (Σοφία Βέμπο), τον τελώντα χρέη "μετρ"Μήτσο (Διονύση Παπαγιαννόπουλο) με την αφράτη σύζυγό του, τη νεαρή σαντέζ Αννέτα (Βούλα Ζουμπουλάκη) με τη μητέρα της και φυσικά, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας "Στέλλα" (1955) του Μιχάλη Κακογιάννη, τον άσσο των γηπέδων Μίλτο (Γιώργο Φούντα) και την ασυμβίβαστη αρτίστα Στέλλα (Μελίνα Μερκούρη)...



 Όσο οι υπόλοιποι θα τρωγοπίνουν στη στεριά, απολαμβάνοντας την ανεπανάληπτη Βέμπο με την κιθάρα της στο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι "Το φεγγάρι είναι κόκκινο", οι δυό εραστές θ'απομακρυνθούν προς τη θάλασσα, όπου θα ζήσουν το φλογερό έρωτά τους και θα χαρίσουν στους θεατές το πιο παθιασμένο φιλί στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου. Ένα φιλί, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το θρυλικό φιλί των Μπαρτ Λάνκαστερ και Ντέμπορα Κερ στο "Όσο υπάρχουν άνθρωποι" (1953)...  



 Κοντά στην Αθήνα, σε μια ήρεμη παραλία της Βουλιαγμένης, που στον αξιολάτρευτο "ψαροταβερνιάρη" (Γιώργο Δαμασιώτη) θυμίζει τον τόπο του, το Τσιρίγο, θα απολαύσουν το μπάνιο τους κι ένα ειδυλλιακό, μολονότι ασπρόμαυρο ηλιοβασίλεμα, η "γκραν κοκότ"Μπιμπή (Υβόν Σανσόν) κι ο καταχραστής-ταμείας της "Εμποροπιστοτικής Τραπέζης", Κλέων (Δημήτρης Χορν) στο "Μια ζωή την έχουμε" (1958), του Γιώργου Τζαβέλα. Στις λίγες μέρες που περνούν μαζί σκορπώντας το "περίσσευμα"του 1.101.101.10 δρχ. και "καταπλήσσοντας τα πλήθη", γίνονται δυο "άλλοι", μέχρι ν'ανακαλυφθεί το τραπεζικό λάθος κι ο Κλέων να βρεθεί στη φυλακή...   





Αν και φαινομενικά, "ο άλλος"είναι εκείνος, που από "αρνάκι γίνεται λιοντάρι"και τολμά να διεκδικήσει τον πληρωμένο -ακριβά- έρωτα και τη χαμένη του ζωή έχοντας σαν όπλο το χρήμα, το φινάλε της ταινίας μας επιφυλάσσει μια μεγάλη ανατροπή, σε μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου !!!
Ακόμα μια γυναίκα από "Εκείνες που δεν πρέπει ν'αγαπούν", αλλά κατά βάθος ξέρουν και στο τέλος "θυσιάζονται"κιόλας, θα συναντήσουμε στην παραλία της Γλυφάδας, στην ομώνυμη ταινία του 1951, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου. Εκείνη που δεν πρέπει ν'αγαπά είναι η Λίζα (Άννα Καλουτά), που μαζί με τη φιλενάδα της Φλώρα (Λιάνα Βιτσώρη) καταφθάνουν δήθεν για να κολυμπήσουν, ενώ στην πραγματικότητα πηγαίνουν για να συναντήσουν το νεαρό ντιζέρ Παύλο (Αλέκο Αλεξανδράκη) που κάνει πρόβες με την ορχήστρα του σε νυχτερινό κέντρο της παραλιακής (...από τότε κατελάμβαναν παρανόμως τις ακτές)...  





Στα "κρυστάλλινα νερά"της Δραπετσώνας, θα βουτήξει (...και μάλιστα top-les) κι η Μάγδα (Μάρω Κοντού) ή "Μαρκησία"επί το καλλιτεχνικότερον, μιας και πρόκειται γι αρτίστα καμπαρέ της Τρούμπας, επιδιώκοντας παράλληλα ν'"αποπλανήσει"το νεαρό ψαρά Ηλία (Παύλο Λιάρο) υπό το άγρυπνο βλέμμα του Μάνου (Γιώργου Φούντα), του ναυτικού που αρχικά της παρουσιάζεται ως ιδανικός σύντροφος, αλλά κατά βάθος είναι ένα μεγάλο "Κάθαρμα", στην ομώνυμη ταινία του 1963, το σενάριο της οποίας υπογράφει ο Νίκος Φώσκολος και τη σκηνοθεσία ο Κώστας Ανδρίτσος...  

Ρόλους γυναικών με αμαρτωλό παρελθόν που θέλουν ν'αλλάξουν ζωή, έχουν ερμηνεύσει ούκ ολίγες πρωταγωνίστριες του Ελληνικού κινηματογράφου. Μια όμως θα καταφέρει να ζήσει τον αγνό και ρομαντικό έρωτα σ'ένα από τα πιο κοσμικά Ελληνικά νησιά, χρησιμοποιώντας για "δόλωμα" -αρχικά τουλάχιστον- την καλλίγραμμη σιλουέτα της κι ένα καυτό μπικίνι...   





Μιλάμε βέβαια για την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία"Το Δόλωμα"  (1964) του Αλέκου Σακελλάριου, που ως τέως καμπαρετζού Καιτούλα και νυν -υποτιθέμενη- ζάμπλουτη κυρία Βαλέρη, αδερφή του Μπάμπη (Αλέκου Αλεξανδράκη), σεσημασμένου απατεώνα και μάστορα εις την "χαρτοκλεπτικήν", καταφθάνει στο νησί της Ρόδου. Μαζί τους και τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας, με κορυφαίο τον Μάνθο (Ντίνο Ηλιόπουλο) σε ρόλο μάνατζερ δημοσίων σχέσεων, με ειδικότητα στο να συγκεντρώνει γύρω από το "πράσινο τραπέζι"υποψήφια θύματα, ήτοι εφοπλιστές, βιομηχάνους κι άλλους ανυποψίαστους εκατομμυριούχους παραθεριστές. Σ'ένα τέτοιο τραπέζι όμως, θα παρασυρθεί κι ο φτωχός ξενοδοχοϋπάλληλος Μίλτος (Βαγγέλης Βουλγαρίδης), μόνο και μόνο για να κάθεται πλάι στη μυστηριώδη γυναίκα, που του έκλεψε την καρδιά. Εκείνη θα υποκύψει στο επίμονο φλερτ του νεαρού και μόνο λίγο πριν το ευτυχές τέλος της ταινίας, θα του αποκαλύψει το αμαρτωλό παρελθόν της, σε μια δακρύβρεχτη σκηνή, γυρισμένη στο γραφικό λιμανάκι της Καλλιθέας, εκεί που έδωσαν το πρώτο τους ραντεβού και που πάντα τους περίμεναν δυο πλανόδιοι μουσικοί κι ένα τραπεζάκι μ'ένα ματσάκι γιασεμιά... 


Με αφορμή αυτό το αγαπημένο τραγούδι του Κώστα Καπνίση, ανοίγω μια παρένθεση στο αφιέρωμα, για να θυμηθούμε μερικά πασίγνωστα ή λιγότερο γνωστά τραγούδια, που ακούστηκαν πλάι στο κύμα από αγαπημένους πρωταγωνιστές, σε κάποιες χαρακτηριστικές "θαλασσινές σκηνές"των αξέχαστων ταινιών του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου. Ποιος μπορεί, για παράδειγμα, να ξεχάσει τη σκηνή της βαρκάδας στο λιμανάκι της Αντιπάρου, από τη"Μανταλένα" (1960) του Ντίνου Δημόπουλου (σε σενάριο του Γιώργου Ρούσσου), όπου η Μανταλένα (Αλίκη Βουγιουκλάκη) γερμένη στην αγκαλιά του πατέρα της, του μπαρμπα-Κοσμά, που τον υποδύεται ο γλυκύτατος Λαυρέντης Διανέλλος, τραγουδά το "Θάλασσα πλατιά"του Μάνου Χατζιδάκι ή το "Μεσ'σ'αυτή τη βάρκα", που ως ορφανή καπετάνισσα πια, έλεγε στο Γιακουμή (Σπύρο Καλογήρου), το μοναδικό επιβάτη που την εμπιστεύτηκε, λόγω κρυφού έρωτος...


Ή μήπως, τη σκηνή στο παραθύρι, από την ταινία "Η Νεράιδα και το Παλικάρι" (1969), πάλι του Δημόπουλου, που το Κατερινιώ, η κόρη του Φουρτουνάκη, τραγουδά αγναντεύοντας τη θάλασσα, για τον καλό της Μανούσο (Δ. Παπαμιχαήλ) το "Νανούρισμα" του Μάνου Λοίζου, μην ξέροντας πως είναι ο γιος του Βροντάκη, θανάσιμου εχθρού της οικογένειας...  

Ποιός δε θυμάται την Αλίκη να βουτά στα καταγάλανα νερά του Πόρου, για να φέρει πίσω το τόπι που της έκλεψε ο πειρατής της, ο δόκιμος Δέγλερης (Δ. Παπαμιχαήλ), πριν τρυπώσει στα μουλωχτά στη φρεγάτα "Αετός", στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου"Η Αλίκη στο Ναυτικό" (1961), όπου ακούγονται τα υπέροχα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι ή την αξέχαστη Τζένη Καρέζη στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη "Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ", καθώς κατηφορίζει με το ποδήλατό της, πλαισιωμένη από τους Γιάννη Φέρτη και Κώστα Καρρά -και δεκάδες άλλους ποδηλάτες- προς την παραλία, στη σκηνή της ταινίας "Ποια είναι η Μαργαρίτα ?" (1961) του Ντίμη Δαδήρα, που γυρίστηκε στην πανέμορφη Κω...


Φαίνεται πως τα "εκδρομικά"κινηματογραφικά τραγούδια είχαν μεγάλο σουξέ εκείνη την εποχή και η επίδρασή τους στη διάθεση του κοινού διαρκούσε γι αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την προβολή μιας ταινίας! Θ'άξιζε τον κόπο ν'ασχοληθεί κανείς μ'ένα ξεχωριστό αφιέρωμα σ'αυτήν την κατηγορία τραγουδιών (...ίσως το επιχειρήσω στο μέλλον), εν τούτοις θ'αναφέρω εν τάχει κάποια που απολαύσαμε "εν πλω", αλλά και κάποια "στεριανά", που οι πρωταγωνιστές τους μας τραγούδησαν πλάι στο κύμα...  

Στην πλώρη του καραβιού της γραμμής για τα νησιά του Αργοσαρωνικού, η Ελένη Ανουσάκη τραγουδά με κοριτσίστικη αφέλεια και νάζι το "Πέταξε ένα πουλί", των Κώστα Κλάβα και Αλέξη Αλεξόπουλου, για της ανάγκες της ταινίας του Ορέστη Λάσκου "Μικροί και μεγάλοι εν δράσει" (1963), το σενάριο της οποίας βασίστηκε στο θεατρικό έργο των Γιαλαμά - Πρετεντέρη "Τα παιδιά μας, οι κέρβεροι !"...


...ενώ η κεφάτη παρέα του "Τρεις κούκλες κι εγώ"(1960) των Τσιφόρου - Βασιλειάδη, αποτελούμενη από τους Μάρω Κοντού, Ντίνο Ηλιόπουλο, Νίκο Ρίζο, Ντίνα Τριάντη, Μάρθα Καραγιάννη και Γιώργο Λευτεριώτη, μας παραπλανούν με την ταραντέλα του Μίμη Πλέσσα και τους στίχους του Νίκου Τσιφόρου, που παροτρύνουν τον καπετάνιο να σηκώσει άγκυρα για "Βενέτσια, Αγκόνα, Μιλάνο", αφού το πλοιάριο στο οποίο επιβαίνουν πηγαίνει στις Σπέτσες...


Στο κατάστρωμα του κρουαζιερόπλοιου "Μαριάνα", ιδιοκτησίας Γιάννη Λάτση, ο νεαρός τροβαδούρος Τέλης Στεφανής (Γιάννης Βογιατζής) τραγουδά με την κιθάρα του το "Άσε τα χέρια σου"του Γιώργου Μουζάκη, στην όμορφη Άννα Ζέμπερη (Φλωρέτα Ζάννα), για τις ανάγκες της ταινίας του Αλέκκου Σακελλάριου "Όταν λείπει η γάτα" (1962)...




Απ'όλα έχει ο κινηματογραφικός μπαξές ! Απ'το "πρώτο ελληνικό βιντεοκλίπ"με τη φωνή του Δάκη, που γυρίστηκε κατ'ανάγκη με τους πρωταγωνιστές της ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη "Γοργόνες και μάγκες"(1968), τη Μαίρη Χρονοπούλου και το Λάκη Κομνηνό, επειδή ο τραγουδιστής δε μπορούσε να παραβρίσκεται στο γύρισμα... 




... μέχρι τις αδερφές Μπρόγιερ στα "πλατιά γαλάζια κύματα" του "Αστέρα"της Βουλιαγμένης και μαζί τους τον Κώστα Βουτσά, με βατραχοπέδιλα και μάσκα, να εκτελεί σε ρυθμό shake το παραδοσιακό "Μαρε γιέ μου κανακάρη" (...και τα δυο σε μουσική Κώστα Κλάβα) για τις ανάγκες της περιπετειώδους κωμωδίας (...ή κωμικής περιπέτειας, αν προτιμάτε) "Το πρόσωπο της ημέρας"(1965) του Ορέστη Λάσκου...


Στην ταινία του Ντίμη Δαδίρα "Τρία κορίτσια από την Αμέρικα" (1964), τα τρία ζευγάρια της ιστορίας (Ανδρέας Μπάρκουλης, Γκιζέλα Ντάλι, Γιάννης Μαλούχος, Μαρί Πανταζή, Νώντας Καστανάς και Ιωάννα Παππά), αφού διατρέξουν την παραλιακή λεωφόρο, θα καταλήξουν στο ειδυλλιακό τοπίο του Σουνίου, κάτω απ'το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, να τραγουδούν ξαπλωμένοι στην αμμουδιά το ρομαντικό "Μόνο φιλιά"του Γιώργου Κατσαρού...


... ενώ ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης σε μια παρόμοια σκηνή (...δεν ξέρω, μάλιστα, αν είναι γυρισμένη και στο ίδιο μέρος, γιατί το τοπίο μοιάζει πολύ) της ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη "Μερικοί το προτιμούν κρύο" (1962), θα χαρίσει στην καλή του (Ζωή Λάσκαρη) και σ'εμάς, το αξέχαστο "Η πρώτη μας νύχτα"του Μίμη Πλέσσα...


Μ'ένα ανοιχτό αυτοκίνητο ταξιδεύουν και οι πρωταγωνιστές της ταινίας του Ουμπέρτο Λέντζι "Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα" (1958), η Βαντίζα Γκουίντα κι ο Ανδρέας Μπάρκουλης. Στο δρόμο από Πάτρα προς Αρχαία Ολυμπία, η Ιταλίδα αρχαιολόγος θα δει από μακριά μια παρέα συμπατριωτών της τουριστών να κολυμπούν στην παραλία της Αλισσού και θα ζητήσει απ'το Νίκο να κάνουν μια στάση για να ξεμουδιάσουν και να κάνουν κι αυτοί ένα μπάνιο... 


Μιλώντας για ειδυλλιακά τοπία στο Ελληνικό σινεμά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε την υπέροχη ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, (σε σενάριο των Γιαλαμά και Πρετεντέρη) "Τζένη Τζένη" (1965) και τη σκηνή που οι "λευκοί"νεόνυμφοι, Τζένη (Καρέζη), κόρη του κομματάρχη Κοσμά Σκούταρη (Διονύση Παπαγιαννόπουλου), "που κρατά το νησί στη χούφτα του"  και του υποψήφιου βουλευτή και μέλλοντα υπουργού ναυτιλίας Νίκου Μαντά (Ανδρέα Μπάρκουλη), επισκέπτονται κολυμπώντας, τη σπηλιά του Μπεκίρη, στις Σπέτσες...



Εξίσου μεγάλη παράληψη θα ήταν να μην αναφέρω και κάποιες ιδιαίτερες ταινίες, με έντονο δραματικό περιεχόμενο, διαφορετικό όμως, απ'το "μελό"που κυριάρχησε στις προτιμήσεις του κοινού στη δεκαετία του '60. Άλλες γυρίστηκαν εξολοκλήρου σε νησιώτικο περιβάλλον κι άλλες περιλαμβάνουν μεμονωμένες, αλλά αξέχαστες θαλασσινές σκηνές, σε ερημικά και "ειδυλλιακά"τοπία...


Η πρώτη δεν είν'άλλη απ'το διαμάντι του Μιχάλη Κακογιάννη "Το κορίτσι με τα μαύρα", που γυρίστηκε το καλοκαίρι του 1955 στην Ύδρα, με μια κάμερα και πολύ λίγα χρήματα. Μια οικογένεια διαλυμένη μετά το θάνατο του πατέρα, με μια χήρα μάνα ακόμα νέα κι όμορφη (Ελένη Ζαφειρίου), μα δακτυλοδεικτούμενη στο νησί, εξ'αιτίας του δεσμού της μ'έναν νεότερο άνδρα (... τον υποδύεται ο Στέφανος Στρατηγός), ένα γιο (τον Ανέστη Βλάχο) που μπλέκει συνεχώς σε καυγάδες, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί την τιμή της οικογένειας και μια κόρη απελπισμένη, που δέχεται στωικά τα χτυπήματα της μοίρας, αλλά και της μικρής κοινωνίας του νησιού, με μοναδικό της όπλο την περηφάνια και τη σιωπή. Για ν'αντιμετωπίσουν τη φτώχεια τους, νοικιάζουν δωμάτια του σπιτιού τους σε τουρίστες. Σαν ενοικιαστές έρχονται απ'την Αθήνα δυο φίλοι, ο Παύλος (Δημήτρης Χορν) κι ο Αντώνης (Νότης Περγιάλης). Το "κορίτσι με τα μαύρα", η Μαρίνα (Έλλη Λαμπέτη) θα κεντρίσει αμέσως το ενδιαφέρον του Παύλου, που θα προσπαθήσει να την προσεγγίσει με χιούμορ και φιλική διάθεση, όμως τα προβλήματα της οικογένειας θα σταθούν εμπόδιο στη δική της ανταπόκριση. Την καρδιά της Μαρίνας διεκδικεί κι ένας ντόπιος ψαράς, ο Χρήστος (Γιώργος Φούντας), που βρίσκει ευκαιρία να βγάλει απ'τη μέση τον αντίζηλό του, προκαλώντας δολιοφθορά στη βάρκα που θα νοικιάσει στον Παύλο. Ανυποψίαστος ο Παύλος, θα πάρει μαζί του για βαρκάδα τα παιδιά του νησιού. Μόλις ξανοιχτούν, η βάρκα γεμίζει νερά, βουλιάζει και τα παιδιά πνίγονται. Ο Παύλος συλλαμβάνεται, όμως χάρις τη Μαρίνα, η αλήθεια βγαίνει στο φως ! 




Στο "Κορίτσια στον ήλιο" (1968) του Βασίλη Γεωργιάδη, που γυρίστηκε στην Άνδρο, το σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλη αφηγείται την περιπέτεια ενός φτωχού Έλληνα βοσκού (Γιάννη Βόγλη), απ'τη στιγμή που πρόσφερε μια χούφτα μύγδαλα σε μια όμορφη Αγγλίδα τουρίστρια (Ανν Λόμπεργκ). Η νεαρή Άνναμπελ, μη γνωρίζοντας ελληνικά, θα παρερμηνεύσει τις προθέσεις του και θα το βάλει στα πόδια. Εκείνος απ'την άλλη, μη γνωρίζοντας αγγλικά, θα τρέξει ξοπίσω της να της εξηγήσει. Το γεγονός μαθαίνεται και η κλειστή κοινωνία του νησιού θα καταλήξει στο λανθασμένο συμπέρασμα, πως ο βοσκός βίασε την τουρίστρια. Ο ενωμοτάρχης, για ν'αποφύγει περαιτέρω δυσφήμηση της φιλοξενίας του νησιού, θα συλλάβει και θα φυλακίσει τον άτυχο βοσκό, σ'ένα κελί που, παραδόξως, το παράθυρό του βλέπει στο δρόμο ! Από εκεί η Άναμπελ, που στο μεταξύ έχει καταλάβει τι συμβαίνει κι αισθάνεται τύψεις, θα προσπαθήσει να του συμπαρασταθεί και η σπίθα του καταδικασμένου έρωτα δε θ'αργήσει ν'ανάψει...


Μια ιδιαίτερη ταινία, είναι επίσης το "Έρωτας στους αμμόλοφους" (1958) του Κώστα Μανουσάκη. Εκεί, ο δραπέτης (Ανδρέας Μπάρκουλης) που ξεβράζεται σε μια ερημική παραλία, συναντά μια όμορφη κι αλλοπαρμένη κοπέλα, την Άννα (Αλίκη Βουγιουκλάκη), που περιπλανιέται σαν αγριοκάτσικο στους αμμόλοφους, συντροφιά με ένα σκιάχτρο. Με τον καιρό, ανάμεσα στους δύο νέους αναπτύσσεται ένας παράφορος έρωτας, ενώ η Άννα αρχίζει να βρίσκει τη συναισθηματική και πνευματική της ισορροπία. Ο πατέρας της, όμως (...τον υποδύεται ο Γιάννης Αργύρης), δεν εγκρίνει το δεσμό τους κι όταν κάποια μέρα συγκρούεται μαζί της κι εκείνη τον απειλεί πως θα φύγει, ο πατέρας σπεύδει να καταδώσει το δραπέτη. Οι χωροφύλακες που θα 'ρθουν να τον συλλάβουν, τον σκοτώνουν και παίρνουν μαζί τους το πτώμα του, αφήνοντας πίσω την αποτρελαμένη κοπέλα και τον συντετριμμένο πατέρα της...



Κάπως έτσι φτάνουμε εκεί απ'όπου αρχίσαμε... στο κινηματογραφικό στερεότυπο "αγόρι αγαπάει κορίτσι"και παίζουν μαζί στην ακρογιαλιά ! Μόνο που, στην"Ευδοκία" του Αλέξη Δαμιανού, μια ταινία ορόσημο της δεκαετίας του '70 και του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου γενικότερα, δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με στερεότυπα, αλλά με τις αρχέτυπες μορφές του άντρα και της γυναίκας και το αιώνια καταδικασμένο ερωτικό πάθος, που θυσιάζεται στον αρχαίο βωμό των προκαταλήψεων. Η Ευδοκία (Μαρία Βασιλείου) είναι η πόρνη, που ζει και εργάζεται κοντά σ'ένα στρατόπεδο. Ο Γιώργος (Γιώργος Κουτούζης) είναι ο λοχίας, που υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία σ'αυτό το στρατόπεδο. Και η εξουσία, που ασκείται πάνω τους από διάφορους εκπροσώπους της τάξης, της πειθαρχίας και της ηθικής, είναι αυτή που τους κρατά δέσμιους και θα συνθλίψει, εν τέλει, τον έρωτά τους και τους ίδιους...
http://sendec.blogspot.gr

 Πίσω στα παλιά 

YΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ..ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΜΑΣΤΕ !

June 26, 2016, 7:16 am

≫ Next: MIA ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ...

≪ Previous: TA MΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (...ΚΑΡΕ..ΚΑΡΕ )

$

0

0

«Είναι περίεργο να ανακαλύπτεις ότι υπάρχει και χειρότερος πρωθυπουργός στην Ευρώπη», λέει ο ήρωας του σκιτσογράφου.

http://www.thetoc.gr
Πίσω στα παλιά  

MIA ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ...

June 26, 2016, 7:21 am

≫ Next: EN ΑΘΗΝΑΙΣ ...ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ

≪ Previous: YΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ..ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΜΑΣΤΕ !

$

0

0

Ο Ιάσωνας Πιπίνης με τον Πρωθυπουργός Αλέξη Τσίπρα

Τσίπρας όπως… Τσάβες

Η «λατινοαερικανοποίηση» της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα

Ιάσονας Πιπίνης   | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 01/07/2015 14:49 http://www.tanea.gr/news/greece/article/5254287/tsipras-opws-tsabes/


Το σύνθημα «θέλουμε υποσχέσεις και όχι πραγματικότητες» ακουγόταν πολύ συχνά σε διαδηλώσεις σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής τις προηγούμενες δεκαετίες και αποτυπώνει τον τρόπο με τον οποίο αναδείχθηκαν οι ηγέτες του λεγόμενου «ποπουλισμού», όπως ήταν ο Ούγο Τσάβες στη Βενεζουέλα στις αρχές του 20ου αιώνα ή ο Χουάν Ντομίνγκο Περόν στην Αργεντινή, πολύ νωρίτερα, τη δεκαετία του ‘50.

Η απαξίωση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, η βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση, η διαφθορά, η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες προετοίμασαν το έδαφος για την εμφάνιση των πολιτικών «χωρίς κοστούμια», όπως συχνά τους αποκαλούσε ο κόσμος. Όχι ότι οι πολίτες δεν γνώριζαν πως τα περισσότερα από όσα υπόσχονταν ήταν ανέφικτα ή και απόλυτη δημαγωγία, αλλά είχαν ανάγκη να πιστέψουν σε έναν «μεσσία» ο οποίος με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο θα μπορούσε να λύσει όλα τους τα προβλήματα…

Όπως εξηγώ και στο βιβλίο μου «Το πείραμα της Λατινικής Αμερικής» (Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 2014), ο ποπουλισμός είναι ένα λατινοαμερικάνικο πολιτικό μοντέλο που συνήθως προϋποθέτει την ύπαρξη ενός χαρισματικού ηγέτη, (συχνά αντισυστημικού και ξένου με το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα), ο οποίος ενώ εκλέγεται με δημοκρατικές διαδικασίες, στη συνέχεια παραμερίζει πολλούς δημοκρατικούς θεσμούς και κυβερνάει αυταρχικά, αναπτύσσοντας παράλληλα μια άμεση επαφή με τον λαό. Στην ιδεολογία του εντοπίζονται στοιχεία από τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό, τον εθνικισμό, ακόμη και τον φασισμό. Ο Περόν άλλωστε είχε δηλώσει ανοικτά πως θαύμαζε τον Μουσολίνι. Κατά κανόνα ο ποπουλισμός εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο μετά από μια μεγάλη πολιτική και οικονομική κρίση, όπως ήταν η μεγάλη κρίση χρέους στην οποία βυθίστηκαν οι περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του ’80 (η λεγόμενη «χαμένη δεκαετία»), αναγκάζοντας τις λατινοαμερικανικές κυβερνήσεις να δεχθούν την οικονομική βοήθεια που τους πρόσφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, σε αντάλλαγμα με σκληρά μέτρα λιτότητας.

Ο Ούγο Τσάβες 

Ο Ούγο Τσάβες ήταν ο κύριος εκφραστής του νέου κύματος του ποπουλισμού στη Λατινική Αμερική. Ο Τσάβες (που το 1992 είχε προχωρήσει σε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα) κυβέρνησε αυταρχικά, πολέμησε την ελευθερία του Τύπου και τα ΜΜΕ, κυβέρνησε με διατάγματα και οδήγησε στη φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους. Επίσης, τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης του στην οικονομία είναι γνωστά. Σήμερα οι πολίτες στη Βενεζουέλα περιμένουν σε τεράστιες ουρές για να πάρουν λίγο γάλα ή λίγο κρέας. Στην πιο πλούσια χώρα της Λατινικής Αμερικής, με τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου, η φτώχεια αυξήθηκε δραματικά τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη τριών μεγάλων πανεπιστημίων της χώρας, το 2014 το 48,4% των οικογενειών στη Βενεζουέλα βρισκόταν κάτω από το όριο της φτώχειας, όταν το 1998 που εξελέγη ο Τσάβες, το ποσοστό ήταν 45%. Χιλιάδες καταστήματα κλείνουν, ενώ ο πληθωρισμός έφθασε στο 200%!... Παράλληλα, το καθεστώς εξακολουθεί να έχει στη φυλακή κορυφαία στελέχη της αντιπολίτευσης, ενώ έκλεισε μέσα ενημέρωσης που είχαν αντιπολιτευόμενη γραμμή.

Είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον Ούγο Τσάβες στο Καράκας το 2010, λίγο καιρό πριν εκδηλωθεί η ασθένεια του. Στην συνέντευξη που μου είχε δώσει μου είχε πει ότι ήθελε πολύ να επισκεφθεί την Ελλάδα, αλλά ότι κανένας δεν τον είχε καλέσει..

«Θα ήθελα μια μέρα να επισκεφθώ την Ελλάδα. Εγώ εύχομαι στο λαό της, στην κυβέρνηση της, να βρουν το δρόμο τους, γιατί όπως ξέρουμε η Ελλάδα έχει πέσει σε μια πολύ βαθιά κρίση που είναι μέρος της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης».
Για τη λεγόμενη «μπολιβαριανή επανάσταση» που ο ίδιος είχε εγκαθιδρύσει μου είχε πει: «Ο σοσιαλισμός ήρθε εδώ για να μείνει. Η επανάσταση ήρθε εδώ για να μείνει. Κάθε μέρα πιο βαθιά δημοκρατική. Στον πολιτικό τομέα. Αυτό που κάνουμε εμείς εδώ είναι πολιτική δημοκρατία» και πρόσθεσε: «Πιστεύουμε στη σκέψη του Χριστού, του Χριστού ως ανθρώπου, του Βασιλιά της ισότητας. Σοσιαλισμός. Ήταν σοσιαλιστής χωρίς αμφιβολία ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Ο καπιταλιστής ήταν ο Ιούδας που τον πούλησε για τα χρήματα»…

Αλέξης Τσίπρας: «Ο Τσάβες είναι μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα»!

Δεν είναι καθόλου τυχαία η θεωρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οραματίστηκε να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βενεζουέλα. Το παράδειγμα του Ούγο Τσάβες στη Βενεζουέλα και του λατινοαμερικανικού ποπουλισμού που προανέφερα, φαίνεται πως πράγματι έχουν επηρεάσει την πολιτική σκέψη του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

Ο κ. Τσίπρας σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν από περίπου δυο χρόνια για το ισπανόφωνο τηλεοπτικό δίκτυο Hispan TV, (η οποία δημοσιεύθηκε και στην ιστοσελίδα americalatina.gr) είχε χαρακτηρίσει τον Τσάβες «μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα του 21ου αιώνα. Όχι μονάχα για τη Βενεζουέλα και τη Λατινική Αμερική αλλά για όλο τον πλανήτη»! Στο γραφείο του ο Αλέξης Τσίπρας, (όπως διακρίνεται και στη φωτογραφία πίσω του), έχει ένα αγαλματάκι του Σιμόν Μπολίβαρ, του Απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής, που ήταν το σύμβολο του καθεστώτος του Ούγο Τσάβες. Στην ίδια συνέντευξη άλλωστε, ο ίδιος είχε οραματιστεί τον εαυτό του περίπου σαν… «απελευθερωτή» της «Λατινικής Ευρώπης», όπως είχε πει χαρακτηριστικά.

Είχα ρωτήσει τότε τον κ. Τσίπρα:

-Κύριε πρόεδρε πολλοί στην χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό, κατά την προεκλογική περίοδο ιδιαίτερα, σας είχαν χαρακτηρίσει «Ο Ούγο Τσάβες της Ελλάδας». Αυτός ο χαρακτηρισμός σας ενοχλεί ή τον αποδέχεστε;

«Της Λατινικής Ευρώπης ίσως… Κοιτάξτε, νομίζω ότι κάθε χώρα και κάθε περιοχή στον πλανήτη έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και κάθε λαός έχει τα δικά του πρότυπα και τα δικά του δεδομένα. Ο Ούγο Τσάβες είναι μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα του 21ου αιώνα. Όχι μονάχα για τη Βενεζουέλα και τη Λατινική Αμερική αλλά για όλο τον πλανήτη. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να αναπαραχθεί το πρότυπο του Ούγο Τσάβες στην ελληνική πραγματικότητα. Ο ελληνικός λαός έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία. Παρ όλα αυτά βέβαια ίσως είναι αναγκαίο σήμερα στην Ευρώπη να υπάρξει μια πολιτική δύναμη που θα λειτουργήσει όπως περίπου λειτούργησαν τα επαναστατικά κινήματα στη Λατινική Αμερική ή τα Κινήματα και οι πολιτικές δυνάμεις της Κοινωνικής Απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική. Η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση, σε λάθος στρατηγική. Μια στρατηγική που οδηγεί την ίδια στην διάλυση και τους λαούς της σε ένα μαρτύριο δίχως τέλος».

Ορισμένα από τα επαναστατικά κινήματα στη Λατινική Αμερική, (στα οποία αναφέρεται ο κ. Τσίπρας), ήταν (για όσους δεν γνωρίζουν) οι Σαντινίστας που έκαναν ένοπλο αγώνα και κατέκτησαν την εξουσία στη Νικαράγουα, το Φωτεινό Μονοπάτι στο Περού, που αιματοκύλησε τη χώρα επί 20 έτη, με απολογισμό περίπου 70 χιλιάδες νεκρούς και οι Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις Κολομβίας (FARC) που εξακολουθούν να ελέγχουν το εμπόριο της κοκαϊνης στην Κολομβία και εδώ και μισό αιώνα συνεχίζουν τον εμφύλιο πόλεμο στην χώρα.

Οι επαφές με τη Βενεζουέλα

Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο επίσης το γεγονός ότι τρεις υπουργοί της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και η πρόεδρος της Βουλής -στο διάστημα που βρίσκονταν σε εξέλιξη με τους ξένους πιστωτές- συναντήθηκαν με τον Πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα κ. Φαρίντ Φερνάντες, αναζητώντας πεδία συνεργασίας ανάμεσα στις δυο χώρες. Σε ανακοίνωση του γραφείου Τύπου της Προέδρου της Βουλής μάλιστα, αναφερόταν ευθέως ότι σκέφτεται να εφαρμόσει στην ελληνική Βουλή την τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση της Βενεζουέλας!... «Η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου ενημερώθηκε για την διαδικασία κοινωνικού διαλόγου επί νομοσχεδίων, που ακολουθείται από το Κοινοβούλιο της Βενεζουέλας και δήλωσε ότι αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία που αξίζει να εξεταστεί, προς ενίσχυση της κοινωνικής συμμετοχής στη νομοθετική διαδικασία, την κοινοβουλευτική λειτουργία και συνάμα στην ενδυνάμωση των δημοκρατικών λειτουργιών»!...

Η «συμβουλή» του πρώην Προέδρου της Αργεντινής Ντε Λα Ρούα

Η λατινοαμερικανική ιστορία, που είναι γεμάτη από οικονομικές κρίσεις και χρεοκοπίες, μπορεί να χρησιμεύσει σαν δίδαγμα και για την Ευρώπη.

Σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει ο πρώην Πρόεδρος της Αργεντινής, Φερνάντο Ντε Λα Ρούα, στα χέρια του οποίου έσκασε η «βόμβα» της χρεοκοπίας το 2001, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο, μου είχε πει πως η Ελλάδα σε αντίθεση με την Αργεντινή έχει ένα βασικό πλεονέκτημα: ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει τη στήριξη των Ευρωπαίων. Αυτό είναι το στήριγμα της. «Είναι βέβαιον ότι εκείνοι που δανείζουν βάζουν τους όρους τους, αλλά αν η χώρα που παίρνει το δάνειο καταλάβει τη σοβαρότητα του κινδύνου και πάρει τα μέτρα που είναι αναγκαία για την ανάκαμψη της θα το πετύχει. Το ΔΝΤ το 2001 εναντιώθηκε στην Αργεντινή. Αυτή η οδυνηρή εμπειρία που ζήσαμε εμείς σήμερα χρησιμεύει έτσι ώστε το ΔΝΤ να αλλάξει τακτική και αντί να βυθίσει την Ελλάδα να την στηρίξει μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ΔΝΤ στην Ελλάδα δεν μπορεί να προκαλέσει προβλήματα γιατί ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση».


Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και άλλες ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις που αναδείχθηκαν τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης, έχουν εμπνευστεί από τον λατινοαμερικανικό ποπουλισμό, πολιτικό πρότυπο του οποίου υπήρξε ο Ούγο Τσάβες.

Η προσπάθεια «λατινοαμερικανοποίησης» της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα έγινε αντιληπτή και από έναν φίλο μου καθηγητή σε πανεπιστήμιο της Βενεζουέλας, τον Μαριάνο Νάβα, ο οποίος πριν από λίγες μέρες ήρθε στην Ελλάδα και έπεσε πάνω σε μια από τις συγκεντρώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στις διαπραγματεύσεις. «Οι συγκεντρώσεις υπέρ της κυβέρνησης είναι ένα χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής στη Βενεζουέλα και του Ούγο Τσάβες. Τώρα το φαινόμενο αυτό έφθασε και στην Ελλάδα», μου είχε πει.

Το μοντέλο Βενεζουέλας πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα προσπάθησε, τηρουμένων των αναλογιών, να ακολουθήσει ορισμένα από τα πρότυπα του λατινοαμερικάνικου ποπουλισμού και του πολιτικού μοντέλου του Ούγο Τσάβες στη Βενεζουέλα. Ποια είναι αυτά;

Οι συγκεντρώσεις υπέρ της κυβέρνησης

Όπως αυτές που διοργανώθηκαν το προηγούμενο διάστημα στην Αθήνα και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Η εμμονή σε δημοψηφίσματα. 

Ο Ούγο Τσάβες κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του έκανε συνολικά 4 δημοψηφίσματα! Το πρώτο δημοψήφισμα μάλιστα, έλαβε χώρα λίγους μήνες μετά από την εκλογή του. Έκανε ένα δημοψήφισμα το 1999, ένα το 2004, ένα το 2007 και ένα ακόμη το 2009… Από αυτά έχασε στο ένα.

Η συγκρουσιακή σχέση με τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ.

Ο Ούγο Τσάβες πολύ συχνά εξαπέλυε σκληρή επίθεση στα μίντια και τους «ολιγάρχες» ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «τελείωσε ο χρόνος της ολιγαρχίας» και προειδοποίησε τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης πως «αυτό δεν θα συνεχιστεί, αφού άλλο πράγμα είναι η κριτική και άλλο η συνωμοσία».

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, στο ίδιο μήκος κύματος, είχε δηλώσει πριν από μερικές εβδομάδες ότι «δεν είναι καθόλου τυχαία η καθημερινή επίθεση που δεχόμαστε από τα ΜΜΕ της διαπλοκής, έντυπα και ηλεκτρονικά. Οι ολιγάρχες λοιπόν ας το καταλάβουν: Ήρθε η ώρα να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν φόρους, να πληρώσουν τα δάνεια τους στις τράπεζες, να πληρώσουν τις τηλεοπτικές συχνότητες που χρησιμοποιούν τζάμπα»..

Είναι επίσης χαρακτηριστικός ο τρόπος που ο Τσάβες αντιμετώπιζε τους απλούς ρεπόρτερ.

Για παράδειγμα, σε μια συνέντευξη Τύπου, μια ρεπόρτερ, η Αδρέινα Φλόρες από ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης της Κολομβίας, είχε ρωτήσει τον Πρόεδρο Τσάβες πως δικαιολογείται η τόσο μεγάλη διαφορά εδρών που κατέλαβε το κόμμα του, όταν η εκλογική διαφορά με το δεύτερο κόμμα ήταν οριακή...

Η απάντηση του Τσάβες ήταν:

“Πως λέγεσαι εσυ;...”
“Αδρέινα Φλόρες”, απάντησε η δημοσιογράφος.
“Από ποιο κανάλι είσαι;”
“Από το Εθνικό Ραδιόφωνο της Κολομβίας”…
“Από που είσαι;... Σε ρωτάω γιατί νομίζω ότι είσαι από το φεγγάρι!”, είπε ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας.

Η αντιμετώπιση που είχε η δημοσιογράφος από τον Τσάβες, ίσως σας θυμίζει λίγο τον διάλογο που είχε πριν από λίγο καιρό η Ζωή Κωνσταντοπούλου με δημοσιογράφο που τόλμησε να την ρωτήσει για το “κατσάδιασμα” που έκανε στον αξιωματικό της Ελληνικής Αστυνομίας στο φραγμό της αστυνομίας στη Βουλή, κατά τη διάρκεια πορείας των νοσοκομειακών γιατρών.

Η επιδίωξη λαϊκής πόλωσης και διχασμού και ο διαχωρισμός του λαού σε «πατριώτες» και «αντιπατριώτες.

Είναι εμφανής στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα η τάση διχασμού του λαού και η στοχοποίηση όσων εκφράζουν διαφορετική άποψη από την κυβερνητική, και ο χαρακτηρισμός τους ως «τρόικα εσωτερικού» και «μνημονιακοί».

Η εξαγγελία προγραμμάτων για τη στήριξη των φτωχών.

Μια από τις πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πρόγραμμα για την ανθρωπιστική κρίση με έμφαση τα επιδόματα σίτισης.


Τελικά, το πολιτικό μοντέλο του ποπουλισμού έφθασε και στην Ελλάδα με μεγάλη καθυστέρηση. Τη στιγμή μάλιστα, που ακόμη και στη Λατινική Αμερική έχει αρχίσει να φθίνει και να απαξιώνεται, αφού οι πολίτες συνειδητοποιούν πλέον ότι τελικά δεν υπάρχουν «μεσσίες» που να μπορούν να λύσουν τα προβλήματα τους με μαγικό τρόπο…


Ο Ιάσων Πιπίνης είναι Ελληνο περουβιανός δημοσιογράφος. Έχει γράψει το βιβλίο «Το πείραμα της Λατινικής Αμερικής» (Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 2014). 

 Πίσω στα παλιά 

EN ΑΘΗΝΑΙΣ ...ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ

June 26, 2016, 7:24 am

≫ Next: TO KINHMA TΩΝ ΓΙΑΓΙΑΔΩΝ ΣΤΗ ΣΑΜΟ

≪ Previous: MIA ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ...

$

0

0

Η φωτογραφία μιας άλλης εποχής....Αθηναϊκό καφενείο....παίζουν τάβλι 
οι θαμώνες έξω ...
Οι παίκτες και οι θεατές είναι προσηλωμένοι στο παιχνίδι.
Δύσκολα θα έβλεπες άντρες χωρίς καπέλο αλλά και χωρίς μουστάκι.
Το τελευταίο ήταν η ταυτότητα του άρρενος.....
Άκουγες σε καυγάδες...."....ε ρε Μπαϊρακτάρης που σου χρειάζεται..."
και εννοούσαν  το κόψιμο του μουστακιού για τιμωρία του μάγκα παλαιότερα
από τον αστυνομικό διοικητή συγγενή του σημερινού γνωστού σουβλατζή
στο Μοναστηράκι.

"Ο Μπαϊρακτάρης μ'έπιασε, στο Μεντρεσέ με έκλεισε
τη σκανδαλιάρα μου έσπασε και το μουστάκι μου έκοψε......" 

O Mεντρεσές στους Αέρηδες ήταν παλιά φυλακή....η σκανδαλιάρα ήταν η κάμα
του μαγκίτη απαραίτητο αξεσουάρ στο ζωνάρι του που έπαιζε ρόλο ζώνης
αλλά κυρίως μαγκιάς.....
"...έχει λυμένο το ζωνάρι του για καυγά....".
Όλα είχαν την σημασία τους....
Το μουστάκι το χτενίζανε το πρωϊ στον καθρέφτη και το περνάγανε και με μια
δόση λεμονιού και ζάχαρης για να είναι ντούρο.
Υπήρχαν όμως και ειδικά προϊόντα γι αυτό ....
Ειδικό χτενάκι......μαύρο ή καφέ κραγιόν για τις άσπρες τρίχες η γνωστή μαντέκα αλλά και καραμπογιά γνωστή και ως φούμο.
Οι μπαρμπέρηδες ήταν ιδιαίτερα προσεχτικοί όταν ξύριζαν μυστακοφόρους
πελάτες ....ένα ατύχημα στο μουστάκι θα το πλήρωναν ακριβά και φυσικά όχι
με χρήμα.
Υπήρχαν και οι ατάκες για τους ερωτευμένους μουστακαλήδες....

"...πρόσεξε γιατί αυτή θα σε βάλει μέχρι μουστάκι να ξουρίσεις...."

Πίσω στα παλιά

---

TO KINHMA TΩΝ ΓΙΑΓΙΑΔΩΝ ΣΤΗ ΣΑΜΟ

June 26, 2016, 7:31 am

≫ Next: TO EΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ..ΔΕΚΑΕΤΙΑ '40

≪ Previous: EN ΑΘΗΝΑΙΣ ...ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ

$

0

0

Και η καταστολή του (6-9 Ιουνίου 1925)

Ιωάννης Φιλίστωρ

Οι Γιάγιάδες Γιώργης, Γιάννης, Κίμωνας και Κώστας
γράφει ο Φιλίστωρ (μετά από αποχή ενός μηνός)
Πρόλογος - η πολιτική κρίση στο πρώτο μισό του 1925
Το 1925 είχε ξεκινήσει με κακούς οιωνούς για την κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου με μια σειρά οικονομικών σκανδάλων σχετικά με καταχρήσεις στις προμήθειες του στρατού που είχαν εκνευρίσει την κοινή γνώμη. Ακολούθησε η απέλαση του Πατριάρχη Κωνσταντίνου ΣΤ΄ από τους Κεμαλιστές ως μη έχων νόμιμο διαβατήριο, το αποκορύφωμα των Τουρκικών ενεργειών στην συγκεκριμένη περίοδο για την εξουθένωση της Ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης που είχε εξαιρεθεί από την ανταλλαγή πληθυσμών στην Λοζάννη.  Ακολούθησε ένα κύμα απεργιών την Άνοιξη, με πρώτους τους υπαλλήλους του σιδηροδρόμου και στην συνέχεια πολλούς κλάδους δημοσίων υπαλλήλων με οικονομικής φύσης αιτήματα, τα οποία δεν ικανοποιήθηκαν από την κυβέρνηση που αντιμετώπισε τους απεργούς ακόμη και με την βία. Η πολιτική κρίση κορυφώθηκε λόγω της αδυναμίας του Μιχαλακόπουλου να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το προσφυγικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα όλοι οι πρόσφυγες πληρεξούσιοι της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης να αποσύρουν την στήριξη τους στην κυβέρνηση και με ανακοινώσεις τους στον τύπο να στηρίζουν μια πιθανή Παγκαλική δικτατορία.

Το σκηνικό της πολιτικής κρίσης ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1925 από τις συνωμοσίες ανώτατων στρατιωτικών για την βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης με επικεφαλής τον απόστρατο στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος με συχνή αρθρογραφία του στον Τύπο απειλούσε ανοιχτά την κυβέρνηση με στρατιωτική επέμβαση. Έντονα επικριτικός κατά της κυβέρνησης ήταν και ο Παπαναστασίου με την "Δημοκρατική Ένωση", ενώ τα βασικότερα στηρίγματα της κυβέρνησης  εντός της Εθνοσυνέλευσης ήταν ο Καφαντάρης με τους "Προοδευτικού Φιλελεύθερους"και ο υπουργός Εσωτερικών Γεώργιος Κονδύλης που διατηρούσε αξιοσημείωτη επιρροή στον στρατό. Στις πρώτες ημέρες του Ιουνίου η πολιτική κρίση είχε οξυνθεί περαιτέρω λόγω των φημών για επικείμενη παραίτηση του Κονδύλη (φήμη που έμελλε να επιβεβαιωθεί), αλλά και λόγω των έντονων φημών για πιθανή επέμβαση του στρατού.
 Οι γιαγιάδες πιάνουν το κράτος στον ύπνο



Ο Θεμιστοκλής Σοφούλης στο γραφείο του
¨Ενας ακόμη κρίκος στο Ελληνικό δράμα που ακολούθησε την Μικρασιατική καταστροφή προστέθηκε τα ξημερώματα της 6ης Ιουνίου 1925. Πρωταγωνιστές ήταν οι περιβόητοι τοπικοί παράγοντες της Σάμου Ιωάννης, Κωνσταντίνος και Κίμων Γιαγιάς (η Γιαγάς), βασιλόφρονες και πολιτικοί αντίπαλοι του Θεμιστοκλή Σοφούλη από την εποχή της ένωσης της Σάμου με την Ελλάδα. Οι Γιαγιάδες είχαν τότε υποστηρίξει ότι η Σάμος όφειλε να διατηρήσει κάποια προνόμια αυτονομίας που είχε επί Οθωμανικής ηγεμονίας, συμμετείχαν όμως τελικά ενθουσιωδώς και πρόσφεραν υπηρεσίες για την ένωση του νησιού με την Ελλάδα, γεγονός που αναγνώριζε δημοσίως και ο ίδιος ο Σοφούλης. Αργότερα στα χρόνια του Εθνικού διχασμού συντάχθηκαν ενεργά με τον Βασιλιά, συμμετέχοντας σε βιαιοπραγίες εις βάρος των Βενιζελικών της Σάμου. Το 1917 τα καταδιωκτικά αποσπάσματα των Βενιζελικών Αμυνητών κατέλαβαν το νησί, βασάνισαν και έκαψαν ζωντανή την μάνα τους για να μαρτυρήσει που κρύβονταν ενώ σκότωσαν τον ένα αδερφό τους Γιώργη δια αποκεφαλισμού και περιέφεραν το κεφάλι του στα χωριά της Σάμου. Οι υπόλοιποι συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στην Αθήνα σιδεροδέσμιοι. Ακολούθησε η άμεση απελευθέρωση τους μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, ενώ ο Ιωάννης Γιαγιάς, ο λόγιος της οικογένειας, διορίστηκε σε κρατική θέση στην Ικαρία. Εκ νέου εκδιώχθηκαν από την "επανάσταση του 1922"κι προσπάθησαν τον Οκτώβριο του 1922 να οδηγήσουν τους Σαμιώτες σε εξέγερση για αυτονομία, χωρίς όμως σοβαρό αποτέλεσμα.


Μετά την αποτυχία αυτή είχαν καταφύγει στα Ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα για να αποφύγουν τις δικαστικές διώξεις που εκκρεμούσαν εις βάρος τους από την εποχή του Εθνικού διχασμού. Οι διώξεις αυτές είχαν ατονήσει τα προηγούμενα χρόνια και μάλιστα φαίνεται πως κάποια από τα αδικήματα είχαν παραγραφεί. Ο εισαγγελέας Σάμου ανέσυρε την δικογραφία των Γιαγιάδων και όρισε την εκδίκαση για τις κατηγορίες που εκκρεμούσαν εις βάρος τους μέσα στον Ιούνιο. Οι Γιαγιάδες όμως απειλούσαν ανοιχτά τις αρχές της Σάμου με εκδίκηση αν επέμεναν στο ενδεχόμενο αυτό, ενώ 

είχαν μερικούς υποστηρικτές ανάμεσα στους χωρικούς και στους Σαμιώτες. Η είδηση έφτασε μέχρι το Σοφούλη, πρώην πρωθυπουργό και αρχηγό ομάδας πληρεξουσίων στην Εθνοσυνέλευση, ο οποίος ζήτησε από τον υπουργό δικαιοσύνης Τσιτσεκλή να ματαιώσει (!) την επικείμενη δίκη προς αποφυγή μιας πιθανής εξέγερσης. Όταν ο υπουργός αρνήθηκε να επέμβει και επικαλέστηκε την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, ο Σοφούλης ζήτησε να σταλεί η δικογραφία από την Σάμο στην Αθήνα ώστε να μελετηθεί, καθώς κατά την γνώμη του τα περισσότερα αδικήματα των Γιαγιάδων είχαν παραγραφεί. Τελικώς ο Τιτσεκλής πείστηκε και ζήτησε από τον εισαγγελέα της Σάμου να αποσύρει την δικογραφία, αλλά ήταν πλέον αργά.


Οι Γιαγιάδες ήταν άνθρωποι ιδιαίτερα γενναίοι, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εκτελέσουν το πλέον παράτολμο σχέδιο. Έτσι την νύχτα της 5ης προς 6η Ιουνίου αποβιβάστηκαν μυστικά στον Μαραθόκαμπο όπου ενώθηκαν με λίγους υποστηρικτές τους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι αδελφοί Παντέλογλου. Από εκεί με τρία αυτοκίνητα που έκλεψαν έφτασαν στο Καρλόβασι το οποίο κατέλαβαν σχεδόν αμαχητί λαμβάνοντας οπλισμό από τον σταθμό της Χωροφυλακής, ενώ μετά από 

μια σύντομη αψιμαχία κατέλαβαν και τις φυλακές, απελευθερώνοντας και εξοπλίζοντας 40 καταδίκους. Αμέσως μετά κατευθύνθηκαν οδικώς στο Βαθύ όπου έφτασαν στις 03.00 τα ξημερώματα. Αιφνιδίασαν τον αρχηγό της Χωροφυλακής Χριστακόπουλο και τους υφιστάμενους του, τους οποίους αφόπλισαν χαρακτηριστικά εύκολα. Στην συνέχεια επιτέθηκαν στο στρατόπεδο του νησιού όπου βρήκαν τους 40 στρατιώτες του να κοιμούνται. Τους αφόπλισαν και τους αιχμαλώτισαν. Με τον οπλισμό από την χωροφυλακή εξόπλισαν τους οπαδούς τους οι οποίοι έφτασαν συνολικά τους πεντακόσιους σε όλο το νησί. 


Ουσιαστικά το κίνημα των Γιαγιάδων από ληστρική επιδρομή, είχε εξελιχθεί σε κατάσταση και απρόσμενα είχε επικρατήσει σε όλη τη Σάμο. Οι Γιαγιάδες και οι οπαδοί τους κατέλαβαν την Νομαρχία, το δημαρχείο και το τηλεγραφείο, κατάσχεσαν το δημόσιο ταμείο που είχε 415.000 δρχ ενώ κατέλαβαν και το υποκατάστημα της Εθνικής τράπεζας από το οποίο "απαλλοτρίωσαν"το ταμείο της. Αμέσως μετά με προκήρυξη που υπέγραφαν οι αδερφοί Γιαγιάδες και ο Παντέλογλου κήρυσσαν την αυτονομία του νησιού και ζητούσαν την παραίτηση της κυβέρνησης και την διάλυση της Εθνοσυνέλευσης. Σε συλλαλητήριο που κάλεσαν τους Σαμιώτες στο Βαθύ ο Ιωάννης Γιαγιάς ζήτησε την στήριξη των πολιτών για να αυτονομηθεί η Σάμος και να λυτρωθεί από την κακοδιοίκηση, ενώ 

Ιωάννης Γιαγιάς
κατέβασε την Ελληνική σημαία και ύψωσε τις τρεις των δυνάμεων της Αντάντ (Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας).  Οι Σαμιώτες δεν ενθουσιάστηκαν με τις εξαγγελίες αυτές, αλλά αντιθέτως έμειναν αμέτοχοι περιμένοντας να εξελιχθεί η κατάσταση. Ο δήμαρχος και οι δικαστικές αρχές είχαν συλληφθεί, ο λιμενάρχης διέφυγε στην Μυτιλήνη ενώ ο Χριστακόπουλος και οι υπόλοιποι χωροφύλακες αφέθηκαν ελεύθεροι να μεταβούν στην Χίο. Οι Γιαγιάδες κήρυξαν επιστράτευση και επειδή δεν προσήλθε κανείς, δωροδόκησαν μερικές δεκάδες χωρικούς που δέχτηκαν να εξοπλιστούν και να τους στηρίξουν στους σκοπούς τους.
Η τελική καταστολή του κινήματος


Στην Αθήνα, οι Αρχές έμαθαν τις εξελίξεις την Κυριακή το πρωί από συγκεχυμένα τηλεγραφήματα από την Χίο και την Μυτιλήνη όπου είχε μεταβεί ο Χριστακόπουλος και ο οποίος ανεβίβαζε τους στασιαστές σε 2000 άτομα. Το νέο έσκασε σαν βόμβα στην Αθήνα και αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ για την κοινή γνώμη. Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες κατηγόρησαν τους βασιλόφρονες για την εξέγερση λόγω του πολιτικού παρελθόντος των Γιαγιάδων, ενώ οι αντιβενιζελικές εφημερίδες δεν υιοθέτησαν το κίνημα, αλλά υπογράμμιζαν το πλήρες ξεχαρβάλωμα και την ταπείνωση του κράτους από μια ομάδα ληστών. Είναι αναμφίβολο πως τα νέα αιφνιδίασαν την κυβέρνηση, αλλά ο  Κονδύλης, με μεγάλη εμπειρία στην διαχείριση κρίσεων, αντέδρασε ακαριαία κηρύσσοντας τον στρατιωτικό νόμο στο νησί και κινητοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό. Δεν έστειλε καμία μονάδα από την Χίο η την Μυτιλήνη που δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη για την μαχητικότητα τους, αλλά απέστειλε μια μικτή δύναμη 1.0000 ανδρών από τις μονάδες των Αθηνών που ήταν οι πλέον πιστές στην κυβέρνηση, με την στήριξη ενός στολίσκου αποτελούμενου από τα αντιτορπιλικά "Λέων"και "Ιέραξ", "Αετός"και τα ανιχνευτικά "Σφενδονή"και "Βέλος", ενώ δόθηκε διαταγή να ετοιμαστεί και ο "Αβέρωφ"για παν ενδεχόμενο. Η όλη δύναμη τέθηκε υπό τις διαταγές του πλοιάρχου Ιωάννη Δεμέστιχα, ενός ικανού ναυτικού που ενήργησε με ικανότητα, αποκλείοντας το νησί με τον στόλο που διέθετε.


Έτσι, ήδη την Δευτέρα 8 Ιουνίου αποβίβασε δυνάμεις πεζοναυτών και κατέλαβε τον Μαραθόκαμπο. Η απόβαση υποστηρίχθηκε από πυρά των πλοίων, όπως αποδείχθηκε, χωρίς να υπάρχει λόγος, καθώς οι λίγοι στασιαστές είχαν καταφύγει στο εσωτερικό. Ο Δεμέστιχας συνέλεξε πληροφορίες για την κατάσταση που επικρατούσε στο νησί και κατάλαβε πως δεν είχε πολλά να φοβηθεί. Μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι το Βαθύ, το Καρλόβασι αλλά και όλα τα χωριά της Σάμου είχαν απελευθερωθεί, οι 

στασιαστές είχαν καταφύγει στα όρη, ενώ ο Δεμέστιχας διεξήγαγε ανακρίσεις για το πως επικράτησε η στάση των Γιαγιάδων ενημερώνοντας την Αθήνα ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος για αποστολή του Αβέρωφ η άλλων ενισχύσεων καθώς το κίνημα των Γιαγιάδων είχε εκφυλιστεί. Οι περισσότερες ένοπλες συμμορίες συνελήφθησαν, αλλά οι Γιαγιάδες κατάφεραν να διαφύγουν στην Μικρά Ασία αποκομίζοντας μια λεία περίπου ενός εκατομμυρίου δραχμών.   

Είναι προφανές ότι η Ιστορία των Γιαγιάδων δεν τελειώνει εδώ. Μετά από παροχή αμνηστίας επί Οικουμενικής κυβνέρνησης επιστρέφουν και εγκαθίστανται μόνιμα στην Σάμο και ο Γιάννης συμμετέχει στις εκλογές του 1928 ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Συμμετέχουν εκ νέου σε βίαια επεισόδια, συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Στην φυλακή οι Γιαγιάδες συνδέονται με μέλη του ΚΚΕ που έχουν συλληφθεί με την διαδικασία του Ιδιώνυμου και μετά από σύντομες διαπραγματεύσεις προσχωρούν στο κόμμα των Εργατών και ο Γιάννης αρθρογραφεί στον "Ριζοσπάστη". Στις εκλογές του 1933 ο Γιάννης είναι ένας από τους δύο υποψηφίους του ΚΚΕ στην Σάμο, συλλαμβάνεται εκ νέου για κομμουνιστική δράση και φυλακίζεται ως το 1935. Εκεί τερματίζεται και η πολιτική συμπόρευση των Γιαγιάδων με το ΚΚΕ. Το 1935 ο Γιάννης Γιαγιάς δημοσιεύει άρθρο του στην τοπική εφημερίδα των Βασιλοφρόνων "Σάμος"όπου θα καλεί τους φίλους του να στηρίξουν τον Βασιλιά Γεώργιο Β΄ στο επικείμενο δημοψήφισμα. Η τελευταία μας πληροφορία βρίσκει τους Γιαγιάδες στην κατοχή να αντιτίθενται στο ΕΑΜ και η κομμουνιστική οργάνωση να προσπαθεί αποτυχημένα να τους δολοφονήσει και ο Γιαγιάς μεταπολεμικά να πρωτοστατεί στην εξολόθρευση των αριστερών στο νησί.
Επίλογος
Η επιδρομή των Γιαγιάδων είχε αναμφίβολα ληστρικό χαρακτήρα (φαίνεται πως ούτε την δικογραφία της δίκης τους δεν κατέστρεψαν αλλά την άφησαν άθικτη) και χαρακτήρα αντιποίνων για την προσβολή που υποτίθεται ότι τους έγινε (όπως την αντιλαμβάνονταν οι τρεις υποκινητές του κινήματος), αλλά η απρόσμενη επιτυχία του ακόμη και για τους ίδιους τους Γιαγιάδες, επέτρεψε να λάβει πολιτικό περιεχόμενο. Το σύντομο επιτυχημένο κίνημα των Γιαγιάδων στην Σάμο ανέδειξε το σοβαρό πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας που αντιμετώπιζε η νησιωτική Ελλάδα, αλλά και το πλήρες ξεχαρβάλωμα της δημόσιας διοίκησης μετά το ανεπανόρθωτο πλήγμα της Μικρασιατικής καταστροφής. Επίσης ανέδειξε για μια ακόμη φορά την υπονόμευση της νομιμότητας που είχε επέλθει μετά την "επανάσταση του 1922", την εκτέλεση των "έξι"και τα απανωτά στρατιωτικά κινήματα που είχαν ακολουθήσει. Η κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου που παράπαιε και εμφανιζόταν στην κοινή γνώμη ως αναποτελεσματική, δέχθηκε ακόμη ένα πλήγμα, ενισχύθηκε η υπονόμευση της λίγες μόλις μέρες πρι το στρατιωτικό κίνημα του Παγκάλου που την καθαίρεσε. Οι φήμες ότι πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων επιδοκίμασαν το κίνημα, η ότι ήταν Ιταλοκινούμενο για να ενταχθεί η Σάμος στα Δωδεκάνησα δεν πιστεύω ότι έχουν βάση.

Τα κατορθώματα των Γιαγιάδων στην Σάμο έμειναν για πάντα χαραγμένα στην μνήμη της τοπικής κοινωνίας και απαθανατίστηκαν από την λαϊκή τέχνη με ρεμπέτικα τραγούδια του Κώστα Ρούκουνα, αλλά και από τον καραγκιοζοπαίχτη Σπυρόπουλο με την παράσταση: «Οι λήσταρχοι Γιαγιάδες και το κάψιμο της μάνας».
http://www.istorikathemata.com

 Πίσω στα παλιά

TO EΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ..ΔΕΚΑΕΤΙΑ '40

June 26, 2016, 7:35 am

≫ Next: MΠΑΚΑΛΗΔΕΣ , ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΙ

≪ Previous: TO KINHMA TΩΝ ΓΙΑΓΙΑΔΩΝ ΣΤΗ ΣΑΜΟ

$

0

0

Ιούλιος 1948. Μαγιό στα ωραιότερα σχέδια και όλα τα είδη της πλαζ. Οι Έλληνες την εποχή μετά την απελευθέρωση, προσπαθούσαν να επιστρέψουν σε μια φυσιολογική ζωή και φυσικά να χαρούν τα μπάνια τους το καλοκαίρι.





Μαγιό Φλέξ Φόρμ. Ιούνιος 1949.





Δυο διαφημίσεις της κρέμας "Μελπάν"τον Ιούνιο του 1947. Αυτό ήταν και το προϊόν που κυριαρχούσε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όσον αφορά στην προστασία από τον ήλιο.

Billy.
(αρχείο Billy Files)
http://bill-files.blogspot.gr



 Πίσω στα παλιά

MΠΑΚΑΛΗΔΕΣ , ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΙ

June 26, 2016, 7:40 am

≫ Next: ΠΑΛΙΑ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗ ΖΩΗ

≪ Previous: TO EΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ..ΔΕΚΑΕΤΙΑ '40

$

0

0

Σαν όνειρο μου έρχονται σήμερα στο μυαλό, κάποιες μαγικές εικόνες 
του παρελθόντος. Βακαλάος δραχμαί 18, Ελαίαι Αμφίσσης χονδραί, 
δραχμαί 17, όρυζα, Κασσέρι Θεσσαλίας, φέτα τελεμές, χαλβάς ζαχάρεως, 
λεμόνια χονδρά, γλασσέ, βούτυρο γάλακτος και άλλες ονομασίες που έχουν 
ταυτιστεί με τα παιδικά μου χρόνια.
Ήταν η συνηθισμένη ονοματολογία των προϊόντων ενός μπακάλικου της 
εποχής, μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Τα μπακάλικα ήταν 
όπως οι ενορίες. Κάθε περιοχή είχε και το δικό της μπακάλη, τον άνθρωπο 
που ψώνιζε όλη η συνοικία. Εάν κάποιος σου έλεγε για παράδειγμα,
 ψωνίζω από του Βονόρτα, γνώριζες πως ήταν κάτοικος 
του Αγίου Βασιλείου. Τα προϊόντα τους έφεραν την ονομασία προέλευσης 
του ίδιου του μπακάλικου.
- «Η φέτα είναι του Βονόρτα», έλεγες λες και ο Βονόρτας έφτιαχνε φέτα!
Οι ελιές του τάδε ή του δείνα είναι καταπληκτικές. Φυσικά ούτε ο τάδε, 
ούτε ο δείνα, είχαν κάποιον ελαιώνα κρυμμένο σε μια αυλή του σπιτιού 
τους, από όπου έφερναν τις ελιές. Τα μπακάλικα προμηθεύονταν συνήθως 
τα βασικά τους προϊόντα, από χονδρέμπορους του λιμανιού, αλλά 
η προσωπικότητα του μπακάλη, η εξυπηρετικότατη συμπεριφορά 
του υπαλλήλου, του γνωστού μπακαλόγατου, η ταχύτητα διανομής της
 παραγγελίας με το ποδήλατο, έκαναν το μπακάλικο μοναδικό και 
αναντικατάστατο. Τα μπακάλικα είχαν και μαναβική, άρα ήταν και 
μπακαλομανάβικα. Πολλές φορές όταν τα έβλεπες από έξω νόμιζες ότι
 ήταν μανάβικα. Η διαφορά ήταν εμφανής μόνο στο εσωτερικό τους.
Άλλα όμως, είχαν και από δυο τρία τραπεζάκια από έξω και έβγαζαν 
καμιά ελιά, καμιά ντομάτα, κρεμμύδι, φάβα, ρέγκα. Αυτά ήταν γνωστά
 ως μπακαλοταβέρνες.
Οι μπακάληδες, ήταν πρόσωπα αξιοσέβαστα στον μικρόκοσμο της γειτονιάς.
 Όχι γιατί είχαν σπουδές, κύρος ή έντονη προσωπικότητα, αλλά γιατί 
διέθεταν ένα κρυφό όπλο! Αυτό ήταν το μπακαλοδέφτερο!

Τα μπακάλικα είχαν και μαναβική, άρα ήταν και μπακαλομανάβικα.
Πολλές φορές όταν τα
έβλεπες από έξω νόμιζες ότι ήταν μανάβικα - 1896
Το πιστωτικό εκείνο βιβλιαράκι που με το πρόχειρο μολύβι του αφτιού σημείωνε
 ο μπακάλης τις οφειλές ανεξαιρέτως κάθε οικογενειάρχη. Τι ονόματα και 
τι οφειλές θα διαβάζαμε εάν είχαμε άραγε ένα τέτοιο μπακαλοδέφτερο στη
 διάθεσή μας;
Από την μακροθυμία των μπακάληδων έζησαν οικογένειες και οικογένειες.
- Καλέ Λευτέρη, γράψτα στο τεφτέρι σου και την άλλη εβδομάδα που 
ο Φανούρης θα πληρωθεί θα σου δώσουμε κάποιο έναντι…


Καθώς οι σχέσεις ήταν προσωπικές, καθώς δεν υπήρχαν ξένοι σε μια 
γειτονιά αλλά μόνο γείτονες, ο καθείς γνώριζε τον πλησίον του, 
γνώριζε δηλαδή τα ρίσκα που θα έπαιρνε εάν δημιουργούσε οφειλή μαζί του.
Ο συνοικιακός μπακάλης ήταν ο τελικός αποδέκτης των τιμών, του 
τιμάριθμου, της πολιτικής δηλαδή της κάθε Κυβέρνησης. Βέβαια τότε ακόμη 
οι Κυβερνήσεις ήταν Εθνικές και ανεξάρτητες και όχι ελεγχόμενες αλλά 
αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Στην αγορά το 1932
Το να ψωνίσεις βέβαια από τον μπακάλη, ήταν μια κάποια εμπειρία. 
Έπρεπε να δώσεις δημόσια την παραγγελία, καθώς τότε, δεν έριχνες 
μόνος τα προϊόντα που διάλεγες σε κάποιο καρότσι, αλλά τα απαριθμούσες
 προσωπικά στον ίδιο τον μπακάλη, όταν ερχόταν η σειρά σου, δυνατά, 
καθαρά και έχοντας πίσω σου άλλους να σε παρακολουθούν.
- Καλημέρα Κυρ Γιάννη, θα ήθελα φάβα, καρολίνα ή ιμπέριαλ νύχι, γίγαντες,
 μαυρομάτικα...


Περίπου όπως γίνεται σήμερα με τα σουβλάκια που δίνεις την παραγγελία 
όταν έρθει η σειρά σου εντός του οβελιστηρίου. Τότε ο μπακάλης που καθόταν
 ταμείο επαναλάμβανε τη λίστα στον μπακαλόγατο, περίπου όπως γίνεται 
στα πολεμικά πλοία με τις εντολές του Κυβερνήτη.
- Πηδάλιο δεξιά 30 μοίρες…
- Πηδάλιο δεξιά 30 μοίρες, επαναλάμβανε ο τιμονιέρης, για να δείξει ότι 
κατάλαβε..
Ομοίως και τότε. Από τη λίστα που είχες πρόχειρη στο χέρι σου, η οδηγία 
διαβαζόταν προς τον μπακάλη και από εκεί προς τον μπακαλόγατο. 
Σιγά-σιγά, η λίστα που κρατούσες ως Ευαγγέλιο στο χέρι σου, 
μετασχηματιζόταν σε στοίβα προϊόντων πάνω στο μάρμαρο, δίπλα στο 
ταμείο του μπακάλη. Κι από εκεί έμπαινε στο διχτυωτό. Άντε τώρα 
να δώσεις παραγγελία εάν δεν υπήρχε χρήμα, εάν ήθελες κάτι 
φθηνότερο, κάτι υποδεέστερο βρε αδελφέ!
Αν δεν σκότωνε η δημόσια παραδοχή της αδυναμία σου, θα σε σκότωνε 
στα σίγουρα η επανάληψη του μπακάλη.
- Στέλιο, πιάσε ντοματοπελτέ για τον κυρ Χρήστο, από εκείνον το φτηνό 
που έχουμε…
Και έπρεπε να φτάσεις μέχρι τέλους. Να πλησιάσεις σκύβοντας 
ελαφρά προς το ταμείο και να ομολογήσεις στον μπακάλη την ήττα σου!
- Γράψτα!

Τα πάντα, όλα. Πειραιάς 1930
Πόσες φορές άραγε να ακούστηκε αυτή η παράκληση, που για λόγους 
γοήτρου δεν είχε τίποτα το παρακλητικό πάνω της, παρά μόνο μια μορφή 
εντολής: Γράψτα!
Πολλοί πελάτες είχαν αναπτύξει θαυμαστή ικανότητα πάνω σε αυτόν 
τον τομέα. Του γραψίματος… Έκαναν πως είχαν λεφτά, αλλά πώς 
με κάποιο τρόπο πιάστηκαν απροετοίμαστοι. Το «θέατρο» άρχιζε από την ουρά.
- Μα είναι δυνατόν; Οι πατάτες 35 δραχμές παρακαλώ! Γιατί παρακαλώ 
αυτή η τιμή για τις πατάτες; Γιατί δεν επαρκούν μήπως; Μα για λόγους 
αισχροκέρδειας, εγώ θα σας πω. Λες και είμαστε όλοι πλουτοκράτες
για λόγου τους. Αμ το αλεύρι; Είδατε τιμή;


Και έτσι ο διαμαρτυρόμενος έφτανε από το τέλος της ουράς μέχρι το ταμείο,
 ασκώντας ακατάπαυστα κριτική για τις τιμές. Μόλις λοιπόν έφτανε 
ο Μπακάλης προκειμένου να απαλλαγεί από τη παρουσία του, έκανε μόνος 
του το αποφασιστικό εκείνο βήμα.
- Εντάξει, εντάξει ηρέμησε κυρ Μανώλη, θα στα γράψω και εσύ κανονίζεις, 
όταν μπορείς.
Οι μπακάληδες ακόμη κρατούσαν χωρίς να το γνωρίζουν τα έθιμα 
ζωντανά, καθώς φρόντιζαν να πωλούν τα εποχιακά προϊόντα έγκαιρα. 
Έβγαζαν πάγκους έξω από το μπακάλικο το Πάσχα για παράδειγμα και πάνω
 τους τοποθετούσαν λογής-λογής κεριά, φαναράκια, λαμπάδες και 
λαμπάδες πολυτελείας! Έτσι αποκαλούσαν τις λαμπάδες που είτε πασχαλινές
 είτε χριστουγεννιάτικες έφεραν πάνω τους στολίσματα, πρόδρομοι των
 σημερινών μπάτμαν, των ανθρωπόμορφων νυχτερίδων που αγκαλιάζουν 
ένα κερί και το μετατρέπουν σε λαμπάδα δωροέκπληξη.
Κάτι που πρέπει να ειπωθεί είναι πως και εκείνη την εποχή υπήρχαν 
εισαγόμενα προϊόντα, τα οποία όμως οι Έλληνες τα θεωρούσαν υποδεέστερα 
σε σχέση με τα ελληνικά, για αυτό και ήταν φτηνότερα. Φασόλια 
Σερβίας δραχμαί 13,40, Φασόλια ντόπια δραχμαί 16.00! Ελάχιστοι ψώνιζαν
 εισαγόμενα.
Οι εποχές άλλαξαν. Οι άνθρωποι αποζητούσαν περισσότερη ιδιώτευση,
 περισσότερη μυστικότητα της ζωής τους. Δεν ήθελαν συναλλαγή με 
κανέναν μπακάλη, με κανέναν μπακαλόγατο. Δεν ήθελαν τεφτέρια και
 μολύβια, δεν ήθελαν τα πάρε δώσε. Και η επιθυμία τους υλοποιήθηκε...
Τράβα μόνος τώρα να πάρεις το καλάθι, μόνος να το γεμίσεις, με 
τυποποιημένα προϊόντα. Ο υπάλληλος απρόσωπος, όπως και οι πελάτες.
 Κανείς δεν γνωρίζει κανέναν. Δεν έχεις; Δεν θα πάρεις. Αφού το τεφτέρι 
ενοχλούσε, βγάλε πιστωτική κάρτα και πλήρωσε τις αγορές σου έντοκες.
 Έτσι, αυτό που ο κόσμος αποζητούσε αποδείχθηκε πολύ πιο ακριβό,
 με προϊόντα χαμηλότερης ποιότητας και με τον πελάτη να ιδροκοπά 
από όλα εκείνα που πρέπει να κάνει μόνος του. Να σταθμεύσει το αυτοκίνητο, 
να φορτώσει το καρότσι, να το σέρνει, να τα βγάλει ένα προς ένα,
 να τα πληρώσει, να τα ξαναφορτώσει στο καρότσι κι από εκεί στο 
αυτοκίνητο, πίσω πάλι τα ίδια στο σπίτι μέχρι την τακτοποίηση. 
Πάει το κουδούνι του μπακαλόγατου που στα έφερνε στο σπίτι, 
πάει και το μπακάλικο που δεν είχες ούτε το χέρι να σηκώσεις, παρά
 μόνο να διαβάσεις τη λίστα, το προχειρογραμμένο εκείνο χαρτί που 
κρατούσες στο χέρι, σε μια εποχή που δεν υπάρχει πια.- 
Στέφανος  Μίλεσης
http://pireorama.blogspot.gr

 Πίσω στα παλιά 

ΠΑΛΙΑ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗ ΖΩΗ

June 26, 2016, 8:26 am

≫ Next: ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΦΩΚΙΔΑΣ ΕΞΕΛΕΞΑΝ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΕΑ ΟΡΓΑΝΑ

≪ Previous: MΠΑΚΑΛΗΔΕΣ , ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΙ

$

0

0

Το  εσωτερικό  του  Ζαχαροπλαστείου  " Η  ΔΩΡΙΣ "

Την παρακάτω   υπέροχη προπολεμική φωτογραφία  της  αλησμόνητης Λιδορικικιώτικης  ζωής , μας  έστειλε ο  αγαπημένος  μου  ανιψιός  Ευθύμιος Γ. Καψάλης , Γ.Γ.της  Γκιώνας , φωτογραφία που  έχει  ιδιαίτερα  εξαιρετική  αξία  για  την  οικογένειά  μας , αφού , όπως  είναι γνωστό , το  πρώτο σύγχρονο  και  πολυτελές  για  την  εποχή Ζαχαροπλαστείο του  χωριού  μας  “ Η  ΔΩΡΙΣ “ , όπως  φαίνεται  ξ=και στην φωτογραφία ανήκε  στον  πατέρα  μου  Ευθύμιο  Καψάλη και  Τάσο Καντά , απ’ το Κροκύλειο.
  Το  ιστορικό  όμως του  Ζαχαροπλαστείου   “  Η  ΔΩΡΙΣ “ , ναζί  με  όποια  άλλα  στοιχεία έχουμε  στη  διάθεσή  μας .
   Η  παρακάτω  , πραγματικά  ιστορική Λιδορκιώτικη  φωτογραφία , δημοσιεύτηκε  στον  “ Λιδωρικιώτη “στό φύλλο 7, του Νοεμβρίου 1991 , όταν είχε αρχισυντάκτη τον Αλέκο Κωστάκη , ο  οποίος είναι  ο  άνθρωπος που  μας  άφησε ΘΗΣΑΥΡΟ ΠΚΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΓΙΑ  ΤΟ  ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ , ΄κάτι που μας  άνοιξε  τις  πόρτες  να  γνωρίσουμε  το  χωριό  μας .
   Στον  τομέα  αυτό , της  έρευνας ο  Θύμιος  είναι  ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ  ΠΟΛΛΑ  ΘΑ  ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ  ΣΤΟ  ΧΩΡΙΟ  ΜΑΣ  ΑΠ’ ΤΗ  ΘΕΣΗ  ΤΟΥ Γ.Γ της  Γκιώνας ,
  ΤΟ  “ Λιδωρίκι “ συνεχίζοντας τα  τελευταία  9  χρόνια , τον  αγώνα  του  αείμνηστου  Γ.Καψάλη , τον  ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ  ΘΕΡΜΑ  ΚΑΙ ΤΟΥ  ΕΥΧΕΤΑΙ  ΥΓΕΙΑ  , ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΑΘΕΡΗ  ΑΓΑΠΗ  ΓΙΑ  ΤΟ  ΧΩΡΙΟ  ΜΑΣ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΜΗ  ΞΕΧΑΣΕΙ  ΠΟΤΕ ΤΗΝ  ΜΕΓΑΛΗ  ΑΓΑΠΗ  ΤΟΥ  ΑΕΙ,ΜΗΣΤΟΥ  ΠΑΤΕΡΑ  ΤΟΥ ΓΙ  ΤΟ ΧΩΡΙΟ  ΜΑΣ  

  Συγκινητική φίλοι  μου  είναι  και  η  επιστολή  του  εξαίρετου Λιδορικιώτη , αείμνηστου Απόστ.Κ. Μίχου , κάποιες  λαθεμένες  μικρολεπτομέρειες του  οποίου θα  διορθώσουμε στο  επόμενο  που θα  αναφερθούμε  διεξοδικά στο  πρώτο  ζαχαροπλαστείο του  χωριού  μας 
          Καλό  σας   απόγευμα 
      www/lidoriki.com 

ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΦΩΚΙΔΑΣ ΕΞΕΛΕΞΑΝ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΕΑ ΟΡΓΑΝΑ

June 26, 2016, 6:47 pm

≫ Next: ΣΗΜΕΡΑ Η ΗΜΕΡΙΔΑ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

≪ Previous: ΠΑΛΙΑ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗ ΖΩΗ

$

0

0

Τα μέλη του ΠΑΣΟΚ Φωκίδας εξέλεξαν τους εκπροσώπους για τα νέα όργανα

Τα μέλη του ΠΑΣΟΚ Φωκίδας στις εκλογές που έγιναν χθες, εξέλεξαν τους εκπροσώπους για τα νέα όργανα του κόμματος στο Νομό Φωκίδας.
Ψήφισαν συνολικά και στους δύο Δήμους Δωρίδας και Δελφών 156 μέλη και εξελέγησαν για τα διάφορα όργανα οι εξής :
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΦΩΚΙΔΑΣ
Αντωνόπουλος Κωνσταντίνος  74 ψήφοι
Τσαμαντάνης Χρήστος             32
Σπυρόπουλος Νικόλαος            15
Παπακώστα Ανδριανή              11
Καραχάλιος Αριστείδης             8
Μπεχλιβανίδης Παναγιώτης      6
Πρασσάς Νικόλαος                    4
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΔΩΡΙΔΑΣ
Φλέγγας Ιωάννης                      67
Μπαρμπούτης Ιωάννης             12
Κατσούλης Μάρκος                   8
Σπυροπούλου Παναγιώτα          7
Καραχάλιος Γεώργιος                7
Πανάγος Μιλτιάδης                    3 ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΣ
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ και ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ
Ζέρβας Νικόλαος                      63
Τσιλίκης Χρήστος                     43
Κορομπίλης Ηλίας                    36
ΜΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ 
 ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
Τρίγκας Ιωάννης                       54
Τσιούστας Κωνσταντίνος         46
Πριόβολος Ιωάννης                   21
Ψιμάδας Σπυρίδων                    19 ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΣ
Οι δύο γυναίκες που συμμετείχαν (Παπακώστα και Σπυροπούλου) σύμφωνα με το καταστατικό, λόγω της ποσόστωσης του 30% εκλέγονταν άσχετα τους ψήφους που θα έπαιρναν.
Το κάθε μέλος-ψηφοφόρος είχε δικαίωμα να βάλει μόνο έναν σταυρό για κάθε όργανο.
Εκτιμάται ότι μέσα στο επόμενο δεκαήμερο οι εκλεγέντες θα συνεδριάσουν για να συγκροτηθούν σε σώμα.

Στο εκλογικό κέντρο Δωρίδας στο Ευπάλιο ψήφισε
και ο Δήμαρχος Γιώργος Καπεντζώνης




Από τα ¨πηγαδάκια¨που είχαν στήσει στην κεντρική
πλατεία Ευπαλίου μέλη και υποψήφιοι
 "DORIDA news"