Λιδωρίκι

Τα ασυνάρτητα λόγια που κίνησαν τις υποψίες

Ο δράστης της δολοφονίας της 45χρονης προδόθηκε από μία εντελώς ύποπτη και ασυνάρτητη δήλωση που έκανε στο προφίλ στο Facebook, μέσω της οποίας και χωρίς καν ακόμα να έχει κατηγορηθεί για κάτι, ανέφερε ότι δεν είχε σχέση με το έγκλημα, γράφοντας τα εξής:

“Έφυγα από το χωριό μου με την Πέλλα κ πήγαμε ΑΘΉΝΑ κ με μια συνελληνιδα έστειλα όλα τα στοιχεία στον πρόεδρο μου κρυφά για να μην τα μπλοκαρουν αυτοί και ΌΛΟΙ οι πράκτορες που είναι γυρω του κ το παίζουν συνελληνες αγωνιστές Κ έχουν βάλει παντού κοριους κ κάμερες να μας παρακολουθούν κ να μαζεύουν στοιχεία για να μας χτυπήσουν αργοτερα κ άτομα καρφωμένα διπλα μας για να φωτογραφίζουν κρυφά ότι κάνουμε συνέχεια τόσο βρώμικοι ειναι. Περίμενα να γυρίσει το άτομο να βεβαιωθώ ότι παρέδωσε τα στοιχεία μολις επέστρεψε μετά από λίγο έφυγα για Καρδίτσα στον δρόμο μιλησα με τα παιδιά ΒΑΣΙΛΕΊΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ ΧΡΙΣΤΌΔΟΥΛΙΑ ήταν μαζεμένοι στην Λάρισα αλλά δεν άντεχα να οδηγήσω ως εκεί. Πήρα τηλέφωνο την Θωμη που εχω άριστες σχέσεις κ την ρώτησα αν μπορώ να κοιμηθώ σπίτι της και μου είπε έχω πυρετό αλλά σε περιμένω. μολις έφτασα λαμια την ξαναπήρα τηλ να την ρωτήσω από που θα πάω Κ επέλεξα τον πάνω δρόμο που τον ξέρω.

Έφτασα σπίτι της κατέβηκε κάτω κ μου άνοιξε ανεβήκαμε σπίτι κ πιάσαμε κουβέντα της είπα ότι έχουμε πάλι μεγάλη προδοσία και άρχισε αυτή να γράφει στις σημειώσεις του κινητού του της και εγώ να της λέω για να το βγάλω μετά στο ίντερνετ γιατί είχα ξεχάσει το λάπτοπ στο σπίτι της συνελληνιδας στην Αθήνα που είναι εκεί μέχρι κ τωρα που γράφω στο κινητό μου. Ενδιάμεσα μιλησα πάλι με τα παιδιά νομίζω από το κινητό της γιατί εγώ δεν είχα σήμα. Τότε έμαθα ότι ο βρωμιάρης Καλογερόπουλος που πάντα ήθελε να με έχει διπλα του κ ερχόταν από Καρδίτσα να με πάρει κ να γυρνάμε όλη την Ελλάδα με ομιλίες Κ εχουμε κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα μαζί έμαθα ότι έβγαλε ανάρτηση που καλούσε τους συνελληνες να δηλώσουν ποιος έχει πάρει βοτανα από εμένα χωρίς να με πάρει ούτε ένα τηλέφωνο ο κατά τα άλλα κολλητός συμπολεμιστης. Εκεί κατάλαβα ότι ετοιμάζει 2ο χτύπημα και είπα στην Θωμη ότι δεν προλαβαίνουμε για γραπτό κείμενο και κάνουμε βίντεο κ μαλιστα ζωντανό δεν είχε όμως καλό σήμα το σπίτι και αποφασίσαμε να κοιμηθούμε λίγες ώρες κ να το κάνουμε το πρωί με καθαρό μυαλό στο σπίτι του Κώστα στον πάνω όροφο που ήταν το ρούτερ. Από την ένταση της κατάστασης και το στρες νόμιζα πως θα σπάσει η καρδιά μου κ πρότεινα να διαβάσουμε κάποια επικληση που είχα πάντα μαζί μου. Η Θωμη μου έδωσε τα κλειδιά για να κατέβω στο αμάξι να τις πάρω αν θυμάμαι καλά όταν κατέβηκα η εξώπορτα είχε ηδη ενα κλειδί πάνω της και ήταν κλειδωμενη από μέσα ξεκλείδωμα άφησα διπλα το κλειδί κ πήγα στο αμάξι. Επιστρέφοντας αν θυμάμαι καλά μολις έβαλα το κλειδί που μου είχε δώσει η Θωμη στην πόρτα κατι πολυ βαρυ και με δύναμη με χτύπησε στο κεφάλι και έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν ξύπνησα ήμουν μέσα στο αμάξι μου γυμνός κ δεν θυμόμουν τίποτα ούτε μπορούσα να αναγνωρίσω που βρίσκομαι είχα φοβερό πονοκέφαλο ενα τεράστιο καρουμπαλο στο κεφάλι μέχρι κ τωρα που σας γράφω κ ένα λάστιχο σπασμένο πολυ πιθανόν εκτός του χτυπηματος να μου δώσανε και υπνωτικά Ή κάτι αλλο.

ανοιξα την βαλίτσα ντύθηκα άλλαξα λάστιχο κ πήρα τον πρώτο δρόμο που βρήκα προς τα βουνά που έβλεπα μπροστά μου στην πορεία θυμήθηκα το κινητό μου αλλά δεν ήταν στο μπουφάν μου κ το βρήκα στο πίσω κάθισμα ανοιχτό καπάκι μπαταρία έξω και έλειπε η κάρτα σιμ που ακόμη τωρα δεν εχω. Τελείωσε η άσφαλτος μπήκα σε χωματόδρομο Κ συνέχιζα στα χαμένα μέχρι που βγήκα στο τέρμα σε ένα μοναστήρι που ήταν ο πάτερ πρόδρομος κ τον θυμάμαι από το χαρτάκι που μου έδωσε με το τηλ κ τονοματου. Έπεσα αμέσως για ύπνο αρκετές ώρες κ Όταν ξύπνησα άρχισα λίγο να θυμάμαι αλλά κ πάλι ο πονοκέφαλος και η ζαλάδα με έκανε να λέω ότι να'ναι και ακαταλαβιστηκες μπερδεμένες έννοιες στον πρόδρομο και σε έναν Ανδρέα. Ξαναζητησα να κοιμηθώ όπως κ έγινε Όταν ξύπνησα οι καλόγεροι ήταν ανήσυχοι προβληματισμένοι και μου ζήτησαν να φύγω αφού μου δώσανε ένα τάπερ ψάρια Κ ψωμί να έχω μαζί μου. Όταν άρχισα να κατεβαίνω συνειδητοποίησα πως ο κάμπος μπροστά μου ήταν γνώριμος μέχρι που κατάλαβα απόλυτα ότι είναι λίγα χιλιόμετρα από το χωριό μου. Δεν ήξερα όμως ούτε τι μερα είναι από την ζάλη μου και πριν φτάσω χωριό είχαν τελειώσει τα καύσιμα και βενζίνη Κ αέριο και πήγα στον βενζινα του χωριού Κ φουλάρισα και τα 2καυσημα όμως δεν είχα πάρα 10ευρω πάνω μου.”.

Αντώνης Πανούτσος

«Ο μορφη Αθήνα, πού ’ν’ τα χρόνια εκείνα, πού ’ν’ τα χρόνια εκείνα τα παλιά. πού ’ν’ τα χρόνια που ξηγιόμαστε αλάνικα και που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Το 1960 το τραγούδι ήταν ήδη παλιό. Μίλαγε για μια Αθήνα που είχε ήδη χαθεί. Ομορφη, ανθρώπινη, με τα λεφτά τόσο αβέρτικα που τα σκυλιά δεν καταδεχόντουσαν να φάνε τα λουκάνικα που τα είχαν δέσει. Πότε ήταν αυτή η Αθήνα;

«Ο μορφη Αθήνα, πού ’ν’ τα χρόνια εκείνα, πού ’ν’ τα χρόνια εκείνα τα παλιά. πού ’ν’ τα χρόνια που ξηγιόμαστε αλάνικα και που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Το 1960 το τραγούδι ήταν ήδη παλιό. Μίλαγε για μια Αθήνα που είχε ήδη χαθεί. Ομορφη, ανθρώπινη, με τα λεφτά τόσο αβέρτικα που τα σκυλιά δεν καταδεχόντουσαν να φάνε τα λουκάνικα που τα είχαν δέσει. Πότε ήταν αυτή η Αθήνα;
Το τραγούδι δεν το έλεγε, αλλά όταν ήμουν μικρός πίστευα ότι πρέπει να ήτανε κάπου στο 1920. Την εποχή που περπατούσαν στο Ζάππειο και βλέπανε μακρυμαλλούσες, που ο μπάρμπα-Γιάννης ο κανατάς πρόσεχε να μην τον γελάσει κάποια εύμορφη κυρά και του πάρει το γαϊδούρι και του μείνει η ουρά... Ωστόσο, αν και τότε είχανε απατεώνες που προσπαθούσαν να πάρουν το γαϊδούρι, είμαι σίγουρος ότι είχανε κι ένα τραγούδι που έλεγε ότι σε μια παλιότερη Αθήνα οι κανατάδες μπορούσαν να παρκάρουν το γαϊδούρι χωρίς να φοβούνται ότι θα βρουν την ουρά. Είναι σίγουρο ότι υπήρχε, γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να σκέφτεται έτσι. Να σκέφτεται ότι υπήρχε μια εποχή χωρίς προβλήματα, που οι δρόμοι ήταν σαν από εικονογράφηση παραμυθιού. Κάτι σαν τη φωτογραφία της Αθήνας τα Χριστούγεννα του 1960 που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και έχει μαγέψει όλο τον κόσμο. Το 1960 ήμουνα 12 χρονών. Αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι.
Εάν η φωτογραφία -όπως αναφέρεται- είναι τραβηγμένη στα Χαυτεία, είναι η πλευρά της Πατησίων προς τη μεριά των Εξαρχείων. Ακριβώς εκεί που ήτανε η «Αλάσκα», δίπλα στο «Ροζικλαίρ», τα δύο λούμπεν σινεμά του κέντρου, όπου ταμπέλες «έλεγαν» στους λούστρους να αφήνουν τα κασελάκια τους στην είσοδο ή άλλες υπενθύμιζαν ότι απαγορεύεται το ψήσιμο της ρέγκας με εφημερίδες. Τότε που οι θεατές της πλατείας δεν καθόντουσαν ποτέ ακριβώς κάτω από τον εξώστη, καθώς δεν ήταν σίγουροι ότι κάποιος δεν θα τους έφτυνε από ψηλά ή δεν θα τον έβγαζε και θα τους κατούραγε.
Το πιθανότερο, όμως, είναι να έχει τραβηχτεί από την πρώτη πολυκατοικία της Ομόνοιας επί της Σταδίου, που μόλις είχε γίνει μονόδρομος. Αντίθετα με την Αθηνάς, που ήταν για τους βλάχους, την Αιόλου, που ήταν για τους εργάτες - μικροαστούς, και την Ερμού, που ήταν μόνο για γυναίκες, η Σταδίου ήταν ο πρώτος μοντέρνος εμπορικός δρόμος. Με ανδρική μόδα και κουστούμια prêt a porte, με το βιβλιοπωλείο της «Εστίας» και την «Ατλαντίδα» στην Κοραή, τη στοά του κουρείου του Σολεϊμέζη με 14 καρέκλες και πεντικιουρίστα, το ουζάδικο του Απότσου για το μεσημεριανό ουζάκι και το -ω θεοί του Ολύμπου- μοναδικό παιχνιδάδικο της «Πανελλήνιας Αγοράς», όπου πάντα ζαχάρωνα το κάστρο με τα στρατιωτάκια στη βιτρίνα, γνωρίζοντας όμως ότι ποτέ δεν θα το αποκτούσα.
Γιατί στη Σταδίου του ’60 ο κόσμος πέρναγε, κοίταζε και γύρναγε σπίτι γιατί με το δώρο έπρεπε να πληρώσει το ηλεκτρικό ή το νερό. Και αναπολούσε το παρελθόν κοιτάζοντας φωτογραφίες του ’20, όταν σέρνανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.

Το δέντρο

Το 1960 τα δώρα -γνωστά σαν μποναμάδες- δεν δίνονταν τα Χριστούγεννα αλλά την Πρωτοχρονιά. Η συνήθεια να δίνονται τα Χριστούγεννα ήρθε με την αμερικανική κουλτούρα. Τα δέντρα όμως είχαν έρθει και με τα φωτάκια τους στήνονταν στα παράθυρα των μονοκατοικιών ως τεκμήριο μόδας και πλούτου

H «Σιβηρία»

Τα Χριστούγεννα -και ιδιαίτερα η Πρωτοχρονιά- ήταν οι μέρες που άνοιγε ένα από τα πιο άγνωστα δωμάτια των σπιτιών του ’60, το σαλόνι, το οποίο δεν υπήρχε για κανέναν άλλο λόγο παρά επειδή κάθε σπίτι έπρεπε να έχει σαλόνι. Αυτό το δωμάτιο άνοιγε σε ονομαστικές εορτές, γάμους, αρραβώνες, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, ενώ ανάμεσα σε Νοέμβριο και Απρίλιο όποιος επισκεπτόταν το σαλόνι το έκανε έχοντας υπόψη του τους θανάσιμους κινδύνους: να πεθάνει από το κρύο και να τον βρουν στην επόμενη εορτή καταψυγμένο σαν τον Σκοτ στην Ανταρκτική. Στα σπίτια του ’60 η θέρμανση περιοριζόταν στην κουζίνα. Οι κρεβατοκάμαρες θερμαίνονταν με την ηλεκτρική σόμπα στο ένα σπιράλ και δέκα λεπτά πριν από τον ύπνο. Τα σαλόνια είχαν το παρατσούκλι «Σιβηρία» επειδή δεν θερμαινόντουσαν εκτός από τις γιορτές και θεωρούνταν επίσημα σφραγισμένα όταν μετά του Αγίου Δημητρίου στις χαραμάδες από τις πόρτες τους στρώνονταν σεντόνια για να μην πηγαίνει το κρύο και στο υπόλοιπο σπίτι.

Η γαλοπούλα

Μου είναι αδύνατον να θυμηθώ αν πριν από τη γεμιστή γαλοπούλα υπήρχε άλλο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο πιάτο. Υποθέτω ότι κάποτε υπήρχε. Την ελληνική γαλοπούλα, όμως, όπως τουλάχιστον τη φτιάχναμε σπίτι, θα προτιμούσα να μην τη θυμάμαι. Για κάποιον μυστήριο λόγο, η κυρά Λένη, η μακαρίτισσα η μάνα μου, είχε κατατάξει τη σάλτσα ταξικά. Πίστευε ότι μόνο οι κατώτερες τάξεις τρώνε σάλτσα. Ενώ λοιπόν τα Χριστούγεννα η μπασκλασαρία της εργατικής τάξης απολάμβανε τη γαλοπούλα με τη σάλτσα και τη γέμισή της, εμείς, η ανερχόμενη αστική τάξη, σφίγγαμε τα δόντια, τρώγαμε τη γαλοπούλα αλά κόντρα πλακέ με τη γέμιση στεγνή σε ένα μπολ, να μοιάζει και να έχει τη γεύση από χαρμάνι για μπετόν.
πηγή
Πίσω στα παλιά

Ας αφήσουμε κάποιο Αθηναίο γκάγκαρο να μας διηγηθεί μέσα από τις παιδικές του αναμνήσεις με το δικό του τρόπο και τη δική του παλιά ματιά, τη προετοιμασία για τη μεγάλη γιορτή …«Την παραμονή της Γέννησης το σπίτι γέμιζε θορύβους και χαρές

Η μητέρα μου το είχε σε κακό να μη γιορτάση το σπίτι την γέννησι του Θεανθρώπου έτσι όπως όριζαν οι παραδόσεις, κάτι σαν γρουσουζιά και κακοσημαδιά.

Έτσι από όρθρου βαθέος η ψυχοκόρες άρχιζαν να ασβεστώνουν τους τοίχους της αυλής –αν και ήσαν πάντοτε πεντακάθαροι- να σφουγγαρίζουν με ποτάσσα και αλυσίβα τα μαρμάρινα σκαλοπάτια, να ζυμώνουν τα Χριστόψωμα –εφτάζυμα με μαστίχα και γλυκάνισο- να πλάθουν τους κουραμπιέδες που θα αποτελούσαν έπειτα στο συνοικιακό φούρνο του μάστρο-Νικόλα του Ηπειρώτη ψωμά, που τον έκαιγε όλο το θυμάρι του Υμηττού, το ζήτημα της ημέρας με το μοσχοβόλημα τους, να γυαλίζουν τ’ ασημικά, να στολίζουν τ’ αρχοντικό …

Η γαλοπούλα καλοκαθαρισμένη μ’ ασπρορρόδινη και παχειά τη σάρκα κρεμότανε ψηλά στο φανάρι της κουζίνας και τ’ αρνάκι του γάλακτος από το μανδρί του μπάρμπα-Σπύρου του Τρικκαλιώτη, που τα μάνδριζε πέρα, εκεί κατά την Καισαριανή, έτοιμα μέσα στο χάλκινο ταψί, πάνω στα ξερα κλήματα, περίμενε την ώρα που θα είχε κάψη καλά ο φούρνος για να ροδοκοκκινίση η πέτσα του και να μη μουλιάση.

Όταν τ’ άστρο της ημέρας έγερνε προς τη δύσι του γεμίζοντας φλόγα και χρυσάφι τα μάρμαρα της Ακρόπολης και ξαπλώνοντας στη Φαληρική θάλασσα ένα υπερμεγέθη φανταστικό άλυκο μανδύα, η δουλειές του σπιτιού είχαν τελειώσει και η συνηθισμένη γαλήνη είχε απλωθή και πάλι στις μεγάλες του κάμαρες με τα ξύλινα σκαλισμένα ταβάνια από κυπαρισσόξυλο που τους έδιναν ένα άρωμα γλυκό και μεθυστικό.

Ωχρά και αμφίβολα τρεμόσβυναν τα τελευταία άστρα στο στερέωμα και το ορνίθι είχε λαλήσει για τρίτη φορά όταν απ’ τα παράθυρα του αρχοντικού όπως και των γύρω σπιτιών ο σκοτεινός δρόμος εχαραζότανε από το γλυκό τ’ απαλό φως των επτάφωτων λυχναριών.
Με το τρίτο λάλημα του πετεινού λοιπόν, που ήταν το ξυπνητήρι της μητέρας, όλοι έπρεπε να βρεθούμε στο πόδι. Οι ψυχοκόρες ρίχνανε καινούργιους κορμούς από πεύκο στο μεγάλο τζάκι που ο βορηάς καθώς κατέβαινε μανιασμένος από την καμινάδα το γέμιζε με σπινθήρες και εκρήξεις ρετσίνης. Από το εικονοστάσιο κατεβάζαμε την θαυματουργό εικόνα της Γέννησης, μια παληά μαυρισμένη βυζαντινή εικόνα, που είχε βρεθή στη Φανερωμένη, στη Κούλουρη, και που αρκούσε να την τοποθετήσουν στο κεφάλι του αρρώστου για να του φύγη αμέσως η βασκανία, τ’ ανεμοπύρωμα –ξορκισμένο νάνε- ν΄ανοίξη τα μάτια του από τον βαθύ πυρετό και να πισωστρέψη το καλαγκάθι. Θα την πηγαίναμε όπως κάθε χρόνο στην εκκλησία για να τοποθετηθή στο οικογενειακό εικονοστάσι, όπου θάμενε μέχρι τα Φώτα, δίνοντας την Αγία Χάρι της στους πιστούς προσκυνητάς της.

Φρεσκαλλαγμένοι, μοσχολουσμένοι περιμέναμε να χτυπήση το σήμαντρο της εκκλησιάς. Και τότε από κάθε θύρα, από κάθε μαντρόπορτα, από κάθε σπίτι και αρχοντικό και χαμωκέλλα χυνόντουσαν στο μισοσκότεινο δρόμο σκιές μπαμπουλωμένων με το μποξά τους γυναικών, από καμμιά άκρη του οποίου διακρινότανε το κόκκινο φεσάκι τους με την μπλαβιά φουντίτσα, υψηλόκορμες σιλουέττες ανδρών με τα πανωβράκια τους από μπλέ τσόχα και τα κοντογούνια τους, και κάπου κάπου και καμμιά γυναικεία σιλουέττα με την τελευταία μόδα –κουτσομπολιά και κρυφή περιφρόνησις και χλευασμός της γειτονιάς για την καταπάτησι των πατρίων.
Σε λίγο όλη η παληά εκκλησία του Κοττάκη ήταν γεμάτη από πιστούς και στη θαλπωρή των κεριών, στο γλυκό φως των πολύχρωμων κανδυλιών, στο στακτόφαιο και αχνό σύννεφο του θυμιάματος που η ευωδία του σου έφερνε ένα κόμπο στο λαιμό και σου προξενούσε μια νάρκη, η βροντώδης φωνή του παπά-Γρηγόρη ανέβαινε κυματιστή στα ύψη του τρούλου αινούσα τον Κύριον.

Όταν ο ήλιος τρία κοντάρια ψηλά κατεγίνετο να βάλη φωτιά στις κορυφές των κυπαρισσιών που τριγύριζαν τότε την αγία Σωτήρα του Κοττάκη, ο αυλόγυρος εγέμιζε από πιστούς που μετέφεραν σε κατακάθαρα μανδύλια τον «άρτον» στο σπίτι τους, ανταλάσσοντες ευχές ενώ το σήμαντρο επανηγύριζε την Γέννησι του Κυρίου και εμείς το ωραίο τραπέζι που μας περίμενε.
Έτσι θυμάμαι –ήμουν μικρό παιδί ακόμη- πως γιορτάζαμε στη Πλάκα το παληό καιρό τα Χριστούγεννα».

(Ημερήσιος Τύπος, 1930, Γ. Β-ς)

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε περισσότερα στο: www.paliaathina.com